တီတင့္ (စက္မွု တကၠသိုလ္): ဘဝရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အေတြ႔အႀကံဳ (၂)

25.5.11

မန္ေနဂ်ာ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေပးတယ္ ဆက္ေရးပါတဲ့ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြေတြကလည္း ဖြင့္မေျပာသည့္တိုင္ လာၿပီးအားေပးေနၾကတာကို သိရေတာ့အားရွိတယ္ေလ။ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးထဲကို ဒီကေန႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စာလာဖတ္ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး Today Total ကိုဝင္ၾကည့္မိတိုင္း ကိုယ့္အျပင္ တစ္ေယာက္ေလာက္ ဝင္လာၿပီးဖတ္တယ္ဆိုရင္ပဲ စိတ္ထဲကေက်နပ္ေနမိတယ္။ လမ္းမွားၿပီးေရာက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္ း)

က်မတို႔ ကုမၸဏီရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းေလးကိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ(၁)မွာ အၾကမ္းဖ်င္းေရးထားၿပီမို႔ စာဖတ္သူမ်ား ဇေဝဇဝါ ရိုးတိုးရိတ္တိတ္ေလာက္ေတာ့ သိတန္ေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္ က်မရဲ႕ အစစ္အမွန္ အေတြ႔အႀကံဳက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ေပမဲ့ က်မရဲ႕ အေရးအသားေတြက မပီျပင္ေတာ့ ဖတ္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ ရႈပ္ေထြးႏိုင္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဓာတ္ပံုေလးေတြနဲ႔ စာတမ္းထိုး တင္သြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖတ္ရတာ ပိုၿပီးအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။

၁၉၉၇ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၁)ရက္ေန႔မွာ စၿပီးအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ စက္ရံုေလးဟာ တစတစ ေအာင္ျမင္လာပါတယ္။ ေအာင္ျမင္လာရျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ဝန္ထမ္းမ်ားရဲ႕ လစာကို တျခား သိုးေမြးစက္ရံုေတြထက္ မနိမ့္က်ေအာင္ စီစဥ္ေပးသလို သြားလာရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ဖယ္ရီေတြ စီစဥ္ေပးၿပီး ဖယ္ရီအသံုးမျပဳတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကို ခရီးစရိတ္ေဆာင္းေပးပါတယ္ ရွားပါးစရိတ္အျဖစ္နဲ႔ ထပ္ေဆာင္းေငြေပးပါတယ္ တူညီဝတ္စံုေတြကို အခမဲ့ခ်ဳပ္ေပးၿပီး တစ္ႏွစ္မွာ .ႏွစ္ႀကိမ္ေပးပါတယ္ ခရီးေဝးကလာရတဲ့ တခ်ိဳ႕ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ထမင္း ဟင္း ဝယ္စားရလြယ္ကူေအာင္ စက္ရံုက ၃၀% စိုက္ေပးၿပီးစီစဥ္ပါတယ္။ အခုလိုေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ဖို႔ သူေဌးကိုေတာင္းဆိုတိုင္း သူေဌးရဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚ ထားရွိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ အႀကိမ္တိုင္း ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အျမင့္ဆံုးတာဝန္ခံ အေထြေထြမန္ေနဂ်ာက အစေအာက္ေျခ သန္႔ရွင္းေရးတာဝန္ ယူတဲ့သူအထိ ဝန္ထမ္းအားလံုးဟာ က်မတို႔ စီမံခန္႔ခြဲေရးဌာနကေန ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ အလုပ္ခြင္စည္းကမ္းေပါင္း (၂၆)ခ်က္ကို တိတိက်က် လိုက္နာၿပီး မိသားစုစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အလုပ္ကို မခိုမကပ္ အလုပ္ခြင္မွာေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

စက္ရံုစဖြင့္ဖြင့္ျခင္းမွာ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုကို က်မ မရိုက္မိခဲ့ေပမဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး က်မမွတ္တမ္း ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ျဖစ္သြားတယ္။