အတိတ္မွပံုရိပ္မ်ား - နိဂံုး

ဒီပို႔စ္ေလးကို ဆက္မေရးခင္ က်မ နည္းနည္းေတာ့ စကားပလႅင္ခံပါရေစေနာ္။ အြန္လိုင္းမွာ က်မရဲ႕ပို႔စ္ကို အားေပးေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ားအားလံုး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမွန္ကို ဝန္ခံရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီလိုစာသားေတြေရးရင္း ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလး တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္လာလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မထားခဲ့ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ပံုေဖာ္ရင္းနဲ႔ အခုလို အမွတ္တရ မွတ္တမ္းေလးတစ္ခု က်မဘဝအတြက္ က်န္ခဲ့တာကို ၾကည္ႏူးေနမိတာအမွန္ပါ။ က်မအေနနဲ႔ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာ အြန္လိုင္းမွာရွိတဲ့ ဂ်ီေတာ့ မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရင္းကေန သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ အႀကံဥာဏ္ေပးမႈေလးေတြကို က်မေလးေလးစားစား မွတ္သားၿပီး ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြကို လက္ေတြ႔လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳဆို အားေပးမႈဟာ က်မအတြက္ အသစ္ အသစ္ေသာ ပို႔စ္ေတြ စိတ္ၾကည္ႏူးစြာ ဆက္တင္ႏိုင္ဖို႔ရာ တြန္းအားတစ္ခုပါပဲ။ အားလံုးကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။

ေနမေကာင္း မၾကာမၾကာျဖစ္တတ္တဲ့ က်မတစ္ေယာက္ ညီမေလးေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဖ်ားနာတာ တစ္ႀကိမ္နဲ႔တစ္ႀကိမ္ အလွမ္းေဝးသြားပါတယ္ ဒါေပမယ့္လည္း က်မရဲ႕ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာကေတာ့ ၊ေနပူထဲထြက္ၿပီးတိုင္းျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိလာတာကို သတိထားမိတဲ့အတြက္ ကစားတဲ့အခါတိုင္းလည္း က်မဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ကစားေလ့ရွိပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာေၾကာင့္ က်မ ကစားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း နည္းမွန္းမသိနည္းလာပါတယ္။ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ က်မကိုယ္တိုင္က နည္းနည္းေခါင္းမာပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုေလာက္ဆိုရင္ ဖ်ားနာတာကို အိမ္ကလူႀကီးေတြေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ ေခါင္းကိုက္တဲ့အခါမွာလည္း ေခါင္းတစ္ခုလံုး ေပါက္ထြက္မတတ္ ကိုက္ေနတာကို လူႀကီးေတြကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ အိမ္ကသူေတြကေတာ့ က်မကို အမွတ္တမဲ့ပါပဲ ရိုးရိုးေခါင္းကိုက္တယ္လို႔ပဲ ယူဆခဲ့ၾကတာေလ။ ညီမေလး အိမ္ကို မေရာက္ခင္ကအထိ က်မေခါင္းကိုက္ၿပီဆိုရင္ အိပ္ယာေပၚမွာ ေခြေနတတ္ပါတယ္။ ညီမေလးေရာက္လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး က်မေခါင္းကိုက္တိုင္း က်မအနားမွာ လာထိုင္ၿပီး က်မနားမလည္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနေအာင္ေျပာၿပီး လက္ကလည္း က်မေခါင္းကို ၊ႏွိပ္ေပးတတ္ပါတယ္။ က်မအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး တစ္ေရးႏိုးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းကိုက္တဲ့ေဝဒနာဟာ အၿမဲလိုလို ေပ်ာက္ကင္းေနပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလ က်မအိပ္ေပ်ာ္ရာကေန ႏိုးလာတဲ့အခါမွာ က်မေဘးနားမွာ ေခြေခြေလးအိပ္ေနတဲ့ ညီမေလးကုိျမင္ပါတယ္။ သူႏိုးလာလို႔ က်မေခါင္းကိုက္ေဝဒနာ ေပ်ာက္သြားတာကိုျမင္ရင္ သူကေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာနဲ႔ လက္ခုပ္တီးပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညီမေလးအိမ္ကိုေရာက္တာ တစ္လေလာက္အၾကာမွာ ညီမေလးနဲ႔ အတူလာတဲ့ ေမေမ့အစ္မ အေဒၚျဖစ္သူက ညီမေလးကို အၿပီးထားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ အေဒၚျပန္မဲ့ေန႔ကေတာ့ ညီမေလး အေဒၚကိုဖက္ၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ငင္ငိုေနတာကို က်မျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲအေတာ္ေလး မေကာင္းျဖစ္ခဲ့သလို ညီမေလးကိုလည္း သနားမိပါတယ္ က်မရင္ထဲမွာ နာေနတဲ့ ေဝဒနာကို ခံစားရေပမယ့္လည္း မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မက်ခဲ့ပါဘူး။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ က်မမ်က္ရည္ အေတာ္ခိုင္ပါတယ္။ အစ္ကိုေတြနဲ႔ ကစားရာကေန ေခ်ာ္လဲၿပီး ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္တာမ်ိဳး တစ္ခုခုေၾကာင့္ ထိခိုက္မိတာမ်ိဳး အဆိုးဆံုးေျပာရရင္ေတာ့ က်မအိမ္ေခါင္မိုးေပၚကေန ျပဳတ္က်ၿပီး လက္က်ိဳးတဲ့အခ်ိန္တုန္းကလည္း မ်က္ရည္တစ္စက္ မက်ခဲ့သလို ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ငိုယိုတာမ်ိဳးလည္း အလ်င္းမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်ိဳးတဲ့လက္ကို ဆရာဝန္က စမ္းသပ္ၿပီး ဆြဲဆန္႔ေတာ့ အေတာ္ေလးနာက်င္တာကို အံႀကိတ္ခံၿပီး ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ပဲလို႔ သာေတြးၿပီး အနာခံခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ရည္မက်သည့္တိုင္ ရင္ထဲမွာေတာ့ မြမ္းၾကပ္ၿပီး အသက္ရွဴမဝတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားတတ္ပါတယ္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေအာင့္ေနၿပီး လည္ပင္းထဲမွာ တစ္ခုခုဆို႔နစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးေပါ့။ ဥပမာ က်မေမေမ ဆံုးတုန္းကလိုမ်ိဳးပါ။ စကားစပ္လို႔ေျပာရင္း အတိတ္ကိုျပန္ေရာက္သြားျပန္ေပါ့။ အတိတ္သံသရာကေန က်မ ရုန္းထြက္သင့္မွန္းသိေပမယ့္ က်မဘဝမွာ ေမ့ဖို႔ရာ အင္မတန္ခက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုအျဖစ္ ရင္ထဲမွာအၿမဲတန္း စြဲၿငိေနတဲ့အတြက္ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ရာ မလြယ္ကူခဲ့ပါဘူး။

က်မ လက္က်ိဳးသြားတဲ့အတြက္ ဖြားဖြားက က်မကို အစ္ကိုေတြနဲ႔ ကစားတာကို တားျမစ္ခဲ့ပါတယ္ က်မမွာ စိတ္တိုင္းက် ကစားခြင့္မရွိေတာ့တာမို႔ အစ္ကိုေတြ ကစားတာကိုပဲ ေငးေမာၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ပ်င္းရိစြာနဲ႔ ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။ အိမ္အေပၚထပ္ကေန ေအာက္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ က်မကို ညီမေလးက လာလာၿပီး အေဖၚ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ က်မ တစ္ေန႔တစ္ျခား ညီမေလးကို ပိုမိုိလို႔သံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီး ခ်စ္လာခဲ့ရပါတယ္။

                ညီမေလးရဲ႕ ၾသဂုတ္လ (၂၄)ရက္ေန႔ ေမြးေန႔မွာ ေဖေဖဝယ္ေပးတဲ့ကိတ္မုန္႔စားခဲ့ရတယ္

အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ရင္း ၃-လ အၾကာမွာ မနက္ေစာေစာက်မရဲ႕ ျခင္ေထာင္ထဲကို ညီမေလးဝင္လာၿပီး “ထေတာ့ထေတာ့ မုန္႔ဆင္းစားမယ္ ငါဗိုက္ဆာတယ္” လို႔ေျပာေတာ့ က်မအံ့ၾသသြားတယ္။ သူေတာင္ ျမန္မာလိုအေတာ္ေလး တတ္ေနၿပီပဲေပါ့ ဒါေပမယ့္ ‘ငါ’ ဆိုတဲ့ စကားအသံုးအႏႈံးက က်မနားထဲမွာ ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ “တူးမာ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့သူနဲ႔ စကားေျပာရင္ ‘ငါ’ လို႔မေျပာရဘူး သိလား ၊ အဲဒီလိုေျပာရင္ ငရဲႀကီးတယ္ ။ ကုိယ့္နာမည္ကို ထည့္ေျပာရတယ္ မွတ္ထားေနာ္” လို႔ က်မကေျပာျပေတာ့ ညီမေလးက “ေအး” လို႔ျပန္ေျပာျပန္တယ္။ “အဲဒီလို ‘ေအး’ လို႔ ျပန္ေျပာတာလဲ ရိုင္းတာပဲ ၊ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူေတြက ေျပာရင္ ‘ဟုတ္ကဲ့’ လို႔ျပန္ေျဖရတယ္ အဲဒါလည္း မွတ္ထားေနာ္ ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ စကားကို လိမ္လိမ္မာမာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာတတ္လာမွာပါ ၊ မမကို သိခ်င္တာရွိလဲ ေမးေနာ္ ၾကားလား” လို႔ က်မကေျပာေတာ့ ညီမေလးက “ဟုတ္ကဲ့” လို႔ျပန္ေျပာရင္း ေခါင္းပါ ညိတ္ျပပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ က်မကပဲ ညီမေလး စကားအေျပာအဆို ယဥ္ေက်းလာေအာင္ သင္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ အစ္ကိုေတြနဲ႔ ကစားဖို႔ အခြင့္အေရး မရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ က်မအဖို႔ ကစားေဖာ္ ညီမေလးရွိေနတာမို႔ အပ်င္းေျပေနပါၿပီ။

က်မက အစ္ကိုေတြနဲ႔ စစ္တိုက္တန္းကစားရင္ ၊ျမင္းစီးၿပီးကစားတတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ျမင္းလုပ္ၿပီး ေက်ာပိုးရပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေန႔မွာ အိမ္ေအာက္ထပ္ ဆင္းလာၿပီး အျပင္ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစ္ကိုတို႔အဖြဲ႔ စစ္တိုက္တန္း ကစားေနတာကိုျမင္ၿပီး က်မလည္း ကစားခ်င္လာတယ္္ ညီမေလးကို “တူးမာ ျမင္းစီးမလား မမ ျမင္းလုပ္ေပးမယ္ တူးမာက ေက်ာကုန္းေပၚတက္ ဆိုၿပီး က်မ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေပးတယ္ ညီမေလးက က်မေက်ာကုန္းေပၚအတက္ က်မ မတ္တပ္ထလိုက္ေတာ့ လူကမိုက္ခနဲျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကို ယိမ္းယိုင္သြားပါတယ္ ေက်ာေပၚေရာက္ေနတဲ့ ညီမေလးလည္း အရွိန္မထိန္းႏိုင္ပဲ ပက္လက္လန္ၿပီး ေအာက္ကိုျပဳတ္အက် ေလွခါးအတက္ ေထာင့္က ေစာင္း နဲ႔ေဆာင့္မိၿပီး ေခါင္းေပါက္ပါေလေရာ။ သူက အသံကုန္ “မမ နာတယ္ နာတယ္” လို႔ ဟစ္ေအာ္ငိုေတာ့ အိမ္ထဲကေန ဖြားဖြားက “ဟဲ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ကေလးငိုသံၾကားတယ္ ထြက္ၾကည့္ၾကပါအံုး အလန္႔တၾကား” လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ေျခသံေတြကိုလည္းၾကားေရာ က်မအေတာ္လန္႔သြားတယ္ ႀကီးမားတဲ့ ျပစ္မႈတစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိတဲ့က်မ ဘာကိုမွ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ အနားရွိ ေလွကားေအာက္ထဲကို ေျပးဝင္ၿပီး ပုန္းေနပါေတာ့တယ္။ လဲက်ေနတဲ႔ ညီမေလးကိုလည္း ၊ျမင္ေရာ အေဒၚအလတ္(ေဖေဖ့ညီမ) က ေပြ႔ခ်ီၿပီး ေဆးခန္းကို ၊ေျပးပါတယ္။ ေခါင္းဘယ္ႏွစ္ခ်က္ ခ်ဳပ္လိုက္တယ္ေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္ ေလွကားထစ္ေအာက္မွာ အစာငတ္ ေရငတ္တဲ့ ဒုကၡကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရင္ဆိုင္ေနရ ပါေတာ့တယ္။ ၂နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာမွာ ၿခံထဲကို ကား ဝင္လာသံၾကားေတာ့ ေလွခါးထစ္ေအာက္ကေန နားစြင့္ေနမိတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းလာသံေတြၾကားၿပီး “ပူလူးဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိဘူး ရွာၾကပါအံုး။ ဒီကေလးမ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး ဘယ္ကိုမ်ား သြားပုန္းေနလဲမသိဘူး” လို႔ ဖြားဖြားေျပာသံကို ၾကားေနရေပမယ့္ က်မ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္းမရွဴရဲပဲ တိတ္တိတ္ေလး ေနေနပါတယ္။ ဗိုက္ထဲကေတာ့ ဆာလြန္းလို႔ တဂြီဂြီနဲ႔ တခ်က္ခ်က္ ထထျမည္ေနတဲ့ အသံကို လူႀကီးေတြၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္က ပိုမ်ားေနမိပါတယ္။

   က်မေပၚကေနလိမ့္က်လို႔ အဆက္မျပတ္ ငိုေနတဲ့ ညီမေလးကို သနားေပမယ့္ က်မပုန္းၿမဲပုန္းေနခဲ့တယ္

ညေန ေဖေဖရံုးကျပန္လာေတာ့ ေဖေဖ့ကို အေဒၚအလတ္က မနက္က အျဖစ္အပ်က္ အလံုးစံုကို ျပန္ေျပာဆိုေနသံ က်မၾကားေနရပါတယ္။ ေဖေဖက စိုးရိမ္စြာနဲ႔ “ဒါဆိုရင္ လုလုကို အျမန္ရွာၾကပါအံုး ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အိမ္ကထြက္ေျပးသြားရင္ ဒုကၡပဲ၊ မႏၲေလးမွာ အရူးေတြကလည္း ေပါကေပါနဲ႔ လိုအပ္ရင္ လူထပ္တိုးၿပီး ရွာႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့၊ ‘မမ’ တို႔ကလည္း (ဖြားဖြားကို ေဖေဖက မမ လို႔ေခၚပါတယ္) သိသိခ်င္း က်ေနာ့္ရံုးကို လွမ္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး က်ေနာ္စီစဥ္မွာေပါ့” ဆိုၿပီး က်မေၾကာင့္ အျပစ္မရွိတဲ့ ဖြားဖြားတို႔ကို ေဖေဖ့ရဲ႕ အျပစ္တင္သံကို ၾကားလိုက္ေတာ့ က်မအေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ညီမေလးေခါင္းေပါက္၊ လူူႀကီးေတြစိတ္ပူရ၊ အျပစ္မရွိပဲ အျပစ္တင္ခံရ၊ ကိုယ္တိုင္လည္း အစာငတ္ ဆိုတာေတြကို ေတြးမိၿပီး ‘အျပစ္ရွိလို႔ အရိုက္ခံရရင္လည္း အရိုက္ခံရပါေစေတာ့’ လို႔ေတြးၿပီး ေလွခါးေအာက္ကေန က်မအျပင္ကို ထြက္လာပါတယ္။ က်မအေတြးနဲ႔ လက္ေတြ႔ဟာ လံုးဝတက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနပါေတာ့တယ္။ က်မကို အရင္ဆံုးျမင္တဲ့ ဖြားဖြားက “ဟင္ … ပူလူး ဘယ္သြားေနတာလဲကြယ္ ဖြားဖြားတို႔ အားလံုး ဝိုင္းၿပီး ရွာေနၾကတာ တစ္ေန႔လံုးပဲ” လို႔ေျပာေနတုန္း ေဖေဖအနားကို ေရာက္လာတယ္ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖက “လုလု စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့ ညီမေလး ေခါင္းကို ခ်ဳပ္ၿပီးသြားၿပီ အခုေသြးမထြက္ေတာ့ဘူး လုလုက အားနည္းေနေတာ့ တူးမာကို ဘယ္ မ ႏိုင္ပါ့မလဲ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္တစ္ခုခုကို လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီးရင္ ဒီအလုပ္ကို လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ အရင္ စဥ္းစားရမယ္” လို႔ေျပာၿပီး တဆက္တည္း “ေနာက္ကို အခုလို အမွား တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္အျပစ္ကို ေရွာင္ၿပီး ပုန္းတဲ့အလုပ္ မလုပ္ရဘူးေနာ္ ကိုယ့္မွာအျပစ္ရွိရင္ ဝန္ခံလိုက္ရတယ္ ဒါဆိုရင္ အမွားတစ္ခုအတြက္ အမွန္ကိုေရာက္သြားႏိုင္မွာေပါ့ အမွားကို ဝန္ခံတဲ့သူကိုလည္း ဘယ္သူကမွ အျပစ္မတင္ဘူး။ အမွားကို ဖံုးကြယ္ၿပီး ကိုယ္လြတ္ရံုးရင္ အမွားတစ္ခုကေန အမွားႏွစ္ခုျဖစ္သြားတတ္တယ္ ေဖေဖေျပာတာနားလည္တယ္ မဟုတ္လား မွတ္ထားေနာ္ လုလု” လို႔ ေဖေဖက ေလေျပေလးနဲ႔ ရွင္းျပေတာ့ က်မ သတၱိနည္းစြာ ေရွာင္ပုန္းမိတဲ့ အျပစ္ကုိ ရွက္ၿပီးဝမ္းနည္းသလို ေနာင္တလည္း ရမိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်မ ဘယ္ေတာ့မွ လူႀကီးေတြ စိတ္ပူေစမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္မိေတာ့ပါဘူး။

             ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာ ခံစားရၿပီဆိုရင္ က်မရဲ႕ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲသြားသလို ခံစားရပါတယ္

က်မရဲ႕ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျခအေန ဆိုးရြား လာပါတယ္ ေခါင္းကိုက္ၿပီ ဆိုရင္ ေခါင္းထဲကို သံပူနဲ႔ထိုးသလိုမ်ိဳး ခံစားရၿပီး မ်က္ေစ့ထဲမွာ အလင္းေရာင္ကို လံုးဝၾကည့္လို႔မရပါဘူး ဥပမာ မ်က္ေစ့အေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ့ ကားနံပါတ္မ်ိဳးဆိုရင္ နံပါတ္၄လံုးက အလိုလိုထပ္သြားၿပီး တစ္လံုးသာျဖစ္သြားတာမ်ိဳး ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအျပင္ အန္ခ်င္တဲ့စိတ္က တားမရေအာင္ ေပၚလာၿပီး စားထားသမွ် အဖတ္နဲ႔ ေသာက္ထားသမွ် အရည္အားလံုးကို အန္ထုတ္ရပါေတာ့တယ္။ အန္လိုက္မွ လူကေနသာ ထိုင္သာရွိသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေဖေဖက ေဆးရံုကိုေခၚသြားၿပီး ေဆးစစ္ရာမွ ဆရာဝန္က က်မရဲ႕ မၾကာခဏျဖစ္တဲ့ ေခါင္းႀကီးကိုက္ေဝဒနာ (Migraine) နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီေခါင္းႀကီးကိုက္ ေရာဂါဟာ အထူးသျဖင့္ စိတ္အာရံုရႈပ္ေထြးေစတဲ့အခါမ်ိဳး စိတ္က်ဥ္းၾကပ္တဲအခါမ်ိဳး အိပ္ေရးမဝတဲ့အခါမ်ိဳး ပူျပင္းတဲ့ေနေရာင္နဲ႔ ငယ္ထိပ္ ထိေတြ႔တဲ့အခါမ်ိဳး အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဆီအဆိမ့္ေတြ မ်ားမ်ားစားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ဖို႔ရယ္ အဲဒီေရာဂါ စဝင္လာၿပီဆိုရင္ ကာယကံရွင္က ႀကိဳၿပီးသိေနတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ (Anti Migraine or Ever Mirgraine) ေဆးတစ္ခုခုကို အရင္ ဦးေအာင္ေသာက္ၿပီး မ်က္ေစ့ကို အလင္းမဝင္ေအာင္ အကာတစ္ခုခုစည္းေႏွာင္ထားေပးပါ ။ ေအးတဲ့အခန္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ နားခုိင္းလိုက္လိုက္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ဒီေရာဂါဟာ ႏိုးလာတဲ့အခါမွာ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္” လို႔ ေဖေဖ့ကိုရွင္းျပပါတယ္။ က်မေခါင္းကိုက္လို႔ ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အိပ္ယာႏိုးလာရင္ က်မရဲ႕ေခါင္းအံုးေဘးမွာ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလးတစ္ခု ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။

                  အိပ္ယာကႏိုးလာတဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ရံ ေဖေဖ့ရဲ႕ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေစမည့္ 

                                           လက္ေဆာင္မ်ိဳးေလးေပးတယ္

ဒီကေန႔ဟာ ဧၿပီလ ၅ရက္ေန႔ က်မအိပ္ယာမွ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ လူေတြရဲ႕ စကားသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ က်မကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေနမေကာင္းျပန္ဘူးေလ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနမေကာင္းတဲ့ရက္က နည္းနည္းရွည္လို႔ထင္ပါတယ္ က်မအနားမွာ ညီမေလး ရွိမေနပါဘူး ဒါနဲ႔႔ က်မအေပၚထပ္မွာရွိတဲ့ ဝရံတာကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ဝရံတာရဲ႕ ေထာင့္ေလးမွာ က်မေနမေကာင္းလို႔ ေအာက္ထပ္ကို မဆင္းရတဲ့အခါတိုင္းမွာ ေအာက္ထပ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ထိုင္ခံုေလး တစ္ခံုကို ဖြားဖြားကစီစဥ္ ထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ ခံုေလးအေပၚမွာ က်မထိုင္ၿပီး အေပၚကေန အိမ္ေအာက္ဖက္ျမက္ခင္းျပင္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီး ၊ေျခခ်င္းလိမ္ၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီအနားမွာ ညီမေလးကိုလည္း ဟိုသြားလိုက္ သည္သြားလိုက္ လုပ္ေနတာကိုလည္း ၊ျမင္ရပါတယ္။ က်မအေတြးထဲမွာ တစ္ခုဝင္လာတာကေတာ့ ‘ဘာလိုလိုနဲ႔ ေမေမဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ထဲကို ေရာက္လာပါၿပီ လာမည့္ ဧၿပီလ ၁၈ရက္ေန႔ဆိုရင္ က်မအသက္ (၈)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ ဒါဆိုရင္ ေမေမဆံုးတာ တစ္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့’

အေပၚထပ္ကို အေဒၚအႀကီးဆံုး(ေဖေဖ့ညီမ) တက္လာတာကိုျမင္ေတာ့ “ေမၾကည္ ေအာက္ထပ္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာလဲဟင္” လို႔ က်မကသိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမၾကည္က “ဒီကေန႔ လုလုရဲ႕ ေဖေဖက လုလုတို႔ ေမာင္ႏွမ(၄)ေယာက္ အတြက္ ၊ေမေမအသစ္ ရွာေပး တဲ့ေန႔ေလ ေဖေဖနဲ႔ ေနာက္ေမေမအသစ္ တို႔ရဲ႕မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ေန႔ေပါ့။ ၊ျမက္ခင္းျပင္ ထဲမွာ မဂၤလာပြဲ က်င္းပမလို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာ လုလုရဲ႕” တဲ့။ က်မ ရင္ထဲမွာ က်မေဖေဖ့အတြက္ ဝမ္းသာသြားပါတယ္ အၿမဲတန္း အထီးက်န္စြာေနေနရတဲ့ ေဖေဖ့ကို အရင္လို ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတာမ်ိဳးျမင္ခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ (၄)ေယာက္လံုးက ေမေမအသစ္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။

ေဖေဖနဲ႔ ေမေမအသစ္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာပြဲေလးဟာ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္