ဂတိနိမိတ္ႏွင့္အဂတိနိမိတ္

၃၀-၆-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ ညဥ့္သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွာ က်မဗိုက္ေအာင့္တဲ့ ေဝဒနာကို အလူးအလွိမ့္ ခံစားေန ရေပမယ့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ သူအားလံုး အိပ္ေမာက်ေနတာမို႔ က်မ ႏိႈးရမွာကိုအားနာတာနဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္ထဲ က်ိတ္မွိတ္ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ညဦးပိုင္းမွာကတည္းက ဗိုက္ထဲက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္  ၊ေအာင့္ေအာင့္ေနတာကို သာမန္ဗိုက္နာတယ္ထင္လို႔ ဘတ္စ္ကိုပင္န္ (Buskopan) ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုက္နာတာက သက္သာသလိိုလို ရွိတာနဲ႔ပဲ ခပ္ေစာေစာေလး အိပ္ယာဝင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ည၁၁နာရီမွာ 

က်မရဲ႕ ဗိုက္ေအာင့္တဲ့ ေဝဒနာဟာ ပိုမိုးဆိုးရြားလာတဲ့အတြက္ ခံစားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပဲ အိပ္ယာမွ လန္႔ႏိုး သြားပါတယ္။ သက္သာလို သက္သာျငား လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပရိတ္ႀကီး (၁၁)သုတ္ရြတ္ပါတယ္ ဗိုက္နာတဲ့ေဝဒနာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားျခင္းမရွိပါဘူး ဒါနဲ႔ ေမွာက္အိပ္ၾကည့္လိုက္ မသက္သာပါ ေဘးေစာင္း အိပ္လိုက္ နာၿမဲနာဆဲပါ ေခါင္းအံုးနဲ႔ ဗိုက္ကို ဖိထားလိုက္ စသျဖင့္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး သံုးၾကည့္ေပမယ့္ ထူးျခားမႈ မရွိသည့္ အျပင္ ပိုတိုးလို႔သာ ဗိုက္ကနာလာပါတယ္။ နကိုယ္ကမွ ေခါင္းမာတဲ့ က်မ နာရီေပါင္းမ်ားစြာကို ကုတင္ေပၚမွာ လူးလွိမ့္ရင္း အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစပါတယ္။ က်မအကႌ်တစ္ထည္လံုးလည္း ေဇာေခြ်းမ်ားနဲ႔ စိုရႊဲေနပါေတာ့ တယ္။

၁-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ မနက္ ၅နာရီတြင္ က်မရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ား တျဖည္းျဖည္းျပာလာၿပီး ဗိုက္နာသည့္ ေဝဒနာ ကလည္း ညကလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေအာင့္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဝမ္းဗိုက္တစ္ျပင္လံုး ေနရာအႏွံ႔အျပား တဆက္တည္း ျပင္းထန္စြာနာသည့္ အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ၿပိဳလဲသြားေတာ့ မည့္ ခံစားမႈကို ခံစားလိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ ကုတင္ေအာက္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ဆင္းပါတယ္ ခက္ခက္ခဲခဲ အံႀကိတ္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ က်မအိပ္ခန္းနဲ႔ အတူေန ညီမေလးနဲ႔ တူမေလးရဲ႕အိပ္ခန္းဟာ  ေျခ လွမ္း  အလွမ္း ၂၀ ခန္႔ လွမ္းရပါတယ္။ အုတ္နံရံကို အမွီျပဳၿပီး သူတို႔အခန္းကို က်မအေရာက္သြားကာ တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့ အအိပ္ဆတ္တဲ့ ေထြးေထြးက ကျပာကယာ အိပ္ယာမွ လူးလဲထလာၿပီး အခန္းတံခါး ကို ဖြင့္ရင္းက “မတင့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္” လို႔ က်မကိုေမးရင္း ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့က်မကို လွမ္းထိန္းထားပါ တယ္။ က်မက “မဝါကို ဖုန္းဆက္ေခၚေပးပါအံုး ညထဲက ဗိုက္ေအာင့္ေနတာ အခုမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး ပန္းလိႈင္ေဆးရံု ကို ပို႔ခိုင္းေပးပါအံုး” လို႔ တစ္လမ္းေက်ာ္မွာ ရွိတဲ့ အေဒၚအလတ္ရဲ႕ သမီးျဖစ္သူ ညီမဝမ္းကြဲ ဆရာဝန္မကို တဆက္တည္း ေခၚခိုင္းပါတယ္။ “ဟုတ္ ဟုတ္ အခုခ်က္ျခင္း ေခၚလိုက္မယ္ မတင့္ အိပ္ယာ ထဲ ျပန္လွဲေနလိုက္ပါလား” ဟုေျပာေျပာဆိုဆို က်မကို တြဲၿပီး က်မအခန္းကို ျပန္ပို႔ေပးပါတယ္။ ၁၀မိနစ္ခန္႔ အၾကာမွာ က်မရဲ႕ ညီမဝမ္းကြဲ မဝါ ေရာက္လာၿပီး က်မကို စမ္းသပ္ရင္းက ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ေထြးေထြးဖက္ လွည့္ၿပီး “မတင့္ကို အခုေဆးရံုပို႔မွျဖစ္မယ္” လို႔ မဝါက ေျပာလဲေျပာ က်မကို အိပ္ယာကေန ထူလဲထူၿပီး ၊ေအာက္ထပ္ကို ေထြးေထြး မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အကူနဲ႔ တြဲခ်ေပးပါတယ္။ က်မရဲ႕ ခံစားေနရတဲ့ေဝဒနာကို က်မအေရး မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ အာရံုကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး စုစည္းထားၿပီး သတိမလစ္ေအာင္သာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ့္စိတ္ ကို ထိန္းထားပါေတာ့တယ္။

က်မတို႔အိမ္နဲ႔ ပန္းလိႈင္ေဆးရံုရဲ႕ အကြာအေဝးဟာ ကားနဲ႔သြားရင္ အမ်ားဆံုးသြားရ ၁၀မိနစ္ခန္႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းလႈိင္ေဆးရံုကို ေရာက္သည္ႏွင့္ မဝါက ဧည့္ႀကိဳ (Reception) ကို လူနာပါလာတဲ့အေၾကာင္း  ေျပာေသာ အခါ တြန္းလွည္းနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး က်မကို ကားေပၚကေန ကူညီခ်ေပးၿပီး တြန္းလွည္းေပၚမွာ ထိုင္ေစကာ အေရးေပၚအခန္းကို ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈ လစ္ဟင္းမႈမရွိတဲ့ ပန္းလိႈင္ေဆးရံုမွ ဝန္ထမ္းမ်ားဟာ လူနာရွင္နဲ႔ လူနာကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံၿပီး အခ်ိန္ကုိ အလဟသ မျဖစ္ေစရန္ အတြက္ အေရးေပၚခန္းမွာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဓာတ္မွန္ရိုက္ျခင္း ေသြးေပါင္ခ်ိန္ တိုင္းျခင္း အဖ်ား  တိုင္းျခင္း အေလးခ်ိန္ ခ်ိန္ျခင္း အစရွိတာေတြကို ဆရာဝန္ႀကီး လာသည့္အခါမွာ လူနာရဲ႕ လက္ရွိအေျခ အေနကို ေျပာျပႏိုင္ရန္အတြက္ ႀကိဳတင္ေဆာင္ရြက္ထားပါတယ္ က်မခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ သက္္ဆိုင္တဲ့ အူနဲ႔အူလမ္းေၾကာင္း ဆရာဝန္ႀကီး အား တာဝန္က် ဆရာမမွ ဖုန္းနဲ႔အေၾကာင္းၾကား ထားၿပီးလည္း ျဖစ္ပါ တယ္။ မၾကာမီ ဆရာဝန္ႀကီးေရာက္လာၿပီး က်မရဲ႕လက္ရွိ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းၿပီး ၊ေလာေလာဆယ္ ေဝဒနာ သက္သာေစရန္ အတြက္ ေဆးထိုးေပးပါတယ္။ က်မရဲ႕ေရာဂါ ရွာေဖြေရးကို မေရွး မေႏွာင္း စတင္္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ပါတယ္။

ဗိုက္တစ္ျပင္လံုးကို ဘယ္ေနရာထိထိ အထိမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္မႈေဝဒနာကို က်မခံစားေနရေပ မယ့္ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ေစရန္ေတာ့ စိတ္ကိုထိန္းထားပါတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ (X-ray) ၊ အတ္ထ ရာေစာင္းရိုက္ (Ultrasound) စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္ေသာ္လည္း က်မရဲ႕ေရာဂါ ရွာမေတြ႔ပါ။တစ္ခါ ဆီး ဝမ္းႏွင့္ေသြးတို႔ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္စစ္ပါတယ္။ ေရာဂါမေတြ႔ပါ။ ဗိုက္ကေတာ့ နာၿမဲနာဆဲမို႔ က်မကို ထိုးေပးထားေသာ ေဆးလည္း အရွိန္ေျပၿပီထင္ပါရဲ႕။ ၁နာရီေက်ာ္အၾကာေလာက္မွာ အေဒၚအႀကီး ဆံုးရဲ႕ သမီးမ်ားျဖစ္တဲ့ ညီမဝမ္းကြဲႏွစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္ သူတို႔လည္း ဆရာဝန္ေတြျဖစ္၍ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ညီမေတြ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေရာဂါကို ရွာေဖြရခက္ေနတာမို႔ ခဏေစာင့္ၾကည့္အေနအထားမွာ ထားပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ က်မရဲ႕ ဗိုက္ဟာတင္းလာသလို ခံစားရၿပီး ညီမေတြကို ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ဆရာဝန္ႀကီးထံ  သတင္းပို႔ တာေၾကာင့္ ဆရာဝန္ႀကီး က်မထံလာၿပီး စမ္း သပ္ စစ္ေဆးမႈ ထပ္မံျပဳလုပ္ပါတယ္။ က်မဗိုက္ရဲ႕ ပတ္လည္ကို လည္း ေပႀကိဳးနဲ႔အတုိင္းအတာ ယူထား ဖို႔ တာဝန္က် သူနာျပဳဆရာမကို ညႊန္ၾကားပါတယ္။

၂-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ က်မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့တာ ႏွစ္ညနဲ႔ သံုးရက္ရွိပါၿပီ လူလည္းအေတာ္ေလး ႏံုးေနၿပီး နာက်င္ မႈေဝဒနာကလည္း ေလ်ာ့သြားတယ္လို႔ မရွိပဲတိုးလို႔သာလာပါတယ္ က်မရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္လည္း ေဖာင္းလာတာ ကို သတိျပဳမိပါတယ္။ အလွည့္က်လာေရာက္ စစ္ေဆးတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးက က်မဝမ္းဗိုက္ ကို ေပႀကိဳး နဲ႔တုိင္းယူၿပီး က်မရဲ႕ လူနာမွတ္တမ္းမွာေရးတာကို သိခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ “ဆရာမ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဟင္” လို႔ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္မိပါတယ္။ ဆရာမက “ ၇၀ စင္တီမီတာပါ အန္တီ” လို႔ေျဖေတာ့ က်မ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္သြားပါတယ္။ မူလက က်မရဲ႕ ဗိုက္ဟာ ၆၅ စင္တီမီတာဟာ ပံုမွန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်မ ရဲ႕ဗိုက္ ၅ စင္တီမီတာ ပို၍ ပူလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ညီမေတြလည္း က်မအေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အတြက္ ထူးျခားမႈတစ္ခုခုျဖစ္တိုင္း အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးတိုင္ပင္ေနၾကပါတယ္။ က်မေဆးရံု စေရာက္တဲ့ေန႔က စၿပီး အစားအစာမ်ား အားလံုးကို စားေသာက္ျခင္းကေန ေခတၱရပ္ဆိုင္းထားၿပီး ပိုက္မ်ားတပ္ကာ လိုအပ္ သည့္ ေဆးရည္မ်ား ဆက္တိုက္သြင္းေနရပါတယ္။ ဗိုက္နာတဲ့ေဝဒနာအျပင္ ဗိုက္ျပင္တစ္ခုလံုး တင္းၾကပ္ တဲ့ေဝဒနာပါ ထပ္ဆင့္ၿပီး ခံစားေနရတဲ့ အခါမွာေတာ့ အတိတ္ဘဝရဲ႕ ဝဋ္ေႂကြးေတြရွိခဲ့ရင္လည္း ဒီဘဝ ဒီမွ် နဲ႔ ေၾကပါေစေတာ့ရယ္လို႔ ကိုယ္ျပဳျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ကုသိုလ္အစုစုတို႔အတြက္ သာဓုေခၚ အမွ်ေပးေဝမိပါတယ္။ က်မအနားမွာေတာ့ ေန႔စဥ္ ေန႔ဖက္မွာ အေဒၚသံုးေယာက္က ေစာင့္ေပးေနခဲ့ၿပီး ည မွာေတာ့ တူမေလးႏွစ္ေယာက္က ေစာင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တဝန္က် သူနာျပဳဆရာမေတြလည္း အလွည့္က် အၿမဲလာၾကည့္ေပးပါတယ္။

၃-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ သံုးညနဲ႔ေလးရက္ ရွိပါၿပီ။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ပါ ရသမွ်အခ်ိန္တိုင္း မွာ မွိန္းေနခ်င္ပါေတာ့တယ္။ ေန႔စဥ္ ဓာတ္မွန္ရိုက္ရ အတ္ထရာေစာင္းရိုက္ရ ဟိုစစ္ဒီစစ္ ေရာဂါကလည္း မျပဆိုေတာ့ က်မစိတ္ဆင္းရဲလာသလို စိတ္ညစ္တိုင္း ဘုရားစာမ်ားကိုသာ အဆက္မျပတ္ ရြတ္ဖတ္ ေနမိ ပါေတာ့တယ္။ အရင္ထဲက က်မေန႔နဲ႔ ေန႔ ည စဥ္ဆက္မျပတ္ ရြတ္ဖတ္တာကေတာ့ ‘ဓါရဏပရိတ္ေတာ္’ ပါ။ အက်ိဳးလိုလို႔ ေညာင္ေရသြန္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲမွာ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးကို ရြတ္တိုင္း က်မ ရဲ႕ ႏွလံုးမွာ ဗုဒၶျမတ္ဘုရား ကိန္းတာမ်ိဳးကုိ စိတ္ၾကည္ႏူးစြာ ခံစားရသလို ‘ဓါရဏပရိတ္ေတာ္’ ကိုရြတ္တိုင္း လည္း အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး လံုၿခံဳမႈရသလို ခံစားရပါတယ္။ ညပိုင္းမွာ သူနာျပဳဆရာ မေလး ဗိုက္ကိုလာတိုင္းေတာ့ က်မရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ဟာ ၇၅ စင္တီမီတာျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ ၅စင္တီမီတာ ထပ္ပူလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

၄-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔မွာ က်မအေျခအေန အေတာ္ေလးဆိုးလာပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ရက္မ်ား ဆက္တိုက္ျဖစ္ လာတာကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေသာ္လည္း တစ္ေန႔တျခား ဗိုက္ရဲ႕တင္းၾကပ္လာတဲ့ဒဏ္ကို က်မ မခံစားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆးရံုမွာ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္း ေျခခ်င္းလိမ္ေနပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စစ္ေဆးမႈမ်ား ကိုေတာ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ လုပ္ေဆာင္ေနဆဲပါပဲ။ ဝမ္းဗိုက္ကို သူနာျပဳဆရာမ တိုင္းတာၾကည့္ရာမွာ ၇၈ စင္တီမီတာျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ ညီမဝမ္းကြဲ ဆရာဝန္မ်ားလည္း စိုးရိမ္ေနၾကၿပီျဖစ္ ပါတယ္။ က်မကို ဖြင့္မေျပာသည့္တိုင္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ က်မကိုယ္က်မ အေျခ အေန မေကာင္းေၾကာင္းကို နားလည္လိုက္ပါတယ္။ က်မအေဒၚေတြလည္း မေနသာေတာ့တဲ့အဆံုး နယ္ တြင္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ က်မရဲ႕ခင္ပြန္းကို အေၾကာင္းၾကားသလို ရပ္ေဝးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာ သင္ၾကားေနတဲ့ က်မရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ခင္ပြန္းမွာေတာ့ မွီရာေလယာဥ္နဲ႔ ေဆးရံုကိုအေရာက္လာႏိုင္ေပမယ့္ သားႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ စာေမးပြဲ အတြင္းျဖစ္ေန တာေၾကာင့္ ဖုန္းနဲ႔ပဲအဆက္အသြယ္ လုပ္ၿပီး က်မကို အားေပးစကားမ်ား ေျပာၾကပါတယ္။ က်မမွာ စကား ပင္ေျပာႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ အေဒၚအငယ္မွ က်မေျပာေသာ ေလသံသဲ့သဲ့ စကားစုမ်ားကို တဆင့္ေျပာေပးရပါတယ္။

၅-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ က်မအတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားဟု စိတ္မွာ ထင္မွတ္လာပါတယ္ က်မရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ လည္း ၈၂ စင္တီမီတာသို႔ တိုးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆႏၵကို သားႏွစ္ေယာက္ထံ ကေန ဂတိေတာင္းခဲ့ပါတယ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး Diploma ပညာမ်ားကို သင္ယူၿပီးဆံုးၾကေသာ္လည္း ဆံုးခန္း တိုင္ မေရာက္ၾကေသးပါ။ ထို႔အတြက္ Degree ရသည္အထိ ဆံုးခန္းတိုင္ ႀကိဳးစားရန္ အေဒၚငယ္ကမွတဆင့္ ဖုုန္းျဖင့္ ကတိေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ သားေတြကလည္း ကတိေပးေၾကာင္းနဲ႔ က်မရဲ႕ က်န္းမာေရးကိုသာ ဂရု စိုက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မရဲ႕ ခင္ပြန္းလည္း ရပ္ေဝးမွ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မရဲ႕ ခင္ပြန္းကို ခင္ပြန္းႀကီး (၁၀)ပါးႏွင့္အတူ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။ လူူကမထႏိုင္ေပမယ့္ ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနရင္းမွ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်မခင္ပြန္းလည္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းပါ။ က်မရဲ႕ ညီမေလးလည္း စကၤာပူ မွ ေရာက္ လာပါတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးမွ က်မကို ပံုမွန္ စစ္ေဆးမႈမ်ားျပဳလုပ္ေသာ္လည္း မည္သည့္လကၡ ဏာ ေရာဂါမွ မျပတဲ့အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္မွလြဲ၍ ဘာမွ်လုပ္မရပါ။ ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ အတိုင္းအတာ လည္း ၈၅ စင္တီမီတာသို႔ တိုးေနသကဲ့သို႔ နာက်င္ေနေသာ တင္းၾကပ္ေနေသာ ေဝဒနာလည္း တိုးၿပီးရင္းတိုး လာပါတယ္။ ေဆးပုလင္းမ်ား ဆက္တိုက္သြင္းေနရသျဖင့္ လက္မ်ားတြင္လည္း အပ္ေပါက္ရာမ်ားခ်ည္းပင္ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ အတိတ္ကံေၾကာင့္ပဲေလလို႔ ေျဖသိမ့္ရံုမွတစ္ပါး မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေရာဂါရွာမရတဲ့ က်မရဲ႕ေရာဂါကို အူမႀကီးကင္ဆာဟု ထင္ေၾကးမ်ားေပးၾကပါတယ္။

၆-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ မနက္ ၂နာရီခန္႔တြင္ က်မရြတ္ဖတ္ေနေသာ ‘ဓာရဏပရိတ္ေတာ္’ မွာလည္း ရြတ္ရင္း တန္းလန္း ေဝဒနာျပင္းလာလွ်င္ ဘယ္အပိုဒ္ကို ေရာက္သြားမွန္းမသိပဲ အစကျပန္ရြတ္ရသည့္ အေျခအေန သို႔ ေရာက္လာပါတယ္။ အိပ္ေဆးမ်ား ဘယ္မွ် ေကြ်းေကြ်း အိပ္ေဆး ဘယ္ေလာက္ ထိုးထိုး က်မ ရက္ဆက္ အိပ္မေပ်ာ္တာေၾကာင့္ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေစရန္အတြက္ ဘုရားစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ျခင္း ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ မ်ားကို ေအာက္ေမ့ သတိရၿပီး အမွ်ေပးေဝျခင္းတို႔ကိုသာ ျပဳလုပ္ေနခ်ိန္ က်မအခန္းထဲကို ပံုေဖာ္ရခက္တဲ့ အရိပ္မဲႀကီးတစ္ခု မွန္မ်ား အျပည့္ပိတ္ထားေသာ ျပဴတင္းေပါက္မွ ဝင္လာပါတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို က်မ ထိတ္လန္႔တဲ့စိတ္ကို ထိန္းထားလိုက္ၿပီး က်မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေစာင့္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ တူမေလးေတြကို လွမ္းႏိႈးပါတယ္။ အသံက မထြက္တာၾကာၿပီမို႔ တူမေလး ႏွစ္ေယာက္စလံုး မႏိုးပါ။ သူနာျပဳဆရာမေတြ ကို ေခၚတဲ့ လူေခၚခလုတ္လည္း က်မရဲ႕ ေခါင္းရင္းမွာ ရွိသည့္တိုင္ က်မရဲ႕ လက္က မ လို႔မရပါ။ ထိုအရိပ္ မဲႀကီး က်မကုတင္ေပၚကိုေရာက္လာပါတယ္။ က်မလည္း အရိပ္မဲႀကီးရဲ႕ ပံုသ႑ာန္ကို မရမက ပံုေဖာ္ ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ပံုကမေပၚလာပဲ အရိပ္မဲႀကီးဟာ မေကာင္းဆိုးဝါးမွ တစ္ပါး အျခားမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အေၾကာင္းမူူကား အရိပ္မဲႀကီး က်မကုတင္ေပၚကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ က်မအသက္ရွဴၾကပ္လာပါတယ္။ လႈပ္လို႔မရေအာင္ က်မရဲ႕ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလို ခံစားေနရပါတယ္။ ဗိုက္နာေနတဲ့ ေဝဒနာပင္ တဒဂၤအတြင္း ေပ်ာက္ဆံုးေနၿပီး အသက္ကို လုၿပီး ရွဴေနရတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ က်မတစ္ ကိုယ္လံုးလည္း ေခြ်းမ်ားနဲ႔ နစ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္ က်မ သတိတရားကပ္ထားၿပီး နာနာဘဝ ဝိနာဘဝ ရွိရွိသမွ် သတၱဝါအားလံုးကို အမွ်ေဝပါေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရာရာဟာ မ်က္စိထဲမွာ ေမွး မွိန္စျပဳ လာခ်ိန္မွာ ‘ဂေလာက္’ ဆိုတဲ့ အခန္းတံခါး ဖြင့္သံနဲ႔အတူ တာဝန္က် သူနာျပဳ ဆရာမတစ္ေယာက္ က်မ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာပါတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို အရိပ္မဲႀကီး ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဆရာမ တံခါးဖြင့္သံ နဲ႔အတူ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ တူမေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ႏိုးလာၿပီး က်မအနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ က်မမွာ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴေနရပါတယ္။ က်မကို ၾကည့္ၿပီး သူနာျပဳ ဆရာမေလးက “ဟင္ အန္တီ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္ ေခြ်းေတြရႊဲေနပါလား ဗိုက္ကအရမ္းနာေနလို႔လား” လို႔ က်မကို ဆက္တိုက္ေမးေပမယ့္ က်မမေျဖႏိုင္ပါ အသက္ကိုသာ မွန္မွန္ရွဴေနၿပီး မၾကာမီမိနစ္ပိုင္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ျပန္ၿပီးေတြးေတာေနမိပါတယ္။
ဒီကိစၥကို ဖြင့္ေျပာေတာ့ေရာ ဘယ္သူက ယံုမွာတဲ့လဲ က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ယံုၾကည္ဖို႔ခက္ခဲေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုက လက္ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တာေလ။

အိပ္ေရးေတြ ဆက္တိုက္ပ်က္ခဲ့တာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ မနက္ ၁၀နာရီေလာက္မွာ က်မ ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ ဝက္ အေျခအေနကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အိပ္မက္တစ္ခုကို ျမင္မက္ပါတယ္ အိပ္မက္ကေတာ့ က်မ ေခ်ာက္ ကမ္းပါးအစပ္မွာ ရပ္ေနတုန္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲကေန တစ္ဦးတစ္ေယာက္က က်မကို ဆြဲခ်ပါတယ္ က်မျပဳတ္က်တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ သားအႀကီးက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနၿပီး သားအငယ္ကေတာ့ ကမ္းပါး ထိပ္နားမွာ ရွိေနတာမို႔ က်မကို လွမ္းၿပီးဆြဲထားလိုက္ပါတယ္ က်မကို အေပၚျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ဖို႔ရာ သူ႔ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး သားႏွစ္ေယာက္က က်မကို ကမ္းပါးေပၚျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ လိုက္ပါတယ္။ က်မျပန္ႏိုးလာပါတယ္။ တစ္ခါ က်မ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ထပ္မက္ျပန္ ပါတယ္ က်မ တစ္ေယာက္တည္း သုႆာန္တစ္ခုထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္ အေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်မရဲ႕ခင္ပြန္းနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ဟာ အုတ္ဂူတစ္ခုေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ေနတာကိုျမင္ေတာ့ ‘ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ ဒီကိုေရာက္ေနၾကပါလိမ့္ ဘယ္သူဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္’ ဆိုၿပီး သူတို႔အနားကို က်မသြားခဲ့ ပါတယ္ အနားေရာက္ေတာ့ သားအဖ သံုးေယာက္ ထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ အုတ္ဂူရဲ႕ နာမည္ကို အနီးကပ္သြား ဖတ္လိုက္ေတာ့ “ဟင္ ငါ့နာမည္ပါလား” လို႔ က်မ တအံ့တၾသျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မလန္႔ႏိုးခဲ့ပါတယ္ ႏိုးလာ တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မအနားမွာ ဘိုးဘြားလက္ထဲကတည္းက မိသားစုအလိုက္ စဥ္ဆက္ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ဂႏၶာရံု ဥယ်ာဥ္တိုက္က ဦးဇင္း ႏွစ္ပါးေရာက္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔ကို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အားလံုးကို အေဒၚငယ္ကေနတဆင့္ ေလွ်ာက္ခိုင္းေတာ့ ဦးဇင္းတို႔က က်မအတြက္ သရဏဂံုတည္ေပးၿပီး ရြတ္ဖတ္ သရဇၥ်ာယ္မႈေတြ ျပဳလုပ္ေပးပါတယ္။ မၾကာခင္ က်မကို သူနာျပဳဆရာမက တြန္းလွည္းေပၚတင္ေပးၿပီး ဓာတ္မွန္ရိုက္အခန္းမွာ ဓာတ္မွန္ထပ္ရိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ က်မရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္က ၈၇ စင္တီမီတာ အထိေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ မၾကာခင္ က်မရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ႀကီး ေပါက္ထြက္ေတာ့မည္ဟု ခံစားရပါတယ္။

ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီမွာ ဆရာဝန္ႀကီးက ဓာတ္မွန္ရဲ႕ အေျဖကိုၾကည့္ၿပီး ႏွစ္နာရီအတြင္း ခြဲစိတ္ရမယ္လို႔ေျပာ ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ခင္ပြန္းကို ခြဲစိတ္ရန္ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးခိုင္းပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား လံုးလည္း ေဆးရံုမွာ ရွိေနၾကတာမို႔ ေသြးလွဴမဲ့သူေတြ စာရင္းကိုေတာင္းပါတယ္ ေသြးလွဴသူေတြကလွဴ စစ္ တဲ့သူေတြစစ္နဲ႔ အေဒၚေတြလည္း ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ ဘုရားခန္းထဲမွာ က်မအတြက္ သြားေရာက္ ဆုေတာင္းေပး ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စကားႀကံဳတုန္းေလး ေျပာရရင္ျဖင့္ က်မတို႔က ေဆြမ်ိဳးအေတာ္ေလးမ်ားတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျပႆနာ ႀကီးငယ္မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ မိသားစုတိုင္းက အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ ဆိုသလို အလွဴအတန္း ဝါသနာထံုၾကသူမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ အၿမဲလိုလို တစ္အိမ္ မဟုတ္ တစ္အိမ္ မွာေဆြမ်ိဳး မ်ား အားလံုး ဆံုတတ္ၾကပါတယ္။ အခက္အခဲရွိရင္လည္း ဝိုင္းဝန္းေျဖရွင္းတတ္တဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ က်မသေႏၶတည္ခဲ့ရတာမို႔ ေက်နပ္မိတာအမွန္ပါ။

က်မရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ နဲ႔ ေျခေထာက္တို႔မွာ ေဆးပိုက္ ေသြးပိုက္မ်ားနဲ႔ ရႈပ္ပြေနပါတယ္။ သူနာျပဳဆရာ မ  ႏွစ္ဦးက က်မကို ဘီးလံုးတပ္ ကုတင္နဲ႔ ခြဲစိတ္ခန္းမဆီကို ေခၚေဆာင္လာခ်ိန္မွာေတာ့ က်မကုတင္ေဘး မွာ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားအားလံုး လိုက္ပါလာတာကို ဝိုးတိုးဝါးတား က်မျမင္ေနရပါတယ္။ က်မခင္ပြန္း ကေတာ့ က်မကို ရတနာသံုးပါး အာရံုျပဳရန္ လွဴတန္းခဲ့သမွ် ျပန္ၿပီး သတိကပ္ရန္တို႔ကို မွာၾကားေနသံမ်ား လည္း ေဝးလိုက္နီးလိုက္ျဖင့္ ၾကားရပါတယ္။ က်မပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိသမွ်ေသာ သူအားလံုးကို က်မအားယူ ၿပီး မ်က္စိဖြင့္ကာ တစ္ခ်က္ေလာက္ေဝ့ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲကေန အားလံုးကို ရင္ထဲကေန ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါ တယ္။ ထူးျခားမႈကေတာ့ က်မ ဘာကိုမွ သံေယာဇဥ္ မတြယ္ပဲ ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္ျခင္းပါ။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ အလ်င္းမျဖစ္ပါ။ ဝမ္းနည္းမႈ ဝမ္းသာမႈ ခံစားရျခင္းမျဖစ္ပါ။ က်မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ထြက္ခြာသြားခ်င္ပါတယ္။ နာက်င္တဲ့ေဝဒနာလည္း အဆံုးသို႔ေရာက္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ခံစားခ်က္မ်ား ဟင္း လင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ ‘ဓာရဏပရိတ္ေတာ္’ ကိုက်မ ျပန္ရြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေအးခ်မ္းစြာရြတ္ရင္း က်မရဲ႕ ျပဳျပဳ ခဲ့သမွ်ေသာ ဒါန သီလ ဘာဝနာ ကုသိုလ္အစုစုတို႔ကို ျမင္ေယာင္ကာ အမွ်အတန္းေဝပါတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ ကို က်မေရာက္လာၿပီး ေမ့ေဆးဆရာဝန္က က်မကိုေမ့ေဆးထိုးၿပီး တခဏအၾကာမွာ က်မ ျမင္ေနရတဲ့ အလင္းေရာင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းမွိန္လာၿပီး ေမွာင္မဲသြားပါေတာ့တယ္။

က်မတစ္ေယာက္ထဲ ျမဴေတြၾကားထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနပါတယ္။ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္သြားရင္း က်မ ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ေရႊတံခါးႀကီး တစ္ခုကို မထင္မွတ္ပဲေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ တံခါးႀကီးရဲ႕ အျမင့္ဟာ ၁၀ေပခန္႔အျမင့္ရွိၿပီး အက်ယ္ ၅ေပခန္႔ရွိပါတယ္။ ေရႊေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနတဲ့ တံခါးႀကီးနားကို က်မေရာက္လာၿပီး အလယ္ကေန ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ထူးဆန္းဖြယ္ရာ ျမတ္ဗုဒၶအဆူေပါင္း မ်က္စိတစ္္ ဆံုးေတြ႔ရပါတယ္။ က်မ အံ့ၾသစြာနဲ႔ပဲ လိုက္ဖူးေနမိပါတယ္။ အမ်ားစုေသာ ဘုရားမ်ားမွာ ေရွးဘုရားမ်ား ျဖစ္ ပါတယ္။ အေမႊးနံ႔သာမ်ားနဲ႔ ေအးခ်မ္းေသာ ဘံုဗိမၼာန္ေလးကို က်မေရာက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာ “သတိရၿပီ လားဟင္” ဆိုတဲ့ က်မရဲ႕ ခင္ပြန္းအသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အတြက္ မ်က္စိကို အသာအယာ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ က်မ လူ႔ေလာကႀကီးထဲကေန ထြက္ခြာခ်ိန္ မတန္ေသးလို႔ ထင္ပါရဲ႕ က်မေအးခ်မ္းစြာ လူ႔ဘဝႀကီးထဲကို ျပန္လည္ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ သာသနာျပဳရန္ တာဝန္မ်ား က်န္ေသးလို႔ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရွိပါတယ္။

၇-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔ မနက္၁၀နာရီမွာ ဆရာဝန္ႀကီး က်မရဲ႕ အေျခအေနကို လာၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ ႀကီးက က်မကို “ခင္ဗ်ား အေတာ္ကံေကာင္းတာပဲ က်ေနာ္ လူနာေတြကို ခြဲစိတ္လာတာ အေရအတြက္ မနည္းေတာ့ဘူး တစ္ခါမွ ခင္ဗ်ားလို လူနာမေတြ႔ဖူးဘူး၊ အူမႀကီးတစ္ခုခုျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆထားတာ၊ ဓာတ္မွန္ရိုက္ေတာ့လဲ ဘာမွမေပၚေတာ့ အူအတက္ေပါက္တာ မသိႏိုင္ဘူးေပါ့။ အူအတက္ေပါက္ၿပီးရင္ ၆နာရီအတြင္း ခြဲရတာေလ အခုက ခင္ဗ်ားက အူအတက္ေပါက္ၿပီး ၆ရက္ၾကာမွ ခြဲခဲ့ရတာ ဒီလိုလူနာမ်ိဳး ရွားတယ္ မေတြ႔ဖူးဘူး” လို႔ေျပာေတာ့ က်မခင္ပြန္းက “ အဲဒါ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဆရာ” လို႔ ဆရာဝန္ႀကီး ကို ျပန္ေမးေတာ့ “တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အူအတက္က ေပါက္သြားၿပီး ေပါက္တဲ့ ထိပ္မွာ ျပည္ ကျပန္ဆို႔ေန တာေၾကာင့္ ဓာတ္မွန္ရိုက္လဲ မေပၚေတာ့ပဲ ေရာဂါရွာမရ ျဖစ္ေနတာေပါ့၊ မေသခ်ာတဲ့ အေျခအေနမွာ က်ေနာ္တို႔လည္း ခြဲစိတ္လို႔မျဖစ္ပါဖူး ဒါေၾကာင့္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေနရတာပါ သူ႔ဗိုက္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အူအ တက္ေပါက္တာ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဝမ္းသာသြားတာပဲ” လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။

ေဆးရံုကေန ၁၃-၇-၂၀၀၉ ရက္ေန႔မွာ က်မအိမ္ကို ျပန္ဆင္းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္ အိပ္ယာေပၚမွာ တစ္လခန္႔ေန ရန္ ဆရာဝန္ကမွာပါတယ္။ သံုးလေက်ာ္မွ ခရီးထြက္ရန္လည္း ဆက္မွာၿပီး ေရွာင္ရန္ ေဆာင္ရန္ အစား အေသာက္မ်ား ေဆးမ်ားကိုပါ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕လက္ေတြ႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဂတိနိမိတ္နဲ႔ အဂတိနိမိတ္ မ်ားကိုျပန္စဥ္းစားရင္း က်မရဲ႕ မွတ္တမ္းေလးမွာ အမွတ္တရျဖစ္ေစရန္ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ (က်မအတြက္ စိုးရိမ္ေပးခဲ့ေသာ သူမ်ားအားလံုးကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္)

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္