အစေကာင္းမွအေႏွာင္းေသခ်ာ

က်မစာေတြအမ်ားႀကီးေရးၿပီး စာဖတ္သူေတြအတြက္ ပို႔စ္ေတြအမ်ားႀကီး တင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့စာရဲ႕ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸာယ္ကို တိတိက်က်မေရးႏိုင္တဲ့အခါမွာ စာဖတ္သူေတြ မပီျပင္တဲ့ စာအေရးအသားေပၚအဓိပၸာယ္ေကာက္ လြဲမွားၿပီး သြားမွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္သား။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပို႔စ္တစ္ခုကို တင္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ‘ဘာတင္ရေကာင္းပါ့မလဲ’ လို႔ အခ်ိန္ေပးစဥ္းစားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြနဲ႔ စကားစပ္မိလို႔ က်မေျပာျဖစ္တဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြက ကိုယ္တင္ခ်င္တဲ့ ပို႔စ္ကို လက္တမ္း ခ်ေရးႏိုင္ၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တကယ့္ကိုအားက်စရာပါပဲ။ က်မအတြက္ေတာ့ အခက္အခဲမရွိပဲ  ၊ေရွာေရွာရွဴရွဴ တင္ဖို႔လြယ္တဲ့ ပို႔စ္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေလးေတြ တင္ရတာ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္ပါ တယ္။

အခုလို စကားပလႅင္ခံေနရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အခုပို႔စ္ကို က်မတင္ရေကာင္းႏိုး ေကာင္းႏိုးနဲ႔ စဥ္းစားေနတာ တစ္ရက္ေက်ာ္သြားလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားေပါ့ ေတြးမိၾကမွာအမွန္ပါပဲ။ နည္းနည္းမ်ား အပိုစာသားေတြေရးေနလားလို႔လည္း အထင္မခံခ်င္လို႔ပါ။ တကယ္တန္းက်ေတာ့လည္း အျဖစ္မွန္ေတြကို က်မရဲ႕မွတ္တမ္းေလးအျဖစ္သိမ္းထားခ်င္တာရယ္ပါ။ က်မေရးတာေတြဟာ အမွန္ေတြပဲ ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ေနတဲ့ က်မရဲ႕ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းရွိေနတာမို႔ က်မေရးတင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကိုတင္သည့္တိုင္ ဒီကေန႔အထိ က်မရဲ႕ဘဝနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ေက်းဇူးရွင္ေဖေဖ နဲ႔ က်မရဲ႕အခုလို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္တဲ့ ဘဝအေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ေအာင္ တြန္းအားေပးပို႔ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ေကြ်းမိခင္တို႔ကို ေစတနာေမတၱာအရင္းခံနဲ႔ ေလးေလးစားစား ဦးတင္ကန္ေတာ့ေနဆဲပါ။ (က်မဒီပို႔စ္ကိုေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မေဖေဖဟာ ကြယ္လြန္သြားေပမယ့္ က်မရဲ႕ေကြ်းမိခင္ကေတာ့ အသက္ ၇၉ႏွစ္ရွိၿပီး က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာသက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဆဲပါ)

က်မတို႔ေမာင္ႏွမေလးေယာက္အတြက္ ေမေမအသစ္ဟာ ေမာင္ေလးကူကူးကို ေမြးဖြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်မတို႔တစ္ေတြ ေဖေဖ့ရဲ႕တာဝန္က်ရာ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ဘဝအသစ္ဟာ လည္း က်ိဳက္ထိုမွာပဲ စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖက အခ်ိန္မ်ားမ်ား ရံုးမွာပဲအခ်ိန္ကုန္ေနရၿပီး အိမ္မွာ ေမေမ အသစ္ရယ္ တစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသးတဲ့ ေမာင္ေလးကူကူး၊ ညီမေလးတူးမာနဲ႔ေမာင္ေလး တူတူး အိမ္သား အားလံုးေဖေဖအပါအဝင္ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ရွိၿပီး က်မကို အစစအရာရာ သင္ၾကားေပးဖို႔ မႏၲေလးက ဦးေလးေအာင္ခင္ (ေဖေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္) ယာယီလိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမေမအသစ္မွာလည္း မၾကာ ခဏ တက္တက္ေနတတ္တဲ့ ေမာင္ေလးကူကူးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ထိန္းေက်ာင္းေနရပါ တယ္။ ေဖေဖက က်ိဳက္ထိုေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ က်မကို “လုလုက အခုအိမ္မွာ လူႀကီး လုပ္ရေတာ့မယ္ေနာ္ ေမာင္ေလးက ငယ္ေသးေတာ့ ေမေမက လုလုကိုပဲအားကိုးရမွာ ေဖေဖကလည္း အလုပ္အေတာ္မ်ားမယ္ လုလုသိခ်င္တာရွိရင္ ဦးေလးေအာင္ခင္ကိုေမးေပါ့” လို႔ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္ က်မ အရင္လို ကေလးလုပ္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ အသက္(၉)ႏွစ္ေက်ာ္ေပမယ့္ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အထက္ အစ္ကိုျဖစ္သူကလည္း မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ေဘာ္ဒါေနခဲ့ျပန္ေတာ့ အိမ္ရဲ႕တာဝန္ ခပ္မ်ားမ်ားဟာ က်မ ပုခံုးေပၚက်လာပါေတာ့တယ္။ က်မလည္း အသက္အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အိမ္ရဲ႕တာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ ရတဲ့တိုင္ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ က်မေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ လုပ္ေနရလို႔ ထင္ပါရဲ႕ မၾကာခဏေနမေကာင္း ျဖစ္ တတ္တဲ့က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္တာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အသက္(၇)ႏွစ္က ရထားခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာ (Migraine) ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မထင္မွတ္ရင္ မထင္မွတ္သလို ဝင္ဝင္လာ တတ္ၿပီး အဲဒီေခါင္းကိုက္ေဝဒနာ ဝင္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေမေမအသစ္က က်မကို ဘာမွမလုပ္ေစေတာ့ပဲ ၊ေဆးေသာက္ခိုင္းၿပီး အိပ္ယာထဲမွာပဲနားနားေနေန ထားပါတယ္။

က်မေန႔စဥ္ မနက္ ၅နာရီေလာက္မွာ အိပ္ယာမွထရၿပီး ဦးေလးေအာင္ခင္နဲ႔ ေစ်းကိုလိုက္သြားရပါတယ္။ သူေစ်းမွာ ဘယ္ဆိုင္ေတြကိုသြားၿပီး ဘာေတြဝယ္တယ္ဆိုတာကို လိုက္ၾကည့္ရင္းေစ်းႏႈန္းေတြကိုလည္း က်မရဲ႕ေခါင္းထဲမွတ္ေနရပါေသးတယ္။ ေန႔စဥ္ဝယ္တာကေတာ့ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အသားတစ္မ်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳး ၊ေၾကာ္ရန္အတြက္အရြက္ ဟင္းခ်ိဳ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ဥ္ရည္ခ်က္ဖို႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ဝယ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ နံနံပင္၊ ငရုပ္သီးေတာင့္တို႔ကိုလည္း အဆစ္ေတာင္းတတ္ပါေသးတယ္။ အိမ္အျပန္ လမ္းခုလတ္ မွာ အီၾကာေကြးျဖစ္ေစ နံျပားျဖစ္ေစဝယ္တတ္သလို တစ္ရံတစ္ခါမွာေတာ့ ေစ်းထဲမွာပဲ ေကာက္ညွင္းေပါင္း အေၾကာ္တို႔ကို ဝယ္တတ္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ထမင္း ဟင္းခ်က္ဖို႔ရာကိုျပင္ဆင္ရပါတယ္။ အလုပ္စလုပ္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာ့ က်မ မႏၲေလးမွာေနတုန္းက ထမင္းခ်က္တဲ့ ဦးေလးထြန္းေအာင္ကို သတိရမိသလို တစ္အိမ္လံုး စားေသာက္ဖို႔အတြက္ မနက္တိုင္းေစ်းသြားတဲ့ ဖြားဖြားကိုလည္း သတိရမိတယ္။ ထမင္းစားၿပီးရင္ ပန္းကန္ေတြ သယ္သြားၿပီးေဆးေပးတဲ့ အေဒၚေတြကိုလည္း သတိရျပန္တယ္။ သူတို႔ တစ္ေတြကို သတိရေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေတာ့ သတိရေနလို႔မရပါဘူး။ တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ က်မ ကိုယ္က်မ သတိမရေအာင္ စိတ္ကိုထိန္းရင္းနဲ႔ အရင္လို တမ္းတမ္းတတ သိတ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

ေစ်းကေနျပန္ေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်မရဲ႕ တစ္ေန႔တာလုပ္ငန္းတာဝန္ဟာ စတင္ရပါေတာ့တယ္။ အသက္ (၉)ႏွစ္သာ ရွိေသးတဲ့ အတြက္ က်မအရပ္ဟာ အိမ္ရဲ႕မီးဖိုေဆာင္မွာသံုးေနတဲ့ မီးဖိုအျမင့္ကို မမွီပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းအိုး ဟင္းအိုးခ်က္ၿပီဆိုရင္ သစ္သားခံုအႀကီးတစ္လံုးေပၚတက္ၿပီး က်မ ထမင္းဟင္းတို႔ကို ခ်က္ျပဳတ္ရပါတယ္။ ေစ်းကပါလာတဲ့ အသား ငါး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို မကိုင္ခင္ အရင္ဆံုး သစ္သား တံုးေတြနဲ႔ မီးေမႊးၿပီး မီးဖိုရပါတယ္။ မီးခိုေတြ တလူလူႀကားမွာ လူလည္းအသက္ရွဴရတာ မြမ္းက်ပ္ေနေပမယ့္ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အဆင္ေျပလာပါတယ္။ ထမင္းအိုးကနည္းနည္းႀကီးေနတဲ့အတြက္ ထမင္းရည္ငွဲ႔ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဦးေလးေအာင္ခင္ကို အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ က်မလုပ္ရတဲ့ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ခက္မယ္လို႔ထင္ေပမယ့္လည္း ဦးေလးေအာင္ခင္ရဲ႕ သင္ၾကားျပသမႈေၾကာင့္၊ က်မကိုယ္တိုင္ ဝါသနာပါတာေၾကာင့္ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ က်မအတြက္ ဒီအလုပ္ေတြဟာ ထမင္းစားေရေသာက္လို လြယ္ကူလာပါတယ္။

က်မေစ်းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါတုိင္းမွာ ညီမငယ္ေလးကိုအိပ္ယာကႏႈိးၿပီး အိမ္ရဲ႕သန္႔ရွင္းေရးကို လုပ္ေစပါတယ္။ သူကငယ္ရြယ္တဲ့အတြက္ က်န္တဲ့အလုပ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ၾကမ္းတိုက္ အလုပ္ေတြကိုက်မကပဲ သိမ္းက်ံဳးၿပီး လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မလုပ္တိုင္း ဦးေလးေအာင္ခင္က ကူညီလုပ္ေပးပါတယ္။ မနက္ ၈နာရီ ထိုးတာနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳး မုန္႔စားၿပီး ၈နာရီခြဲမွာ ေက်ာင္းသြားရပါတယ္။ တူတူးကေတာ့ (၄)ႏွစ္ သာရွိေသးတာမို႔ အိမ္မွာပဲ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလး ကူကူးကိုထိန္းေနတဲ့ ေမေမအသစ္နဲ႔အတူ က်န္ေနခဲ့တယ္ က်မနဲ႔ညီမေလး ေက်ာင္းကေန ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔နဲ႔အတူ ေမာင္ေလး တူတူးက ထမင္းလာစားေလ့ရွိပါတယ္။ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ေတြေဆးေၾကာၿပီး ေက်ာင္းျပန္သြားဖို႔ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ညေနေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ညေနစာအတြက္ထမင္း တစ္အိုးသာခ်က္ရန္က်န္ပါတယ္။ က်မေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ားမွာ မနက္ပိုင္း ဟင္းခ်က္လွ်င္ ညေနစာအတြက္ပါ ပိုခ်က္ၿပီး ဟင္းကိုညေနစာအတြက္ တစ္ဝက္ဖယ္ထားေလ့ ရွိပါတယ္။  သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာေတာ့ မနက္စာနဲ႔ ညေနစာကို သီးသန္႔စီခြဲၿပီးခ်က္ပါတယ္။ က်မေမာင္ေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အသက္အားျဖင့္ သံုးႏွစ္ကြာပါတယ္။ တူတူးက ကူကူးကို အရမ္း ခ်စ္ပါတယ္ က်မတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီဆုိရင္ သူ႔ညီေလးအေၾကာင္းကို မနားတမ္း ဆက္တိုက္ေျပာရတာအေမာပါ။ ကူကူးေက်ာပူေခါင္းပူ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္လည္း တူတူးတစ္ေယာက္ သူ႔အနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ေနေနတတ္ပါတယ္။ က်ိဳက္ထိုေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာ ႏွင္းၾကည္ဆိုတဲ့ က်မနဲ႔အသက္ရြယ္တူတဲ့ ၊ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကူကူးကို ထိန္းဖို႔ရာ အိမ္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ က်မရဲ႕မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ေတြ ကို ႏွင္းၾကည္က အားရင္အားသလို လာကူတဲ့အတြက္ အရင္ထက္သက္သာသြားပါတယ္။ က်မရဲ႕ ဘဝမွာ အတိတ္က အရိပ္ကေလးေတြဟာ အခုလို ပို႔စ္တစ္ခုအျဖစ္တင္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လုဆဲဆဲ အေၾကာင္း အရာေလးေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ ေပၚလာတဲ့အတြက္ ပို႔စ္တင္ခြင့္အေၾကာင္း ဖန္လာတာကိုပဲ ဝမ္းသာမိပါတယ္။

သံုးလခန္႔အၾကာမွာေတာ့ ဦးေလးေအာင္ခင္က သူ႔ေနရပ္ေဒသကိုျပန္သြားပါတယ္။ က်မလည္း အလုပ္ကို အေတာ္ေလးလုပ္တတ္ကိုင္တတ္္ ခ်က္တတ္ ျပဳတ္တတ္ၿပီမို႔ အရာရာကို လြယ္လြယ္ကူကူလုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေန႔ေဖေဖက က်မကိုေျပာခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းကို က်မရဲ႕ရင္ထဲမွာ ဒီကေန႔အထိ စြဲေနတာကေတာ့ “လုလုအခု ဒီအသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ အားလံုးကို လုပ္တတ္ကိုင္တတ္လာၿပီ ဒါေဖေဖရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ လုလုေမြးေမေမက မဆံုးခင္အသက္ကိုလုေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ မရမက အားယူၿပီး ‘လုလုကိုဂရုစိုက္ေပးပါ’ လို႔ မွာျဖစ္ေအာင္မွာခဲ့တာကို ေဖေဖနားထဲမွာ မေမ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လုလုရဲ႕ ဘဝကို အေျခခိုင္ေအာင္ ေဖေဖလုပ္ေပးရမယ္။ လူဆိုတာ ‘အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ’ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း လုလုဘဝကို အေျခခိုင္ေအာင္ ေဖေဖလုပ္ေနတယ္္ဆိုတာ တစ္ေန႔သေဘာေပါက္လာမွာပါ” လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဓိပၸာယ္ဘယ္ေလာက္အထိ ေလးနက္တယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ရိုး အမွန္ပါ။ က်မနားလည္တဲ့အရြယ္မွာေတာ့ အတိုင္းအဆမရွိတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ေစတနာေမတၱာကုိ နားလည္လာ ပါတယ္။

က်မရဲ႕ေမြးေမေမ က်မကိုစိတ္မခ်ျဖစ္ရတာလည္း ျဖစ္ခ်င္စရာပါပဲ။ က်မငယ္ငယ္က ဘယ္ေလာက္အထိ ထံုသလဲ ႏံုသလဲဆိုရင္ မွတ္မွတ္ရရ မႏၲေလးမွာေမေမမဆံုးခင္က ဖြားဖြားက တစ္ေန႔ မနက္စာအတြက္ အီၾကာေကြး ဝယ္လာပါတယ္။ “တီးတို လုလုတို႔ ေကာ္ဖီလာေသာက္ၾက” လို႔ဖြားဖြားကေျပာတိုင္း ထမင္း စားခန္းကို က်မရဲ႕အစ္ကိုက အၿမဲဦးေအာင္ေရာက္တတ္ပါတယ္။ က်မဝင္လာေတာ့ သူက “လုလု ဒီမွာၾကည့္ ပါအံုး အီၾကာေကြးက တစ္ခုကနည္းနည္း ရွည္ထြက္ေနတယ္ အဲဒီေတာ့ ညီညီမွ်မွ် ျဖစ္သြားေအာင္ ကိုကိုက အႀကီးဆိုေတာ့ အပိုကိုစားလိုက္မယ္ေနာ္” လို႔ေျပာေတာ့ က်မက “ကိုကိုေျပာသလို ညီညီညာညာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနာ္” လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သူူက ရွည္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အပိုင္းကို ကိုက္စားလိုက္ပါတယ္။ “ေတြ႔လားလုလု အခုမွညီသြားၿပီ။ ကဲ လုလုကအငယ္ဆိုေတာ့ ႀကိဳက္တာအရင္ေရြး” တဲ့။ အဲဒီေလာက္အထိ ႏံု အ ခဲ့တဲ့က်မပါ ဖြားဖြားကေတာ့ ဘာမွဝင္မစြက္ပဲ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာဆိုေနတာကို ရီပဲေနပါတယ္။ ဒါကလည္း ပို႔စ္ေရးေနရင္း ေပၚလာတဲ့အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါ။

တစ္ေန႔ ကူကူးအသက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွာ ေမေမက ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုး ျဖစ္ေနတဲ့ ကူကူးအတြက္ ေပ်ာ္ ရႊင္ေအာင္ ေမြးေန႔ကိတ္ အိမ္ပံုစံႀကီးႀကီးလွလွေလး ဝယ္တယ္။ အနီးအနားအိမ္က ကေလးေတြကို ဖိတ္ၿပီး ၊ေမြးေန႔ပြဲေလးက်င္းပပါတယ္။ ကိတ္မုန္႔အိမ္ကေလးရဲ႕ ေခါင္းတိုင္ဟာ ေခ်ာ့ကလက္နဲ႔ လုပ္ထားကာ အိမ္ ကေလးရဲ႕ ၿခံစည္းရိုးေလးေတြကို ေဝဖာမုန္႔ေလးေတြနဲ႔ ကာယံထားပါတယ္။ ေမြးေန႔စစခ်င္းပဲ ၊ေမေမသတိ မထားမိစဥ္ ေမေမ့ေပၚကေန ကိတ္မုန္႔ေခါင္းတိုင္ကို ကူကူး လွမ္းခ်ိဳးလိုက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲကို ထည့္ပါေတာ့ တယ္။ ေမေမလည္း ေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ့ကူကူးအတြက္ စိုးရိမ္ၿပီး ေခါင္းတိုင္ကို ကူကူးလက္ကေန ျပန္လု လိုက္ေတာ့ ေဒါသႀကီးတဲ့ ကူူကူး ေအာ္ငိုၿပီး တက္သြားပါတယ္။ တစ္အိမ္လံုးလည္း ျပာယာခတ္ကုန္ကာ ေျခ မ ကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔အိမ္နဲ႔ သံုးၿခံေက်ာ္ေလာက္မွာရွိတဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕အိမ္ကို ဖိနပ္ဗလာနဲ႔ က်မေျပးေခၚလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ဆရာဝန္တို႔ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကူကူးသတိ လစ္ေနပါၿပီ။ သူ႔ညီေလးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ၿပီးေခ်ာင္ထဲမွာ ထိုင္ငိုေနတဲ့ တူတူးကိုေတြ႔ေပမယ့္ က်မ မေခ်ာ့အားပါ။ ဆရာဝန္က ကူကူးကို သတိလစ္ေနတာျပန္က်ေအာင္ ကုသေပးၿပီး တခနအၾကာမွာမွ ကူကူးျပန္သတိရလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်မတူတူးကို သတိရၿပီး သူထိုင္တဲ့ေခ်ာင္ေလးနားကို သြားၾကည့္ေတာ့ ေခြေခြေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႔ရတဲ့အခါက်မ သူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီၿပီး သူ႔ကုတင္ေပၚကို သြားတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔က်ိဳက္ထိုမွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနသားက်လာတဲ့ တစ္ေန႔မွာတာ့ က်မရဲ႕ေဖေဖလားရႈိးကို အလုပ္တာဝန္အရ ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ရာ သတင္းေရာက္လာျပန္တယ္။ ေမေမက အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဒုတိယကိုယ္ဝန္ကိုလြယ္ထားတဲ့အခ်ိန္ပါ။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္