ခရီးတစ္ေထာက္ ပဲခူးေရာက္

က်မရဲ႕ေမာင္ေလး ကူကူး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ၿပီးဆံုးၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေဖေဖ လားရိႈးကိုေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ျဖစ္ လာေတာ့ က်မတို႔တစ္အိမ္သားလံုး ေမာင္ေလးကူကူးကလြဲၿပီး တူတူးအပါအဝင္္ပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္း ၾကရပါေတာ့တယ္။ တူတူးကလည္း သူ႔ရဲ႕ ကစားစရာေတြ ညီေလးကူူကူးရဲ႕ ကစားစရာေတြကို စုပံုၿပီး ပုံုးလြတ္တစ္ခုမွာ ထည့္သိမ္းေနသလို က်န္တဲ့အိမ္တြင္း ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ သူ႔တာဝန္နဲ႔သူ ခြဲျခားသိမ္းဆည္း ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္အသံုးအေဆာင္ေတြကို လတ္တစ္ေလာ သံုးမဲ့ပစၥည္းေတြသာခ်န္ၿပီး  ၊ႏွစ္ပတ္အတြင္း အသံုးမလိုေတာ့မည့္ ပစၥည္းေတြကို ထင္းရူးေသတၱာထဲကို စီစီရီရီ ထည့္သိမ္းပါတယ္ ဖန္ခြက္ ေႂကြပန္းကန္ အပိုေတြကို သတင္းစာ၊ အသံုးမလို စာရြက္ေတြနဲ႔ ပတ္ၿပီး ထည့္ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ ခန္းမွာ ခင္းထားတဲ့ ထိုင္ခံုေတြကိုလည္း ေဖေဖ့ရံုးက အကူႏွစ္ေယာက္က ဂံုနီအိတ္အစေတြနဲ႔ ပတ္ၿပီးခ်ဳပ္ၾက ပါတယ္။ တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ အေျပာင္းမွာ အပ်က္အစီး နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ မည္သို႔မည္ပံု ထည့္ သိုရမယ္ဆိုတာကို ေမေမကသင္ေပးၿပီး ျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ကိုယ္ေလး လက္ဝန္နဲ႔မို႔ ညႊန္ၾကားတာေလာက္ပဲ ျပဳလုပ္ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲမဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ ဝင္လုပ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ က်မေခါင္းႀကီးကိုက္ေရာဂါ ဝင္လာတာနဲ႔ တစ္ရက္ေလာက္ အလုပ္ေရာ ေက်ာင္းပါ ပ်က္ကြက္ ခဲ့ပါတယ္။ က်မအလုပ္ေတြကို ႏွင္းၾကည္က ဒိုင္ခံလုပ္ၿပီး သူလည္း လားရႈိးကိုက်မတို႔နဲ႔အတူလိုက္ပါမွာျဖစ္ တဲ့အတြက္ တစ္အိမ္လံုး ဝမ္းသာေနၾကပါတယ္။

က်မတို႔ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ရန္အတြက္ ခရီးမထြက္ခင္ သံုးရက္ေလာက္အလိုမွာေတာ့ ေဖေဖရဲ႕ တပည့္ တစ္ေယာက္က က်မတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းႏႈတ္ထြက္စာကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆီကို သြားေတာင္းၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ကစလို႔ က်မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုသြားစရာ မလိုေတာ့ ပါဘူး။ ေက်ာင္းမတက္ရတဲ့ ရက္ေတြမွာ ထုပ္ပိုးတဲ့အလုပ္ကို အၿပီးလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ တစ္ေတြေျပာင္းေရႊ႕မဲ့ရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ မီးရထားနဲ႔ေျပာင္းေရႊ႕ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မတို႔မနက္ အေစာႀကီးအိပ္ယာမွ ထၾကရၿပီး အဲဒီေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖ့တပည့္ေတြလာပို႔တဲ့ ေကာ္ဖီ မုန္႔တို႔ကိုသာ စားၾကရ ပါတယ္။ ရထားခရီးလမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ သီးသန္႔ ပစၥည္းပို႔ကား တစ္စီးက ပစၥည္းေတြတင္ၿပီး ဘူတာကို ၊ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ သြားပါတယ္။ ေဖေဖအပါအဝင္ က်မတို႔မိသားစု အားလံုးကေတာ့ ေနာက္ဆံုး အေခါက္မွ ဘူတာကိုဆင္းပါတယ္။ ဘူတာေရာက္တဲ့အခါမွာ အေရးႀကီးအသံုးလိုမဲ့ အကႌ်ထည့္အိတ္မ်ား ကူကူးအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား အစားအေသာက္ျခင္းမ်ားနဲ႔ လမ္းမွာအေရးလိုက သံုးႏိုင္ရန္အတြက္ အပိုပစၥည္းမ်ားထည့္တဲ့ အိတ္ေတြကိုေတာ့ က်မတို႔ ရထားတြဲမွာ တင္ၿပီး က်န္ေသာ အိမ္သံုးပစၥည္း အားလံုး ကို ရထားရဲ႕ပစၥည္းတြဲမွာထည့္ပါတယ္။

က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ခရီးထြက္ရင္ ရထားနဲ႔သြားတာကို ကားလမ္းထက္ ပိုႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ႏွစ္သက္ ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘူတာေတြမွာ ရထားေခတၱဆိုက္တဲ့အခါမွာ ေစ်းသည္ေတြဆီကေန မုန္႔ဝယ္စားရတာကိုပါပဲ။ ‘ေရ ရမယ္ ေရ ေရ’ ၊ ‘ေကာက္ညွင္းထုပ္ ပူပူေလး’ ၊ ‘ဘဲဥျပဳတ္’ အစရွိတဲ့ တစာစာေအာ္ ေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ အသံကို က်မအရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုတာ ကိုေတာ့ ဒီကေန႔အထိ မသိခဲ့ပါဘူး။ အခုုအရြယ္ အသက္ရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ခရီးကို ရထားနဲ႔ သြားရင္ ေရ အပါအဝင္ အစားအေသာက္ အျပည့္အစံုကို ၊ျခင္းနဲ႔သယ္ယူသြားၿပီး လမ္းမွာဝယ္စားတဲ့ အေလ့အထ ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ ရထားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ်က္ဂ်က္ အသံကိုလည္း က်မႏွစ္သက္သလို ရထားေခါင္းတြဲက ဥၾသဆြဲသံကိုလည္း က်မသေဘာက်တယ္။ ရထားသြားေနခ်ိန္ က်မ မ်က္ႏွာေပၚေလတုိးေနတာကအစ ၾကည္ႏူးေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကက်မတစ္ေယာက္တင္ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလး ေမာင္ေလးတို႔လည္း က်မလိုထပ္တူ ခံစားၾကရတယ္္ဆိုတာ သူတို႔ေျပာျပလို႔သိထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရထားဟာ ပဲခူးဘူတာကို ဆိုက္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕က လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ၾကပါတယ္။ တျခားအတြဲတစ္တြဲ ခ်ိတ္ဖို႔ရန္အတြက္ အနည္းဆံုးေနာက္ထပ္ ၂နာရီၾကာေအာင္ ေစာင့္ရမွာ ၊ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မတို႔ မိသားစုကို ေဖေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဘူတာနဲ႔နီးတဲ့ သူ႔ရဲ႕အိမ္ကို ေခၚသြားၿပီး နားနားေနေန ေနေစပါတယ္။

သူတို႔ မိသားစုေတြအားလံုးလည္း သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူ ဖြားဖြား တစ္ေယာက္က ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး “သမီး ပံုစံကိုၾကည့္ရတာ ပံုမွန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဗိုက္နာေန လားဟင္” လိ႔ု ေမးလိုက္သံေၾကာင့္ အခန္းတြင္း ရွိရွိသမွ်ေသာ သူအားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ေမေမ့ မ်က္ႏွာဆီကို ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ေမေမက “နည္းနည္းေလးပဲနာတာပါ သိတ္ေတာ့မနာပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီဖြားဖြားက “အမေလး ျမတ္စြာဘုရား၊ ဒီေလာက္ေဝးတဲ့ခရီးကို ဆက္သြား လို႔ ျဖစ္ပါ့မလားကြယ္” ေျပာေျပာဆိုဆုိ ေဖေဖ့ဖက္လွည့္ၿပီး တစ္ဆက္တည္း “ကိုၾကည္ မင္းမိန္းမကို ဆရာဝန္ေတာ့ ျပမွျဖစ္မယ္ ငါေတာ့ သိတ္မထင္ဘူး” လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို သူတို႔အသိ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ကို လွမ္းေခၚၿပီး ေမေမ့ရဲ႕ အေျခအေနကို စစ္ခိုင္းပါတယ္။ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့အခါမွာ ဆရာဝန္က “အစ္မ ခရီး ဆက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ဒီညေလာက္ အစ္မေမြးလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ အာေမဋိတ္သံ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးဆီနဲ႔ တစ္ခန္းလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားပါတယ္။ တခနအၾကာမွာ ေဖေဖက စဥ္းစားေနရာကေန “ဒါဆိုရင္ မာဂရက္တို႔ အားလံုးကို ပဲခူးမွာပဲ က်ေနာ္ ထားခဲ့ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လိုက္သြားမွျဖစ္မယ္။ လားရိႈးေရာက္ရင္ လူႀကီးကိုသတင္းပို႔ၿပီး က်ေနာ္ျပန္လာေခၚမယ္” လို႔ေျပာၿပီး ေဖေဖထြက္သြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ၊ေမေမ့ကို ပဲခူးေဆးရံုတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။

ပဲခူးေဆးရံုကို ေမေမတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကူကူးေလးကို ႏွင္းၾကည္ကထိန္းၿပီး ေဖေဖ့မိတ္ေဆြအိမ္မွာပဲ တူးမာ တူတူးတို႔နဲ႔အတူထားခဲ့ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေမေမနဲ႔ အေဖာ္အျဖစ္ ေဆးရံုကို လိုက္သြားရၿပီး ညဥ့္ သန္းေခါင္မွာေတာ့ ေမေမက ေနာက္ထပ္ညီမေလး ‘ပူစူးမ’ ကိုေမြးပါတယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့ မိတ္ေဆြအိမ္က အေဒၚႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး စားစရာေတြေပးရင္း ေမေမနဲ႔ ကေလးကို ၾကည့္ၾက ပါတယ္။ ကေလးေရာလူႀကီးေရာ က်န္းမာတဲ့အေၾကာင္းကို ေဖေဖ့ဆီသတင္းပို႔ေပးမယ္လို႔လည္း မျပန္ခင္ ၊ေမေမ့ကိုေျပာသြားၾကပါတယ္။ ‘ပူစူးမ’ ရဲ႕ အသားေလးေတြက နီရဲေနၿပီး ေရႊဝါေရာင္ ဆံပင္ေမႊးမွ်င္ ရွည္ရွည္ကေလးနဲ႔ အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ လက္ကေလးေတြ ေျခေထာက္ ကေလးေတြက ၊ေသးေသး ေကြးေကြးနဲ႔ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးမို႔ ဖ်စ္ညွစ္ျခင္ေလာက္ေအာင္ အသည္းယားစရာေကာင္းပါတယ္။ ‘ပူးစူးမ’ ကေတာ့ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး မရပ္မနား ေအာ္ငိုေနပါေတာ့တယ္။ အေတာ္ၾကာၾကာအထိ မနားတမ္းေအာ္ငိုေနတဲ့အတြက္ ေမေမလည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရပါဘူး။ မိုးလင္းစျပဳခ်ိန္မွာ ေမေမက “လုလုေရ ကေလးကို ၾကည့္ထားေပးပါအံုး၊ ေမေမ့ ေခါင္းေတြလည္း ေလးေနၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲမသိဘူး” လို႔ က်မကိုေျပာေတာ့ က်မလည္း ပူစူးမကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ပါတယ္။ က်မလက္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ပူစူးမက အငိုတိတ္သြားၿပီး ခနအၾကာမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ တစ္ေန႔လံုး လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကို ေမေမ့အစား က်မကပဲ ဒိုင္ခံၿပီး ေျဖေပးေနရသလို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ေမေမ ကေတာ့ တစ္ေန႔လံုးမွိန္းေနပါတယ္။ ပူစူးမကလည္း တစ္ေန႔လံုး မႏိုးတမ္းကို အိပ္ေနပါေတာ့တယ္။ သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ပူးစူးမကို ၃နာရီျခား ႏိႈးႏိႈးၿပီး ေမေမ့ရဲ႕ ႏို႔ခ်ိဳကိုတိုက္ေကြ်းေစပါတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ပူစူးမကို မရမက ႏိႈးၿပီးတုိက္ရေလာက္ေအာင္ကို အအိပ္မက္တဲ့ ညီမေလးပါ။ ေနဝင္လို႔ ညေရာက္ၿပီဆိုရင္ ပူစူးမ ႏိုးပါၿပီ။ တစ္ညလံုး မအိပ္ေတာ့ပါ။ ေန႔နဲ႔ည လြဲေနတဲ့ ပူစူးမကို ထိန္းရတဲ့က်မလည္း ေန႔ဖက္ပူစူးမ အိပ္တာနဲ႔ လိုက္အိပ္ရပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကို ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ဧည့္ခံေန ၿပီး က်မႏိုးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမကအနားယူပါတယ္။ က်မတို႔တည္းတဲ့ အိမ္ကဖြားဖြားက ေမေမ့ကို “ကေလးက ေန႔နဲ႔ညလြဲေနတယ္ဆိုရင္ ေသာက္ေရအိုးထဲက ေရနဲ႕ ကေလးကို မ်က္ႏွာသစ္ေပးရတယ္ကြဲ႔” လို႔ ေရွးအယူအဆ အတိုင္းေျပာတဲ့အတြက္ အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ က်မလည္း ဟုတ္လိုဟုတ္ျငား ပူစူးမကို မ်က္ႏွာ သစ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပူစူးမကေတာ့ သူ႔အတြက္ ေန႔ကိုအိပ္ခ်ိန္ ညကႏိုးခ်ိန္အျဖစ္သာ သတ္မွတ္ထား ပံုရပါတယ္။

(၃)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ေမေမ ေဆးရံုကဆင္းဖို႔ရာအတြက္ က်မတို႔တည္းခိုတဲ့ အိမ္က အိမ္ရွင္ေဖေဖ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီးတို႔က ကားနဲ႔လာႀကိဳပါတယ္။ ေမေမ ပူစူးမနဲ႔ က်မတို႔ အိမ္ကိုေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကူကူး တူတူး တူးမာနဲ႔ ႏွင္းၾကည္တို႔ အေျပးအလႊားလာႀကိဳၾကၿပီး ကူကူးက က်မလက္ထဲက ပူစူးမေလးကို ဇြတ္ဖက္ၿပီး နမ္းပါေတာ့တယ္။ ကေလးကအရမ္းငယ္ေနတဲ့အတြက္ ထိခိုက္မွာစိုးတဲ့ က်မအတြက္ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ရတဲ့အလုပ္တစ္ခု ပိုလာပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ တည္းခိုတဲ့အိမ္ကို ျပန္ေရာက္မွပဲ သက္ေတာင့္သက္သာ နားရပါေတာ့တယ္။ ပူစူးမ ေမြးၿပီး (၁၀)ရက္အၾကာမွာ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာၿပီး မိသားစုကို ပဲခူးကေန လားရိႈးသို႔ ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ လားရိႈးအိမ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ျဖစ္ၿပီး က်ိဳက္ထို အိမ္ထက္ ပိုၿပီးက်ယ္ပါတယ္။ အိပ္ခန္းေတြလည္း အေပၚထပ္ေရာ ေအာက္ထပ္မွာပါ အမ်ားႀကီးပါသလို ၿခံထဲမွာလည္း ပန္းေတြစိုက္ထားၿပီး အေတာ္ေလးလွပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ သဘာဝရႈခင္းေတြကိုက်မအတြက္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ေတြ႔ရတာမို႔ ၾကည့္လို႔မဝပါဘူး။ ဘယ္ေနရာကို ၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္ေတြပတ္လည္ ဝိုင္းေနတဲ့ ရႈခင္းေလးကို က်မအရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ လားရႈိးေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ ပူစူးမကို ထိန္းဖို႔အတြက္ က်မထက္ အသက္ (၅)ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ‘အီဒစ္’ လို႔ေခၚတဲ့ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မလည္း တာဝန္ေပါ့သြားတာမို႔ တျခားအိမ္အလုပ္ေတြမွာ ပိုၿပီးအား ထည့္လို႔ ရပါတယ္။ လားရိႈးေရာက္ၿပီး ခ်က္ျခင္းဆိုသလို က်မတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းအပ္ၿပီး  ၊ေက်ာင္းျပန္ တက္ရပါတယ္။ လြတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြကို အတန္းပိုင္ဆရာမက ျပန္သင္ၾကားေပးၿပီး အခ်ိန္ပိုေတြမွာလည္း အိမ္ကိုလာၿပီး စာသင္ေပးပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ စာေမးပြဲေျဖရၿပီး ညီအစ္မႏွစ္ဦး စလံုး စာေမးပြဲေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းႏွစ္လပိတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕အစ္ကိုလည္း မႏၲေလး ကေန က်မတို႔ဆီကို အလည္ေရာက္လာပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြစုမိၾကၿပီဆိုေတာ့ ေပ်ာ္မဆံုး ေမာ္မဆံုး တစ္ၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။ စကားေတြလည္းေျပာမဆံုး ေတာသံုးေထာင္ပါပဲ။ အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ့ တူတူးထင္ပါတယ္။ က်မအစ္ကိုက တူတူးကို အစစအရာရာ ဦးစားေပးၿပီး ကစားသလို ေကြ်းစရာရွိလည္း တူတူးကိုရေအာင္ လိုက္ရွာၿပီးေကြ်းပါတယ္။ က်မ မွတ္မွတ္ရရ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုကေတာ့ လားရိႈးရဲ႕ရာသီဥတုက ၊ေႏြဆိုသည့္တိုင္ မနက္ပိုင္းေတြမွာ အေတာ္ေလးေအးလြန္းပါတယ္။ ေနထြက္လာတာနဲ႔ ေမေမက အေပၚ ထပ္ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာမွာ ဖ်ားခင္းၿပီး ၄င္းဖ်ာေပၚမွာ မိႈ႔ရာခင္းကာ (၃)လသမီး ပူစူးမကို ေနလွမ္းၿပီး ေနဓာတ္ အၿမဲလိုေပးပါတယ္။ ေမေမ့အလစ္မွာ အစ္ကိုက ေအာ္ငိုေနတဲ့ ပူစူးမကို သနားလို႔ဆိုၿပီး သူ႔ကုိယ္လံုးနဲ႔ ေနကို ကာေပးေလ့ရွိတာမို႔ ေမေမက ပူစူးမက ေနေရာင္ဓာတ္လိုေနတဲ့အေၾကာင္း အစ္ကုိနဲ႔ က်မတို႔တစ္ေတြ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါတယ္။ အားခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အစ္ကိုက က်မကိုက်ိဳက္ထိုအေတြ႔အႀကံဳေတြေမးၿပီး သူနဲ႔ျပန္မေတြ႔မီ အေတာအတြင္း က်မတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို စိတ္ဝင္တစား ေမးၿပီး နားေထာင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပဲခူးသူမေလး ပူစူးမ အေၾကာင္းကိုေရာက္သြားၿပီး ‘ခရီးတစ္ေထာက္ ပဲခူးေရာက္” ခဲ့စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိက်မက အစ္ကိုျဖစ္သူကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္