ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္

က်ိဳက္ထိုအေၾကာင္းကို အစ္ကိုျဖစ္သူကေမးေတာ့ က်မလည္း က်ိဳက္ထိုမွာ တစ္ပတ္ေတာင္ မျပည့္ပဲ ရက္ပိုင္းေလာက္သာေနရၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ႀကီးကုန္ဆံုးသြားလို႔ မႏၲေလးသို႔ျပန္သြားရတဲ့ အစ္ကို႔ အေၾကာင္းစဥ္းစားမိတယ္။ “လုလု မွတ္မိေသးလား ကိုကိုတို႔ သံုးေယာက္ ေဆးရံုေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းေလ” လို႔ အစ္ကိုကက်မကို သတိတရေမးလိုက္ပါတယ္။ က်မက“ကိုကိုကလည္း မွတ္မိတာေပါ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေမ့မွာလည္း” လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး အတိတ္ရဲ႕ အတိတ္ပံုရိပ္ေတြ ကို က်မျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။

က်ိဳက္ထိုကိုေရာက္ၿပီး (၃)လေလာက္ၾကာေတာ့ အစ္ကိုျဖစ္သူ စာေမးပြဲႀကီး ေျဖၿပီးသြားလို႔ ေႏြရာသီေက်ာင္း ပိတ္ရက္မို႔ က်မတို႔ဆီကိုအလည္လာပါတယ္။ က်မတို႔လည္း စာေမးပြဲေအာင္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔ မိသားစုမ်ားအားလံုးျပန္လည္ ဆံုဆည္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးရွိေနခ်ိန္ တစ္မနက္မွာ က်မကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မီးဖိုထဲမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕ခန္းကေန ေမေမက “တူတူးလဲ မေတြ႔ပါလား တူတူး တူတူး” လို႔ ေခၚသံ ၾကားတာနဲ႔ က်မလည္း တူတူး အိပ္ယာဆီကို အေျပးကေလး သြားၾကည့္ေတာ့ တူတူးက မလႈပ္မယွက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ “တူတူး တူတူး ထေတာ့ေလ ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲ” လို႔  က်မ ကေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ကိုလွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနပါတယ္။ က်မလည္း လန္႔ျဖန္႔သြားၿပီး ေမေမ့ကိုေျပာျပလိုက္တဲ့အခါမွာ ေမေမက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္အိပ္ခန္းကို ဝင္လာၿပီး တူတူးရဲ႕ နဖူးကို စမ္းၾကည့္တယ္။ “ဟင္ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဖ်ားေနတာပါလိမ့္။ ေရခဲတင္ေပးထား လိုက္ ေမေမဆရာဝန္ကို ေခၚလိုက္မယ္” ဆိုၿပီး အခန္းထဲကေန ေမေမထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ က်မလည္း ေရခဲ ကို ဇလံုထဲထည့္ၿပီး ေရအနည္းငယ္ထည့္ကာ သဘက္အေသးေလး ႏွစ္ထည္ကို ေသတၱာထဲက ယူၿပီး တူတူး ဆီကိုျပန္လာပါတယ္။ သူ႔ကို ေရခဲဖတ္ အုပ္ေပးေနရင္း ဆရာဝန္အလာကိုေစာင့္ေနပါတယ္။ အစ္ကိုျဖစ္သူ ကလည္း တူတူးေနမေကာင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ တူတူးအနားမွာ လာထိုင္ၿပီး က်မရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ေန ပါတယ္။ က်မက “ကိုကို ခနတူတူးကို ၾကည့္ထားအံုး လုလု ေရေႏြးသြားတည္လိုက္အံုးမယ္ ဆရာဝန္လာရင္ လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့"  ဆိုၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူကို တာဝန္လႊဲေပးခဲ့ပါတယ္။ မီးဖိုကခ်က္လက္စေတြကို လက္စသပ္ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ ဆရာဝန္ကေရာက္မလာ၊ တူတူးရဲ႕အဖ်ားကလည္း မက်၊ တူတူးပါးစပ္ကလည္း ကေယာင္ ကတမ္း ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့ က်မတို႔အားလံုး စိုးရိမ္လာၾကတယ္။

ေန႔လည္ေလာက္မွာ ဆရာဝန္ေရာက္လာၿပီး စမ္းသပ္ခါ ေဆးတစ္လံုးတူတူးကို ထိုးေပးပါတယ္။ မနက္ ေန႔ လည္ ည ေသာက္ရန္အတြက္လည္း စားေဆးေတြေပးၿပီး ဆရာဝန္က “တကယ္လို႔ မနက္ျဖန္အထိ အဖ်ား မက်ဘူးဆိုရင္ ထပ္လာခဲ့ပါ့မယ္” လို႔ ေမေမ့ကိုေျပာၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ ေမေမနဲ႔က်မတို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္ မွာ ကူကူးကလည္း ေက်ာပူေခါင္းပူ ထလာျပန္တယ္။ တအီအီျဖစ္ေနတဲ့ ကူကူးကို တစ္ခါျပန္ၿပီး ေမေမက ဂရုစိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ကူကူးက ေနမေကာင္းတဲ့အတြက္ ၊ႏွင္းၾကည္ရဲ႕လက္ေပၚမွာလည္း သူ မေနပါ။ ၊ႏွင္းၾကည္ခ်ီလိုက္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေကာ့လွန္လိုက္ၿပီး ေလ်ာေလ်ာခ်ကာ ေမေမ့ဆီပဲ ငိုငိုယိုယို နဲ႔ ဇြတ္အတင္းထိုး လိုက္ေနတဲ့အတြက္ ေမေမလည္း တစ္ပူကေန ႏွစ္ပူျဖစ္လာပါတယ္။ ခရီးသြားေနတဲ့ ၊ေဖေဖ႔ကိုလည္း အိမ္ရဲ႕ အပူေတြ မကူးစက္လိုတာေၾကာင့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အေၾကာင္းမၾကားေတာ့ပါ။ က်မနဲ႔ေမေမ လူမမာႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနပါေတာ့တယ္။ ညဖက္ေရာက္ေတာ့ တူတူးရဲ႕ ေဘးတစ္ ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ အစ္ကိုနဲ႔က်မတို႔ တူတူူးကိုေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ တူးမာတစ္ေယာက္ ကေတာ့ ေမေမနဲ႔အတူ ကူကူးနားမွာ သြားေစာင့္အိပ္ပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မေခါင္းေတြ တစ္ခုလံုး ေပါက္ကြဲေတာ့မလို ခံစားေနရၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးလည္း မီးပံုထဲေရာက္ေနသလို ပူေလာင္ေနကာ အိပ္ယာကေန လန္႔ႏိုးလာပါတယ္။ တူးတူးကို ကမန္းကတန္း စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနၿပီး အပူက ယမန္ေန႔ကအတုိင္းပင္ ေလ်ာ့မသြားပါ။ ေဆးေတြတိုက္ ေဆးေတြထိုးေပးေနေသာ္လည္း သက္သာပံုမရပါ။ တူတူးရဲ႕ ေနာက္တစ္ဖက္မွာ အိပ္ေနတဲ့ အစ္ကို႔ကို က်မလွမ္းၿပီး ႏႈိုးပါတယ္။

“ကိုကို ကိုကို ထ ထ၊ လုလုေတာ့ ေနလို႔မေကာင္းဘူး ေမေမ့ကို သြားေျပာေပးပါအံုး” လို႔ ေျပာေတာ့ အစ္ကို က မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး “ကိုကိုလည္း ေနမေကာင္းဘူး လုလုရာ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း နာေနတာပဲ” လို႔ က်မကိုျပန္ေျပာပါတယ္။ က်မလည္း အားယူၿပီး က်ံဳးအထမွာ မိုက္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး အရာရာဟာ ေမွာင္မိုက္ သြားပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ က်မအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး က်မႏိုးလာတဲ့အခါ မွာေတာ့ ေဖေဖ့ကို အရင္ဆံုးေတြ႔ရလို ေမေမ တူးမာ နဲ႔ ဆရာဝန္ကိုလည္း က်မေတြ႔ရပါတယ္။ တူတူးဖက္ ကို ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တူတူးလည္း မူလအတိုင္း ပက္လက္ေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး တူတူးေဘးဖက္မွာ အစ္ကိုလည္း အလားတူ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ေဖေဖက“လုလု သတိရၿပီလား” လို႔ေမးေတာ့ က်မက “ဟုတ္” ဟူေသာ စကားတစ္လံုးကို မနည္းအားယူၿပီး ေလသံေလးနဲ႔ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ၿပီးေမွးကနဲ ေပ်ာ္ သြားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ႏိုးလာခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ႏိုင္ဖို႔ပင္ ခက္ခဲေနတာေၾကာင့္ ၿငိမ္ေန ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖ့အသံက နားထဲေရာက္လာပါတယ္။“ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ဒီညပဲ သံုးေယာက္စလံုးကို သထံုေဆးရံုကို တင္မွျဖစ္မယ္” ဆိုတဲ့အသံၾကားၿပီး က်မျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္တယ္။

က်မသတိရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုး ေဆးရံုကိုေရာက္ေနၾကပါတယ္။ က်မရဲ ညာဖက္ကုတင္မွာ တူတူးကိုေတြ႔ရၿပီး တူတူရဲ႕ ေဘးကုတင္မွာ အစ္ကုိျဖစ္သူကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္စလံုး သထံုေဆးရံုကို ေရာက္ေနတာပဲျဖစ္မယ္လို႔ က်မခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ က်မရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုး ကို အေလးတစ္ခုခုဆြဲထားသလို ေလးလံေနပါေတာ့တယ္။ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာကလည္း ဖိစီးေနတာမို႔ အခံရ ခက္ေနပါတယ္။ သူနာျပဳ ဆရာမကို က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္အတြက္ သီးသန္႔ထားေပးထားပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ မႈိုင္ေတြေနၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရ ပါတယ္။ အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ႕ ညည္းတြားသံကိုလည္း က်မၾကားေနရသလို တူတူးရဲ႕ ကေယာင္ကတမ္း ေျပာသံ ကိုလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားေနရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မထႏိုင္တာမို႔ အစ္ကိုနဲ႔ေမာင္ေလးကို က်မ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းမရွိပါဘူး။ ေန႔လည္ ေမေမ၊ ညီမေလး တူးမာတို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ဆန္ျပဳတ္လာပို႔ ပါတယ္။ ေဖေဖလည္း ခရီးကမထြက္မျဖစ္ ထြက္ရမွာမို႔ က်မတို႔ လူမမာသံုးေယာက္ကို ေမေမထိန္းသိမ္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုငတာမို႔ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဖြားဖြားတို႔ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေခၚလိုက္ပါတယ္။ သတင္းရလွ်င္ ရျခင္းပဲ ဖြားဖြားနဲ႔ အေဒၚေတြေရာက္လာၾကပါတယ္။ ရက္ေတြၾကာလာေပမယ့္လည္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ရဲ႕ အေျခအေနဟာ ေကာင္းမြန္လာျခင္း မျဖစ္တဲ့အျပင္ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုမိုဆုတ္ယုတ္၍ လာပါေတာ့တယ္။ အေပါ့အပါးသြားတာက အစ လူတြဲေပးမွသာ သြားႏိုင္တဲ့အေျခအေန မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေမာင္ေလးတူတူးကိုၾကည့္လွ်င္ ဒူးႏွစ္လံုးသာျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပိန္ခ်ဳံးလာပါတယ္။ လူမမာ သံုးေယာက္စလံုး အရိုးေပၚအရည္တင္တဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။

သထံုေဆးရံုမွာ ၁လခြဲၾကာလာတဲ့တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္းသို႔ ေရႊ႕ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္စလံုး လမ္းပင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သံုးေယာက္စလံုး အသက္ကို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ရွဴေနရတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေဖေဖလည္း ခရီးကေရာက္မဆိုက္ ၊ေဆးရံုသို႔အေျပးအလႊားေရာက္လာပါတယ္။ သံုးေယာက္စလံုး မ်က္လံုးပင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မွိန္းေနၾကပါ တယ္။ ပထမေတာ့ က်မတို႔ကို ေရႊ႕ေပးလိုက္တဲ့ အခန္းကို မသိေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သိလာပါတယ္။ က်မတို႔ကို ထားတဲ့အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက လူနာေတြဟာ ဆရာဝန္လက္ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့ လူနာေတြျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိရတဲ့အခါမွာေတာ့ ငါလည္းေသရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့ အသိစိတ္က်မေခါင္းထဲကို တိုးဝင္လာေပ မယ့္ ေၾကာက္စိတ္လည္းမရွိပါ အသက္ကိုသာ ျပင္းျပင္းရွဴေနရတဲ့အာရံုမွတစ္ပါး ဘာမွေထြေထြထူးထူးလည္း မစဥ္းစားမေတြးေတာႏိုင္ပါ။ က်မရဲ႕ အစ္ကုိလည္း က်မသို႔ႏွယ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးဦးရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ သတိရတဲ့အခ်ိန္ထက္ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အသံလည္း လံုးဝမထြက္ၾကေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ က်မရဲ႕နားထဲမွာ ဆူညံသံေၾကာင့္္ လန္႔ႏိုးလာတဲ့အခါမွာ က်မမ်က္စိေရွ႕မွာ ပိတ္ျဖဴနဲ႔ေခါင္းၿမီးၿခံဳ ထားတဲ့ အေလာင္းကို ေဆးရံုကလူႏွစ္ေယာက္က တြန္းသြားတဲ့ တြန္းလွည္းကို ျမင္ရပါတယ္။ ဖြားဖြားတို႔က က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ေန႔တိုင္းလာၾကည့္သလို ေမေမနဲ႔တူးမာလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆန္ျပဳတ္ယူ လာျခင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုး အစာလံုးဝမဝင္ေတာ့သည့္ အေျခ အေနေၾကာင့္ ပါ။

တစ္ေန႔ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာသာလိႈင္ ေဖေဖ့ရဲ႕ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန ေရာက္လာပါ တယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြရွိတဲ့ အခန္းထဲကို ေဖေဖနဲ႔အတူ ဝင္လာၿပီး က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကို စမ္းသပ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ေဒါက္တာက က်မတို႔သံုးေယာက္ကို သီးသန္႔ခန္းတစ္ခန္းကို ေရႊ႕ေစၿပီး သူ ကိုယ္တိုင္ က်မတို႔နဲ႔အတူ ေဆးရံုမွာပဲေနၿပီး ကုသမႈစတင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုေတြ ကုသတယ္ဆိုတဲ့ အေသး စိတ္ေတာ့ က်မလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ျဖစ္တာဟာ တိုက္ဖိုက္လို႔ေခၚတဲ့ အူေယာင္ငန္းဖ်ား ျဖစ္ၿပီး ေန႔စဥ္အစာဝင္ေနတာမို႔ ေရာဂါဟာ မေပ်ာက္သည့္အျပင္ ပို၍ဆိုးလာတာလို႔ သိရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနအထိ ေရာက္ခဲ့တဲ့က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ဟာ ေသကံမေရာက္ သက္ မေပ်ာက္ပဲ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ့အခါမွာ ျပန္ၿပီးထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္