လားရိႈးမွေက်ာက္မဲသို႔

မၾကာခင္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကုန္ဆံုးသြားလို႔ က်မအစ္ကိုလည္း မႏၲေလးေဘာ္ဒါေက်ာင္းကို ျပန္ သြားရသလို က်မတို႔လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္ေနရပါၿပီ။ တူတူးကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ ၅ႏွစ္ျပည့္ ခဲ့ၿပီမို႔ သူငယ္တန္းကို စတက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွ သံုးေယာက္ေက်ာင္းသြားၿပီဆိုရင္ အိမ္မွာ ေမေမ၊ ကူကူး၊ ပူစူးမ၊ ႏွင္းၾကည္နဲ႔ အီဒစ္တို႔ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔လားရိႈးကို ေျပာင္းလာၿပီး ၆လပင္မျပည့္ေသး ဖြားဖြားနဲ႔ အေဒၚေတြ လိုက္လာၾကၿပီး ဖြားဖြားက သူတို႔ျပန္ရင္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကိုပါ တစ္ခါ တည္း ေခၚသြားဖို႔ရာ ေဖေဖ့ကိုခြင့္ေတာင္းတဲ့အခါ ေဖေဖက အထက္ ေအာက္ သားသမီးေတြ စိတ္ဝမ္းကြဲ ကုန္မွာစိုးတာရယ္။ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားသမီးကို တာဝန္မယူႏိုင္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ မခံႏိုင္တာေၾကာင့္ ဖြားဖြားတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကို ျငင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဖြားဖြားလည္း ေျပာမရတဲ့အဆံုး ရန္ကုန္ကို ျပန္ သြားပါတယ္။ က်မတို႔ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဦးေသာင္းစိန္ဆိုတဲ့ ပညာေရးမွဴးနဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူ အန္တီ ဂေရးလံု၊ သူ႔သမီးဟယ္လင္တို႔ မိသားစုေနၿပီး အိမ္ႏွစ္အိမ္လည္း မၾကာခင္ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကို ဟယ္လင့္ဆီမွာ သြားၿပီး ေက်ာင္းစာၾကည့္တတ္သလို ဟယ္လင္က က်မဆီလာၿပီး စာၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ ေမေမတို႔က က်မတို႔ကို တျခားအိမ္ သြားလည္တာ မ်ိဳးကို မႏွစ္သက္တာေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဟယ္လင္ပဲ က်မဆီကို အလာမ်ားပါတယ္။

လာရိႈးသို႔ေျပာင္းေရႊ႕လာၿပီး တစ္ႏွစ္ပင္ မျပည့္ေသး ေက်ာက္မဲသို႔ ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႕ရန္အတြက္ ေဖေဖ့ထံ သတင္းေရာက္လာျပန္တယ္။ က်ိဳက္ထိုမွလားရိႈးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာစဥ္ကကဲ့သို႔ က်မတို႔တစ္ေတြ ထုပ္္ပိုး ရျပန္ေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ က်မအရင္ေလာက္ အလုပ္မရႈပ္ပါ။ ႏွင္းၾကည္၊ အီဒစ္တို႔အျပင္ ဟယ္လင္တို႔ ကလည္း က်မတို႔ ပစၥည္းထုပ္ပိုးတာကို လာၿပီးကူညီလုပ္ကိုင္ေပးသလို ေဖေဖ့တပည့္ေတြလည္း လာေရာက္ ကူညီေပးၾကပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ေက်ာင္းေျပာင္းရန္အတြက္ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ ကို ေဖေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္က လုပ္ေပးပါတယ္။ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္အတြက္ ခရီးမထြက္ခင္ တစ္ရက္မွာ က်မေခါင္းႀကီးကိုက္ ေရာဂါျဖစ္တဲ့အတြက္ အိပ္ယာထဲမွာ ေခြေနရၿပီး ဘာအလုပ္မွ ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေခါင္းႀကီးကိုက္ေရာဂါရဲ႕ ျပင္းထန္မႈေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ လားရိႈးမွေက်ာက္မဲသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ ပံုရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အပိုင္းေလးကို က်မရဲ႕ ဦးေႏွာက္မွာ ဘယ္လိုမွ ျပန္ေဖာ္ထုတ္လို႔မရပါဘူး။ က်မ သတိရသေလာက္ကေတာ့ ေက်ာက္မဲကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း က်မကုတင္တစ္ခုမွာ လွဲရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားပါ တယ္။ အိပ္ယာက ႏိုးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာ ေပ်ာက္ေနပါၿပီ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာက္မဲအိမ္ကို လိုက္ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေလး ေဆာက္ထားၿပီး ၿခံကလည္း အေတာ္ေလးက်ယ္ပါတယ္။ ၿခံထဲမွာ ပန္းေပါင္းစံု စိုက္ပ်ိဳးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ေနာက္ဖက္မွာ အလုပ္သမား တန္းလ်ားတစ္ခုရွိၿပီး ၿခံစိုက္သူ ကားေမာင္းသူ မိသားစုတို႔ေနၾကပါတယ္။ ၾကက္ၿခံ ဝက္ၿခံ တို႔ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

ကူကူးလည္း ေျပးလႊားေဆာ့ကစားႏိုင္တဲ့အရြယ္ကို ေရာက္လာသလို ပူစူးမေလးလည္း ထိုင္ႏိုင္တဲ့အရြယ္ ကို ေရာက္လာသည့္အခါမွာ စေနေန႔ညလိုမ်ိး ေဖေဖအလုပ္အားတယ္ဆိုရင္ က်မတို႔မိသားစုအားလံုး ဂ်စ္ကားနဲ႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕လယ္ရွိ ရုပ္ရွင္ရံုကိုေဖေဖက လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ က်မတို႔ေနတဲ့ေနရာန႔ဲ ေက်ာက္မဲ ၿမိဳ႕ထဲကို မိနစ္(၃၀)ခန္႔သြားရၿပီး လမ္းခုလတ္မွာ ထံုးသုတ္ထားတဲ့ ေစတီေဖြးေဖြးတစ္ဆူကို ျဖတ္သြားရေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလက က်မ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေသးပါ။ ေဖေဖက ဗုဒၶဘာသာ ေမေမက ခရိယာန္၊ က်မေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းေတြကလည္း ခရိယာန္ေက်ာင္းမ်ားပင္။ ဒီလုိမိဘႏွစ္ပါးက ေပါက္ဖြားခဲ့ၿပီး ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ အသက္အရြယ္မွာပင္ ဗုဒၶဘာသာထဲသို႔ ဝင္ခါစ ေမြးေမေမက ဆံုးခဲ့တယ္။ လက္ရွိ ေကြ်းေမေမ ကလည္း ယခင္ေမြးေမေမနဲ႔ နာမည္တူ ဘာသာတူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြဟာ မိရိုးဖလာ ကိုးကြယ္ရတဲ့ ဘာသာဝင္လည္း မဟုတ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ကိုးကြယ္ရတဲ့ ဘာသာဝင္လည္း မဟုတ္ပဲ။ ေမေမဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ လိုက္သြားတတ္ေပမယ့္ ဘာခံယူခ်က္မွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘာသာေရးမွာ ဟိုမေရာက္သည္မေရာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ပါ။

က်မအတြက္ ထူးျခားခ်က္တစ္ခု ရွိခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ကေန ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ထဲကို သြားတိုင္း ထံုးေဖြးေဖြးေစတီကို  ၊ျဖတ္ရၿပီး ျဖတ္တိုင္းလည္း က်မရတဲ့မုန္႔ဖိုးထဲကေန ၂၅ျပားျဖစ္ေစ ၁၀ျပားျဖစ္ေစ က်မအၿမဲလွဴပါတယ္။ အလိုလိုေနရင္း အဲဒီဘုရားနားေရာက္ရင္ လွဴခ်င္စိတ္က တားမရေအာင္ ေပၚလာတာေၾကာင့္ သြားတိုင္း လွဴ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအသက္အရြယ္ အခ်ိန္ကာလတုန္းက က်မ ဘာေၾကာင့္လွဴတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းကို တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ေမေမနဲ႔လိုက္သြားတိုင္း အလွဴေငြထည့္ပါတယ္။ ထည့္တိုင္းလည္း က်မမွာရွိတဲ့မုန္႔ဖုိးကို တစ္ဝက္ထည့္ၿပီး က်န္တစ္ဝက္ကို ထံုးေဖြးေဖြးနဲ႔ေစတီေလးအတြက္ အၿမဲခ်န္ထားတတ္ပါတယ္။ က်မအသက္ ၂၀ ႏွစ္ေက်ာ္မွသာ ဗုဒၶဘာသာကို ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ကူးေျပာင္းလာျခင္း ျဖစ္သလို က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြဟာ မိမိခံယူခ်က္နဲ႔ မိမိႏွစ္သက္ ယံုၾကည္ရာဘာသာကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ၾကပါတယ္။ မိဘေတြကဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပိတ္ပင္တားျမစ္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါ။

မနက္ေစာေစာ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ထဲကို ေမေမနဲ႔ ဟင္းစားအတြက္ ေစ်းသြားဝယ္တိုင္း ေခါပုတ္(သို႔) တို႔ဟူးေႏြး (သို႔) တို႔ဟူးတံုးအျဖဴ တို႔ကို အၿမဲဝယ္ပါတယ္။ က်မတို႔ တစ္အိမ္လံုး ရွမ္းစာကို ႏွစ္သက္သလို က်မစားဖူး သမွ် ေခါပုတ္ေတြထဲမွာ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ က်မစားခဲ့ဖူးတဲ့ ေခါပုတ္ေလာက္ အရသာရွိၿပီး ႏူးညံ့တဲ့ေခါပုတ္ မ်ိဳး ေနာက္ထပ္မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။ က်မရဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ေရးအလုပ္ေတြကို ရက္အနည္းငယ္ပဲလုပ္ရၿပီး ေနာက္ ပိုင္းမလုပ္ရေတာ့ပါဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္တာဝန္ကို အေနာက္တန္းလ်ားမွာေနတဲ့ အေဒၚႀကီးေတြက ဆက္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ တာဝန္က်ေတာ့လည္း ႏွင္းၾကည္နဲ႔အီဒစ္တို႔ကတာဝန္ ယူထားရတာေၾကာင့္ က်မကအိမ္ကိုထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့တာဝန္ကို ယူရပါတယ္။ သန္႔ရွင္းေရး၊ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့သူေတြ အဆင္ေျပမေျပ၊ ကေလးထိန္းေတြဘာလိုလဲကအစ ေမေမကေမးရင္ေျဖႏိုင္ေအာင္ လိုက္လိုက္ေမးထားၿပီး မွတ္ထားရပါတယ္။ အဲဒီလို အသက္ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာပဲ စည္းကမ္းစနစ္တက်နဲ႔ စီမံ ကြပ္ကဲခဲ့ရတဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မဘဝ တိုးတက္မႈအတြက္ လမ္းစပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္မဲမွာ က်မတို႔မိသားစု ႏွစ္ႏွစ္ေနခဲ့ရၿပီး မႏၲေလးေတာင္ေျခရင္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္