တစ္ဝဲလည္လည္

ေက်ာက္မဲကေန က်မတို႔မိသားစု မႏၲေလးဖက္ ၊ေျပာင္းရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ျမဴႏွင္းေတြ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ၊ေတာင္တန္းႀကီးေတြနဲ႔ သဘာဝရႈခင္းေတြကို က်မေတြ႔ရဖို႔ေတာ့ ေဝးၿပီဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ ေဖေဖ့ရဲ႕အရိပ္ကို ခိုေနရတဲ့ က်မတို႔အဖို႔ မိမိေပ်ာ္ရာေဒသမွာ ေနခဲ့လို႔မွမရေတာ့ ဖခင္ေနာက္ကိုသာ လိုက္ရမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ရွမ္းျပည္တစ္ခြင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကို ကုန္ျမန္ လြန္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိသလို ရွမ္းျပည္ဖက္ကိုလည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ၊ျပန္ေရာက္ပါေစရယ္လို႔ က်မ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို လွဴခဲ့တဲ့ ထံုးေဖြးေဖြးေစတီေလးကို အာရံုျပဳၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့မိတယ္။

က်မတို႔မိသားစု ေနထိုင္ဖို႔ရာ မႏၲေလးေတာင္ေျခရင္းနားက တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္းရတယ္။ မႏၲေလး ကို ေျပာင္းလာရတာကို ေပ်ာ္တဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ က်မရဲ႕ အစ္ကိုနဲ႔အရင္လို ခြဲၿပီးမေနရေတာ့ဘူးဆို တဲ့ အသိစိတ္ေၾကာင့္ေပ်ာ္မိတယ္။ အတိတ္ကအျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြလည္း အလိုလိုေခါင္းထဲဝင္လာတဲ့ အတြက္ က်မအစ္ကိုရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္မွာ အရင္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ႀကီးကို သြားၾကည့္ဖို႔ေဖေဖ့ကို အစ္ကိုက ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဝင္းလက္ေနတဲ့ ေဖေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာ တမဟုတ္ျခင္း ညွိဳးႏြမ္းသြားတာကိုေတြ႔ရ တဲ့အခါမွာေတာ့ “ဒီလိုဆိုလည္း မသြားေတာ့ဘူးေလ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖရဲ႕ ကိုယ္ေနခဲ့အိမ္ ၾကည့္ခ်င္ရံု သက္သက္ပါ” လို႔ က်မက ျပာျပာသလဲ ေဖေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေဖေဖက “သြားခ်င္သြား ၾကေလ သိတ္ေတာ့မၾကာနဲ႔ေနာ္ ၿခံအျပင္ကပဲၾကည့္ေပါ့ ၿခံထဲဝင္ရင္ သူမ်ားေတြ အားနာစရာေကာင္းပါ တယ္” လို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ အစ္ကို၊ က်မနဲ႔ တူးမာတို႔ ကားေပၚတက္မယ္ လုပ္တုန္း “တူတူးလည္း လိုက္မယ္ တူတူးလည္း လိုက္မယ္” ဆိုၿပီး ေျပးလာတာေၾကာင့္ တူတူးကိုပါ က်မ တို႔ ေခၚသြားၾကပါတယ္။ နန္းတြင္း အေရွ႕ဖက္မုဒ္ဦးတံခါးေပါက္က ဝင္ခဲ့ၾကၿပီး က်မတို႔ေမေမ ဖြားဖြား အေဒၚေတြနဲ႔ အတူေနခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီးအေရွ႕ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ကစားခဲ့တဲ့ ေနရာေဟာင္းေလးေတြ တက္ခဲ့တဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြ သူခိုး ပုလိပ္တန္း ကစားခဲ့တဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာ စိတ္ထဲ မွာ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲလြမ္းေဆြးမႈေလးေတြ တဒၤဂ စိုးမိုးလာခဲ့ပါတယ္။ ‘ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ေဖေဖ က မသြားေစခ်င္တာကိုး’ လို႔ စိတ္မွာေပၚလာတယ္။ တူတူးကေတာ့ ဘာမွမွတ္မိပံုမရပါ။ ကားေပၚမွာသီခ်င္း ကိုေအာ္ဆိုေနပါတယ္။ က်မတို႔ေနခဲ့တဲ့အိမ္ကေန ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သြားကစား ဖူးတဲ့ ဗုတၱလုတ္ကံ ကိုပါ တစ္ပတ္ပတ္ၾကည့္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

မႏၲေလးကို ေျပာင္းၿပီး ႏွစ္လခန္႔ အခ်ိန္္ၾကာလာသည္အထိ အစ္ကိုျဖစ္သူကို အိမ္သို႔ျပန္မေခၚေသးသလို ၊ေမေမက ထုပ္ပိုးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပန္ဖြင့္ျခင္းမရွိပါ။ က်မက မီးဖိုေခ်ာင္ ထုပ္ပိုးပစၥည္းေတြကို ဖြင့္ဖို႔ လုပ္တိုင္း ေမေမကမဖြင့္နဲ႔အံုး ခနေနအံုးနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ေနပါတယ္။ မနက္စာ ညစာကိုေတာ့ က်မ တို႔အိမ္နဲ႔ သံုးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာရွိိတဲ့ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ဦးေလးခင္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ေဒၚေလးျမတို႔အိမ္ကို ပံုမွန္သြားသြားစားရပါတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေလးတို႔မွာ သားသမီးမရွိတဲ့အတြက္ အိမ္ကအၿမဲလိုလို တိတ္ ဆိတ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ ညေနေဖေဖက “ဒီအိမ္မွာက ခနပဲေနမွာ ေဖေဖတို႔ ေျပာင္းရမဲ့ေနရာက တာခ်ီလိတ္ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆို ေျပာင္းေတာ့မယ္” လို႔ေျပာေတာ့ က်မက “တာခ်ီလိတ္ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ” လို႔ ေဖေဖ့ကိုျပန္ေမးပါတယ္။ ေဖေဖက “ရွမ္းျပည္ဖက္မွာပဲေလ ယိုးဒယားနယ္စပ္မွာေပါ့ တံတားေလးပဲ  အလယ္မွာျခားတာ တံတားေက်ာ္တာနဲ႔ ယိုးဒယားႏိုင္ငံထဲကိုေရာက္တာ” လို႔ျပန္ရွင္းျပရင္း “ေလာေလာ ဆယ္သံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္း ေသခ်ာျပန္ထုပ္ပိုးၾကအံုးေနာ္ အခ်ိန္ကသိတ္မရွိေတာ့ဘူး” လို႔ေမေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္က်မရဲ႕ အစ္ကို က်မတုိ႔ဆီ ျပန္လာၿပီးမေနတာပဲလို႔သိလိုက္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေက်ာက္မဲက ထံုးျဖဴေစတီေလးမွာ လွဴခဲ့တဲ့အလွဴ ေတာင္းတဲ့ဆုဟာ မထင္မွတ္ပဲ ျပည့္လာတယ္ ဆိုၿပီး ဝမ္းသာေနမိတယ္။

တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မတို႔ တာခ်ီလိတ္ကိုေျပာင္းဖို႔ရက္ နီးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် မႏၲေလးမွာ ရွိတဲ့ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ေမေမ့မိတ္ေဆြအိမ္ေတြကေန တစ္လွည့္စီ ထမင္းစားဖိတ္ေႂကြးရာကို သြားစားရင္းနဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႕မဲ့ရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ဒီတစ္ခါ ခရီးသြားရင္ အရင္လို ကားနဲ႔ ရထားနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္နဲ႔ သြားရမယ္လို႔ ေဖေဖစေျပာတဲ့ေန႔ကစၿပီး ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မစီးဖူးေသာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးကို စီးရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး စကားႀကံဳတိုင္းေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ ဝိုင္းဖြဲ႔ေျပာၾကၿပီး အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနၾကရင္း ခရီးသြားမဲ့ရက္ကိုေရာက္လာပါတယ္။

မနက္စာ ေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔စားၿပီးခ်ိန္မွာ က်မတို႔ေလယာဥ္ကြင္းကို ဆင္းၾကပါတယ္။ က်မတို႔စီးမဲ့ေလယာဥ္ဟာ တာခ်ီလိတ္ကို တစ္လလွ်င္ တစ္ႀကိမ္သာထြက္ၿပီး လတိုင္း (၈) ရက္ေန႔မွာထြက္တဲ့ ဒါကိုတာေလယာဥ္ ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေခတ္ေလယာဥ္ပ်ံေတြလို ဇိမ္က်က် တစ္ခံုခ်င္းမဟုတ္ပဲ ေဘးတိုက္ခံုအရွည္ႀကီး ျဖစ္ ပါတယ္။ လူေတြအားလံုး ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေဘးတိုက္ထိုင္ၾကရၿပီး ပတ္ဖို႔ခါးပတ္ ပါ မပါ က်မ မမွတ္မိေတာ့ ပါဘူး။ ေလယာဥ္ထြက္တာနဲ႔ လူတိုင္း မိမိလဲၿပိဳက်မသြားေအာင္ တစ္ခုခုကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ထားရတာကို က်မမွတ္မိပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္ စီးရၿပီး တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ကို က်မတို႔ ေန႔ လည္မွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ ေနရတဲ့အိမ္က ေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီး တာခ်ီလိိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕အလယ္မွာရွိပါ တယ္။ ယခင္က ထိုအိမ္ကို သစ္သီးယိုစံု လုပ္ငန္းလုပ္တဲ့ ရွမ္းတရုတ္ သူေဌးတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္ၿပီး ယိုးဒယားဖက္ကို အၿပီးထြက္သြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေအာက္စတိုခန္းထဲမွာ သစ္သီးယိုစံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေသတၱာအလိုက္ သိုသိမ္းထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေနရာထိုင္ခင္းကစၿပီး အစစအရာရာကူညီတဲ့ ဦးေလးဘၾကည္ က က်မတို႔ကို သစ္သီးယိုမ်ား ႀကိဳက္သလိုစားလို႔ ရတယ္လို႔ေျပာ သြားတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမေတြ စားခ်င္စိတ္ေပၚလာတိုင္း သစ္သီးယိုထုတ္ေတြကို သြားသြားယူၿပီး စားၾကပါ တယ္။ အိမ္ရဲ႕ ပတ္လည္မွာေတာ့ လၿမိဳင္သီးပင္ေတြ ပတ္ခ်ာလည္ရွိၿပီး လၿမိဳင္သီးေတြ သီးၿပီဆိုရင္ အိမ္ အေပၚထပ္ကေန လြယ္လြယ္ကူကူ ေခြ်ယူၿပီး စားလို႔ရပါတယ္။ လၿမိဳင္သီးရဲ႕ပံုစံက လိုက္ခ်ီးစ္သီးကဲ့သို႔ျဖစ္ၿပီး အရသာကေတာ့ အခ်ိဳေပါ့ၿပီး အရသာအနည္းငယ္ကြာပါတယ္။

က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြလည္း တာခ်ီလိတ္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စၿပီးတက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ရဲ႕ အစ္ကို လည္း တာခ်ီလိတ္မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ပါတယ္။ ပူစူးမက အသက္ ၂ႏွစ္ရွိၿပီး ကူကူးက ၃ႏွစ္ မို႔အိမ္မွာပဲ ကေလးထိန္းေတြနဲ႔ ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေမေမေနာက္ထပ္ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ‘ဟတ္စကီး’ ကို တာခ်ီလိတ္ ေနအိမ္မွာပဲ သူနာျပဳဆရာမေခၚၿပီး ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ဟတ္စကီး ေလယာဥ္ေတြ ေပၚခါစ အခ်ိန္တြင္ ေမြးဖြားတဲ့အတြက္ ဟတ္စကီးလို႔ နာမည္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေဖေဖကေျပာပါတယ္။ ဟတ္စကီးကို ေမြးလာတဲ့အခါမွာ ကူကူးရဲ႕အထိန္းေတာ္ ႏွင္းၾကည္နဲ႔ ပူစူးမရဲ႕အထိန္းေတာ္ အီဒစ္တုိ႔ အရင္ထက္အလုပ္ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ထမင္း ဟင္းခ်က္တဲ့တာဝန္ကိုေတာ့ ဦးေလးဘၾကည္က ထမင္းခ်က္ တစ္ေယာက္ ေပးထားတာမို႔ က်မအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဟတ္စကီးကို ထိမ္းတဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္ရပါတယ္။ ဟတ္စကီးကို ခ်ီထားရင္ ခနေလးနဲ႔ လက္ေညာင္းၿပီး ဘယ္လက္ကေန ညာလက္ ၊ ညာလက္ကေနဘယ္သို႔ မၾကာခန ေျပာင္းခ်ီရပါတယ္။ ပူစူးမကို ထိန္းစဥ္ကန႔ဲ မတူပါဘူး။ ေမေမေမြးတဲ့ အငယ္သံုးေယာက္မွာ ဟတ္စကီးက အထြားဆံုးျဖစ္ၿပီး ေမြးစကပင္ ၁၀ေပါင္ခန္႔ရွိတယ္လို႔ သူနာျပဳဆရာမကေျပာပါတယ္။ ဟတ္စကီးရဲ႕ ညာဖက္လက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး နီရဲေနၿပီး ေမြးရာပါအမွတ္ျဖစ္ပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္မွာ က်မတို႔ေနစဥ္ကာလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ေမေမနဲ႔ ယိုးဒယား တစ္ဖက္ကမ္းကို တစ္ခါ တစ္ရံေစ်းဝယ္ ထြက္ပါတယ္။ က်မေရာက္ဖူးတဲ့ ဆိုင္ေတြကေတာ့ မယ္္ဆိုင္၊ အိုပီ ဆိုတဲ့ ဆိုင္ႀကီးႏွစ္ဆိုင္ နဲ႔အျခား ဆိုင္ေသးေသးေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ႏိႈ္င္းယွဥ္လို႔မရေအာင္ ကြာျခားေနပါၿပီ။ ယိုးဒယားဖက္တြင္ တာခ်ီလိတ္မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေတာင္ကုန္းေလးနဲ႔ အတူေစတီ တစ္ဆူရွိပါတယ္။ ဦးေအာင္ေဇယ် တည္ထားခဲ့တဲ့ေစတီလို႔လည္း သိရပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္က တိုးတက္မႈ မရွိေသးေသာ ယိုးဒယားႏိုင္ငံနယ္စပ္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ပုဆိုးကြက္မ်ားႏွင့္ ယိုးဒယားဖက္သို႔ အလည္ပတ္ လာျခင္း ခြင့္မျပဳရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ ပုဆိုးကြက္မ်ားနဲ႔ ျမန္မာမ်ားကို ယိုးဒယားဖက္မွာျမင္လွ်င္ ယိုးဒယားလူမ်ိဳးမ်ား အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾကသည္ဟူေသာ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို႔ တာခ်ီလိတ္မွာ ေအးခ်မ္းစြာေနေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္က တပည့္မ်ားနဲ႔အတူ တာခ်ီလိတ္မွ (၂၉) မိုင္ေဝးေသာ တာေလရြာသို႔ တစ္ပတ္ကို (၃) ရက္ခန္႔ သြားလိုက္ လာလိုက္ လုပ္ေနရပါ တယ္။ ထိုစဥ္က လမ္းမ်ားမွာ ၾကမ္းတမ္းလြန္းတဲ့အတြက္ (၂၉) မိုင္ခရီးကို ေန႔ဝက္က်ိဳးေအာင္ သြားရပါ တယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ က်မတို႔ တာခ်ီလိတ္မွာ တစ္ႏွစ္ခန္႔ေနၿပီးလွ်င္ တာေလသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ရမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ က်မေတာ့ေပ်ာ္ပါတယ္ က်မႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို က်မျပန္ထိေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သလို အဆံုးအစ မရွိတဲ့ ရွမ္းေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြ အထဲမွာ ပဲ က်မ တစ္ဝဲလည္လည္ရွိေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္