တာေလမွာေနစဥ္ကာလ

က်မတို႔မိသားစု တာခ်ီလိတ္မွာ တစ္ႏွစ္တာမွ် အခ်ိန္ၾကာေနခဲ့ရၿပီး တာေလရြာကို ေျပာင္းဖို႔ အေၾကာင္း ဖန္လာျပန္ေတာ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ မႏၲေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္မျပန္ရေတာ့ပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဂၤလာဒံုမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေအာင္ဆန္းသူရိယ လွေသာင္းေက်ာင္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ကို ဝင္ေတာ့မယ္လို႔သိရပါ တယ္။ ေဖေဖရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရေတာ့ တာေလရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိပဲ အျမင့္ဆံုးက အလယ္တန္း ေက်ာင္းပဲရွိတာမို႔ အစ္ကို႔ကို ရန္ကုန္သို႔ပို႔ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အစ္ကိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေဝးရ ၿပီေပါ့။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အတူတူျပန္ေနၾကဖို႔ရာ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔လမ္း ပိုလို႔လွမ္းသြားၿပီဆိုတာ ႀကိဳတင္တြက္ခဲ့မိပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္ကေန မထြက္ခြာမီ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုမွာ အစ္ကိုက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေလေၾကာင္းကေန ေဖေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ျပန္သြားတဲ့ေန႔မွာ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အားလံုး ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ တာခ်ီလိတ္ ၿမိဳ႕မွာ က်န္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ပတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မတို႔ ကုန္းလမ္းယာဥ္တန္းနဲ႔ တာခ်ီလိတ္ကေန တာေလကို စတင္ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရပါတယ္။ ကားတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္သလို လူေတြကလည္း မိသားစု အလိုက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ တစ္ခါမွ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဘူးျခင္း မရွိတဲ့အတြက္ အလိုလိုေနရင္းေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ၾကည့္ရသလိုပါပဲ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ရွိ မိသားစု အသိုက္အၿမံဳမ်ား ေျပာင္းသကဲ့သို႔ ခံစားရ ပါတယ္။ တာခ်ီလိတ္နဲ႔ တာေလဟာ တကယ္ေတာ့ (၂၉) မိုင္သာရွိေသာ္လည္း က်မတို႔ တစ္ေန႔လံုးလံုး ကားစီးရပါတယ္။ ပံုမွန္ေတာ့ ေန႔ဝက္ခရီးသြားရတယ္ဆိုေပမယ့္ အခုလို ကားတန္းရွည္ႀကီးနဲ႔ တစ္ေနရာမွာ ရပ္လိုက္ ကားေတြ စုစည္းလိုက္ ျပန္ထြက္လိုက္နဲ႔ ညဖက္ေမွာင္စပ်ိဳးမွသာ တာေလရြာကို က်မတို႔ ေရာက္ လာၾကပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးတြင္လည္း ေတာ ေတာင္ေတြသာ ျမင္ေနရၿပီး လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ရြာေသး ရြာငယ္မွ်ပင္ မေတြ႔ရေလာက္ေအာင္ ထူထပ္တဲ့ေတာကို ကားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းျဖင့္သာ ထြင္းေဖာက္ထား တာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ကားမ်ားလာသည္မွာလည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ လာေသာကားရွိပါက တစ္ဖက္ဖက္မွာ ေဘးဖက္သို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကပ္၍ ရပ္ထားရၿပီး တစ္ဖက္ကားကို ဦးစားေပးသြားခိုင္းရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

တာေလရြာကို ဝင္လာၿပီလို႔ ေဖေဖေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ မဲေမွာင္ပိန္းပိတ္ေနတာမို႔ သဲသဲကြဲကြဲဘာမွ မျမင္ ရပါ။ တိုက္တန္းေလးေတြကို ျဖတ္သြားရာမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ ကားမီးထိုးလို႔သာ ျမင္လိုက္ရၿပီး ကားမီးေက်ာ္ သြားတာနဲ႔ အေမွာင္အတိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တာေလရြာကို စဝင္တာနဲ႔ ကားေတြအားလံုး အလွ်ိဳလွ်ိဳ ကိုယ့္ လမ္းကို သြားၾကတဲ့အတြက္ က်မတို႔ကား တစ္စင္းသာလွ်င္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚသို႔ တက္သြားပါတယ္။ အေတာ္ျမင့္တဲ့ေတာင္ကုန္းတစ္ခုအေပၚသို႔ ေရာက္တဲ့အခါမွာ တိုက္အိမ္တစ္လံုးကို ကားမီးေၾကာင့္ ထင္ထင္ ရွားရွား ျမင္လိုက္ရၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ကားရပ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အိမ္ထဲမွ ေဖေဖ့တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ထြက္ လာပါတယ္။ “ကဲ ေရာက္ပါၿပီ ဒါကေတာ့ ေဖေဖတို႔ေနမယ့္အိမ္ပဲ။ မနက္က်မွ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကေပါ့။ ဒီညေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႔ ဘာမွျမင္ရမွာလဲ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ေဖေဖက ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေပၚကဆင္း သြားေတာ့ က်မတို႔လည္း ေနာက္ကေန လိုက္ဆင္းၾကပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာ မီးအိမ္ေလးေတြ ထြန္းညွိထားၿပီး စားစရာေတြ စားပြဲေပၚျပင္ထားေပးတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ဗိုက္ဆာလာတဲ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေျခ လက္ေဆးၿပီး မိသားစု စံုတာနဲ႔ ညစာကို စားေသာက္ၾကပါတယ္။ က်မဘာဟင္းေတြစားခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့ ျပန္စဥ္းစားလို႔ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ဆာဆာနဲ႔ စားေကာင္းတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။

မနက္အိပ္ယာမွ ထၿပီး ပစၥည္းေတြ သူ႔အခန္းကိုယ့္အခန္း ခြဲၾကပါတယ္။ ေဖေဖ ေမေမ ကူကူး ပူစူးမ နဲ႔ ဟတ္စကီးတို႔က တစ္ခန္း၊ က်မ တူးမာနဲ႔ တူတူးက တစ္ခန္း၊ ႏွင္းၾကည္ အီဒစ္တို႔က တစ္ခန္း နဲ႔ အပိုအခန္း တစ္ခန္း စုစုေပါင္း အိပ္ခန္း ေလးခန္းရွိၿပီး ထမင္းစားခန္း မီးဖိုခန္းတို႔မွာ အေတာ္ေလးက်ယ္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳး ခန္း အိမ္သာကေတာ့ အိမ္အတြင္းမွာ ႏွစ္စံုရွိၿပီး အိမ္အျပင္ဖက္မွာ တစ္စံုရွိပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ေနာက္ေဖးဖက္ မွာ ေျမပိုေတြရွိသလို အဲဒီေျမပိုေတြကေန ေတာင္ေပၚကို ဆက္တက္သြားရတဲ့ ေလွခါးထစ္မ်ား ရွိပါတယ္။ က်မလည္း ေတာင္ေပၚ ဖက္ကို အေဝးႀကီးအထိ ဆက္မသြားၾကနဲ႔လို႔ ေဖေဖကေျပာထားတာေၾကာင့္ ေအာက္ ဖက္ဆင္းတဲ့ ကားလမ္း ဖက္ကို ျပန္လွည့္လာၿပီး စူးစမ္းပါတယ္။ ကားလမ္းက အိမ္ဆီသို႔ အတက္လမ္း တစ္လမ္းနဲ႔ အဆင္းလမ္း တစ္လမ္း ေဖာက္ထားၿပီး အိမ္ရဲ႕ ညာဖက္ကေန ေအာက္ကိုဆင္းတဲ့ လူသြား လမ္းက်ဥ္းေလး တစ္လမ္းကို ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမအႀကီးသံုးေယာက္ ေအာက္ကိုဆင္းၾက ပါတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေရမ်ားစီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ေရာက္သြားၿပီး အဲဒီေခ်ာင္းရဲ႕ အစပ္ေတြမွာ နီနီရဲရဲ သီးေနတဲ့ အပင္ႀကီးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဖေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္ ေနာက္ကလိုက္ လာၿပီး က်မတို႔ကို ေဖေဖ ကေခၚခုိင္းလိုက္တယ္ဆိုလို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီဦးေလးကိုေမး ၾကည့္ေတာ့ အခုနက က်မတို႔ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အပင္နဲ႔အသီးဟာ ေရသဖန္းပင္နဲ႔ေရသဖန္းသီးလို႔ သိရပါတယ္။ ေတာေတာင္သဘဝ ရႈခင္း၊ ေခ်ာင္းေရေလးေတြ တစ္သြင္သြင္းစီးေနၿပီး ငွက္ေပါင္းစံုအသံေလးေတြ ၾကားေန ရတဲ့ တာေလကို ေျပာင္းေရႊ႕ ခဲ့ရတာ က်မအတြက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ အမွန္တကယ္ကို ၾကည္ႏူးၿပီး ပီတိျဖစ္ေန ရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ က်မတို႔ေနတဲ့ အိမ္ကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္သြားရၿပီး (ခရီးေဝးလို႔မဟုတ္ပါ လမ္းၾကမ္းလို႔ အခ်ိန္ၾကာေမာင္းရျခင္းပါ) တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ိလုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းေသးေသးေလးတစ္ခုကို ျမင္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းဟာ မူလတန္းေက်ာင္းပဲျဖစ္ၿပီး ၅ တန္းကို အထူးတိုးခ်ဲ႕ အတန္း အျဖစ္ ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ က်မက ၅ တန္း ညီမေလးက ၃တန္း တူတူးကေတာ့ သူငယ္တန္းႀကီး စတက္ၾကရတယ္။ က်မတက္တဲ့အတန္းမွာ ေက်ာင္းသား ၃ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသူ ၄ေယာက္ စုစုေပါင္း ၇ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး တက္သင့္တဲ့အတန္းထက္ ငယ္ၿပီးတက္ၾကရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မရဲ႕ မၾကာခနျဖစ္တတ္တဲ့ ေခါင္းႀကီးကိုက္ေရာဂါေၾကာင့္ အတန္းတက္ေနာက္က် ခဲ့ရသလို ညီမေလးက်ျပန္ေတာ့ က်မတို႔ဆီကို ျပန္ေရာက္လာၿပီးမွ ျမန္မာစကား ျမန္မာစာကို လည္လည္ဝယ္ဝယ္ စတင္ေျပာတတ္ခ်ိန္ေရာက္မွ အတန္းစတက္ရျပန္တယ္။ တူတူးတစ္ေယာက္ကေတာ့ စာလဲေတာ္သည့္တိုင္ ေက်ာင္းမေပ်ာ္သျဖင့္ ေနာက္က်ျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအသက္အရြယ္ အခ်ိန္ကာလတုန္းက ပညာေရးဆိုတာ မိမိဘဝရဲ႕ တစ္သက္စာအတြက္ မည္မွ်အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ဂဂနန မသိခဲ့ရိုးလည္းအမွန္ပါ။ စာေမးပြဲမေျဖျဖစ္လည္း အေရးမႀကီးပါဘူး ေနာက္ထပ္ေျဖရတာပဲလို႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေတြးခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။

က်မတို႔အတန္းမွာ သင္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြလည္း တိုင္းရင္းသား ဆရာ ဆရာမမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ စကားဝဲတာ ကို မနည္းလိုက္ၿပီး နားေထာင္ရင္းကေန သူတို႔ရဲ႕ အသံကိုရင္းႏွီးလာၿပီး အဆင္ေျပလာပါတယ္။ က်မတို႔ အားလံုးကို စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ သင္ေပးၾကပါတယ္။ က်မမွာ သူငယ္ခ်င္း မစိုးၿငိမ္းဆိုတာ ရခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြက တာေလရြာထဲက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ထားၿပီး သူ႔ရဲ႕ ညီမ မစိုးသိန္းကေတာ့ တူးမာနဲ႔ တစ္တန္းတည္း သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လာပါတယ္။ သူတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ဟာ အလြန္စိတ္သေဘာျပည့္ဝ ၾကသလို သူတို႔ရဲ႕ေမာင္ေလး စိုင္းဟာလည္း တူတူးနဲ႔ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ျဖစ္လာပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ေက်ာင္းသြားတိုင္း သူတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ဝင္ႀကိဳေလ့ရွိသလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မ်ားမွာ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြ က်မတို႔အိမ္ကို လာလည္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ က်မရဲ႕ အတန္းမွာ စာသင္ရင္း တင္ျမင့္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာသင္ခံုကေန ေအာက္သို႔ ပစ္လဲၿပီး တက္ေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့ က်မ အရမ္းေၾကာက္လန္႔သြားပါတယ္ က်မရဲ႕ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ဘူးခ်င္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေၾကာင္ေငး ၿပီးၾကည့္ေနမိခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္ကေန အျမွဳပ္မ်ား ထြက္လာၿပီး က်မတို႔ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာက တင္ျမင့္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ထမင္းစားဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းထည့္ကာ ေသာ့တစ္ခုနဲ႔ တင္ျမင့္ရဲ႕ ေကာက္ေနတဲ့လက္ကိုေျဖာင့္ၿပီး လက္ဖဝါးထဲကို နယ္ႏွိပ္တာေတြ႔ရပါတယ္။ က်မက “ စိုးၿငိမ္း တင္ျမင့္ဘာျဖစ္တာလဲဟင္” လို႔ေမးေတာ့ စိုးၿငိမ္းက “သူက အဲဒီလိုပဲ ခနခန ဝက္ရူးျပန္တတ္တယ္ သူဝက္ရူးျပန္ရင္ လွ်ာမကိုက္မိေအာင္ ဆရာက ပါးစပ္ထဲကို ဇြန္းအၿမဲထည့္ေပးရတယ္ေလ အေၾကာေတြေျပေအာင္ ေသာ့နဲ႔ လက္ဖဝါးကို နယ္ေပးတာ” လို႔ စိတ္ရွည္စြာ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါကေတာ့ က်မရဲ႕ တာေလေက်ာင္းတက္စဥ္က ပထမဦးဆံုးေသာ ထူးဆန္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးကို မွတ္တမ္းတင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္