သစၥာသည္သာ အားထားရာ

က်မကို အားေပးေနတဲ႔ စာဖတ္သူမ်ားေၾကာင့္ က်မရဲ႕ ကေလာင္သြား တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုထက္လာ တာျဖစ္ မွာပါ။ က်မကိုေစတနာနဲ႔ နားနားၿပီးေရးဖို႔ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝါသနာက တားမရဘူးျဖစ္ေနတယ္ မနက္ပိုင္းရတဲ့အခ်ိန္ကို စာဖတ္ၿပီး ညပိုင္းရတဲ့အခ်ိန္ကို ပို႔စ္အသစ္အတြက္ စိုင္းျပင္း။ အလိုလိုေနရင္း အဲဒီ လိုေလး ျဖစ္သြားၿပီေလ။ က်မေရးႏိုင္တဲ့အထိ ေရးမွာပါ။ အခုလို ဝိုင္းဝန္းအားေပးေတာ့လည္း က်မေရးရတာ အားအင္အျပည့္ပါ။ က်မေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ထဲကို ဝင္လိုက္လို႔ က်မအျပင္ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီဆိုရံုနဲ႔တင္ အလိုလိုေနရင္း က်မအင္အားသစ္ေတြ ရေနခဲ့ပါတယ္လို႔။ ပို႔စ္အသစ္ ေရးလို စိတ္္ပါေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

တာေလမွာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာလာေတာ့ ေမေမ့မွာ အငယ္ဆံုးညီမေလး ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာ ျဖစ္ေနၿပီ။ တာေလမွာ မီးဖြားဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားရပါၿပီ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေနာက္ဆံုးေမာင္ေလး ဟတ္စကီးကို တာခ်ီလိတ္မွာ မီးဖြားစဥ္က ေမေမအေတာ္ေလး ဆင္းရဲပင္ပမ္းစြာ မီးဖြားခဲ့ရပါတယ္။ ၁၀ေပါင္၁၁ေအာင္စ ရွိတဲ့ ဟတ္စကီးကို မီးဖြားစဥ္က ေမေမ့ရဲ႕ အသက္ကို စိုးရိမ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အယင္ေခတ္က လူႀကီး သူမေတြေျပာတဲ့ ‘မိန္းမမီးေန ေယာက္်ားေဖာင္စီး’ ဆိုတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ေသတြင္းကိုအံ့တုၿပီး ေမေမအလြတ္ ရံုးခဲ့ရတယ္။ ေဖေဖဘယ္လိုပဲ ေျဖာင္းဖ်ေျဖာင္းဖ် ေမေမတစ္ေယာက္ က်ိဳင္းတံုေဆးရံု မွာသာသြားေရာက္ မီးဖြားလိုပါတယ္လို႔ ေတာင္းဆိုလာတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဖေဖခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း က်မ ကေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ အနီးကပ္သက္ေတာ္ေစာင့္ အျဖစ္ က်ိဳင္းတုံခရီးကို လိုက္ပါလို႔သြားရပါတယ္။

က်ိဳင္းတံုခရီးကို တာခ်ီလိတ္ကေန ေလယာဥ္ခရီးျဖင့္ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ အလုပ္မ်ားေန တာမုိ႔ က်ိဳင္းတံုမွာ ရွိတဲ့ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြဇနီးေမာင္ႏွံကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ေမေမ့ကို ဂရုစိုက္ေစခဲ့ပါတယ္။ အငယ္ဆံုးညီမေလးကို က်ိဳင္းတံုေဆးရံုမွာ မတ္လ(၂)ရက္ေန႔ ေတာင္သူလယ္သမားေန႔မွာ မီးဖြားခဲ့တဲ့ အတြက္ ေမေမက ‘လယ္လယ္’ လို႔ ပထမေတာ့ အမည္ကင္ပြန္းတပ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖက သူ႔သမီး ငယ္ေလး အသက္အရြယ္ ရလာတဲ့အခါမွာ မိန္းမလည္ လို႔ တစ္ျခားသူေတြ အထင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္မည္စိုးကာ ‘လဲ့လဲ့’ ဟူ၍ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို တိုက္ဆိုင္မႈေလးတစ္ခုခုေပၚမွာ မူတည္ၿပီး နာမည္ေပးတယ္လို႔ ေဖေဖကေျပာဘူးပါတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမအားလံုးမွာ တစ္ေယာက္ကို နာမည္သံုးမ်ိဳး ဆီ ရွိၾကပါတယ္။ အိမ္မွာသံုးတဲ့နာမည္ ခရိယာန္ေက်ာင္းမွာသံုးတဲ့နာမည္နဲ႔ အတန္းေက်ာင္းမွာ သံုးတဲ့ နာမည္ တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ 

က်မ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ က်မရဲ႕အစ္ကိုအႀကီးဆံုးကို တီးတိုးဆိုၿပီး နာမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ထိုစဥ္က မာရွယ္တီးတိုး ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အလည္အပတ္ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ ေဖေဖကေျပာပါတယ္။ တီးတိုးကေန ကာလေရြ႕လ်ားလာေတာ့ တီးတို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်မကိုေတာ့ လုလုလို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖက ေျပာတာေတာ့ က်မကို ေမေမမီးဖြားခ်ိန္မွာ ေဖေဖက အသက္ကို လုၿပီးဘဝကို ရင္ဆိုင္ရတာမို႔ လုလုလို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္လို႔လည္း ေျပာဘူးပါတယ္။ တစ္ခါ ေမေမက ကရင္နာမည္ကို ႏွစ္သက္တာမို႔ လုလုဆိုတဲ့ နာမည္ကို သေဘာက်ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တူးမာကိုေတာ့ မီးဖြားစဥ္က ေမေမ့ရဲ႕ အစ္မမွာ ေမေမ့ရဲ႕ မီးဖြားမႈကိုသာအာရံုစိုက္ေနရတဲ့အတြက္ မီးဖိုတြင္တည္ထားတဲ့ အသားေတြ တူးကုန္ၿပီးမာကုန္လို႔ တူးမာ လို႔ေပးခဲ့တယ္ေျပာပါတယ္။ ရီစရာအေနနဲ႔လား အမွန္တကယ္လားေတာ့ မသိဘူးေလေနာ္။ တူတူးကေတာ့ တူးမာက ေမေမမီးဖြားၿပီးၿပီးျခင္း ေမေမ့ရဲ႕ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ အစ္မျဖစ္သူကို ေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ေနာက္တစ္ေယာက္မီးဖြားတဲ့အခါ တူးမာအတြက္ အလြမ္းေျပ ဆိုၿပီး ေမေမကတူတူးလို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကူကူးကို ကိုယ္ဝန္ရွိစဥ္က ကိုယ္ဝန္ ရင့္မာသည့္အခ်ိန္အထိ ေမေမဟာ ေရကူးတာ မေလွ်ာ့ခဲ့ပဲ ပိုလို႔ပင္ အခ်ိန္တိုး ကူးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကူးကူး လို႔ေခၚဆိုခဲ့ၿပီး အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါမွာ ကူကူးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပူစူးမ အမည္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရတာကိုေတာ့ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဟတ္စကီးကို မီးဖြားစဥ္က ျမန္မာျပည္မွာ ဟတ္စကီးေလယာဥ္ေတြ စေပၚခ်ိန္ျဖစ္တယ္လို႔ ေဖေဖကေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တာခ်ီလိတ္မွာ က်မ တို႔ေနစဥ္ ရာတန္ေတြျပန္လည္ သိမ္းတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တာမို႔ ဟတ္စကီးေက်ာင္းသြားရင္ ေက်ာင္းနာမည္ ကို ရာတန္သိန္းလို႔ ေဖေဖက မွည့္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခဏေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တဲ့ ဟတ္စကီးရဲ႕ က်န္းမာေရးအရ တစ္ျခားအမည္တစ္ခုကို ထပ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ေမေမက ခရိယာန္ျဖစ္ေပမယ့္ သားသမီး ေတြကို နာမည္ေပးရင္ေတာ့ ေန႔နံကိုက္ၿပီး ေပးေလ့ရွိပါတယ္။

က်မရဲ႕ ေဖေဖ့ကို က်မသိတတ္တဲ့အရြယ္ကစၿပီး အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ ေဖေဖမ်က္စိမွိတ္သြားတဲ့အခ်ိန္အထိ ေဖေဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်မမွာ ဘာတစ္ခုမွ ေနာင္တရၿပီး က်န္ခဲ့တာမ်ိဳးမရွိခဲ့ပါဘူး။ ေဖေဖ့အေပၚ တာဝန္ ေက်ႏိုင္သမွ်ေက်ၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ က်မႀကိဳးစားေပးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေဖေဖ က်မကို စိတ္တိုင္းမက်တာမ်ိဳး ၿငိဳျငင္တာမ်ိဳး ေအာ္ေငါက္တာမ်ိဳး မျဖစ္ဖူးခဲ့ပါ။ က်မအေၾကာင္းကို အခုေရးသားခ်ျပ တာဟာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ က်မဟာ အသက္(၇)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကာခန ေခါင္းကိုက္တတ္သလို ဖ်ားနာတတ္ပါတယ္။ ေရာဂါတစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆိုလ်င္လည္း က်မျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ လူႀကီးေတြေျပာေနက် စကားအတိုင္းေျပာရရင္ ‘ထီကနဲဆိုရင္ ေဗထိပဲ’ လို႔က်မကို ေနာက္ေနာက္ၿပီး ေျပာစမွတ္ ျပဳလာၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ အတိတ္ကံအေၾကာင္းေတြကို ေပးဆပ္ေနတာပါ။ အေၾကာင္းဆိုးခဲ့လို႔ အက်ိဳးဆိုးတာျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ က်မအတြက္ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးတစ္ခ်က္ကေတာ့ ညလယ္ေလာက္ ေဖေဖအလုပ္လုပ္ရင္း ဗိုက္ဆာ တယ္ဆိုရင္ က်မေဖေဖ့အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုကို ထလုပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ေဖေဖအိပ္ယာဝင္သြားၿပီဆိုမွ က်မသိမ္းဆည္းစရာေတြရွိတာ သိမ္းဆည္းၿပီး အိပ္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေလးနဲ႔ ပင္ပမ္းေနတဲ့ ေမေမ့ကို က်မဘယ္ေတာ့မွ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ က်မရဲ႕ အေၾကာင္းေကာင္းလာတဲ့အတြက္ အက်ိဳး ေကာင္းလာတာကို အတိတ္အေႂကြးဆပ္လို႔ ကုန္သြားတဲ့အခါမွာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ခံစားခြင့္ရလာပါ ေတာ့တယ္။

က်မ Textile Testing Course ကို ၁၉၉၄ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ကြိဳင္ဘတိုးၿမိဳ႕မွာ သြားေရာက္ပညာ သင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မတို႔ေနတဲ့ စက္မႈၿမိဳ႕ေတာ္ေလးကို အေမရိကားမွ ေဆးပညာရွင္ အဖြဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး အဲဒီအဖြဲ႔မွာ ေခါင္းႀကီးကိုက္ေရာဂါ (Migraine) အထူးကု သမားေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔တက္ေနတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းကို Migraine ေရာဂါ ရွိသူစာရင္း လာေကာက္ တာနဲ႔ ႀကံဳတာမို႔ က်မတို႔ရဲ႕ ပေရာ္ဖစ္ဆာက က်မအမည္ကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မကိုရက္ခ်ိန္းေပးၿပီး ေဆးကုသမႈကို စတင္ကာ (၁၀)ရက္ ဆက္တိုက္ေဆးကုသမႈ ျပဳပါတယ္။ ထိုသို႔ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ က်မ Migraine ေရာဂါဝင္ၿပီဆိုက ဝိုင္းဝန္း ျပဳစု ဂရုစိုက္ေပးတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္တဲ့ ကိုႏိုင္ဝင္းေအာင္နဲ႔ မခ်စ္ခ်စ္ေဆြတို႔ကို အခ်ိန္ေတြၾကာသြားသည့္တိုင္ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။ မိသားစုနဲ႔ ေဝးကြာေနခ်ိန္မွာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ စိတ္ရဲ႕ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈခံရတာ ပိုဆိုးပါတယ္။ က်မကို Migraine နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထိုစဥ္က ေနာက္ဆံုးေပၚေဆးကို တစ္ႏွစ္စာေပးခဲ့ပါတယ္။

ပညာသင္ကာလ ကုန္ဆံုးၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ဗုဒၶဂါယာဖက္ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခြင့္အေရး ဆိုတာ တစ္ႀကိမ္ပဲရမယ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူးလို႔ လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆိုဆံုးမအတိုင္း က်မတို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ေနရာအႏွ႔ံကိုသြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ျမတ္ဗုဒၶ ေျခာက္ႏွစ္တာကာလ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ခဲ့ေသာ ေတာင္တန္းႀကီးအား ေမွ်ာ္မွန္းကန္ေတာ့ျခင္း၊ ညီေတာ္ အာနႏၵာ သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာေနရာ၊ ျမတ္ဗုဒၶသီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ ေနရာ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶသီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ေနရာမွာ က်မလည္း ပုဆစ္တုတ္ထိုင္ၿပီးလွ်င္ ရိုေသစြာကန္ေတာ့ ၿပီး သစၥာဆိုခဲ့ပါတယ္။ “တပည့္ေတာ္သည္ ေမြးသဖခင္ ေက်းဇူးရွင္အား စိတ္ရင္းေစတနာ မွန္ကန္စြာျဖင့္ ယေန႔တိုင္ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ကို မိမိတတ္စြမ္းသေလာက္ ေဆာင္ရြက္ေပးလ်က္ရွိပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဖခင္အား စိတ္ၿငိဳျငင္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ ဖခင္ေျပာသမွ် ဆိုသမွ်ေသာ စကားတို႔ကိုလည္း ေျမဝယ္မက်နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဤမွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္တြင္ စြဲကပ္ေနေသာ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာသည္ အျမန္ဆံုးေပ်ာက္ကင္းပါေစေသာ္ ဝဋ္ေႂကြးမ်ားရွိပါကလည္း အျမန္ဆံုးေျပပါေစ သား” လို႔ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕ေတာင္းဆုကိုလည္း အတူပါ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာျပခဲ့ ပါတယ္။

အားလံုးဟာ တိုက္ဆိုင္မႈလို႔ပဲဆိုရမလား ဝဋ္ေႂကြးေတြပဲ ေၾကသြားၿပီလား မိမိတိုင္ခဲ့တဲ့သစၥာကေတာ့ အမွန္ တကယ္ကို အစြမ္းျပလာပါတယ္။ က်မျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါ ယခင္ တစ္လကို ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ျဖစ္တဲ့ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာဟာ သံုးလေနလို႔ တစ္ႀကိမ္မျဖစ္ေတာ့ပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ပင္ ျဖစ္ရခဲၿပီး လံုးဝေပ်ာက္ကင္းသည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ က်မတြင္ Migraine ေရာဂါအရွင္း ေပ်ာက္ကင္း သြားၿပီဆိုတာကို သိလာတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ မိသေဂၤဟမ်ားကပါ က်မအတြက္ ဝမ္းသာခဲ့ၾကပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္