က်မတို႔ခ်စ္ေသာေဖေဖ

၂၀၀၂ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ (၂၄)ရက္ေန႔ နံနက္ (၈) နာရီ က်မ ကုမၸဏီသြားဖို႔ရာ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ ဖုန္းသံ ၾကား၍ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ညီမေလးဆီက ဖုန္းျဖစ္ေနတယ္။ “မတင့္ အလုပ္သြားေတာ့မလို႔လား ဟင္” လို႔ ညီမေလးကေမးပါတယ္ “ဟုတ္တယ္ rose အခုပဲ ထြက္ေတာ့မလို႔၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေဖေဖ ေနေကာင္းရဲ႕ လား” ဟု က်မကျပန္ေမးရာ ညီမေလးက “ေနေကာင္းပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖကေခၚခိုင္းလို႔” ဒါဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခုခုပဲလို႔ က်မေတြးမိတယ္။ ေဖေဖရဲ႕ စိတ္ကို က်မတို႔ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး သိပါတယ္။ ေဖေဖက သားသမီးေတြအေပၚစည္းကမ္းကိုင္တာက တက႑ပါ တစ္ခုခုေတာင္းဆိုရမွာကိုေတာ့ အင္မတန္အားနာ တတ္ ဝန္ေလးတတ္တဲ့ေဖေဖပါ။ သားသမီးေတြက အလိုက္တသိ ကန္ေတာ့တဲ့ ပစၥည္း လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ပစၥည္းကလြဲလို႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ေတာင္းဆိုျခင္းမ်ိဳးမရွိခဲ့ေသာ ေဖေဖပါ။ ေနမေကာင္းျဖစ္သည့္အခါ လိုအပ္ သည့္ ပစၥည္း ေဆးမ်ားကို က်မက အစ္မႀကီးပီပီ စီမံခန္႔ခြဲၿပီး ဝယ္ျခမ္းေပးျခင္းမ်ိဳး ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ ဒီလို လုပ္ေဆာင္တာကိုပင္ ေဖေဖကအားနာေနပါေသးတယ္။

က်မလည္း “ဒါဆိုရင္ မတင့္ ေဆးရံုပဲအရင္လာလိုက္မယ္ေလ ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးမွပဲ ကုမၸဏီကို ျပန္သြားလိုက္ ေတာ့မယ္” လို႔ ညီမေလးကို ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ အဲဒါေကာင္းပါတယ္ ဒါဆိုရင္ေစာင့္ေနမယ္ လာခဲ့ေနာ္” လို႔ ညီမေလးက အားကိုးတႀကီး က်မကိုလွမ္းေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ က်မလည္း ေျခဦးကို ကုမၸဏီအစား ေဖေဖတက္ေနေသာ အေထြေထြကုေဆးရံုႀကီး (ဂ်ပန္ေဆးရံု)ဖက္ကို လွည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေဆးရံုရဲ႕ တတိယထပ္မွာ ေဆးရံုတင္ထားရေသာ ေဖေဖ့ကို ညီမေလး rose ကေစာင့္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ထိုစဥ္အခါက သားသမီး (၈)ေယာက္ အနက္ က်မတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေနပါတယ္။ က်န္ေမာင္ႏွမ မ်ား အားလံုး ေရျခားေျမျခား တိုင္းတစ္ပါးတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုး ႏွစ္ႏွစ္ကို တစ္ႀကိမ္ ျပန္ဆံုၾကၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေမာင္ႏွမ်ားက ကန္ေတာ့ၾကၿပီး ခရိယာန္ ေမာင္ႏွမ မ်ားကေတာ့ ထိုင္ကန္ေတာ့ျခင္းမဟုတ္ပဲ ဂါရဝျပဳ အရိုအေသေပးၾကပါတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြရဲ႕ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ေလးပါ။

အထက္သားသမီး (၄)ေယာက္ ေအာက္သားသမီး (၄)ေယာက္ စုစုေပါင္း က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ (၈)ေယာက္ရွိ ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ရန္မျဖစ္ခဲ့ပါ။ က်မေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ရဲ႕ သြန္သင္ ဆံုးမမႈဟာ က်မတို႔အားလံုးရဲ႕ ဘဝတစ္သက္စာအတြက္ တန္ဖိုးႀကီးမားလွပါေပတယ္။ အငယ္ေတြက ကိုယ့္ထက္ႀကီးသူကို ရိုေသစြာဆက္ဆံသလို ႀကီးသူကလည္း အငယ္ေတြကို ေလးစားခ်စ္ခင္ေအာင္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးသူက အသက္ငယ္သူကို တာဝန္ယူတတ္ေအာင္လည္း ေဖေဖက စံျပအေနျဖင့္လက္ေတြ႔ လုပ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ညီ ညီမေတြကို ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပံ့ျခင္းျဖင့္ တာဝန္ယူေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မ တကၠသိုလ္တက္ေနခ်ိန္မွာ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးျဖစ္သူက က်မရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ ကို တတ္အားသ၍ တာဝန္ယူခဲ့ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္တို႔ကို တစ္လွည့္ ျပန္ၿပီး က်မက မုန္႔ဖိုး ေထာက္ရပါတယ္။ အသိစိတ္ဓာတ္ရွိေအာင္ ရိုက္သြင္းေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔တစ္ေတြ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ မိဘမ်ား မ်က္ကြယ္ျပဳခ်ိန္၌ ဟန္မပ်က္ အေျခတက် ေနထိုင္သြားႏိုင္ေအာင္ ေဖေဖ့ရဲ႕ က်မတို႔အေပၚထားခဲ့တဲ့ ေစတနာပါ။

က်မ ေဖေဖ့ရဲ႕အခန္းထဲကို ဝင္သြားေတာ့ လူနာကုတင္ေပၚကေန ေဖေဖက က်မကို လွမ္းျမင္တာနဲ႔ ေခါင္း တခ်က္ညိတ္ျပပါတယ္။ က်မေရာက္လာတာကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ သေဘာပါ။ က်မလည္း ေဖေဖ့အနား ကပ္ၿပီး ေဖေဖ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း “ေဖေဖ ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေဆးရံုကို တင့္တင့္ တိုက္ရို္က္လာတာ။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္ ။ ေနေကာေကာင္းရဲ႕လား” က်မက ေဖေဖ့ကို ဆက္တိုက္ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက က်မရဲ႕လက္ကိုသူ႔ရဲ႕ ဘယ္ဖက္လက္နဲ႔ ျပန္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သလို ေဖေဖ့ရဲ႕ ညာဖက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ညီမေလး rose ကိုလည္း သူ႔ရဲ႕ ညာဖက္လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပပါတယ္။ က်မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုး ေဖေဖေျပာမဲ့ စကားကို အာရံုစိုက္ေနခ်ိန္မွာ ေဖေဖက သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ျပန္ရုပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေဖေဖ အနားယူေတာ့မယ္ တင့္တင့္ ေဖေဖ့အတြက္ ပရိတ္ႀကီး (၁၁)သုတ္ ဖြင့္ေပးပါအံုး” လို႔ ေျပာတာမို႔ က်မလည္း ေဖေဖ့ေခါင္းရင္းမွာ ရွိတဲ့ ေဖေဖနားေထာင္ေနက် တရားေခြေတြ ထဲကေန ပရိတ္ႀကီး (၁၁)သုတ္ အေခြကို ေရြးထုတ္ၿပီး ဖြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဖေဖက မ်က္စိကို မွိတ္ၿပီး တရားမွတ္ေနပါတယ္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေန႔လည္ေဖေဖ့ကို ေကြ်းမည့္အဟာရအေၾကာင္း ေျပာဆိုၿပီး ၉နာရီခြဲမွာ တရားေခြဆံုးသြားေတာ့ ေဖေဖရဲ႕ ႏႈတ္ကေန “သာဓု သာဓု သာဓု” ဟူ၍ သံုးႀကိမ္ရြတ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ယွက္လိုက္ပါတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေဖေဖ့အနားကပ္ရပ္ရင္း ေဖေဖဘာထပ္ေျပာမလဲဆိုတာ နားစြင့္ေနေပမယ့္ ေဖေဖ ကေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီးလည္း က်မတို႔ကိုမၾကည့္ပါ။ က်မစိုက္ၾကည့္ေနတုန္း ေဖေဖ့ရဲ႕ဦးေခါင္း ေလးက မသိမသာ ေဘးဖက္ကို ငဲ့ေစာင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဖေဖ့ေခါင္းရင္းက လူေခၚခလုတ္ကို က်မႏွိပ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဆရာဝနဲ႔ သူနာျပဳတို႔ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မဘာမွမေျပာမီ ဆရာဝန္က ေဖေဖ့ကို စမ္းသပ္မႈျပဳလုပ္ၿပီး “ဆံုးၿပီ” လို႔ေျပာပါတယ္။ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ စလံုး ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ “ဆရာ အခုပဲ က်မတို႔နဲ႔စကားေျပာေနတာ ေသခ်ာစစ္ေပးပါ ဆရာရယ္ ဘယ္လိုမွေတာ့ မေအာင့္ေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ ေျခ လက္ေတြကလည္း ေႏြးေႏြးေလး” လို႔ က်မက ဆရာဝန္ ကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ဆရာမ စက္ေလးသြားယူခဲ့ပါ စက္နဲ႔စမ္းလိုက္ရေအာင္” လို႔ ဆရာဝန္က သူနာျပဳဆရာမကို ေျပာရင္း ေဖေဖ့ကို လိုအပ္သလို စစ္ေဆးမႈမ်ားျပဳလုပ္ေနပါတယ္။ ဆရာမ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ႏွလံုးခုန္စက္နဲ႔ စမ္းသပ္ျပၿပီး ႏွလံုးခုန္တာရပ္ေနေၾကာင္း က်မတို႔ကို ျပပါတယ္။ ညီမေလး က်ိတ္ၿပီးငိုေနတာကို ၾကည့္ၿပီး က်မလည္း ခ်က္ျခင္းေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ မ်က္ရည္က်မိခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ မိသားစုႀကီး ေဆြမ်ိဳးမ်ား အားထားရေသာ ငွက္တစ္ေသာင္းတို႔ နားခိုရာျဖစ္သည့္ သစ္ပင္ႀကီး ၿပိဳလဲသြားၿပီ မဟုတ္ပါလား။ က်မ ၾကာၾကာေတြးေတာေနလို႔မရပါ။ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အိမ္မွာနားေနေသာ ေမေမ့ကို အရင္ဆံုး အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ညီမေတြ ညီေတြကို အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရျခားေျမျခားမွ ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး သၿဂႋဳလ္မဲ့ရက္ကို တစ္ခါ တည္းေျပာလိုက္ပါတယ္။

ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ဆံုခဲ့တဲ့ ၂၀၀၂ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလတုန္းက ေဖေဖကေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ “ႏိုင္ငံျခား ေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြကေတာ့ ေဖေဖ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး ျပန္လာတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ အခုလည္း ေတြ႔ၾကတာပဲမဟုတ္လား။ သံရံုးမွာသြားၿပီး ဗီဇာယူရတာခက္ပါတယ္” တဲ့။ အၿမဲတန္း သားသမီး ေတြအတြက္ စိုးရိမ္တတ္တဲ့ေဖေဖပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မေဖေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို သားသမီးေတြအားလံုး ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလံုး ေဖေဖ့မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း လိုက္ပို႔ေစခ်င္ တာက က်မရဲ႕ဆႏၵပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း လက္လွမ္းမွီသေလာက္ က်မအေၾကာင္းၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ နာေရးကိစၥ အေၾကာင္းၾကားၿပီးတာနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၾကပါ တယ္။ အခ်ိန္ေနာက္က်ေရာက္လာတဲ့ ေမာင္တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းမွ မီးသၿဂႋဳလ္သည့္ ေနရာသို႔ တိုက္ရိုက္လာပါတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး အလြန္စည္ကားလွပါတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ဝိညဥ္မဲ့ ရုပ္ခႏၶာကို သရဏဂံုတင္ေပးၿပီး အားလံုးထိုင္ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြအားလံုးနီးပါး ေဖေဖ့ ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကတာေၾကာင့္ ေဖေဖ့အတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ "လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္ အားလံုးရဲ႕ ေတာင္းဆုေတြကို ခံယူခြင့္ရၿပီး ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ လားပါေစ"

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္