က်ိန္စာ

စာဖတ္သူတို႔ ယံုသလား မယံုဘူးလားဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ေပါ့ေနာ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကေန က်ိဳက္ထိုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ မေျပာင္းေရႊ႕မီ တစ္ပတ္ အလိုမွာ ေဖေဖက က်မ တို႔ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးနဲ႔အတူ ေမေမ့အုတ္ဂူကို သြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ေမေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို က်မ  ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မလိုက္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ေမေမ့ရဲ႕ အုတ္ဂူကို ဘယ္လိုပံုစံ ဘယ္္ေနရာမွာ ျပဳလုပ္ထား တယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဖေဖက ေမေမ့ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ျခားသူေတြထက္ က်မက ပိုၿပီး ျမင္ေတြ႔ဖို႔ရန္ စိတ္ေစာေနခဲ့ပါတယ္။ ေမေမဆံုးၿပီးထဲက တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွလည္း သြားၾကည့္ဖို႔ ပူဆာရ ေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါ။

ျပင္ဦးလြင္ဖက္ အတက္ ခရိယာန္သခ်ႋဳင္း (ယခုေတာ့ မတၱရာဖက္သို႔ သခ်ႋဳင္းေတြေရႊ႕ေျပာင္းထားပါတယ္) ထိုသခ်ႋဳင္းရဲ႕ တံခါးေစာင့္ဟာ က်မတို႔ အဖြဲ႔ တံခါးဝဖက္ကို ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဝင္ အထြက္ သံတံခါးႀကီးကို လာၿပီး ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ေဖေဖဦးေဆာင္ရာ ေနာက္ကို က်မတို႔ ေမာင္ႏွမအားလံုး ၿငိမ္သက္စြာပဲ လိုက္သြားၾကပါတယ္။ ေဖေဖ ရပ္လိုက္တဲ့ ေနရာမွာပဲ ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ထံုးျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးသုတ္ထားၿပီး အုတ္နံရံေလး တစ္ေတာင္ ခန္႔အျမင့္နဲ႔ အုတ္ဂူပတ္လည္မွာ ဝန္္းရံထား တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အျခားေသာ အုတ္ဂူမ်ားၾကားမွာ ေမေမ့အုတ္ဂူေလးဟာ အေဝးကပင္ ရွာရလြယ္ေသာ အုတ္ဂူေလးပါ။ အုတ္ဂူေလးရဲ႕ ေခါင္းရင္းဖက္မွာ ကတက္ပင္ေလးတစ္ပင္ကို က်မ ျမင္ရ ပါတယ္။ ေဖေဖက “ေမေမ့နာမည္က ‘ဂရက္’ ဆိုေတာ့ ဒါ ‘ကတက္’ ပင္ေလ။ ေဖေဖ စိုက္ထားေပးထားတာ တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီ ကတက္ပင္က ႀကီးလာၿပီး ေမေမ့ အုတ္ဂူေလးကို အေပၚကေန အုပ္စုိင္းသြားမွာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ဒီအုတ္ဂူေလး ဟာ ေႏြမွာအပူ သက္သာသလို မိုးမွာလည္း အကာသေဘာေလး ျဖစ္တာေပါ့” တဲ့။ ေဖေဖဟာ ဘဝျခားသြားတဲ့ ေမေမ့ အေပၚ မကုန္ေသးတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ရစ္ေႏွာင္ေနဆဲပါ။

သခ်ႋဳင္းေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက က်မတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ေနပါတယ္။ ေဖေဖက အဲဒီဦးေလးႀကီးကို “ဦးေလး က်ေနာ္ တို႔ ဒီအုတ္ဂူေလးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခ်င္လို႔ တံျမက္စီးေလးဘာေလး ရွိရင္ ခနသံုးလို႔ ရမလား” လို႔ေမးလိုက္ေတာ့ “ရပါတယ္ ခနေလးေနာ္” ေျပာေျပာဆိုဆို သခ်ႋဳင္းေစာင့္ဦးေလးႀကီး သခ်ႋဳင္း ေထာင့္မွာရွိတဲ့ တဲေလးဆီကို ထြက္သြားပါ တယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ျပန္ေရာက္လာၿပီး သူ႔လက္ထဲမွာ တံျမက္ စီးအၾကမ္း ၂ေခ်ာင္းနဲ႔ အဝတ္စုတ္ပါလာပါတယ္။  က်မတို႔ ေမေမ့ရဲ႕ အုတ္ဂူေလးေပၚမွာရွိတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ အမိႈက္ မ်ားနဲ႔ အုတ္ဂူပတ္လည္၊ ၾကမ္းခင္းတို႔ကို လွဲက်င္းျခင္း အစရွိတဲ့ သန္႔ရွင္းေရးကို က်မတို႔အားလံုး ဝိုင္းဝန္း လုပ္ ေဆာင္ၾကပါတယ္။ အုတ္ဂူေလး သန္႔ျပန္႔သြားတဲ့အခါတြင္ ေဖေဖ က ေမေမ့အုတ္ဂူအေပၚကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ ထဲကေန ဝယ္လာတဲ့ ႏွင္းဆီအနီ တစ္စီးကို တင္လိုက္ပါတယ္။ “ေမေမက ႏွင္းဆီ ပန္းကို ႏွစ္သက္ တယ္ေလ” လို႔ အုတ္ဂူေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖ့ႏႈတ္ကေန တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ ပါတယ္။ ေမေမ့အတြက္ အားလံုး ဝိုင္းၿပီး ဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ ဆုေတာင္းၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖ့ မ်က္ဝန္းအိမ္မွာ မ်က္ရည္ ၾကည္ေလးမ်ား စို႔ေနတာကို ေဖေဖ့ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတာမို႔ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္ လိုက္ပါေသးတယ္။ အားလံုးလည္း စကားတစ္လံုးမွ မေျပာျဖစ္ပဲ ေမေမ့အုတ္ဂူေလးကိုသာ ေငးစိုက္ၾကည့္ ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့မွ ေဖေဖက “ကဲ ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္။ ေမေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ၾကအံုး ေဖေဖတို႔ နယ္ဖက္ကို ေရာက္သြားၿပီး ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ က်မတို႔ အားလံုး ေမေမ့ ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ အိမ္သို႔ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကားတစ္စီးလံုး ႏႈတ္ဆိတ္လို႔ သာ ေနၾကပါေတာ့တယ္။

က်ိဳက္ထိုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း က်ိဳက္ထိုကေနတဆင့္ လားရိႈး ေက်ာက္မဲတို႔ကုိ ဆက္တိုက္ ေျပာင္းေရႊ႕ၾက ရတဲ့အတြက္ ေမေမ့ရဲ႕ အုတ္ဂူကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ မေရာက္ေတာ့ပါ။ ေဖေဖ တာေလကို မေျပာင္းခင္ မႏၲေလးမွာ ယာယီေနရခ်ိန္မွာ ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေဖေဖနဲ႔အတူ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ထပ္မံ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ပစ္ထားခံရတဲ့ ေမေမ့အုတ္ဂူေလးဟာ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္း ၿပီး ညစ္ေပေနမယ္လို႔ က်မထင္ခဲ့ေပမယ့္ အုတ္ဂူကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မရဲ႕အထင္နဲ႔ အျမင္ဟာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနတာကို ျမင္ရ ပါတယ္ က်မတို႔ မႏၲေလးကေန မထြက္ခြာမီ အခ်ိန္ကကဲ့သို႔ပင္ ေမေမ့ရဲ႕ အုတ္ဂူေလးဟာ  ထံုးျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ ရွိေနဆဲပါ။ အနား ကိုေရာက္သြားတဲ့အခါမွာလည္း အုတ္ဂူေပၚတြင္ ေလာေလာလတ္လတ္ က်ထားတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလး အနည္းငယ္ သာ ေတြ႔ရၿပီး ၾကမ္းခင္းပါတ္လည္မွာ လည္း ရွင္းလင္းေနတာကို ေတြ႔ရတာမို႔ က်မ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ က်မကေဖေဖ့ကို “အုတ္ဂူကို ဘယ္သူ သန္႔ရွင္းေရး လာလာလုပ္ေပးလဲမသိဘူးေနာ္ ေဖေဖ” လို႔ေျပာေတာ့ ေဖေဖက “ဒီသုႆာန္ကို ေစာင့္ တဲ့ ဦးေလးႀကီးကို ေဖေဖအပ္ထားတာေလ လုလုတို႔သာ ဒီကိုမေရာက္ေတာ့တာ ေဖေဖက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ေရာက္ တိုင္း ဒီကိုဝင္ျဖစ္တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး ေမေမ့မွာက ခ်စ္သူခင္သူေပါေတာ့ တစ္ျခားသူေတြလည္း ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို လာလုပ္ တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ” လို႔ေျပာပါတယ္။

က်မေမေမ့အုတ္ဂူ ပတ္လည္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကတက္ပင္ေလးက က်မတို႔ မႏၲေလး ၿမိဳ႕က မထြက္ ခြာမီအခ်ိန္က ေတြ႔သကဲ့သို႔ပင္ ႏွစ္ေတာင္ေလာက္ကေန ႀကီးထြားမႈမရွိတာကို သတိျပဳမိ ပါတယ္။ ႀကီးထြားမႈမရွိလာ သလို ေျခာက္ေသြ႔ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပဲ သက္ႀကီးပု အပင္ေလးကဲ့သို႔ အပင္ ေသးေသးေလးက အရြက္ေတြေဝ ဆာေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ အျမင့္ကေတာ့ အထက္သို႔ ျမင့္မားလာျခင္း မရွိပါ။ က်မအထင္ေျပာရရင္ အခုလို စပ္စပ္စုစု နဲ႔ အားလံုးကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္တာ က်မတစ္ေယာက္ပဲ လို႔ထင္ပါတယ္။ အစ္ကို ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေလးတို႔ ကေတာ့ ေမေမ့အုတ္ဂူနားမွာပဲ ထုိင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရ ပါတယ္။ က်မက “ေဖေဖ ေမေမ့အတြက္ ေဖေဖစိုက္ခဲ့တဲ့ ကတက္ပင္က အုတ္ဂူလည္း အရိပ္မရဘူး အရင္ တစ္ခါတုန္းက အရြယ္ေလးပဲ” လို႔ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေဖေဖက “ဟုတ္ တယ္ အိမ္ေရာက္မွ ေျပာျပမယ္ေနာ္” ဆိုလို႔ က်မလည္း ထပ္ၿပီး အကြန္႔မတက္ေတာ့ပါ။ ညက်လို႔ ေဖေဖ မေျပာရင္ေတာ့ ထပ္ေမးမယ္လို႔ စိတ္ကူး ခဲ့ပါတယ္။

ညဦးပိုင္း ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မက ေဖေဖ့အနားမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနမိတယ္။ က်မကို ေဖေဖ ေျပာမည္ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို ၾကားခ်င္ေနပါၿပီ။ ေဖေဖက ခ်က္ျခင္းရိပ္မိသြားပံုရတယ္။ “ကိုကိုတို႔ကိုပါ ေခၚ လိုက္ပါ။ ေန႔လည္ က ေဖေဖေျပာျပမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပမယ္” ဆိုတဲ့အတြက္ အစ္ကိုနဲ႔ ညီမေလးကို ေခၚလိုက္ပါ တယ္။ တူတူး ကေတာ့ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာဝင္ေနတာရယ္ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကေလးဆိုေတာ့ ဒီစကား ေတြကို နားလည္မည္လည္း မထင္တဲ့အတြက္ ႏိႈးမေနေတာ့ပါ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ဆံုတဲ့အခါမွာ “အခု ေဖေဖေျပာမဲ့စကားကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၿပီး အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါမွ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ ယံုတယ္ မယံုဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ဖာသာ ေတြးေတာ ဆံုးျဖတ္ၾကေနာ္။ ေမေမဆံုးတုန္းက ေဖေဖ စိတ္မေျဖႏိုင္လို႔ နန္းတြင္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သကၤန္းတစ္လ စည္းခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းဘုန္းက ေဖေဖ့ကို ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။ လုလုရဲ႕ ေမေမ့ဖက္က မိသားစုတစ္စုလံုး က်ိန္စာသင့္ေနတာတဲ့။ ေမေမ့ရဲ႕ ျဖစ္ေလရာဘဝ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆရာေတာ္ ကေျပာတယ္။ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္မွ အေျဖကို ကိုယ့္ဖာသာရွာၾက ဟုတ္ၿပီလား။ ေဖေဖကေတာ့ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး  ၊ျဖစ္ႏိုင္တယ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေဖေဖ့ထင္ျမင္ခ်က္ ရွိၿပီးသားေလ” လို႔ ေဖေဖက က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကို ပေဟဠိတစ္ပုဒ္ကို အေျဖထုတ္ခိုင္းခဲ့ဘူးတယ္။

က်မက “အခုေဖေဖေျပာတာနဲ႔ လုလုမနက္ကေမးတဲ့ ကတက္ပင္ေလး ေသးေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ လို႔လဲဟင္” လို႔ က်မကထပ္ေမးေတာ့ ေဖေဖက “ဆက္ႏြယ္ပံုကေတာ့ ေမေမ့ရဲ႕ က်ိန္စာက ဘယ္ေလာက္ အထိ ျပင္းထန္သလဲဆိုရင္ သူ႔ဘဝအတြက္ ေအးခ်မ္းမႈျဖစ္ေအာင္ စိုက္ေပးတဲ့ သစ္ပင္ေလးေတာင္ က်ိန္စာ မလြတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီစကား ကလည္း ေဖေဖေျပာတဲ့ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ လုလု ေမေမတို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ရန္ကုန္က သင္းအုပ္ဆရာေတာ္ က ေျပာတာ” တဲ့။ က်မ အဲဒီအသက္အရြယ္ အခ်ိန္ကာလတုန္းကေတာ့ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ငယ္ရြယ္ေသးတာမို႔ အေျဖမထုတ္ခဲ့ သလို ေဖေဖ့ကိုလည္း ဆက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘာမွဆက္မေမးခဲ့ပါဘူး။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္မွာ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး အစ္ကိုကေတာ့ စိတ္ဝင္စား ပံုမရပါ။ က်မနဲ႔ ညီမတူးမာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားတာေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ေလး ရလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။ “မတင့္ ဘယ္လိုထင္သလဲဟင္ က်ိန္စာမိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလား” လို႔ တူးမာ က က်မကိုေမးပါတယ္။ “ေမေမနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ ရင္ေတာ့ လက္ခံရမလိုပဲေလ” လို႔ က်မကျပန္ေျဖေတာ့ ညီမေလးက “ဟုတ္တယ္ တူးမာလည္း မတင့္လိုပဲ ေတြးမိတယ္” လို႔ က်မ ကိုျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မရဲ႕ ေမေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမေမ့ဖက္က မိသားစု ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚေတြ အေၾကာင္းကို ညီမေလးနဲ႔ စကားစပ္ၿပီး ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။

က်မေမေမဟာ ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္ရွိတဲ့ မိသားစုျဖစ္ပါတယ္။ အစ္မ ေလးေယာက္ နဲ႔ အစ္ကို တစ္ေယာက္ ရွိၿပီး ၊ေမေမကေတာ့ ညီမအငယ္္ဆံုးပါ။ ရန္ကုန္ အေရွ႕ဖက္ ႀကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္မွာနထိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္းစိန္၊ႀကိဳ႕ကုန္း ၊ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း ကရင္ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအား တိုက္ခိုက္ေျခမႈန္းျခင္း စစ္ဆင္ေရးျဖစ္သည့္ အင္းစိန္တိုက္ပြဲ မွာေျခ မႈန္းေရးတာဝန္ကို ယူထားတဲ့ ေဖေဖက ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကရင္မိသားစု ေမေမတို႔ကို လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ျဖင့္ ကယ္တင္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမနဲ႔ ေမတၱာမွ်ၿပီး လက္တြဲ ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ေဖေဖတစ္ေယာက္ ဖမ္းခ်ဳပ္ခံရၿပီး ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာျပင္သို႔ အပို႔ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေဖေဖ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ေျပာျပတာေတာ့ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ ေဖေဖ အပါအဝင္ အျပစ္သားေတြကို ေျမႀကီးေတြထဲမွာ ေရွ႕တန္းအေသခံတပ္ အေနနဲ႔ ၊ေခါင္းေလးေတြပဲ ေဖၚထားၿပီး ျမွဳပ္ထား ခံခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ဖက္ရန္သူရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ အမ်ားစုဟာ ေသေၾကခဲ့ရေပမယ့္ ၊ေဖေဖကေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မလို႔ အသက္မေသခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပဘူးပါတယ္။ စိတ္အားထက္သန္လြန္းတဲ့ ၊ေဖေဖဟာ တပ္မေတာ္သို႔ တစ္ႀကိမ္ျပန္ဝင္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ တပ္သားအဆင့္မွစ၍ တာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျပန္ ပါတယ္။

ေမေမ့အေၾကာင္းေလးဆက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမတို႔ေမာင္ႏွမေတြထဲက ေမေမ့အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မဟာ ထိုင္း ႏိုင္ငံကို အလည္သြားခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာခါနီးမွာ ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပြဲခ်င္းၿပီး ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ သားႏွင့္သမီး အတြက္ ရန္ကုန္ ဖြားဖြားဟာ ယူႀကံဳးမရ တသသျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့အစ္မအလတ္က်ျပန္ေတာ့ မီးတြင္းမွာ သံုးေယာက္ ေျမာက္ အငယ္ဆံုးသမီးကို မီးဖြားစဥ္ ခင္ပြန္းသည္ တိုက္ပြဲက်ေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အတြက္ မီးတြင္းမွာတင္ ကေလးကိုရေအာင္ မီးဖြားခဲ့ၿပီး အသက္ဆံုးပါးသြားျပန္တယ္။ ဒီၾကားထဲ သမီးအႀကီးဆံုးဟာ အျပင္ထြက္ရာ ကေန ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီး အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီး သတင္းဟာတိမ္ျမဳပ္ေနဆဲျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခါ ေမေမ့အစ္မ အငယ္လည္း မီးတြင္းမွာပင္ တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ပြားသံကို ၾကားရၿပီး ေသြးလန္႔ကာ ဆြံ႕အ သြားပါေတာ့တယ္။ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားၿပီး စကားျပန္လည္ ေျပာႏိုင္ဖို႔အတြက္ လုပ္ေဆာင္ေသာ္ လည္း အေဒၚ့ထံမွ စကားသံ ထြက္၍မလာေတာ့ပါ။ (တူးမာကို ေမြးစားေသာ အေဒၚျဖစ္ပါတယ္) ထိုတိုက္ပြဲ တြင္ပင္ ေမေမ့အစ္မ အငယ္ရဲ႕ ခင္ပြန္းလည္း ဆံုးပါးခဲ့ပါတယ္။ ဖိုးဖိုးလည္း စိတ္ေသာကဒဏ္ကို ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပဲ အိပ္ယာထဲတြင္ ဘံုးဘံုးလဲခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး မရိုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဒုကၡ ပင္လယ္ေဝေနရွာတဲ့ ရန္ကုန္ဖြားဖြားတစ္ေယာက္ ေမေမ့သတင္းကို ၾကားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မႏၲေလးကို အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး ေမေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ေအာင္ ပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ေလာကဓံရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္မွာ အလူးအလိမ့္ခံရကာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္း စိတၱဇေဝဒနာ သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေဆးရံုသို႔ ပို႔လိုက္ရေၾကာင္း စကားမေျပာႏိုင္ေသာ အေဒၚထံမွ သတင္းဆိုးေရာက္ လာပါတယ္။ ေမေမဆံုးၿပိး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖိုးဖိုးနဲ႔ ဖြားဖြားတို႔လည္း ေရွ႕ေနာက္ဆံုးကုန္ၾကပါတယ္။ စကား မေျပာႏိုင္ေသာ အေဒၚလည္း ဖိုးဖိုးနဲ႔ဖြားဖြားေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားပါေတာ့တယ္။

ယခုအခါ ေမေမ့ဖက္က အမ်ိဳးေတြဆိုလို႔ က်မရဲ႕ တစ္ဝမ္းကြဲ အစ္ကို အစ္မေတြသာ က်န္ပါေတာ့တယ္ အေဒၚ ဦးေလး ဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ေတာ့ပါ။ ေမေမ့ရဲ႕ အစ္မအငယ္ဆံုးမွ လြဲၿပီး က်န္ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး အသက္ (၃၀) မေက်ာ္မီ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကသူခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္းက်ယ္လွေသာ လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေသာ အရာတို႔ ဟာ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစရာပင္။ အေၾကာင္းမေကာင္းခဲ့ၾကေသာ ေမေမ့မိသားစုတို႔ အက်ိဳးဆိုးလွေပစြ။ နန္းတြင္း ဆရာေတာ္ ေျပာခဲ့ေသာ ‘က်ိန္စာ’ ဆိုတာ က်မ ယံုသင့္ပါသလား။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္