သဇင္ေဆာင္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေဟာင္း

က်မဦးေလးက သမိုင္းဝင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ သဇင္ေဆာင္ကို သူ႔ရဲ႕ Taxi ကားေလးနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ က်မ အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းျဖစ္ေနၿပီ။ အေဆာင္ရဲ႕ အဝင္ဝမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးတစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲထား တာကို ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ ညေန ၄-နာရီနဲ႔ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ ညေန ၆-နာရီ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္း ခ်က္ ေလးေတြကို ေရးထားတာေတြ႔တာေၾကာင့္ က်မလက္ပတ္နာရီေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၅နာရီခြဲတိတိ။ ဒါဆို ရင္ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္မွာ အေဆာင္ပိတ္ေတာ့မွာပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး က်မက ဦးေလးကို “ဦးဝ ျပန္ ခ်င္ျပန္ ေတာ့ေလ အေဆာင္ထဲကိုလည္း ေယာက္်ားေလးမဝင္ရဘူးထင္တယ္” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ “အင္း ဒါဆိုလည္း ဦးဝ ျပန္ေတာ့မယ္ လိုအပ္တာရွိရင္ မွတ္ထားလိုက္ေပါ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဦးဝအဆင္ေျပရင္လာ ခဲ့မယ္” ဟု ဆိုကာ က်မရဲ႕ အိပ္ယာလိပ္နဲ႔ အဝတ္ေသတၱာကို Taxi ကားေလးထဲမွ ဆြဲထုတ္ကာ အေဆာင္ရဲ႕ အဝမွာ ခ် ထားေပးလုိက္ၿပီး ဦးဝရဲ႕ Taxi ကားေလး အေဆာင္မွ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။

အမွန္စင္စစ္ က်မဦးေလးရဲ႕ နာမည္အစစ္က ဦးလွေရႊ ျဖစ္ၿပီး ေဖေဖ့ရဲ႕ ညီအငယ္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမအရင္းမ်ားနဲ႔ တစ္ဝမ္းကြဲ အားလံုးက ဦးေလးပိန္တာကို တမင္စေနာက္ၿပီး ‘ဦးလွေနရာတြင္ဦးဝ’ လို႔ု ေခၚရင္းကေန အမည္တြင္သြားျခင္းပါ။ ဦးေလးငယ္ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ‘ဦးဝ’ ဟုသာ သံုးႏႈံးပါတယ္။ ‘လယ္ ယာကိုင္းကြ်န္းနဲ႔ ဥယာဥ္ၿခံေျမထြက္ပစၥည္း ဝန္ႀကီးဌာန’ မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ဦးေလးဟာ အခ်ိန္ပိုေလးေတြ မွာ Taxi ေမာင္းၿပီး အပိုဝင္ေငြကို ရွာေနျခင္္းျဖစ္ပါတယ္။ က်မကို က်မရဲ႕အစ္ကိုက အေဆာင္စရိတ္ ေထာက္ ပံ့ၿပီး ေဖေဖကေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ပံ့ကာ ဦးေလးကေတာ့ လစဥ္ မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ေပးေလ့ရွိ ပါတယ္။ ကားေလးထြက္သြားတဲ့အခါ က်မ အိပ္ယာလိပ္နဲ႔ အဝတ္ေသတၱာကို လက္တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဆီဆြဲ ၿပီး အေဆာင္အတြင္းအတြင္းစၾကႍ ေလွ်ာက္လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စႀကႍတစ္ဝက္ေလာက္ အေရာက္မွာ “ညီမက ဘယ္အခန္းလဲ ဝိုင္းသယ္ေပးမယ္ေလ” ဆိုၿပီး စီနီယာအစ္မႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ေျပာ ေျပာဆိုဆို က်မလက္ထဲက အဝတ္ေသတၱာနဲ႔ အိပ္ယာလိပ္ကို လွမ္းယူပါတယ္။ “ရပါတယ္အစ္မ က်မဆြဲခဲ့ပါ မယ္ အခန္းနံပါတ္ (၄၇)ကိုပဲ ညႊန္ေပးပါေနာ္” လို႔က်မက ျပန္ေျပာေတာ့ “ေပးမွာသာေပးပါ ညီမရယ္၊ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ လူသစ္ေတြ ေရာက္လာရင္လည္း အစ္မတို႔လို ညီမတို႔က ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳဖို႔သာျပင္ထား ဟုတ္ ၿပီလား” လို႔ဆိုကာ က်မလက္ထဲမွ မႏိုင္မနင္းသယ္လာေသာ ပစၥည္းႏွစ္ခုကို တစ္ေယာက္တစ္ခုစီ လွမ္းယူ လိုက္ၿပီး အေဆာင္အတြင္းသို႔ ဝင္သြားပါတယ္။

က်မလည္း ေနာက္ကထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္သြားစဥ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က “အခန္းနံပါတ္ (၄၇) ဆို ရင္အေပၚထပ္ေပါ့ ေအာက္ထပ္မွာ နံပါတ္(၄၆) အထိပဲရွိတယ္” လို႔ဆိုၿပီး အေဆာက္အဦး အတြင္းသ႔ို အဝင္ ညာဖက္တြင္ကပ္လ်က္ အေပၚထပ္သို႔တက္သည့္ ေလွကားအတိုင္း တက္သြားပါေတာ့တယ္။ အေဆာင္က ေလးထပ္ေဆာင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်မလည္း စီနီယာအစ္မႀကီး ႏွစ္ေယာက္သြားရာေနာက္သို႔ အားကိုးတစ္ႀကီးနဲ႔ ဆက္လိုက္သြားရာ ပထမထပ္ အေရာက္မွာ ဘယ္ဘက္သို႔ ေကြ႕ၿပီး စႀကႍတစ္ေလွ်ာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါ တယ္။ က်မအခန္းဟာ ပထမထပ္ရဲ႕ အစြန္ဆံုးမွာျဖစ္ပါတယ္။ အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးက ေစ့ ထားၿပီး တံခါးတြင္လည္း ေသာ့တန္းလန္းေလး ထားထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္ “ကဲ ေရာက္ၿပီ သန္႔ရွင္းေလး ေတာ့ တစ္ေခါက္ေလာက္ အေခ်ာထပ္လုပ္လုိက္အံုးေနာ္ အစ္မတို႔လည္း အေကာင္းဆံုးေတာ့ လုပ္ထားပါ တယ္” ဟု ေျပာရင္း က်မအခန္းတြင္း အေရွ႕ဖက္ မ်က္ႏွာစာမွာရွိတဲ့ သံဇကာျဖင့္ကာရံထားတဲ့ ဝရံတာရဲ႕အ တြင္းဖက္ ျပဴတင္းေပါက္ေလးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ျပဴတင္းေပါက္ ဖြင့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေအးျမတဲ့ေလ ေလးက က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တိုးေဝွ႕ တိုက္ခတ္သြားတာကို ခံစားလိုက္ရၿပီး က်မအသက္ကို ျပင္းျပင္းေလးရွဴ ရႈိက္လိုက္ပါတယ္။ “ေက်းဇူးပါေနာ္ အစ္မတို႔” လို႔က်မကေျပာေတာ့ “ရပါတယ္ ညီမရယ္ အသစ္ေရာက္လာ တဲ့ ဖရက္ရွ္ရွာေလးေတြ အားမငယ္ေအာင္ ကူညီေပးတဲ့ စီနီယာေတြရဲ႕ ေစတနာေပါ့” လို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ေဖၚ ေဖၚေရြေရြ ေျပာၿပီး က်မရဲ႕အခန္းမွ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

က်မတို႔ တကၠသိုလ္တက္စဥ္ကာလက အေဆာင္ေနေက်ာင္းသူမ်ား ၆ေပ x ၉ ေပ တစ္ေယာက္ခန္းမ်ားတြင္ ထိုင္ခြင့္ရတာမို႔ စိတ္မွာ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈ ရရွိတာေတာ့အမွန္ပါ။ က်မ အခန္းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ အခန္းနံပါတ္ (၄၈) နဲ႔ ၄င္းအခန္း ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ အခန္းနံပါတ္ (၅၀) ၊ (၅၂) တို႕ကလည္း က်မလိုပဲ ပထမႏွစ္ လူသစ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ က်မေဘးကပ္ရက္ အခန္းနံပါတ္ (၄၉)ကေတာ့ ႏွစ္ႀကီးသမား စီနီယာတစ္ ေယာက္ရဲ႕ အခန္းပါ။ က်မ အခန္းသန္႔ရွင္းကို စတင္ျပဳလုပ္ခ်ိန္မွာပဲ ဘဲလ္တီးသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး စီနီယာ တစ္ေယာက္ စၾကႍထိပ္ကေန “လူသစ္ေတြအားလံုး တန္းစီၾကရမယ္ ေအာက္ထပ္က Hall ခန္းကို ဆင္းလာၾက ပါ” လို႔ ဆက္တိုက္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေအာ္သံကိုၾကားတဲ့အတြက္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန (၆)နာရီတိတိရွိပါၿပီ။ က်မလည္းလုပ္လက္စ အလုပ္ကို ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ရပ္တံ့လိုက္ၿပီး အခန္းအျပင္ဖက္ကို ထြကၿပီး အခန္းတံခါးကို ေသာ့ခတ္ကာ ေအာက္သို႔ဆင္းရန္ ဟန္ျပင္စဥ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းက လူသစ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်မနည္းတူဆင္းရန္ တံခါးေသာ့ခတ္ေနတာကို ေတြ႔တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိတ္ဆက္ လိုက္ၿပီး က်မတို႔ အတူတကြ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

ပါလာခန္း (သို႔) ေဟာခန္းမတြင္ က်မတို႔အားလံုး လူစုမိတဲ့အခါမွာ စီနီယာအစ္မႀကီးေတြက က်မတို႔ လူသစ္ ေတြကို ေရွ႕တန္းမွာ ေနရာခ်ေပးၿပီး သူတို႔ကေတာ့ က်မတို႔ရဲဲ႕ ေနာက္ကေန ေနရာယူၾကပါတယ္။ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို အေဆာင္မွဴးေရာက္လာပါတယ္။ အေဆာင္မွဴးက အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားျဖဴျဖဴ အိေႁႏၵ သိကၡာနဲ႔ျပည့္စံုၿပီး အလြန္က်က္သေရရွိေသာ ဆရာမျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚက လိေမၼာ္ေရာင္ ရင္ဖံုးအက်ႌ ကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး လံုခ်ည္ကေတာ့ ေယာဂီေရာင္ကို ဝတ္ဆင္ထားပါတယ္။ အေဆာင္မွဴးက က်မတို႔ လူသစ္ ေတြကို ပဏာမအေနျဖင့္ စည္းကမ္းပိုင္းနဲ႔ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ တို႔ကို အစဥ္အဆက္ နာမည္ေကာင္း ရထားၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူသစ္မ်ားမွ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းရန္ အဓိကထားၿပီး ေျပာၾကားပါတယ္။ စည္းကမ္းဆိုရာ တြင္ ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္စာ ေန႔လည္စာ ညေနစာတို႔ကို သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း စားရန္ ဒါမွ မဟုတ္ ထမင္းဘူးထည့္ရန္၊ နယ္ကေန မိဘ၊ အုပ္ထိန္းသူတို႔ ေရာက္လာလို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အျပင္ထြက္ အိပ္မယ္ဆိုရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ႀကိဳတင္ေတာင္းခံရန္ အလွည့္က် ေစ်းဝယ္ရန္တို႔ကို ေျပာပါတယ္။ အေဆာင္မွဴး စကားေျပာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အေဆာင္ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ယူထားတဲ့ စီနီယာအစ္မႀကီးက စည္းကမ္း ခ်က္အေသးစိတ္ကို ဖတ္ျပၿပီး စည္းကမ္းကို လိုက္နာပါမည့္အေၾကာင္း က်မတို႔အားလံုး လက္မွတ္ထိုးရပါ တယ္။ ေန႔စဥ္ ညေန ၆-နာရီတြင္ တန္းစီလူစစ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုပါ ထည့္ေျပာသြားပါတယ္။

စည္းကမ္းဆိုတာကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ သတ္မွတ္ၿပီးသားမို႔ အထူးတလည္ လိုက္နာရမဲ့ ခက္ခက္ခဲခဲ စည္း ကမ္းရယ္လို႔မရွိပါဘူး။ အေဆာင္ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး စည္းကမ္းပိုင္းဆိုင္ရာေတြ အေသးစိတ္ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ မွာ အေဆာင္ရဲ႕ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး စီနီယာအစ္မတစ္ေယာက္က လစဥ္ေပးသြင္းရမဲ့ အေဆာင္ခ စားစ ရိတ္နဲ႔ အျခားကုန္က်စ႐ိတ္တို႔ကို မွန္မွန္သြင္းဖို႔နဲ႔ အေႂကြးက်န္သူကို သတိေပးစာ ထုတ္ေပးၿပီး သတ္မွတ္ရက္ အတြင္း ေငြမသြင္းပါက အေဆာင္မွာေနခြင့္ကိုပါ ရုပ္သိမ္းမွာျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာျပပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ စီနီယာေတြနဲ႔ လူသစ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းမိတ္ဆက္ၾကၿပီး ရင္းႏွီးခင္မင္မႈကို ဖလွယ္ယူၾကပါတယ္။ အေဆာင္မွဴး ကလည္း “နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဆရာမေျပာခ်င္တာက ဒီအေဆာင္မွာ ေနၾကတဲ့ အေဆာင္ေက်ာင္းသူမ်ား အား လံုးဟာ ကိုင္းကြ်န္းမွီ ကြ်န္းကိုင္းမွီ ဆိုသလို မိသားစုစိတ္ဓာတ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကူညီၾကရမွာ ျဖစ္ၿပီး ေျဖရွင္းလို႔မရတဲ့ ကိစၥမွန္သမွ်ကို အေဆာင္မွဴးအခန္းကိုလာၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ႏို္င္ ပါတယ္” ဟု နိဂံုးခ်ဳပ္စကားကိုေျပာၿပီး က်မတို႔အားလံုး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္နားခြင့္ ရၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ အေဆာင္ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ အခန္းကို မျပန္ၾကေတာ့ပဲ အေပၚဆံုး ထပ္မွာရွိတဲ့ ဘုရားခန္းသို႔ ဝတ္ရြတ္ရန္အတြက္ ဆက္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မက ခရိယာန္ဘာသာဝင္ တစ္ဦးျဖစ္ဆဲမို႔ ကိုယ့္ အခန္းကိုယ္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အခန္းတြင္းကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မလုပ္လက္စ အခန္းသန္႔ရွင္း ကို ဆက္လက္ျပဳလုပ္ၿပီး ပစၥည္းေတြကို ေနရာတက်ခ်ကာ က်မအခန္းနဲ႔ ႏွစ္ခန္းေက်ာ္မွာရွိတဲ့ အမ်ားသံုး ေရ ခ်ိဳးခန္းမွာ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီး အိပ္ယာေစာေစာဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အိပ္ယာဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း က်မအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ အေတြးနယ္ထဲသို႔ အလည္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ရပ္ေဝးတစ္ေနရာမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ေဖေဖ့ကို သတိရမိတယ္။ ရိုးသားစြာ ဝန္ခံရရင္ က်မရဲ႕ ပင္ကိုယ္ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္မႈက မက္ေလာက္စရာ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္က်မ အလြန္ခ်စ္ေသာ ေဖေဖက က်မကို ဆရာဝန္မႀကီး အင္ဂ်င္နီယာမႀကီး အလြန္ျဖစ္ေစ ခ်င္ေသာဆႏၵေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းမွာ သူမ်ားလို အိပ္ေကာင္းခ်င္း မအိပ္ရ။ စားေကာင္းခ်င္း မစားရပဲ ဝိရိယကိုသာအားကိုးကာ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းရဲ႕ ရလာဒ္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသို႔ ယခုလို တက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္းပါ။ က်မ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ ဝင္ခြင့္ရသည့္ေန႔က ဦးေလးမွ တဆင့္ ေဖေဖ့ ဆီကို သံႀကိဳးစာလွမ္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ ညီမေလးတူးမာရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ “မနက္ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္မွာ မတင့္ရဲ႕သံႀကိဳးစာေရာက္လာတယ္ေလ မတင့္ရဲ႕ ဆယ္တန္းကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ ဆိုတာ ကို ေဖေဖဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနေတာ့တာပဲ ေဖေဖအဲ့ဒီလို ၾကည္ႏူးၿပီးပီတိေတြျဖစ္ေနတဲ့ပံု မတင့္ကိုျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ” တဲ့ အဲဒီစကားတစ္ေၾကာင္းနဲ႔တင္ က်မရဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ပင္ပန္းမႈ အေမာေတြ အားလံုးတခဏခ်င္းအတြင္း ေျပသြားေစခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုေျပာရျခင္းက က်မ အထက္တန္းပညာကို ဆည္းပူးေနခ်ိန္မွာ က်မေဖေဖနဲ႔ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္တို႔ဟာ ေဖေဖတာဝန္က်ရာ ေရျခားေျမျခားမွာ လိုက္ေနၾကတာမို႔ ေဖေဖ့ညီမအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ေမၾကည္ အိမ္မွာက်မ အထက္တန္းပညာကို သင္ယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမၾကည္ကိုယ္တိုင္က က်မတို႔စာသင္ေက်ာင္း အ.ထ.က (၃) ဒဂံုမွာ အထက္တန္းျပ ဆရာမျဖစ္ၿပီး နဝမတန္း အတန္းပိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အေဒၚရဲ႕အိမ္မွာ ဆယ္တန္းေျဖ မည့္သူ က်မအပါအဝင္ စုစုေပါင္း သံုးေယာက္ရွိၿပီး သံုးဦးအနက္မွာ မာလာထြန္းဆိုသူဟာ ေမၾကည့္မိတ္ေဆြ ရဲ႕ သမီးျဖစ္ကာ ဉာဏ္ရည္အေတာ္ေလး ထက္ျမက္သူပါ။ မာလာထြန္း မိဘမ်ားက ေတာင္ႀကီးသို႔ အေရးေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕သြားရတာမို႔ ေမၾကည္ကို အပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး ထက္ျမက္ျခင္းမရွိတဲ့ က်မ မွာ မာလာထြန္း ထက္ပိုၿပီး ႀကိဳးစားအားထည့္ရပါတယ္။ စာၾကည့္ၾကၿပီဆိုရင္ မာလာထြန္းဟာ ဘာသာရပ္ တိုင္းလိုလို အခ်ိန္တိုအတြင္း စာေတြ ၿပီးသြားေပမယ့္ က်မက သူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရေအာင္ ေႏွးေကြးၾကန္႔ၾကာ ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း က်မအခ်ိန္ပိုယူၿပီး က်က္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ျဖဴျဖဴဆို တဲ့ ညီမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး သူကေတာ့ ဝိဇၨာဘာသာတြဲယူထားတာမုိ႔ တြက္စာနည္းၿပီး က်က္စာမ်ား တာေၾကာင့္ က်မတို႔နဲ႔ သီးသန္႔ခြဲၿပီး စာလုပ္ရပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အိပ္ခ်ိန္မွာ က်မ မအိပ္ခဲ့ရသလို သူမ်ား ေတြ အနားယူတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ အနားမယူပဲ မၿပီးေသးတဲ့ စာေတြကို က်က္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မေဖေဖရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ က်မေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ အတိတ္က အေၾကာင္းေလးေတြ က်မျပန္လည္  ေတြးေတာရင္း အေတြးစကို ျဖတ္လိုက္ကာ မနက္ျဖန္ မနက္ ၈နာရီတြင္ သဇင္ေဆာင္အေရွ႕မွ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသို႔ သြားရန္ လာေရာက္ႀကိဳမည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းဖယ္ရီကို မမွီလို္က္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ နာရီႏိႈးစက္ကို မနက္ ၆နာရီ ေပးၿပီး အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္