6.8.11
က်မတို႔ရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး
တစ္ခ်ိန္တုန္းက အေဆာင္ကေလး အမွတ္တရ
မနက္ ၈နာရီဆိုလွ်င္ သမိုင္းဝင္းအတြင္းမွ စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ ပို႔ေပးမည့္ ဖယ္ရီလာေတာ့မွာမို႔ နာရီႏိႈးစက္ အသံ ေပၚထြက္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း အိပ္ယာမွ အလူးအလဲထလိုက္ပါတယ္။ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းကို ၁၀ မိနစ္ခန္႔ အရင္လုပ္လိုက္ၿပီး ေရတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီးမွ သဘက္ ေရခြက္ သြားပြတ္တံ ဆပ္ျပာတို႔ကိုယူၿပီး က်မ အခန္းနဲ႔ ႏွစ္ခန္းေက်ာ္မွာရွိတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းရွိရာသို႔ အေျပးေလးေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း အလြတ္က်န္ေနပါေသးတယ္ ပထမဆံုးေန႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စတက္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ လူသစ္ မ်ားအားလံုးလိုလို တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ေစာေစာထၾကၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းအသံုးျပဳၾကမွာ မဟုတ္ပါ လား။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက က်မတို႔အေဆာင္ ေက်ာင္းသူမ်ား ဖယ္ရီေစာင့္စီးခဲ့ေသာ အေဆာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကားဂိတ္
က်မလည္း မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေရကိုခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္သြက္သြက္ ခ်ိဳးလိုက္ပါ တယ္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔သာ ၾကာမည္ထင္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ကာ ေကာ္ဖီခြက္ ဇြန္းတို႔ကိုယူ၍ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာပါတယ္။ ထမင္းစားေဆာင္တြင္ အဆင္သင့္ျပင္ထား ေသာ မနက္စာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ေကာ္ဖီကို စားေသာက္ပါတယ္။ေန႔လည္စာ အတြက္ ထမင္းဘူးကို ကုိယ္တာအလိုက္ထည့္ၿပီး အေပၚထပ္သို႔ ျပန္တက္ခဲ့ကာ လြယ္အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ၿပီး ေအာက္သို႔ဆင္းခဲ့ ပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုေနေသးတာေၾကာင့္ သဇင္ေဆာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကားဂိတ္မွ ပတ္ဝန္းက်င္အေန အထားကို အနည္းငယ္ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ သဇင္ေဆာင္ရဲ႕ အေနာက္ဖက္မွာ ေျမကြက္လပ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အေရွ႕ေျမာက္အရပ္ဖက္မွာ သရဖီေဆာင္ ရွိကာ သဇင္ေဆာင္ရဲ႕ အေရွ႕ဖက္မွာေတာ့ သဇင္ေဆာင္နဲ႔ယွဥ္ လ်က္ ဂႏၶမာေဆာင္ရွိပါတယ္။ ဂႏၶမာေဆာင္ဟာ သဇင္ႏွင့္အနီးကပ္ဆံုးေသာ အေဆာင္တစ္ဆာင္ျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရးေက်ာင္းသူမ်ား အေဆာင္ဟု သိရပါတယ္။ ဂႏၶမာေဆာင္နဲ႔ယွဥ္လ်က္ ကန္႔ေကာ္ေဆာင္တို႔ ျဖစ္ပါ တယ္။ က်မကားဂိတ္မွာ ဖယ္ရီကို ရပ္ေစာင့္ေနစဥ္မွာပဲ တစ္ဖြဲ႔ၿပီးတစ္ဖြဲ႔ အေဆာင္ေက်ာင္းသူမ်ား ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ဖယ္ရီကား ႏွစ္စီးက်မတို႔ရပ္ေနရာ ကားဂိတ္သို႔ လာရပ္လိုက္ပါတယ္။ ဖယ္ရီကားေပၚကိုလွမ္းတက္ၿပီး ေနရာယူမယ္လုပ္ေတာ့ ထိုင္ခံုတိုင္းလိုလိုမွာ စီနီယာ အစ္ကိုႀကီးမ်ား တစ္ခံုစီ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ နကိုယ္ထဲက ကိုယ္လုပ္သင့္တယ္ထင္ ရင္ လုပ္တတ္တဲ့ဗီဇပါၿပီးသားမို႔ အလ်င္းသင့္တဲ့ခံုမွာပဲ ဝင္ထိုက္လိုက္ရံုမကေသးပဲ က်မေဘးက ထိုင္ၿပီးပါလာ တဲ့ စီနီယာအစ္ကိုႀကီးကို ၿပံဳးၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသူသစ္ေလး ၃-၄ဦးမွာေတာ့ ရွက္သလိုလိုေၾကာက္သလိုလို ျဖစ္ေနၿပီး ဖယ္ရီကားေပၚမွာ မတ္တပ္ရက္လ်က္သား ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။ စီနီယာအစ္ကိုႀကီးေတြက လာထိုင္ေလညီမေလး ဒီမွာခံုလြတ္တယ္ဆိုၿပီး သူတို႔ေဘးကခံုလြတ္ကို လက္နဲ႔ပုတ္ျပေတာ့မွ ေက်ာင္းသူသစ္ေလးေတြက ေခါင္းကေလးငံု႔ၿပီး အသာအယာသြားထိုင္ၾကပါတယ္။ ထိုသို႔ျပဳမူျခင္းဟာ စက္မႈတကၠသိုလ္ စီနီယာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လုပ္ေနက် လုပ္ေဆာင္မႈေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာေနာက္မွ သိရပါတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခံု ထိုင္လာျခင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ကံ ၾကမၼာကို စမ္းသပ္တဲ့အေနနဲ႔ မဲေဖါက္တာလို႔ေျပာပါတယ္။ အကယ္၍ ကိုယ့္ေဘးမွာလာထိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသူက လွလွပပေခ်ာေခ်ာေမာေမာေလးဆိုရင္ ေက်နပ္တဲ့အၿပံဳး ၾကည္ႏူးတဲ့ပီတိေတြလႊမ္းၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီးပါလာတတ္ သလို ကိုယ့္ေဘးမွာက်တဲ့ေက်ာင္းသူက ရုပ္ဆိုးဆိုး ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးဆိုရင္ က်န္တဲ့သူေတြက မ်က္စပစ္ၿပီးစၾက တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အေဆာင္ေန ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အစဥ္အလာေလးတစ္ခုပင္။ က်မ သိသေလာက္ေတာ့ က်မတို႔ဝင္တဲ့ႏွစ္မွာ အဝလြန္သူ တစ္ ေယာက္မွ မပါ ပါဘူး။ သမိုင္းဝင္းထဲ၌ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ အေဆာင္ဟာ သဇင္ေဆာင္ တစ္ေဆာင္ သာျဖစ္ၿပီး စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္က်ေတာ့ ဒူးယား ပုပၸါး အင္းေလး နဲ႔ စဥ့္ကူ ဆိုၿပီး ၄- ေဆာင္ရွိပါတယ္။ က်မတို႔ ဝင္တဲ့ႏွစ္မွာ စုစုေပါင္းအင္အား ၅၆၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ေက်ာင္းသူစုစုေပါင္း ၇၀ တက္ ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
စာတမ္းထိုးထားေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး
စက္မႈတကၠသိုလ္ဝင္းႀကီး ေဘးေပါက္သို႔ဖယ္ရီကားႀကီးထိုးဆိုက္လိုက္တဲ့အခါမွာ က်မတို႔အားလံုး ဖယ္ရီေပၚ မွဆင္းၾကကာ က်မအပါအဝင္ အားလံုးလိုလိုပဲ မိမိတို႔ တက္ရမည့္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေက်နပ္စြာလွမ္းၿပီး ၾကည့္မိပါတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဘူးေသးေသာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည့္ အေဆာင္အဦးႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိအဟုန္ကို မည္သို႔မွ် ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါသျဖင့္ မ်က္ႏွာမွာ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ အုပ္စုလိုက္ သံုးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထပ္ ေက်ာင္းသား ေရးရာအေရွ႕သို႔ က်မတို႔လူသစ္မ်ားအားလံုး ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ရံုးခန္းေရွ႕တြင္ က်မတို႔လူသစ္မ်ား အတြက္ တက္ေရာက္ရမည့္ အတန္းခြဲမ်ား မိမိဘယ္ Section တြင္ ပါသည္တို႔ကို စာမ်ားကပ္ထားသျဖင့္ လူ သစ္မ်ားအားလံုး မိမိ မည္သည့္ Section တြင္ပါေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္တက္ေရာက္ရမည့္ အခန္းကို ရွာၾကပါတယ္။ နာမည္အလိုက္ Section A , B , C , D စသျဖင့္ ခြဲျခားထားပါတယ္။ က်မအမည္က ‘တ’ မွစတဲ့အတြက္ Section B အုပ္စုမွာပါပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေရးရာ ဌာနမွာ လူသစ္မ်ား တစ္ရုန္းရုန္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ စီနီယာ အစ္မႀကီးမ်ားမွာ အိေႁႏၵရ သေလာက္ စီနီယာအစ္ကိုႀကီးမ်ားမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ပဲ လူသစ္ညီမေလးမ်ားကို မသြားတတ္မလာတတ္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ‘ကူညီပါရေစ’ ဟုမေျပာရံုတမယ္ လာေရာက္ႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် အေတြ႔အႀကံဳမရွိခဲ့တဲ့ လူသစ္မ်ားမွာ အထင္လြဲျခင္းသက္သက္ပါ။ လအနည္းငယ္ၾကာမွ အစ္ကိုႀကီးမ်ားရဲ႕ ေစတနာအရင္းခံကို နားလည္သေဘာေပါက္လာၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းလခသြင္း စာအုပ္ဖိုး သြင္း တျခားအလားတူ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ လူအုပ္ႀကီးၾကားတြင္ က်မတို႔အတြက္ တိုးေဝွ႕ရန္ မလြယ္ကူလွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္အစ္ကိုႀကီးမ်ားက ကူညီခ်င္းသက္သက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိလာရ ပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အင္မတန္ စည္းလံုးမႈရွိတဲ့ သာသကေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ေတြ႔ မ်က္ျမင္ ေတြ႔ႀကံဳမႈေလးေတြ ရွိလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားပမာ ရင္းႏွီးမႈမွာ ပိုမိုလို႔သာခိုင္မာလာပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔အုပ္စုကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အကူအညီကိုသာ ရယူၾကပါတယ္။
ပင္မသံုးထပ္ေဆာင္ႀကီးရဲ႕ ပံုသ႑ာန္က ထိုစဥ္က ယူပံုစံျဖစ္ၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္အလယ္ တည့္တည့္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းတစ္ခုရွိကာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ျမက္ခင္းမ်ားရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းမသိတဲ့ လူသစ္တစ္ခ်ိဳ႕ ဟာ ထိုအလယ္လမ္းမကို ျဖတ္ေလွ်ာက္မိၿပီဆိုလွ်င္ စာသင္ခန္းတိုင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ား ထြက္လာၿပီး ဝင္း ဝန္းလက္ခုပ္ၾသဘာမ်ားေပးၾကပါတယ္။ ထိုလမ္းကို ေလွ်ာက္မိတဲ့သူမွာ အေနာက္ပဲျပန္ဆုတ္ရေတာ့မလိုလို ေရွ႕ပဲဆက္ေလွ်ာက္ရေတာ့ မလိုလိုမ်ိဳး ႀကံဳၾကရတာကိုလည္း မၾကာခနဆိုသလို က်မ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကို သိခ်င္လို႔ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဘြဲ႔ကို ဤေက်ာင္းမွာပင္ အခမ္းအနားလုပ္၍ေပးခဲ့ၿပီး ထိုလမ္းသည္ ဘြဲ႔ယူသူမ်ား ေလွ်ာက္သည့္လမ္းျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါက လည္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္ ေက်ာင္းသားတို႔ရဲ႕ ေနာက္ထပ္အစဥ္အလာ တစ္ခုအျဖစ္ က်မသိ လိုက္ရပါတယ္။
စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ စာသင္ရာတြင္လည္း ဘာသာရပ္တစ္ခ်ိန္ႏွင့္တစ္ခ်ိန္ အေျပာင္းမွာ စာသင္ခန္းလည္း တသမတ္တည္းမဟုတ္ပဲ တစ္ခန္းမွတစ္ခန္းသို႔ ကူးေျပာင္းရေလ့ရွိပါတယ္။ အစပထမတစ္ပတ္ေလာက္မွာ ေတာ့ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ရင္ ေျခေထာက္ေတြေညာင္းေနတာေၾကာင့္ ဘယ္မွထပ္မသြားေတာ့ပဲ ကုတင္ ေပၚလွဲၿပီး အနားယူတာမ်ားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေနသားထိုင္သားက်လာပါတယ္။ ပင္မေဆာင္ႀကီးက ေန ေနာက္ဆံုးအေဆာင္ျဖစ္တဲ့ လက္ေတြ႔သြားၿပီးလုပ္ရတဲ့ Black smith , Fitting ဘာသာရပ္မ်ားဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္လုပ္ၿပီး အဆင္ေျပရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အကူအညီကုိပဲယူ တာမ်ားခဲ့တယ္ း)။
အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသူမ်ားဟာ ေရွ႕တန္းေတြမွာ ေနရာယူၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ာက အေနာက္ဖက္ တန္းေတြမွာ ေနရာယူေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စာသင္ခ်ိန္မစခင္ အေနာက္ဖက္တြင္ ေနရာယူထားေသာ ေက်ာင္း သားမ်ားအနက္မွ တစ္ခ်ိဳ႕က စကၠဴမ်ားျဖင့္ ျမွားမ်ားျပဳလုပ္ကာ အေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ဆံႏြယ္မ်ားထဲသို႔ ပစ္စုိက္ျခင္းျပဳလုပ္ကာ စေနာက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ျခင္းဟာလည္း တကယ္ေတာ့ စီနီယာအစ္ကိုႀကီးမ်ားရဲ႕ အေမြကိုဆက္လက္ခံယူျခင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ အစဥ္အလာတစ္ခုအျဖစ္ က်မသတိ ျပဳမိျပန္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းအစသန္သည့္တိုင္ ရိုင္းရို္င္းစိုင္းစိုင္း ေျပာဆိုဆက္ဆံတာမ်ိဳးလံုးဝ ကင္းရွင္းတာ ေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝသို႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့အခါမွာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ ဘာမွ်မဆိုင္ေတာ့ပါ။ စာေတြကအစ သင္ရတာ တစ္လံုးမွ် နားမလည္ပါ။ အင္တီဂရိတ္ေတြ ဒီဖရင္ရွိတ္ေတြရဲ႕အၾကားမွာ မူးေဝ ေအာင္ စာေတြကို ေလ့လာရပါတယ္။ စာေတာ္တဲ့သူေတြဆီကို တပည့္ခံ ကိုယ့္ထက္ညံ့တဲ့သူေတြကို ဆရာ ျပန္လုပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာသာရပ္ေတြၾကားမွာ မလူးသာမလြန္႔သာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အမ်ားေနာက္ကို ေရစီးအတိုင္း လိုက္ေနရသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ နားထဲမွာ စကားလံုးဆန္းေတြပဲ မင္းမူလို႔ေနပါတယ္။ က်မသေဘာက်တဲ့ စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ ကေတာ့ Drawing ဆိုတဲ့ ပံုဆြဲခ်ိန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လိုအပ္လာလွ်င္လည္း ေဖးမ ကူ ညီၿပီး အခ်င္းခ်င္းသင္ေပးၾကပါတယ္။ က်မတို႔အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးမႈကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ။ စည္းလံုးလြန္းအား ႀကီးလို႔ ပံုဆြဲဘာသာရပ္ဆိုရင္ ရတဲ့အမွတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တူၾကတယ္ေလ။ က်မစိတ္အညစ္ဆံုး စာ သင္ခ်ိန္ကေတာ့ ဦးေႏွာက္အသံုးျပဳရတဲ့ အတြက္အခ်က္ ဘာသာရပ္ေတြပါ။ က်မဥာဏ္ရည္က ထင္သ ေလာက္မထက္ဘူးေလ။ (ႀကံဳတုန္းေလး ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ရတာ တစ္ခ်ိဳ႕က ‘အန္တီေရ သမီးကို သခၤ်ာ ေလးတြက္ျပပါအံုး’ ဆိုတာေလးေတြ လာေျပာေနလို႔ း)) ။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ လ ႏွစ္ေတြေျပာင္းၿပီး က်မတို႔သာ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲကာ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ အတန္းေတြႀကီးလာေပမယ့္ က်မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကေတာ့ မေျပာင္းမလဲ ခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ရင္း က်မတို႔အတြက္ေခတၱကြန္းခိုဖို႔ရာ ေနရာတစ္ေနရာအျဖစ္ ေႏြးေထြးမႈအျပည့္ အဝေပးထားျခင္းေၾကာင့္ က်မတို႔အတြက္ စိတ္ၾကည္လင္ခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းေသာ ေနရာတစ္ေနရာပင္မဟုတ္ပါလား။
(ႀကိဳးစားပါအံုးမည္)
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ခဏေစာင့္ပါ...