ငယ္စဥ္ဘဝနဲ႔အမွတ္တရေန႔စြဲမ်ား တဂ္ပို႔စ္

ေျပာရင္လည္းတီတင့္ပိုတယ္ထင္ၾကအံုးမယ္။ မွန္တာေျပာရင္သစၥာပါ။ မေန႔ညကအိပ္မက္ မက္တယ္။ က်မ ဘေလာ့ရြာႀကီးထဲကို တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ ေလွ်ာက္လည္ေနတယ္။ အဲဒီလိုလည္ေနရင္း ပို႔စ္တစ္ခုမွာေတာ့ က်မကို တဂ္စာ ေကြ်းထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဘယ္လိုမ်ိဳး တဂ္စာေကြ်း လိုက္တယ္ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ တဂ္စာရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကို စဥ္းစားၾကည့္ေသးတယ္ ေပၚမလာခဲ့ဘူး။ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် ဘယ္သူ႔ကိုမွ စၿပီးမတဂ္ဘူးေတာ့ ဘေလာ့ဂါမ်ားကို ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္နဲ႔ တဂ္ရပါ့လို႔ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့ သူေတြကို တဂ္မိမွာလည္း စိုးရိမ္မိျပန္တယ္။ ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခု တစ္ပါးသူ အတြက္ ေပ်ာ္စရာမဟုတ္ပဲ စိတ္ရႈပ္စရာ ျဖစ္သြားမွာမ်ိဳးကို မလိုလားဘူးေလ။ သို႔ေလာသို႔ေလာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တဂ္စာေကြ်းမယ္လို႔ စဥ္းစားထားမိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးလည္း ေလထဲမွာတင္ လြင့္ျပယ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့တယ္။ မနက္ပိုင္းေလး အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ‘ဒီကေန႔ေတာ့ ဘေလာ့ေတြကို လိုက္လည္မယ္’ ဆိုၿပီး အြန္လိုင္းကို တက္လိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး မီးပ်က္သြားတာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ၿပီး လုပ္ရမည့္ အလုပ္ေလးေတြ အရင္ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့တဲ့အတိုင္း အလုပ္ေကြ်းေတြ ျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေန႔လည္ပိုင္း ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ မီးက မလာေသးျပန္ဘူး ဒီေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထိုင္ဖတ္ရင္း မီးလာဘို႔ကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ တစ္လမ္းထဲက ညီမေလးအိမ္ ခန သြားလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ညေနပိုင္းမွ အြန္လိုင္းတက္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို အရင္ဖြင့္ၿပီး ကြန္မန္႔ေလးေတြ လိုက္ဖတ္ေတာ့ ေမာင္ေႏြလရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝ၏ အမွတ္တရေန႔စြဲမ်ား ဆိုၿပီး အန္တီတင့္ကို တဂ္စာေကြ်းထားတာ ျမင္ပါေလေရာ။ တစ္ခါ Facebook မွာလည္း မိုးကုတ္သားရဲ႕ ‘တို႔ငယ္ငယ္တုန္းအရြယ္’ တဂ္ထားတာ ဖတ္မိျပန္တယ္ေလ။ တိုက္ဆိုင္မႈမ်ား အံ့ၾသစရာ။ တကယ္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဦးေႏွာက္  နည္းနည္း မအားလိုက္နဲ႔ အားတာနဲ႔ ဘေလာ့အိမ္ေတြ လည္ခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနမွေတာ့ အိပ္မက္ထဲအထိ ဘေလာ့ရြာႀကီးက ေရာက္လာခဲ့တာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ း) အဲဒီတဂ္ပို႔စ္ ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစည္းေရး လုပ္ၿပီး က်မ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ရွည္လ်ားလြန္းလွတဲ့ ဘဝသံသရာမွာ က်င္လည္ေနၾကတဲ့ လူသားတိုင္းမွာ ငယ္စဥ္ဘဝ ဆိုတာကို ျဖတ္သန္းၾကရ စၿမဲပါ။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကေလးဘဝကို ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူေတြ ရွိသလို ခက္ခက္ခဲခဲ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ရင္း ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ လူျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡဆိုတဲ့ စကားလို လူရယ္လို႔ျဖစ္လာတဲ့ က်မတို႔ တစ္ေတြ ေမြးရာကေန ေသဆံုးခ်ိန္အထိ ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက် ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ဘဝလံုး ျဖတ္သန္း သြားရသူ ဆိုတာ က်မရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကိုယ္က အစျပဳၿပီး ဒုကၡ ေသးေသးႀကီးႀကီး ႀကံဳေနသူေတြကိုသာ ျမင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ျဖတ္သန္း ခဲ့ရပါေစ ငယ္ဘဝကိုေတာ့ လူတိုင္းရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ သံမႈိလိုစြဲက်န္ေနလွ်က္ပါ။ က်မရဲ႕ ငယ္ဘဝဟာ မလွမပနဲ႔ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ပါတယ္။ က်မေမေမ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြကို လူ႔ေလာက အလယ္မွာ ထားခဲ့ၿပီး ေက်ာခိုင္းသြားခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ဟာ က်မအတြက္ ေမ့လို႔မရတဲ့ အမွတ္တရေန႔ တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ 

အေႏြးထည္အကႌ်အနက္ေရာင္နဲ႔က်မရဲ႕ေမေမ၊ သူ႔ကိုခ်စ္ခင္တဲ့ရုပ္ရွင္ေလာကမွ မင္းသားဦးေဇယ်၊မင္းသမီးေဒၚၾကည္ၾကည္ေဌးတို႔နဲ႔အတူ အမွတ္တရ

က်မေမေမဆံုးစဥ္က အစ္ကိုအႀကီးဆံုးက ၉-ႏွစ္၊ က်မအသက္ ၇-ႏွစ္၊ ညီမေလးက ၅-ႏွစ္ ျဖစ္ၿပီး အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးက ၂-ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ လက္ေဆးၿပီး ထမင္းစားရတဲ့ အေျခအေနကေန က်မအသက္ ၈-ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန႔ကအစျပဳလို႔ က်မရဲ႕ဘဝဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့ပါတယ္။ အစ္ကိုျဖစ္သူက ေဖေဖေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တဲ့ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕ကို မလိုက္ေတာ့ပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းမွာ ေဘာ္ဒါ ေနခဲ့တဲ့အတြက္ က်မက အစ္မအႀကီးဆံုးမို႔ အိမ္ေထာင္တစ္ခုလံုးရဲ႕ ေစ်းဝယ္ ခ်က္ျပဳတ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ သိမ္းဆည္းေရး တာဝန္ေတြကို ေန႔ ညမျပတ္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ အခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ၿပီး အခ်ိန္ေတြအားလံုး အခ်ိန္အားလပ္ မရွိေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြ ပိေနတာေၾကာင့္လည္း အိမ္စာမၿပီးလို႔ အျပစ္ေပးခံရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ပါ။ ကေလးဘဝ ကစားနည္း မွန္သမွ်ဟာ က်မနဲ႔လံုးဝ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိခဲ့သလို အိမ္ကိုလာေရာက္ လည္ပတ္မည့္ အေပါင္းအသင္း ဆိုတာလည္း တစ္ေယာက္မွ မရိွခဲ့ပါ။ ေန႔တဓူ က်မရဲ႕ ပံုမွန္ လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို စက္ရုပ္ တစ္ရုပ္လို သံပတ္မကုန္မခ်င္း တစ္ေန႔တာအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေအာက္အငယ္ေတြအတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လုပ္ေနရေပမယ့္ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ က်မညည္းတြား ျငဴစူျခင္းမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်မရဲ႕ေဖေဖက တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ နယ္ကိုေျပာင္းရသလို ပစၥည္းေတြထုပ္ပိုးရတာ ေက်ာင္းေတြကို ထြက္လိုက္ ဝင္လိုက္ လုပ္ရတာကို ပင္ပန္းလာသလို ခံစားရတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ တပည့္တပန္းေတြကေတာ့ ကူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အကူေလာက္ပဲ ရႏိုင္တာေပါ့ေလ ဘယ္ပစၥည္းကို ဘယ္ထဲ ထည့္ပိုးရမယ္ဆိုတာေတာ့ က်မကပဲ ေကြ်းေမေမရဲ႕ ညႊန္ၾကားမႈေအာက္မွာ ဦးစီးၿပီးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘဝကို လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ ျဖတ္သန္းရင္း က်ိဳင္းတံုေရာက္ေတာ့ က်မခုႏွစ္တန္း တက္ေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသစ္ေျပာင္းတိုင္း မတန္တဆ လိုက္ယူရတယ္။ က်မအတြက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ရက္ကေလး တစ္ရက္ ႏွလံုးသားမွာ စြဲက်န္ရစ္ေစတဲ့ ေန႔ကေတာ့ ခုႏွစ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ဖြဲ႔မွာ က်မတစ္ေယာက္ထဲ က်က်န္ခဲ့တယ္ေလ။ က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အတန္းသစ္ကို ဆက္ၿပီး တက္ၾကေတာ့မယ္ က်မတစ္ေယာက္ပဲ အထီးက်န္စြာ အတန္းေဟာင္းမွာ ေနခဲ့ရမွာကို ရင္ဆိုင္ဘို႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္သင့္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေဖေဖကက်မရဲ႕ စိတ္ကိုသိေနေလေတာ့ တစ္ျခားေက်ာင္းကို ေျပာင္းေပးခဲ့တယ္။ သားသမီးေတြရဲ႕ အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို အခြင့္သာတိုင္း ေျဖရွင္းေပးတတ္တဲ့ေဖေဖ့ကို က်မသိတ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာရဲ႕လွည့္ကြက္ကိုေတာ့ ေဖေဖမွမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္သူမွေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ။ စာေမးပြဲက်တာရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခံစားလိုက္ရတဲ့အေပၚ သင္ခန္းစာယူၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မက်ေအာင္ ႀကိဳးစားဘို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေန႔စဥ္အိမ္အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ညညကိုေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ထဲကေန အိမ္စာေတြကို အၿပီးတိုင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြရၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ခံစားခ်က္ဒဏ္ရာေတြ သက္သာခဲ့တဲ့တိုင္ အမွတ္တရ ေန႔တစ္ေန႔အျဖစ္ကေတာ့ စြဲက်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဘီးကုပ္ေလးနဲ႔က်မ၊ ၇-တန္း ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ သူငယ္ခ်င္း ၿပံဳးၿပံဳး နန္းစံႏြမ္း ေကာင္ဆိုင္ နန္း၀ိုးကိန္ မသန္းေရႊ ပဲန္စီ နီလာ သီတာ နန္းအမ္းတစ္ တို႔နဲ႔အတူ က်ိဳင္းတံုေရပူစမ္းအသြား အမွတ္တရ

 
အမွန္တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ပင္ကိုယ္ဥာဏ္က နည္းနည္းတံုးပါတယ္။ က်မမွာရွိေနတဲ့ ဝိရိယေလးကသာ က်မ ဘဝေလး လွပေစဘို႔ အမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ေလး တစ္ခုအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တာပါ။ က်မစာညံ့တဲ့အတြက္ အတန္းထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတာကို က်မ မႏွစ္ၿမိဳ႕ခဲ့ဘူး။ စာေတာ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေပါင္းခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ သိမ္ငယ္မႈေၾကာင့္ အနားေတာင္ မသီရဲခဲ့ပါဘူး။ က်ိဳင္းတံုကေန ပုသိမ္ကို ေဖေဖေျပာင္းတဲ့အခါ က်မအဌမတန္းကို ဆက္တက္ရျပန္တယ္။ တစ္ႏွစ္အၾကာမွာပဲ ေဖေဖ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို စစ္သံမွဴးနဲ႔တာဝန္ သြားေရာက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ က်မရဲ႕ အေဒၚအႀကီးဆံုး အိမ္မွာက်န္ခဲ့ၿပီး နဝမတန္းပညာကို အထက(၃) ဒဂံုမွာ ဆက္လက္ သင္ၾကား ဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ က်မအေပၚ သမီးရင္းနဲ႔ မျခား အစစအရာရာ သြန္သင္ ဆံုးမ လမ္းညႊန္မႈ ေပးခဲ့တဲ့ အေဒၚအႀကီးဆံုးရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ ေနရင္း က်မဘဝ အဆင့္ျမင့္ခဲ့တာကို က်မရဲ႕ရင္ထဲမွာ အၿမဲတန္း အမွတ္တရအျဖစ္ သိမ္းဆည္းရင္း ယေန႔တိုင္ အခြင့္အခါသင့္တိုင္း သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ေလ့ ရွိပါတယ္။

အေဒၚအႀကီးေမၾကည္(ပန္းေရာင္ဝတ္ထားသူ)နဲ႔ အေဒၚအလတ္ေလးနီတို႔ပံု အမွတ္တရ

က်မဒႆမတန္းပညာကို သင္ယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး ထက္ျမက္မႈ အားနည္းတဲ့ က်မ တစ္ေယာက္ တစ္ျခားသူေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ က်က္မွတ္ရပါတယ္။ သူမ်ားတစ္ေတြ အိပ္ခ်ိန္ ၈နာရီမွာ က်မအတြက္ တစ္ေန႔အိပ္ခ်ိန္ ထက္ဝက္သာရွိေပမယ့္ က်မရဲ႕ဘဝကို ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မစာၾကည့္ေနတဲ့ ညဥ့္ သန္းေခါင္ယံ ရက္မ်ားမ်ားမွာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေမေမ ဖြားဖြားက က်မအတြက္ စားစရာတစ္ခုခု လာပို႔ရင္း အားေပးမႈနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးခဲ့တာလည္း ဖြားဖြား မရွိေတာ့ေပမယ့္ ယေန႔ထက္တိုင္ သတိရေနဆဲပါ။ က်မရဲ႕ ဝိရိယ အက်ိဳးကို ဒႆမတန္း စာသင္ႏွစ္ၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္း ထြက္တဲ့ေန႔မွာ ၾကည္ႏူးစြာ အျပည့္အဝ ခံစားရတာကေတာ့ R.I.T ကိုဝင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။ က်မရဲ႕ဘဝေလး တစ္ေသြး တစ္ေမြး ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ R.I.T ကို စတက္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ဟာလည္း က်မဘဝရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းစေလးအျဖစ္ ရင္ထဲမွာမေမ့မေလ်ာ့စြဲထင္လို႔ က်န္ေနဆဲပါ။

စက္မႈတကၠသိုလ္အမွတ္တရ

က်မဘဝရဲ႕ ပီျပင္တဲ့အနာဂတ္ကို အျပည့္အဝရရွိေစဘို႔ လက္တြဲေခၚယူခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ အိမ္ဦးသခင္နဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ မဂၤလာရက္ျမတ္ေလး ၂ရက္ႏိုဝင္ဘာလ ၁၉၈၂ခုႏွစ္ ရက္တစ္ရက္ဟာလည္း ႏွလံုးသားထဲမွာ ကမၺည္းထိုးခဲ့တဲ့ ရက္တစ္ရက္ပါ။ ဒီႏွစ္ဟာ က်မတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္(၃၀) ပုလဲရတုႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။

အိမ္ဦးသခင္နဲ႔အတူ ကထိန္ခင္းခဲ့စဥ္ကအမွတ္တရ

အေပၚမွာေရးခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ငယ္ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသနဲ႔ အမွတ္တရေန႔ေလးေတြကို တဂ္စာေကြ်းတဲ့ ေမာင္ေႏြလ နဲ႔ ဘိုဘိုတို႔ကို ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ၾကပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစေနာ္။ ငယ္ဘဝအေၾကာင္းေလးေတြ 'အခ်ိန္ ရရင္ ေရးပါလား အစ္မရယ္' လို႔ ဆိုတဲ့ ညီမေရႊစင္ အတြက္လည္း ဆက္လက္ႀကိဳးစားပါအံုးမယ္။

ေလာကလူသားအားလံုး စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္ဝၾကပါေစလို႔။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္