ေကြ်းေမေမရဲ႕ေမြးေန႔

၂၀-၃၀-၂၀၁၂ရက္ေန႔က ေကြ်းေမေမရဲ႕အိမ္မွာ ညီအစ္မတစ္ေတြ ဆံုၾကဘို႔ရာ အဲဒီရက္ မေရာက္ခင္ (၁၀)ရက္ခန္႔က ေမေမက ႀကိဳတင္ၿပီး ဖိတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့ရဲ႕ အသက္(၈၀)ျပည့္ ေမြးေန႔ပြဲေလးမွာ သမီးေတြနဲ႔အတူ အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစခ်င္တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ ဆႏၵအရ က်မတို႔ မနက္ ၁၁နာရီခြဲကို အိမ္ကေန စထြက္ၾကပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ စံုစံုလင္လင္ မဆံုဆည္းႏိုင္တဲ့ အဲဒီေန႔က ေမြးေန႔ပြဲေလး ဟာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ေလးနဲ႔ပဲ အဆံုး သတ္သြားပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေဖေဖ ရွိစဥ္ ျပဳလုပ္က်င္းပေလ့ ရွိခဲ့တဲ့ ေမြးေန႔ပြဲေလးေတြကို သတိရလိုက္ မိတယ္။ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ အားလံုး ဆံုဆည္းၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြမို႔ ေပ်ာ္လိုက္ၾက  တာျဖစ္ျခင္း။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမလည္း ေက်နပ္တဲ့ အၿပံဳး ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြပါ။ ေမေမက ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း ကေန ႏွင္းပုလဲ ထမင္းေပါင္းကို ဝယ္ေကြ်းတယ္။ ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါ ေမြးေန႔ကိတ္ေလးကို ေကြ်းတယ္။ ေမေမ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ သမီးေတြ လာတယ္ဆိုေတာ့ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကည္ႏူး ေနေပမယ့္ ဖြင့္ဟ မေျပာတဲ့တိုင္ ေမေမ့ ရင္ထဲမွာ ရပ္ေဝး တစ္ေနရာ ေရာက္ေန ၾကတဲ့ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမ အေထြးဆံုးတို႔ကို သတိရေနတယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ တစ္ေယာက္ တစ္နယ္ ေဝးေနရတာကို က်မတို႔တစ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရွိတဲ့ အနတၱ သေဘာပါပဲ။ က်မေမေမ့ဆီက အျပန္ ခရီးလမ္းမွာ က်မရဲ႕စိတ္တို႔ ေမေမနဲ႔ စတင္ဆံုဆည္းခဲ့တဲ့ အတိတ္ကာလဆီကို လြင့္ေနၿပီး အေတြးနယ္ပယ္ထဲမွာ။ 

ေကြ်းေမေမ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

က်မေနမေကာင္းပါ။ ကုတင္ေပၚမွာလဲွေနသလို က်မကုတင္ေဘးမွာ ေမာင္ေလးတူတူး သံပတ္ ခလုတ္ ႏွိပ္ရင္ ေျပးလႊားတဲ့ မီးရထား အရုပ္ကေလးနဲ႔ ကစားေနသလို က်မအစ္ကိုႀကီး တီးတိုကလည္း တူတူးအတြက္ မီးရထား အရုပ္ကေလးေျပးဘို႔ လမ္းကေလးေတြ ဆက္ေပးေနတယ္။ ကုတင္ေပၚကေန က်မရဲ႕ ကိုယ္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး လွဲေနတဲ့ အေနအထား ကေန ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကစားတာကို ၾကည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အခန္းထဲကို ေဖေဖနဲ႔အတူ အန္တီတစ္ေယာက္ ဝင္လာပါတယ္။ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက ရႊင္ၿပံဳးေနသလို ေဖေဖနဲ႔ ပါလာတဲ့ အန္တီ့ရဲ႕မ်က္ႏွာကလည္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ က်မတို႔ အနားမွာ လာရပ္ၿပီး-

“တီးတို လုလု နဲ႔ တူတူး ဒီအန္တီက ေမေမအသစ္ေနာ္ ေဖေဖတို႔ရဲ႕အိမ္မွာ ေနာက္ဆိုရင္ အၿမဲလာေနမွာ အားလံုးက ‘ေမေမ’ လို႔ေခၚၾကရမယ္ေနာ္” လို႔ က်မေဖေဖရဲ႕စကားအဆံုးမွာ အသက္(၃)ႏွစ္သား တူတူးက ကစားေနရာကေန ခ်က္ျခင္းထရပ္လိုက္ၿပီး ေဖေဖ့ဆီကို ေျပးသြားကာ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖက္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေဖေဖအျပင္က ျပန္လာတိုင္း တူတူးရဲ႕ ပံုမွန္အဲဒီလို ႀကိဳေနက်ပါ။ ေဖေဖ့ကို ဖက္ထားရာကေန မ်က္ႏွာစိမ္းျဖစ္တဲ့ ေမေမအသစ္ ဆိုတဲ့သူကို ေဖေဖ့ေျခေထာက္ကို အကာအကြယ္ ယူၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနပါတယ္။ ေဖေဖက တူတူးကို ခ်ီလိုက္ၿပီး-

“တူတူး ေမေမ လို႔ ေခၚၾကည့္ပါအံုး” လို႔ ေဖေဖကေျပာတဲ့အခါ တူတူးက ရွက္တဲ့ အမူအယာေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ေဖေဖ့ရဲ႕ ပုခံုးအေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ကာ ဖြက္ထားလိုက္တယ္။ ေဖေဖက ေမေမ အသစ္ကို-

“ဒီအခန္းက သူတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္နဲ႔ သူတို႔အေဒၚေတြ (ေဖေဖ့ညီမမ်ား)ရဲ႕ အိပ္ခန္းေပါ့” လို႔ ေမးတစ္ခ်က္ ဆပ္ၿပီး ထိုးျပရင္း ရွင္းျပလိုက္တယ္။ တစ္ဆက္တည္း က်မဘက္ကိုလွည့္ၿပီး-

“လုလုဒီကေန႔ ဘယ္လိုေနလဲ ေဆးေကာ ေသာက္ၿပီးၿပီလား’ လို႔ ေမးပါတယ္။ က်မေျဖမယ္ အရွိန္ယူတုန္း အေဒၚအလတ္က ေဖေဖ့အေနာက္က ေရာက္လာၿပီး-

“မနက္ကေတာ့ အဖ်ားတက္ေသးတယ္ အခုေတာ့ က်သြားၿပီ ေဆးလည္းပံုမွန္ တိုက္ပါတယ္ အကိုႀကီး” လို႔ ေျဖရင္း က်မရဲ႕နဖူးကို သူ႔ရဲ႕လက္နဲ႔ လာစမ္းသပ္ပါတယ္။

“လမ္းေလွ်ာက္တာေကာ ေလ့က်င့္ေသးလား” ေဖေဖက အေဒၚအလတ္ကို ဆက္ေမးရာ-

“ဒီကေန႔ေတာ့ ေလ့က်င့္ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး အဖ်ားေသြးက မနက္က ဝင္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ သူလည္း အေတာ္ႏံုးေနတာ” လို႔ အေဒၚအလတ္က က်မကို ၾကည့္ရင္း ေဖေဖ့ကို စကားမ်ား ဆက္တိုက္ေျပာရာ-

“လမ္းေတာ့ ျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ေနေကာင္းတဲ့ရက္ေတြမွာ ေလ့က်င့္ခိုင္းပါအံုး။ ေနာက္လ မဂၤလာပြဲမွာ ဒီအတိုင္းခ်ည္းဆို မျဖစ္ဘူးေလ” လို႔ ေဖေဖက ေျပာေျပာဆိုဆို က်မကုတင္ေပၚမွာ တင္ပါးလႊဲထိုင္ကာ တူးတူးကို ေအာက္ခ်ေပးရင္း-

“လုလုကလည္း ေနေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္။ ေနာက္လဆိုရင္ ဒီၿခံႀကီးထဲမွာ ပြဲႀကီးတစ္ခု လုပ္မွာ။ လုလုေနမေကာင္းလို႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ ကိုကိုတို႔ တူတူးတို႔လို ဘယ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါ့မလဲ” လို႔ေျပာေျပာ ဆိုဆို သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မသိမသာခ်ရင္း ေဖေဖက ေမေမအသစ္ကို မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲျပၿပီး က်မတို႔ အခန္းကေန ထြက္သြားပါတယ္။ တူတူးလည္း သူ႔မီးရထားေလးကို ဆက္ကစားသလို အစ္ကိုႀကီးကလည္း လုပ္လက္စ အလုပ္ကေလးကို တူတူးအတြက္ ဆက္လုပ္ေပးပါတယ္။ က်မကေတာ့ အေတြးထဲ တစ္ဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေမေမအသစ္ ဆိုသူကို ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မရဲ႕ေမြးေမေမကို သတိရ လြမ္းဆြတ္မိသလို ‘အခုလာေနမဲ့ ေမေမအသစ္ဟာ အရင္ေမေမလို ငါတို႔နဲ႔ ကစားပါ့မလား၊ အရင္ေမေမလို ဂစ္တာေလးတီးရင္း သီခ်င္းဆိုပါ့မလား၊ အရင္ေမေမလို ဇလံုႀကီးထဲ ထမင္းေတြနယ္ၿပီး ခြံ႔ေကြ်းပါ့မလား၊ အရင္ေမေမလို ေရခ်ိဳးရင္း ေက်ာကိုဂ်ီးတြန္းေပးပါ့မလား၊ အရင္ေမေမလို x x x x x x x x x x x x လားေပါင္း မ်ားစြာက်မေခါင္းထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ တသီတတန္းႀကီး ထုတ္မိေနပါေတာ့တယ္။ ဖက္လံုးကို ဖက္ရင္း ေမေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ ပံုရိပ္မ်ားကိုလည္း ျပန္လည္လို႔ ေတြးေနမိျပန္တယ္။ ရက္စက္လြန္းတဲ့ အတိတ္ကံကိုပဲ အျပစ္တင္ရေလမလား က်မဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ ေတြးလည္းမေတြးႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ကိုက္ခဲလာသလို နားထင္နား က ေသြးေၾကာကလည္း တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနပါတယ္။ အဲဒီလို ခံစားရတိုင္းလည္း ငယ္ထိပ္ေနရာကေန အပူေငြ႔မ်ား တစ္ရွိန္းရွိန္း ထြက္ေနတတ္ပါတယ္။ ေမေမ က်မတို႔တစ္ေတြကို ခြဲခြာသြားခဲ့တဲ့ေန႔ ကစလို႔ ေနပူထဲမွာ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ ရပ္ေနမိခဲ့တဲ့ က်မမွာ ေခါင္းႀကီးကိုက္ ေရာဂါအစပ်ိဳးခဲ့ျခင္းပါ။ စိတ္ရႈပ္စရာ ျဖစ္ေပၚလာတိုင္း စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား ခံစားရေလတိုင္း အဲဒီေရာဂါကလည္း စိတ္နဲ႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ျဖစ္ေပၚလာစၿမဲမို႔ က်မကို လူႀကီးေတြက အလိုလိုက္သလို အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ေနတတ္ ပါတယ္။ ေခါင္းႀကီးကိုက္ေရာဂါအျပင္ အၿမဲတန္းလိုလို ေဆးကုေနတဲ့ၾကားက အဖ်ားေသြးရွိေနတာမို႔ အိပ္ယာထက္မွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေခြေနတတ္တဲ့ က်မအခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် လမ္းေလွ်ာက္ဘို႔ ဝန္ေလးလာတာနဲ႔ အညီ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလံုး သန္မာမႈအား ေလ်ာ့နည္းလာပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်မေနလို႔ ထိုင္လို႔ သက္သာတဲ့ ေန႔မ်ားမွာ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းကို ဖြားဖြားနဲ႔ အေဒၚမ်ားက တစ္လွည့္စီ ကူညီေဖးမၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ က်မေမေမအသစ္နဲ႔ ပထမဦးဆံုး ဆံုခဲ့စဥ္က အေၾကာင္းအရာေလးပါ။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

က်မရဲ႕ ေကြ်းေမေမကို က်မေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ညီမေရႊစင္ဦး ေျပာသလို က်မရဲ႕ ေဖေဖ လူေရြးေတာ္ပံုကို သေဘာက်မိတယ္။ ေမြးေမေမနဲ႔ ေကြ်းေမေမတို႔ရဲ႕ နာမည္ခ်င္းတူ ေနပံု ကိုးကြယ္တဲ့ ခရိယာန္ ဘာသာခ်င္းကလည္းတူ သီခ်င္းဆို ေတာ္တာကလည္းတူ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိပံုကအစ တူညီၾကတယ္။ အခုေတာ့ လူတိုင္း ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့ ဇရာပိုင္းကို ေမေမ တစ္ျဖည္းျဖည္း ကူးေျပာင္းလို႔ လာပါၿပီ။ စိတ္ဘယ္ေလာက္ ေဆာင္ေဆာင္ ယိုယြင္းလာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က သက္ေသျပေနပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေဖေဖသက္ရွိထင္ရွား ရွိစဥ္က က်မက အစ္မႀကီးပီပီ ေဖေဖ့ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ မွန္သမွ်ကို ကြက္လပ္မရွိ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြမွာ ေနာင္တ ဆိုတာ မက်န္ရစ္ခဲ့ၾကေစဘို႔ က်မမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ခံယူထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဆးဖိုး ပစၥည္းဖိုး အစားအေသာက္ကအစ ကုန္က်စရိတ္ကို ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ မွ်ေဝခံၿပီး ေဖေဖ့ကို အေကာင္းဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ မ်က္ကြယ္ ျပဳခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အခုအခ်ိန္မွာလည္း ေမေမ့ကို အလားတူ ဝိုင္းဝန္း ေထာက္ပံ့ ေစာင့္ေရွာက္ ကာေနၾကဆဲပါ။ ေမေမ့ အနားမွာ အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ညီမေလးကိုေတာ့ အားလံုးကိုယ္စား ေက်း ဇူးတင္ေနမိပါတယ္။ မိဘရဲ႕ေက်းဇူးတရားကို ေသတပန္သက္တဆံုး ဆပ္ရင္ေတာင္ မကုန္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အတိတ္ကံေကာင္းလို႔ မိဘမ်ား သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနခဲ့ရင္ ကုိယ္တိုင္လည္း အလုပ္ေကြ်းျပဳဘို႔ ပ်က္ကြက္ေနေသးတယ္ ဆိုရင္ အခ်ိန္ မေႏွာင္းခင္ မိဘေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကို ျဖည့္ဆည္းရင္း ကုသိုလ္ယူျဖစ္ေအာင္ ယူၾကပါလို႔ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးပါရေစေနာ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေန႔ေယာဂီအျဖစ္နဲ႔ ေရႊျမင့္မိုရ္တရားရိပ္သာကို ေရာက္ခဲ့စဥ္က ေမြးေန႔ရွင္ေတြကို ဆရာေတာ္က “ေမြးေန႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ေသဘို႔အတြက္ ေရွ႕ကိုေျခတစ္လွမ္း တိုးသြားတာပါ ပဲ။ ေမြးေန႔ေတြမွာ အလွဴဒါနေတြ ျပဳလုပ္ၾကၿပီး ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အလွဴအတြက္ လိုတဲ့ဆုကို ေတာင္းပါ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ‘လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ျဗဟၼာခ်မ္းသာ’ ဆုကိုပဲ အမ်ားစုက တပ္မက္ၾကတယ္ ေတာင္း ဆုျပဳၾကတယ္။ ” လို႔ တရားျပခဲ့တယ္။ လူ႔ဘဝသံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲႀကီးထဲက လြတ္ေျမာက္ေစဘို႔ က်မတို႔ ရဲ႕ေတာင္းဆုက မွန္ကန္ဘို႔ အေတာ္ေလး အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒုကၡသစၥာဆိုတာ ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ ၿပီးျပည့္စံုမႈမရွိတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲေနတာကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပဲ ခႏၶာငါးပါး ရထားတာကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိသူအလြန္တရာမွ နည္းပါးပါတယ္။ မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္နည္း တစ္ျခားတနည္း ကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရရွိႏိုင္ေစဘို႔အတြက္ မိဘကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံ ပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ေစရန္ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ကေန ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးဘို႔ပါပဲ။

မကယ္ႏိုင္ေသာတရား

 ေရေဘး မီးေဘး ျပည္ပ်က္ေဘးကား၊

ဆယ္ေရးတစ္ေရး၊ ကယ္ႏိုင္ေသး၏၊

အိုေဘး နာေဘး ေသျခင္းေဘးဟု၊

ဤေဘးသံုးပါး၊ လြန္ႀကီးမားကား၊

သားႏွင့္အမိ၊ ျဖစ္တံုဘိလည္း၊

မ်က္စိေအာက္တြင္၊ ရင္ခြင္တင္လွ်က္၊

သက္သက္ေရးပိုင္၊ မကယ္ႏိုင္ဘူး၊

လက္မႈိင္ခ်ကာ၊ ေနရစြာရွင့္။

တရားထင္မႈ၊ ျမင္ေအာင္ရႈက၊

ႏွစ္ခုဧကန္ ရုပ္ႏွင့္နာမ္တည္း။

ေဖာက္ျပန္တတ္လွ၊ သခၤါရမို႔၊ နိစၥခိုင္ၾကည္၊

ၿမဲမတည္သည္၊ ပ်က္မည္မုခ်ပါတကား။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္ဝၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္