2.7.12
ႀကံဳဆံုခဲ့ရသမွ်
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းျမင္ေနရတာ ခရီးကျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထဲက ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆိုသလိုပါပဲ။ ရြာလိုက္ တိတ္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ မိုးေၾကာင့္လည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မရွိတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျမင္ရတာ က်မရဲ႕ စိတ္ကို ပိုမိုထိုင္းမႈိင္းေစျပန္တယ္။ မသြားမျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြေလာက္သာ အျပင္ထြက္ၿပီး (ဒါလည္းေန႔တိုင္းလိုပါပဲ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္တဲ့ :P) က်န္တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးေတြမွာေတာ့ စာဖတ္ရင္း ျဖစ္ေစ ဘေလာ့ အိမ္ေတြ လည္ရင္းပတ္ရင္း ျဖစ္ေစ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကေတာ့ ညီမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္ပြန္းဆံုးတာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္အတြက္ တရားနာကို သန္လွ်င္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေအာင္စည္ေတာ္ ဓမၼသိုက္ တပ္ဦးေက်ာင္းမွာ ဖိတ္ထားတာမို႔ သန္လ်င္ဘက္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘေလာ့တစ္ပုဒ္ေတာ့ ထြက္ရခ်ည္ေသးရဲ႕လို႔ ေက်နပ္ေနမိတယ္ း) အျပင္သြားေတာ့မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြ က်န္မွာထက္ ကင္မရာက်န္မွာ ပိုဂရုစိုက္တာ ဘေလာ့ဂါ ဘဝေရာက္ထဲက အက်င့္လိုျဖစ္ေနၿပီ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ခဲ့ဘူးေလ အေၾကာင္းက မညွာမတာရြာတဲ့ ကိုေရႊမိုးေၾကာင့္ေပါ့။ ပို႔စ္တင္ဘို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ရွိၿပီးသားမို႔ မၾကည္လင္တဲ့ ရာသီဥတုကို အံတုရင္း ရသေလာက္ ရိုက္ခဲ့တယ္။ မိုးေရထဲ စိုထိုင္းထိုင္းနဲ႔ သြားရလာရ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ အလွဴေနရာကလြဲလို႔ က်န္ေနရာေတြကို အလည္အပတ္ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ လမ္းမွာအေတြးနဲ႔ပါလာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က ညီမဝမ္းကြဲတို႔ မိသားစုရဲ႕ ေသာကေဒဝမီးေတြ အဘယ္ေလာက္ ေတာက္ေလာင္ ခဲ့မလဲရယ္လို႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္လမ္းထဲက မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မိခင္ဆံုးသြားတယ္ ဆိုတာသိရလို႔ ညပိုင္းမွာ နာေရးအိမ္ကို အေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ေနဝင္ဆည္းဆာ
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မရြာခင္ ဟန္ျပင္ေနတဲ့ မိုးမင္း
ေလကလည္း မိုးနဲ႔အၿပိဳင္
ဘုရင့္ေနာင္ တံတားေပၚမွ ျမင္ကြင္း
တံတားအဆင္း ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ ကြ်န္းပင္မ်ား
အရင္ကေတာ့ ေဒသ(၂)ေကာလိပ္တည္ေနရာေလး
ပါရမီလမ္းရွိ စိန္ေဂဟာ
ပါရမီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္
ေဝဇယႏၲာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္
လူေနအိမ္ အေဆာက္အဦးမ်ား
သာေကတ တံတားေပၚမွျမင္ကြင္း
သာေကတ ေရႊပုစြန္မုန္႔ဆိုင္
သန္လ်င္ဘက္အကူး ရထားျမင္လို႔ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ရိုက္ခ်က္ း)
တံတားေပၚမွ ျမင္ကြင္း
သန္လ်က္တစ္ဘက္ကမ္းရွိ စတားစီးတီးအေဆာက္အဦးမ်ား
သန္လ်င္ဘက္အဝင္ ပ်ိဳးဥယ်ာဥ္
ေစတီေလးျမင္လို႔ အမွတ္တရရိုက္
တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ သန္လ်င္
အလွဴလုပ္တဲ့ ေအာင္စည္ေတာ္ ဓမၼသိုက္ တပ္ဦးေက်ာင္း ဓမၼာရံု
သံဃာေတာ္မ်ားအား ေန႔ဆြမ္းကပ္လွဴ
ညီမဝမ္းကြဲမိသားစု
ဆရာေတာ္မွ တရားေရတိုက္ေကြ်း
တရားနာ
ျပဳျပဳသမွ် ဒါန သီလ ဘာဝနာ အစုစုတို႔အတြက္ ေရစက္ခ်
ေက်ာင္းပရဝုဏ္အတြင္း လွည့္လည္ၾကည့္
ေဆာက္လုပ္ဆဲ ေနရာမ်ား
ေယာဂီမ်ားအတြက္ သံုးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ဆဲ
အျပန္ခရီးလမ္း သန္လ်င္တံတားေပၚမွ ျမင္ကြင္း
အိမ္အျပန္ဘုရင့္ေနာင္တံတားေပၚမွျမင္ကြင္း
ေနဝင္ဆည္းဆာ
ေနရာက ထိန္ပင္သုႆာန္။ ကားႀကီး ကားငယ္ေတြ တန္းစီၿပီး အဝင္အထြက္က စဥ္ဆက္မျပတ္။ မိတ္ေဆြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ မာတာမိခင္ ေသာၾကာေန႔က ဘဝတစ္ပါး ေျပာင္းသြားတဲ့အတြက္ ဒီကေန႔ တနဂၤေႏြ ေန႔လည္ ၁၂နာရီ ၁၅မိနစ္မွာ က်မ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့ျခင္းပါ။ မစည္ကားအပ္တဲ့ သုႆာန္တစ္စမွာ ပြဲလမ္းသဘင္ က်င္းပေနတဲ့အတိုင္း စည္ကားလြန္းေနတယ္။ ခန္းမ-၁ ကစၿပီး အစဥ္အလိုက္ ခန္းမ-၂ ခန္းမ-၃ အစီအရီကို ျမင္ေတြ႔ရသလို တစ္ဖက္မွာလည္း ခန္းမထဲ မပို႔ခင္ ျပင္ဆင္ဘို႔ရာအတြက္ အခန္းေတြ ဆက္ရက္ စီတန္းေနတာကို ျမင္ရတယ္။ ခန္းမ-၁ အထဲကို က်မဝင္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကြယ္လြန္သူ မိခင္ႀကီးအတြက္ ပူေဆြး ငိုေႂကြးေနတဲ့ မိသားစုကို ျမင္ေတြ႔ရတယ္။ လူတိုင္း တစ္ေန႔ေတာ့ မျဖစ္မေန အေရာက္ သြားရမယ့္ လမ္းကေလးဆိုတာကို က်မေတြးေနမိသလို လူသားအားလံုး အတြက္ ေနဝင္ဆည္းဆာ အခ်ိန္ေလးမွာ လွပဘို႔လိုအပ္တယ္လို႔လည္း သံုးသပ္မိျပန္တယ္။ ငိုေႂကြးပူေဆြး သူတို႔လည္း ကြယ္လြန္သူ မိခင္ႀကီးအေပၚ အတိုင္းအတာ ဘယ္ေလာက္အထိ အသက္ရွိစဥ္က ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ တာဝန္ေက်ခဲ့ၾကသလဲ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ကြယ္လြန္ခဲ့သူ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ႀကီးအေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိ တာဝန္ေက်ခဲ့သလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ရင္း ေသျခင္းတရားကို သံေဝဂဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္မိတယ္။ မီးသၿဂႋဳလ္စက္ကို အသြား အသက္(၂၄)ႏွစ္ သာရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မတန္ခင္ လူ႔ဘဝႀကီးကို စြန္ခြာသြားသူ တစ္ဦးရဲ႕ဆိုင္းဘုတ္ ကိုဖတ္မိျပန္တယ္။ အတိတ္ကို ဖ်ပ္ခနဲ သတိတစ္ခ်က္ ဝင္မိတယ္။
လူသားအားလံုးအတြက္လမ္းဆံုး
ထိန္ပင္သုႆာန္အတြင္း သစ္ရိပ္မ်ား
ဘဝဆည္းဆာ
အမ်ားမုန္းစရာပ
ခါးကုန္းလို႔ ဆံေကျဖဴ
အသက္ႀကီးျပန္ေတာ့ ပ်က္စီးကိုယ္ခႏၶာက
အိုဒဏ္နာ ရန္ရွာခ်က္ကယ္ေၾကာင့္
ေခြယိုင္ကာ ေနထိုင္ခက္လွတယ္
ေႏွာက္ယွက္ေဘးထူ။
မၾကားပါ
နားမွာေလးတဲ့ျပင္
အားမပါ သြားလာေႏွးပါဘိ
ဝါးေတာင္ေဝွး ေဖးတြယ္ကူ
ေရွးငယ္မူႏွင့္ လြန္ကြာေဝး။
အရိုးပေဒသာ အဘိုးေဝဒနာက
ေလအလာ ေႂကြကာသက္ရွာမယ့္
ေႏြအခါ ေရႊဝါရြက္လိုပ
ေျမအလႊာ ေခြကာစက္ေတာ့မည္ထင့္
ေခ်ာင္းတဟက္ဟက္ကယ္ႏွင့္
အေျပာင္းခက္ပါဘိ
အိုကြယ္…… ေစာင္းလ်က္မွိတ္ေမွး။ ။
(လွသိန္းဝင္း-ကနီ)
အတိတ္ကံအေၾကာင္း
သႀကၤန္မတိုင္ခင္ တနဂၤေႏြေန႔ ဒီေနရာ ဒီခန္းမေလးမွာ ႏွစ္စဥ္မပ်က္ အလွဴလုပ္ေနက်။ စုေပါင္းရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ အလွဴမို႔လည္း ပိုလို႔ စည္ကားစၿမဲပါ။ အားလံုး လက္အုပ္ခ်ီ ဝတ္ျပဳေနၾကခ်ိန္ က်မရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ လက္တစ္ကမ္းက ေရစက္ခြက္ေလးကို ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က ထိတိုက္မႈ မရွိပဲ ေရစက္ ခြက္ေလး ေမွာက္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေသာက္ေရခြက္ ဖန္ပန္းကန္လံုးေလး အလိုလို ကြဲသြားျပန္တယ္။ သိပၸံေခတ္ ဆိုေတာ့လည္း ရွင္းျပရအခက္သား။ လက္ေတြ႔ ထူးျခားမႈေလးေတြေၾကာင့္ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲလို႔ စိတ္ေတြေလးလံ ေနမိခဲ့တယ္။ အလွဴေလး ၿပီးေျမာက္သြားေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အလွဴလုပ္စဥ္က ထူးျခားခ်က္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ကိုလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ရံုးေရာက္ေတာ့ ဖုန္း ဝင္လာတယ္ ေယာင္းမ အငယ္ဆံုးေလး မေန႔မနက္က ဆံုးၿပီတဲ့။ အသက္ ၃၂ႏွစ္သာ ရွိေသးတာေၾကာင့္ ေႂကြခ်ိန္မတန္ေသးေပမဲ့ အတိတ္ကံ အေၾကာင္းတရားရဲ႕ အရိပ္အက်ိဳးတရားပါလားလို႔ စိတ္မွာ ေတြးမိရင္ ေယာင္းမေလး အိမ္ကို အေျပးအလႊား ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ ကေတာ့ သူ ဆံုးခ်ိန္က က်မတို႔အလွဴလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အသက္ရွဴၾကပ္ၿပီး ဆံုးခဲ့တာလို႔ သိရတယ္။ ေယာင္းမေလးရဲ႕ သားေလးနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္တို႔က ေမြးရပ္ေျမကို စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ခရီး ထြက္ခ်ိန္မို႔ အသက္ရွဴ ၾကပ္ေနခ်ိန္ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ။ တနလၤာ မနက္ေစာေစာ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဇနီးျဖစ္သူ ေသဆံုးေနတာကို ျမင္ရတဲ့အခါ ယူႀကံဳးမရ ေသာကမ်ားစြာ ရင္မွာပိုက္လို႔ အသက္ ၅ႏွစ္သာ ရွိေသးတဲ့ သားငယ္ကို ေပြ႔ပိုက္ရင္း ငိုယိုကာ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ အမ်ိဳးေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားရေတာ့တယ္။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို က်မအေတြးေလးတစ္ခု ဝင္လာျပန္တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ မတ္လ ၅-ရက္ေန႔ ၂၀၁၁ရက္ေန႔ မနက္က အေဒၚငယ္ကဖုန္းဆက္တယ္ ‘ေမာင္ၿဖိဳး’ ဆံုးၿပီတဲ့။ ေနမေကာင္းတာကို သိထားေပမယ့္ ေဆးဝါး အျပည့္အစံုနဲ႔ ကုသခံေနရတာမို႔ အခုလို သတင္းမ်ိဳးကို ၾကားရမယ္လို႔ မထင္ခဲ့တာအမွန္ပါ။ မိခင္ ဖခင္ သန္သန္မာမာရွိေပမယ့္ ေသြးအားနည္းတဲ့ သားတစ္ေယာက္ မိဘႏွစ္ပါးထက္ ေစာလ်င္စြာ မ်က္စိမွိတ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ႀကံဳခဲ့ဘူးတယ္။ ႀကံဳဆံုခဲ့ရသမွ် ေရးရရင္ျဖင့္က်မရဲ႕ ပို႔စ္လည္း အဆံုးသတ္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါ။ ေသခ်င္းတရားဆိုတာ အသက္ႀကီးတယ္ ငယ္တယ္ ပစၥည္းဥစၥာ ႂကြယ္ဝတယ္ ႏြမ္းပါးတယ္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ပဲ ေသေန႔ေစ့ရင္ျဖင့္ ကိုယ္ဝတ္ပါမက်န္ အကုန္ခ်န္လို႔ ေသမင္းေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားရပါလားဆိုတဲ့ သံေဝဂေလးနဲ႔ ေမာင္ၿဖိဳးရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကိုလည္း က်မပို႔ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အတိတ္မွာ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ရင္ ဘဝအတြက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ပစၥဳပၸန္ ရွိလာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မယံုၾကည္တယ္။
နက္ျဖန္ခါႏွင့္ေနာက္ဘဝ
နက္ျဖန္ဆိုတာ တေန႔တာသည္
သည္ကာလေနာက္ ညဥ့္ေမွာင္ေရာက္၍
ေနာက္ေန႔နံနက္ အရုဏ္တက္မွ
ဆက္ဆက္ေရာက္လာ ခရီးၾကာ၏
သို႔ပါေသာ္လည္း မွန္မလြဲသည့္
ေရာက္ၿမဲဌာန ေနာက္ဘဝကား
ခဏခရီး လွ်ပ္ျပက္စီးသို႔
ေကြးၿပီးေသာလက္ မဆန္႔မီ
ဆန္႔ၿပီးေသာလက္ မေကြးမီ
မေဝးလွပါၿပီတကား။ ။
(အရွင္နႏၵာစရိယ-ဝမ္းတြင္း)
ဆႏၵနဲ႔ဘဝဆိုတာ အၿမဲလိုလို လြဲေခ်ာ္တတ္တဲ့ သဘာဝတရားမို႔ က်မတို႔အားလံုး တိမ္းတိမ္ေရာင့္ရဲမႈကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ကံ ဉာဏ္ ဝိရိယတို႔ကို ထိုက္သင့္သလို အသံုးခ်သင့္ပါတယ္။ အသက္ရွင္ရမဲ့ ကာလေလးဟာ တိုေတာင္းလြန္းတာေၾကာင့္ မိမိရဲ႕ဆႏၵ မျပည့္တာေတြကို စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ေနမဲ့အစား လက္ရွိအေျခအေနမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ က်င့္ႀကံသင့္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆိုးရြားတဲ့ ေတြ႔ႀကံဳမႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ဒီထက္ေကာင္းမြန္ အဆင္ေျပေစမယ့္ ဘဝအလွည့္အေျပာင္း တစ္ခုျဖစ္ေလ့ရွိတတ္တာေၾကာင့္ စေတးခဲ့ရမႈေလးကို ေျပာင္းလဲမႈေလးနဲ႔ ေခ်ပ သင့္ရင္လည္း ေခ်ပတတ္ရျပန္တယ္။ ရႈပ္ေထြးေပြလီတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးမွာ ေအာင္ျမင္မႈ က်ဆံုးမႈ လြယ္ကူမႈ ခက္ခဲမႈတို႔အားလံုးဟာ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးနဲ႔ သက္္ဆိုင္ေနသလို လက္ေတြ႔ဘဝ အားထုတ္မႈနဲ႔လည္း ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ေနာင္တ ဆိုတာ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မႏွစ္သက္ေပမဲ့ လူသားတိုင္း ေရွာင္လႊဲလို႔မရပါ။ ျဖစ္ၿပီးသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေနာင္တ ကို ေၾကကြဲေတြေဝ ေနမဲ့အစား ထပ္မံ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္မဲ့ အေကာင္းဆံုးေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုနဲ႔ အစားထိုး ေျဖသိမ့္ဘို႔လိုပါတယ္။
စာဖတ္သူတို႔ သိၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္လည္ သတိရဘို႔ ေဒသနာေတာ္ေတြ မွ်ေဝေပးလိုက္တယ္ေနာ္။
- မည္သည့္အရပ္တြင္ ပုန္းေအာင္း၍ ေနေစကာမူ ေသျခင္းမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ ေဒသနာေတာ္
- တရားဒါနသည္သာ အျမတ္ဆံုးဟု ေဟာေတာ္မူေသာ ေဒသနာေတာ္
- စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ မေကာင္းမႈကို စိတ္ေကာင္းႏွင့္ေဆးက စင္ၾကယ္ေၾကာင္း ေဒသနာေတာ္
- အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုင္မည္ဟူေသာ ေဒသနာေတာ္
- မိမိကိုယ္ကိုသာလွ်င္ အားကိုးရာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဒသနာေတာ္
- သူတစ္ပါးကို ဆံုးမရလြယ္သေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမသည့္အခါ မလြယ္ေၾကာင္း ေဒသနာေတာ္
- သူတစ္ပါးကို ဆံုးမရလြယ္သေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမသည့္အခါ မလြယ္ေၾကာင္း ေဒသနာေတာ္
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ျပည့္ဝၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ခဏေစာင့္ပါ...