13.8.12
ဆံုလည္ႏြားအလား
မေန႔ညက က်မ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ကို ေရးခ်င္ေနေပမယ့္ ဘယ္ကစေရးရမလဲ ဆိုတဲ့ နိဒါန္းရွာမရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ စေန တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္စလံုး က်မ အြန္လိုင္း တက္ခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း ေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ညိဳ႕မႈိင္းေနတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ အၿပိဳင္ က်မရဲ႕ စိတ္ေတြလည္း ထိုင္းမိႈင္း ေလးလံေနခဲ့တယ္ ဆိုရင္လည္း မွန္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ကို ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ပံုမွန္တင္ခ်င္တာေၾကာင့္ မေန႔ညက ၾကည္လင္မႈ မရွိတဲ့ စိတ္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ည ၈နာရီမွာ ကြန္ပ်ဴတာအေရွ႕ကုိ အေရာက္လာခဲ့တယ္။ နာရီ မိနစ္ စကၠန္႔ေတြသာ တစ္ခ်က္ခ်က္နဲ႔ အသံေပးရင္း ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့တယ္ က်မရဲ႕ အေတြးေတြက အေကာင္အထည္ ေပၚမလာ။ စိတ္ရဲ႕ေစစားခ်က္အတိုင္း အေတြးကမ႓ာထဲမွာသာ ခ်ာခ်ာလည္လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ မရတဲ့အဆံုး ဘုရားဝပ္ျပဳၿပီး ည ၁၁နာရီမွာေတာ့ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ေက်ာ္လြန္သြားတာမို႔ ကြန္ပ်ဴတာျပန္ပိတ္ၿပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ့တယ္။
စေန တနဂၤေႏြ မစဲေသာမိုး
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အဆံုးသတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကိုသာ ႏွစ္သက္တဲ့ က်မအတြက္ လက္ေတြ႔မွာ ႀကံဳဆံုေနရတဲ့ ျဖစ္ပ်က္မႈေလးေတြအေပၚ က်မရဲ႕ စိတ္ကို ညစ္္ညဴးေစခဲ့တယ္။ ၁၁ရက္ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၂ခုႏွစ္ စေနေန႔ ေန႔လည္ ၂နာရီမွာ လူတို႔ရဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ခႏၶာတို႔ အဆံုးသတ္ရာ ေနရာ ဌာနႀကီးကို က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ႏႈတ္ဆက္ရင္း ယခုဘဝမွာ ျပဳျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ဒါန သီလ ဘာဝနာ ကုသိုလ္ အစုစုတို႔ကို ကြယ္လြန္သူ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ရည္စူးၿပီး ၾကားၾကားသမွ် အားလံုးသတၱဝါတို႔ကို အမွ်သံုးႀကိမ္ ေပးေဝမွ်ရင္း သာဓု အႏုေမာဒနာ ေခၚဆိုေစခဲ့တယ္။ တရားစခန္း ဝင္စဥ္က တရား အားမထုတ္မီ ျပဳလုပ္ရတဲ့ ပုဗၺကိစၥ (၅)ပါးအနက္ ေနာက္ဆံုးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ‘ငါသည္ မုခ် ေသရမည့္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္။ အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးေအာင္ အားထုတ္ပါေတာ့မည္’ ဆိုတဲ့ သံေဝဂ စာစုေလးကိုလည္း ႏႈတ္ကေန တိုးတိုးေလး စဥ္ဆက္မျပတ္ ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး ပို႔ေဆာင္ၿပီးသြားလို႔ မျပန္ခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ စကား ေျပာၾကားေနစဥ္မွာပဲ ကားတန္းႀကီး တစ္ခု သုႆာန္ရဲ႕ ကားဝင္း အတြင္းကို တန္းစီၿပီး ဝင္ေရာက္လာတာကို က်မေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကားဝင္းႀကီး တစ္ခုလံုး ေနရာမလပ္ ျပည့္လွ်ံသြားတာကို ျမင္ရတာေၾကာင့္ လူကံုတန္ တစ္ဦးဦးရဲ႕ နာေရးလို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ ေသျခင္းတရားက မ်က္ႏွာႀကီးငယ္မေရြး ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြး ႀကိဳတင္ သတိေပးျခင္း မရွိပဲ ေခၚေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဒီေနရာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ ဒီကေန႔လို အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳးကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ႀကံဳရျခင္းပါ။ ထိပ္ဆံုးက အေလာင္းကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ယာဥ္ဟာလည္း ျမင္ေနက် နိဗၺာန္ယာဥ္ ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ ကားတစ္စီးျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း က်မစိတ္ဝင္ တစ္စား လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ အသက္၂၄ႏွစ္ခန္႔ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးျဖစ္ၿပီး က်န္ရစ္သူ မိသားစု ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ား အပါအဝင္ မိတ္ေဆြ သဂၤဟတို႔ ဝမ္းနည္းစြာ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္တဲ့ ျမင္ကြင္း တစ္ခုက က်မမ်က္လံုးထဲေရာက္လာတယ္။ မိခင္ျဖစ္သူနဲ႔ မိသားစုအားလံုးရဲ႕ ငိုေႂကြး ပူေဆြးေနတဲ့ ရုပ္သ႑ာန္ကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ မိခင္ေနရာ ေရာက္ေနတဲ့ က်မကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ အရင္းခံနဲ႔အတူ စိတ္မေကာင္းစြာ အဲဒီလူငယ္အတြက္ အမွ်ေပးေဝမိျပန္တယ္။ အခ်ိန္မတန္ပဲ ေႂကြလြင့္ခဲ့ရသူ ထိုလူငယ္ရဲ႕ ႂကြင္းက်န္တဲ့ ရုပ္ခႏၶာကို မီးသၿဂိဳလ္စက္အခန္းတြင္း သယ္ေဆာင္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ လူငယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အုပ္စုႀကီးပါ အခန္းထဲအထိ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၾကတာကို တစ္အ့ံတစ္ၾသျမင္ရျပန္တယ္။ တိုေတာင္းတဲ့ လူ႔ဘဝႀကီးထဲမွာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိစဥ္အခါက လူခ်စ္လူခင္ေပါမယ္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းမိတယ္။ တက္သစ္စအရြယ္မွာ ဘဝနိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ အတြက္ မိဘမ်ား အဘယ္မွ် ရင္နာလိုက္မလဲလို႔ ေတြးမိကာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္က ထြက္လာတဲ့ မီးခိုးတန္းကိုၾကည့္ရင္း ဘဝဆက္တိုင္း ဆက္တိုင္း ျဖစ္ေလရာဘဝမ်ားမွာ မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သက္တမ္းေစ့ ေနႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ့မိတယ္။
က်မရဲ႕ အျပန္ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆန္းၾကယ္တဲ့ လူ႔ေလာကႀကီးနဲ႔ လူသားမ်ား၊ ကံၾကမၼာရဲ႕ ဝဲဂယက္မွာ လူးလိမ္႔ ေမ်ာပါေနရတဲ့ လူသားတို႔ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြ အစရွိတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္း မ်ားစြာကို အေတြးနယ္ ခ်ဲ႕ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္စြာ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေသမင္းေနာက္ကို က်မတို႔ တစ္ေတြ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ လူသားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ႔တဲ့ က်မတို႔ အတြက္ အရာရာဟာ အသံုး မဝင္ေတာ့ပါ။ အသက္ရွိစဥ္ တိုေတာင္းတဲ့ ကာလေလးအတြင္းမွာသာ တန္ဘိုးရွိတဲ့ လူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး နားလည္ သေဘာေပါက္ တန္ဘိုးထားဘို႔ လိုပါတယ္။ လူတို႔ရဲ႕ စိတ္ေစတသိက္ကို ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ အဓိက တရားခံ ျဖစ္တဲ့ ေဒါသ ေလာဘ ေမာဟ မာန္မာန ဆိုတဲ့ မိႈင္းေတြ ၾကားကေန ကိုယ္လြတ္ ရုန္းထြက္ႏိုင္ဘို႔သာ အဓိကပါ။ လူသား အခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား လက္ကိုင္ထားၿပီး စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရား ဖလွယ္ႏိုင္ျခင္းျဖင့္ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ လူ႔ေဘာင္ႀကီးထဲမွာ လူသား ပီသၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြဲျပားတဲ့ စိတ္ဓာတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔နဲ႔႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ လူ႔ဝန္းက်င္ တစ္ခြင္မွာ ေတြ႔ႀကံဳရမွ် အခက္အခဲ ေပါင္းစံုကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဘုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
ေရွ႕သို႔ဆက္ပါ
လူတို႔ထံုးစံ ကဲ့ရဲ႕ဒါဏ္ျဖင့္၊
ရန္မာန္ပိတ္သဲ ခရီးခဲဲ၌
စိတ္ဇြဲသန္သန္ ေနာက္မျပန္ဘဲ၊
ရဲမာန္ရဲေဆး ရဲစိတ္ေမြးလ်က္
ရဲေသြးနီနီ စီရရီျဖင့္၊
ဦးတည္မပ်က္ ေရွ႕သို႔ဆက္ေလာ့။ ။
(အရွင္ဇနကာဘိဝံသ)
က်မေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ‘ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း’ ပို႔စ္ေလးမွာလို တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲက လူငယ္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ အယူအဆ သံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေလးေတြကို မိဘေနရာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ က်မတို႔ဟာ တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း အကဲခတ္ရင္း ၾကည့္ရႈေပးရမဲ့ အခ်ိန္အခါလို႔ ထင္ျမင္မိတယ္။ လမ္းလြဲမသြားေစဘုိ႔သာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ကင္းတဲ့ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈကို ေခတ္လူငယ္ေတြ ပိုႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ငယ္စဥ္ကလို မိဘရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ထားရာေန ေစရာသြားတဲ့ ေခတ္အခါနဲ႔ အလွမ္းေဝးလာတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ ျဖစ္လာၿပီလို႔ သံုးသပ္မိတယ္။ တစ္ဖက္စြန္း လမ္းလြဲ မေရာက္ေစပဲ မဇိၥ်မပဋိပါဒါက်က် ေလွ်ာက္လွမ္းေနဘို႔ကို မီးေမာင္းထိုးျပဘို႔သာ လိုပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ တားရခက္တဲ့ ကိစၥရပ္မ်ိဳးေတြမွာလည္း ဘဝပ်က္ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ မဟုတ္ရင္ က်မေလွ်ာ့ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ေျပာဆို ဆံုးမတဲ့အခါမွာလည္း ‘အေျပာမတတ္လွ်င္ဆဲတာနဲ႔တူ’ ဆိုသလို ဆူပူ ေအာ္ဟစ္ေနမဲ့အစား နားဝင္ေအာင္ ေျပာဆို ဆံုးမသင့္ပါတယ္။ က်မတို႔လည္း တစ္ခ်ိန္က လူငယ္ေတြပါပဲ။ လူငယ္ဘဝကို ျဖတ္သန္းစဥ္အခ်ိန္က အနည္းနဲ႔အမ်ား အမွားဆိုတာ ရွိခဲ့ၾကစၿမဲပါ။ သားသမီး၊ ေအာက္လက္ငယ္သားတို႔ကို စကားနဲ႔ျဖစ္ေစ ဟန္အမူအယာနဲ႔ျဖစ္ေစ ဖိႏွိပ္ ေစာ္ကား ထိိုးႏွက္ျခင္းမ်ိဳး ေရွာင္ရွားသင့္ပါတယ္။ ေဒါသနဲ႔ မကင္းတဲ့ လူသားတိုင္း ေတြ႔ႀကံဳတတ္ရစၿမဲပါ။ ေဒါသအေလွ်ာက္ ကိုယ္ကေျပာလိုက္မိၿပီး ေဒါသျပယ္တဲ့အခါ လြယ္ကူစြာ ေမ့ေပ်ာက္ သြားႏိုင္ေပမယ့္ ခံရသူအဖို႔ ရရွိခဲ့တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာဟာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေမ့ေပ်ာက္ဘို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူပါဘူး။ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ေဒါသကို ေဒါသမွန္းသိရင္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေဒါသကေန အေဒါသအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားမွာပါ။ စိတ္ဓာတ္က်လြယ္တဲ့ သားသမီးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရင္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ တဒဂၤအမွားဟာ ဘဝတစ္ခုလံုးကိုပါ အဆံုးသတ္ သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အသိတရားကို မွတ္ဘို႔ ခက္ေနရင္လည္း ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ ထြက္ေပါက္ တစ္ခုခုကို ရွာၿပီးေဒါသေတြကို သြန္ခ်လိုက္ပါ။ ဥပမာ ကိုယ္ဝါသနာပါရာ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္လိုက္ရင္ ေဒါသဟာ အလိုလို ေျပေလ်ာ့သြားမွာ အေသအခ်ာပါ။
တစ္ခါတစ္ရံ အမွတ္မထင္ မဆင္မျခင္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ တစ္ဖက္သားအတြက္ နစ္နာတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ စကားေျပာရာမွာလည္း ၿပီးစလြယ္ မေျပာသင့္ပါ။ တကယ္လို႔သာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္အေပၚ စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ ျပဳမူ ေျပာဆိုလာခဲ့ရင္လည္း တန္ျပန္မဲ့အစား စိတ္ဖိစီးမႈရဲ႕ ထြက္ေပါက္ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြၿပီး စိတ္ေျဖျခင္းရဲ႕ ရလဒ္ဟာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို ရရွိခံစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ဆံုးရႈံးမႈနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္က် ေပ်ာ့ညံ့တဲ့စိတ္ကို ဥပေကၡာျပဳၿပီး လက္က်န္ဘဝအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈရဘို႔ သခၤန္းစာရျခင္းလို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါ။ ဒီသံသရာ ဝဲဂယက္ႀကီးထဲကေန ကြ်တ္လြတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေသးတဲ့ ကာလ တစ္ခုအထိ က်မတို႔အားလံုး ‘ဆံုလည္ႏြား’ လို မရပ္မနားတမ္း လည္ပတ္ရင္း ကိုယ္ျပဳခဲ့သမွ် အတိတ္ကံ အေႂကြးေတြကို ေပးဆပ္ေနၾကရအံုးမွာပါ။ ဒီပို႔စ္ေလးကေတာ့ က်မရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ သက္သက္ကိုသာ ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ း)
သံသရာဆိုတာ
မသိမႈေၾကာင့္ ထင္ရာလုပ္
ထင္ရာလုပ္လို႔ ဒုကၡရ
ဒုကၡထဲက အျမစ္ထြက္
အျမစ္ထြက္လို႔ အပင္ေပါက္
ခ်ာလည္ဒုကၡေရာက္။ ။
(အရွင္နႏၵာစရိယ-ဝမ္းတြင္း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္ဝၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ခဏေစာင့္ပါ...