မြမ္းၾကပ္မႈရဲ႕ထြက္ေပါက္

ညေန ၅နာရီ၁၀မိနစ္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေန႔စဥ္ပံုမွန္အတိုင္း ခ်ည္မွ်င္ဌာန၊ ယကၠန္းဌာန၊ ေဆးဆိုးဌာန၊ ဘြိဳင္လာနဲ႔ လွ်ပ္စစ္ဌာန အသီးသီးမွာ တာ၀န္ကိုယ္စီ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ က်မတို႔ အင္ဂ်င္နီယာအဖြဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြ ၿပီးဆံုးသြားၿပီမို႔ ေတာင္းေအ့စ္ အျပာေရာင္ ဖယ္ရီကားေလးရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္း ဦး၀င္းတစ္ေယာက္ ေဆာင္ရြက္ေနက် တာ၀န္အတိုင္း က်မတို႔အဖြဲ႔ကို ေခၚေဆာင္ကာ သမိုင္း ခ်ည္မွ်င္နဲ႔အထည္ စက္ရံုကေန အင္းစိန္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း စတင္ ေမာင္းႏွင္လာပါတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔ အၾကာမွာ ပထမဦးဆံုး ဆင္းရန္ပြိဳင့္ျဖစ္တဲ့ က်မေနထိုင္ရာ ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ ဦး၀ိစာရ အိမ္ရာစခန္းဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဖယ္ရီကားေပၚမွာ ပါလာခဲ့ၾကသူ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ၅-ဦးတို႔ဟာ တစ္ေလွထဲစီးၿပီး တစ္ခရီးထဲ သြားေနၾကသူမ်ားျဖစ္သလို တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ အရည္အေသြးနဲ႔ အေရအတြက္ ျပည့္မီၿပီး သတ္မွန္ခ်ိန္အတြင္း ထုတ္ကုန္ေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ဘို႔ ဆိုတဲ့ တူညီတဲ့ ခံယူခ်က္ကို လက္ကိုင္ထားၾကသူမ်ား ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အလုပ္ခြင္ ၀ဲဂယက္ထဲမွာ တစ္၀ဲလည္လည္ ေန႔တဓူ၀ လည္ပတ္ေနရတဲ့ က်မတို႔ တစ္ေတြအဘို႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ေပးထားရတာမို႔ မိသားစုတစ္စုလို အခ်င္းခ်င္း စက္ရံုနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် အလုပ္ကအစ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အဆံုး တရင္းတႏွီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ ဖယ္ရီကားေလးဟာ က်မရဲ႕ အိမ္ကို ဆိုက္ေရာက္ၿပီလို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ေအးခ်မ္းတဲ့ ခ်စ္စံအိမ္ေလးရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသနဲ႔ အတူ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈ အားလံုးဟာ တမဟုတ္ျခင္း ေပ်ာက္ျပယ္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ တစ္ေန႔တာ မြမ္းၾကပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြက္ မြမ္းၾကပ္မႈရဲ႕ ထြက္ေပါက္ေလးတစ္ခု ရမွန္းမသိ ရေနျခင္းေပါ့။

မူႀကိဳဘ၀ကေန အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀အထိ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေက်ာင္းစာေတြၾကားမွာ လံုးခ်ာလိုက္ေနရတဲ့ က်မရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ အလယ္တန္း ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေခတ္နဲ႔အညီ ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ား ကစားေလ့ရွိၿပီး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အသက္အရြယ္ေလးေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္မဲ့ ဂိမ္းေလးေတြကို အခ်ိန္ပိုေတြမွာ ကစားႏိုင္ဘို႔ လစာထုတ္အၿပီး ရံုးပိတ္ရက္တိုင္းမွာ ၀ယ္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ စားခ်ိန္ အိပ္ခ်ိန္ စာၾကည့္ခ်ိန္နဲ႔ စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြကို သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ အံ၀င္ဂြင္က်ေအာင္ အခ်ိန္ဇယားေလးနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္သန္ေစခဲ့ပါတယ္။ လူသားတိုင္းမွာ ေခါင္းစဥ္မတူတဲ့ မြမ္းၾကပ္မႈေတြ ရွိၾကသလို ခံစားရတဲ့ မြမ္းၾကပ္မႈကို ေလ်ာ့ပါးသြားေစမည့္ ထြက္ေပါက္ေလးေတြလည္း ကိုယ္စီ ရွာၾကသင့္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိတယ္။ သားေတြကို ငယ္စဥ္အခ်ိန္ထဲက က်မေနရာတိုင္း အလို မလိုက္ခဲ့ပါဘူး သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့စိတ္ကေလးေတြ ဒဏ္ရာရေစေလာက္တဲ့ အထိေလာက္လဲ စည္းကမ္းပိုင္း တင္းၾကပ္မႈကို မလုပ္ခဲ့သလို အမွားလုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ အမွားလုပ္ထားမွန္း ကိုယ္တိုင္ သိေအာင္ ဆူသင့္ဆူ ရိုက္သင့္ရိုက္ ဆံုးမခဲ့ဘူးတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူတစ္ေယာက္ စရိုက္တစ္မ်ိဳးဆိုသလို သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အကင္းပါးမႈ လိမၼာပါးနပ္မႈ ကြာျခားၾကပါတယ္။ သားႀကီးက သားငယ္ေလာက္ အရိပ္အကဲ မသိခဲ့တာေၾကာင့္ အသက္ ၅ႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္၊ အသက္ ၇-ႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္ စုစုေပါင္းႏွစ္ႀကိမ္ က်မ ရိုက္ခဲ့ဘူးတယ္။ ရိုက္တဲ့အခါမွာလည္း ႀကံဳတဲ့ေနရာကို မလိုေဒါသနဲ႔ ရိုက္တာမဟုတ္ပဲ အိမ္သားေတြ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ကြယ္ရာ အိပ္ခန္းထဲကို ေခၚကာ သူ႔ရဲ႕အမွားကို မီးေမာင္းထိုးျပၿပီးမွသာ ေျခသလံုးကို ရိုက္ျခင္းပါ။ ညဖက္မွာေတာ့ သူႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔တစ္မ်ိဳးကို လုပ္ေကြ်းၿပီး အရိုက္ခံခဲ့ရလို႔ ခံစားေနရတဲ့ စိတ္မြမ္းၾကပ္မႈရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကို မသိမသာေပးခဲ့တယ္။

သားႀကီးအသက္ ၅-ႏွစ္မွာ အိမ္နဲ႔ ကပ္ရက္က သစ္ပင္ေတြအေပၚ မတက္ရဘူးလို႔ ေျပာထားတဲ့ၾကားက အေမ မျမင္ေလာက္ဘူး ထင္ၿပီး မိဘေတြ အလစ္မွာ သစ္ပင္ ခိုးတက္လိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္၊ တစ္ခါ အသက္ ၇-ႏွစ္မွာ မိဘရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူၿပီး သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုနဲ႔ ျပည္သူ႔ဥယာဥ္ကစားကြင္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။ မသြားခင္မွာ ထိခိုက္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစမဲ့ အေၾကာင္းရပ္ေလးေတြ ေရွာင္ႏိုင္ေအာင္ မွာၾကားလိုက္ၿပီး ေရကို လံုး၀မကူးရဘူးလို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ မွာလိုက္တဲ့ၾကားက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရကူးၾကတာ အားက်ၿပီး ေရဆင္း ကစားတဲ့ ကိစၥ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲ့ဒီေန႔က က်မလဲ သူငယ္ခ်င္းကားနဲ႔ ျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့ သားႀကီးကို အခ်ိန္ပိုေလး ရတာေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ပဲ သြားႀကိဳလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက ေရကန္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးတူးစြာနဲ႔ ေရကစားေနတဲ့ သားႀကီးကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အေရွ႕မွာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ 'သား ျပန္ၾကမယ္' လို႔ေခၚလာခဲ့ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အမွားကို သူကိုယ္တိုင္ နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး ၀န္ခံေစကာ ေျခသလံုးကုိ ရိုက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ က်မရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ခြင့္လႊတ္လိုက္ရင္ ေျပာစကား နားမေထာင္လဲ ရတာပဲလို႔ မွားယြင္းတဲ့ အသိစိတ္ သူတို႔ရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့ ဦးေဏွာက္ထဲကို ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္ ေနရာယူ သြားရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အျပစ္က်ဴးလြန္ဘို႔ ၀န္မေလးေတာ့တဲ့ စိတ္ကို ခံယူသြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူခဲ့တာမို႔ အလိုမလိုက္ျခင္းပါ။ သားသမီးကို မခ်စ္တဲ့ မိဘဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔ အေျခအေန အေၾကာင္းအရပ္တို႔အေပၚ မူတည္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္ရတဲ့ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ သားသမီးတို႔ရဲ႕ အထင္လြဲမႈကို ရင္နာနာနဲ႔ ခံရျခင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ က်မယံုၾကည္တယ္။ သားႀကီးရဲ႕ တစ္သက္တာမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ႀကိမ္ အရိုက္ခံရမႈရဲ႕ ရလာဒ္ကေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မိဘအေပၚ ရိုေသေလးစား ႏြံက်ိဳးခဲ့ပါတယ္။ ညေနဖက္မွာ အေမရိုက္ထားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ သားႀကီးရဲ႕ စိတ္မြမ္းၾကပ္မႈ ထြက္ေပါက္ရေစဘို႔ သူႏွစ္သက္တဲ့ စစ္သားရုပ္ ေသနပ္ေလးေတြနဲ႔ တင့္ခ္ကားေလးေတြပါတဲ့ အရုပ္တစ္ထုပ္ လဟာျပင္ေစ်းကေန ၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာလဲ သူ႔အစ္မ၀မ္းကြဲေတြ အိမ္ေခၚၿပီး ကစားေစခဲ့တယ္။

သားႀကီး ၅-ႏွစ္ သားငယ္ ၇-လ

သားႀကီး ၇-ႏွစ္ သားငယ္ ၂-ႏွစ္ခြဲ အစ္မ၀မ္းကြဲေတြနဲ႔ အမွတ္တရ

သားငယ္က်ျပန္ေတာ့ မိဘရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို အသက္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ အကဲခတ္တတ္ျပန္တယ္။ ဖခင္ျဖစ္သူ အလုပ္ကျပန္လာလို႔ ႏြမ္းနယ္ ပင္ပမ္းလာတာျမင္ရင္ အနားကို မကပ္ေတာ့ပဲ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ ေနတတ္သလို လန္းလန္းဆန္းဆန္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အလုပ္က ျပန္လာတာျမင္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ေျပးဖက္ ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ငယ္ငယ္ထဲက သစ္ပင္တက္ရမွာ ေရကူးရမွာ ပံုမွန္ထက္ ထူးျခားၿပီးလုပ္ရမဲ့ အလုပ္မွန္သမွ်ကို လုပ္ရမွာ ေၾကာက္တတ္သူ ပီပီ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ အရိုက္မခံခဲ့ရပါဘူး။ စရိုက္မတူ တမူစီကြဲျပားၾကေပမယ့္ တူညီတဲ့ အခ်က္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေက်ာင္းစာသင္ေနတဲ့ အရြယ္မွာ အိမ္စာမၿပီးရင္ အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေကာင္းေလးကေတာ့ ညီအစ္ကိုေတြ တူညီၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စာမက်က္လို႔ စိတ္ပူရတယ္ဆိုတာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ က်မ မခံစားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို မူႀကိဳဘ၀ကေန တကၠသိုလ္ ေရာက္သြားတဲ့အထိ မိသားစု တစ္ေယာက္လို ေစတနာ အျပည့္အ၀နဲ႔ အနီးကပ္ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ေဒၚနီလာလြင္ကိုလည္း က်မအၿမဲတန္း ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းစာဖက္မွာသာ လံုးပမ္းေနၾကၿပီး စိတ္ပင္ပန္းမႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစဘို႔အတြက္ ငယ္စဥ္ထဲက စိတ္ထြက္ေပါက္ အျဖစ္ အေပၚမွာ က်မေရးခဲ့သလို သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ေပးမႈဟာ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ မွန္ကန္တဲ့ ထြက္ေပါက္ေလးေတြကို ကိုယ္စီ ရွာတတ္ က်င့္သံုးလာတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ စကားေလးႀကံဳတုန္း က်မထည့္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရပ္ေလး တစ္ခုကေတာ့ သားသမီးတိုင္းကို ခ်စ္တဲ့မိဘတိုင္းမွာလဲ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုေလးေတြ ကြဲလြဲၾကပါတယ္။ က်မတို႔ မိခင္ေနရာ ယူထားသူေတြအတြက္ သားသမီးကို ဘယ္လိုလိမၼာေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္ေ ေျပာေျပာ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲမႈအေပၚမွာ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြ ဒြန္တြဲေနတာမို႔ သမီးမေမြးခဲ့တဲ့ က်မအဖို႔ သားေတြကို အသက္ ၁၅-ႏွစ္အထိသာ အနီးကပ္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ခဲ့တယ္။ မိခင္ဆိုတာ ရင္ခြင္ပိုက္ဘ၀ထဲက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ရွိတဲ့ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေျခဖ၀ါးေလးေတြနဲ႔ ကန္ေၾကာက္တာကို ခံခဲ့ရသလို မ်က္ႏွာကို ကုတ္ျခစ္ ရိုက္ႏွက္တာကိုလည္း ေက်နပ္စြာနဲ႔ အၿပံဳးမပ်က္ ခံခဲ့ရျပန္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လက္ဆုပ္ ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ ႏြယ္က်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြကို ဖမ္းဆုပ္ ေဆာင့္ဆြဲတဲ့ အခါမွာလဲ မိခင္တိုင္း ၾကည္ႏူးေနၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အသက္ ၇-လ ေက်ာ္ လူငုတ္တုပ္ သြားငုပ္တုပ္အခ်ိန္ ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ေကြ်းေနစဥ္ သြားဖံုးယားလို႔ သြားယားလို႔ မိခင္ရဲ႕ ႏို႔ကို ကိုက္ထားတဲ့ အခါလည္း နာက်င္ေပမယ့္ မိခင္တစ္ေယာက္မို႔ ဟန္မပ်က္ ေတာင့္ခံခဲ့ၾကရျပန္တယ္။ အဖက္ဖက္မွာ ဘယ္လို အႏြံတာခံ အလိုလိုက္အံုးေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မွာေတာ့ ဖခင္ရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမ လမ္းေကာင္းျပမႈဟာ သားေတြေျပာဆိုသမွ် ယံုလြယ္တဲ့ မိခင္ထက္ေတာ့ သာလြန္တယ္ဆိုတာကို က်မလက္ခံယံုၾကည္တာနဲ႔အမွ် ဖခင္ကို လက္လႊဲေပးခဲ့ပါတယ္။ ဖခင္ရဲ႕သြန္သင္မႈ ေအာက္မွာ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လိမၼာေရးျခားရွိမႈ အတြက္လည္း ေက်းဇူးရွင္ ခင္ပြန္းကို အၿမဲတန္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။

အသက္ငယ္စဥ္ကပင္ ဂိမ္းကစားျခင္းကို အားသန္ခဲ့တဲ့ သားတို႔ဟာ အခ်ိန္ပိုေတြမွာ ဂိမ္းကစားခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က က်မကို သားႏွစ္ေယာက္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းခဲ့လဲလို႔ ေမးၾကသလို က်မက သူတို႔ေလးေတြကို 'စာက်က္ပါ' လို႔ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ရပါပဲ အခ်ိန္မွန္မွန္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ စာေမးပြဲ ေအာင္ေလ့ရွိတဲ့ သားေတြကို ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းခဲ့လဲလို႔ ေမးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မမွာ အေျဖမရွိခဲ့ဘူး ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုတဲ့ အေျဖကို က်မတစ္ခါမွ မေပးႏိုင္ခဲ့သလို ဘယ္လိုအေျဖေပးရမယ္ ဆိုတာလဲ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့ဘူး။ က်မ စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ငယ္ရြယ္တဲ့ အခ်ိန္ကထဲက ဒီကေန႔အထိ က်မ လုပ္သင့္တယ္ ထင္တဲ့အရာကို လုပ္ေစၿပီး မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ထင္တဲ့ အရာေတြကို ေရွာင္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဂိမ္းကစားတိုင္းလဲ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကို ပ်က္စီးေစျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသနဲ႔ အေၾကာင္းအရာတို႔အေပၚ မူတည္ၿပီး လူငယ္ လူရြယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဂိမ္းကစားတာဟာ စတိုင္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွာ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ ဂိမ္းကစားေနတဲ့ သားသမီးမ်ားကို ပိတ္ပင္ တားျမစ္မယ္ဆိုရင္လဲ ခိုင္လံုတဲ့ အေထာက္အထား အခ်က္အလက္တို႔နဲ႔ ျပသမွသာ ကိုယ့္စကား ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာပါ။ အခုလို ထည့္ေျပာရျခင္းဟာ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔အတူ ယွဥ္တြဲေျပာင္းလဲေနတဲ့ လူငယ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ေတြးေတာႀကံဆမႈ ခံယူခ်က္ သံုးသပ္ခ်က္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ဟာ ေျပာင္းလဲေနတာေၾကာင့္ မိဘနဲ႔ သားသမီးအၾကား ၀ိေရာဓိအသြင္ မေဆာင္ေစရန္ ေစတနာထားၿပီး အႀကံေပးခ်င္းသက္သက္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ မိဘျဖစ္သူေျပာတာကို လက္မခံတဲ့အခါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမဲ့အစား ေအာ္.. သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈ မြမ္းၾကပ္မႈရဲ႕ ထြက္ေပါက္တစ္ခု သူတို႔လုပ္ေဆာင္ေနတာပါလားလို႔ နားလည္ေပးလိုက္ရင္ မိဘနဲ႔သားသမီး ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို ရရွိေစမွာအမွန္ပါ။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္