တီတင့္ (စက္မွု တကၠသိုလ္): မွတ္မွတ္ရရ တဂ္ပို႔စ္မ်ား

မသက္ေ၀ရဲ႕ ဖိနပ္ေလးတစ္ရံ၊ ေနာက္တစ္ပုဒ္က အိတ္ေမွာက္ဖါသြန္ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္၊ တစ္ခါ ေမာင္ရန္ေအာင္ရဲ႕ ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရ အစရွိတဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေလးေတြကို ေရးဘို႔ ဆက္တိုက္ပ်က္ကြက္ခဲ့တယ္။ ဒီထက္မကပိုလို႔ ဆိုးတာကေတာ့ ဖုန္းေလးသံုးၿပီး ဘေလာ့ကိုအလည္သြားလို႔ မရတဲ့ေနရာကို ေရာက္ခဲ့တာမို႔ လစ္ဟင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနခဲ့ျပန္တယ္။ ဘယ္လိုရွင္းျပရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြသာ ခ်ၿပီး ေရးျပရမယ္ဆိုရင္လည္း ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ ရွိသြားႏိုင္ပါတယ္ ရန္ကုန္ကို မၾကာခဏ ျပန္ေရာက္တဲ့ ၃-၄-၅ ရက္မွာလဲ အလုပ္ေႂကြးေတြ ဆပ္ရင္းသာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္စၿမဲ။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာျမင့္သြားတဲ့အတြက္ တဂ္ပို႔ေလးေတြ အစခ်ီၿပီး ျပန္ေရးမယ္ ႀကံေပမယ့္လဲ ဘယ္ကစလို႔ ေရးရမယ္ လမ္းစကရွာမေတြ႔ျပန္။

စကားမစပ္ မသက္ရဲ႕ တဂ္ပို႔စ္ေလးႏွစ္ပုဒ္က ဖိနပ္နဲ႔ ဆလင္းဘက္ဆိုလို႔ ေစ်း၀ယ္ထြက္တိုင္း က်မ အကႌ်စ လံုခ်ည္စကို ၀ယ္ေလ့မရွိေပမယ့္ ဖိနပ္နဲ႔ ဆလင္းဘက္ကိုေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ရွာ၀ယ္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။ ဖိနပ္ေလး တစ္ရံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္မွန္ေလးတစ္ခု လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က က်မရဲ႕ခင္ပြန္း နယ္ကေန အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာေတာ့ က်မအတြက္ နီညိဳေရာင္ ကတၱီပါဖိနပ္ပါးေလး တစ္ရံ ၀ယ္လာေပးတယ္။ က်မက အရပ္သာျမင့္တယ္ ဖိနပ္၀ယ္စီးတိုင္း လကၼ၀က္ေလာက္ရွိတဲ့ ေဒါက္ျမင့္ေလးပါမွ သေဘာက် ၀ယ္စီးေလ့ရွိသူပါ။ မိန္းမအတြက္ တကူးတက ၀ယ္လာေပးတဲ့ ကတၱီပါ ဖိနပ္ေလးကိုေတာ့ က်မ ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး စီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတိုင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို အၿမဲလိုလို သြားေရာက္ဖူးေနက်။ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာရွိတဲ့ ဆူးေလဘုရားကို သြားေရာက္ဖူးေျမွာ္ဘို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကတၱီပါဖိနပ္ေလး ခ်စီးတဲ့ သံုးရက္ေျမာက္မွာ။ ဆူးေလဘုရားေရာက္ေတာ့ ေျမာက္ဘက္မုဒ္ဦးကေန ဘုရားကပ္လွဴဘို႔ ပန္းစံုနဲ႔သေျပကို၀ယ္ေနစဥ္မွာ ဆိုင္ရွင္က ဖိနပ္ေလးေတြ ထားခဲ့လို႔ရတယ္ေနာ္ ခုန္ေအာက္မွာထားလိုက္ဆိုလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကတၱီပါ ဖိနပ္ေလးေတြ ကိုယ္စီခြ်တ္ၿပီး ဆိုင္ရွင္ညႊန္ျပတဲ့ ကုလားထိုင္ေအာက္မွာထားခဲ့ၾကတယ္။ တစ္နာရီခန္႔ေလာက္ အၾကာ ဘုရားဖူးၿပီး အျပန္မွာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ဖိနပ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆိုင္ရွင္ကိုေမးေတာ့လဲ အမွတ္တမဲ့မို႔ ဘယ္သူယူသြားတယ္ဆိုတာ မသိလိုက္ဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဖိနပ္မပါပဲ ကားလမ္းကူးၿပီး ဘုရားနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးမွာ ရွိတဲ့ဖိနပ္ဆိုင္မွာ အဆင္ေျပသလို ၀ယ္စီးၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ က်မရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကိုယ္နဲ႔ မထိုက္လို႔ ေပ်ာက္တာလို႔ပဲ ယူဆစၿမဲပါ။ ထူးထူးျခားျခား အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ၀ယ္ေပးတဲ့ ဖိနပ္ေလးမို႔ ထင္ပါရဲ႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ မထိုက္လို႔ထြက္သြားတယ္လို႔ပဲ စိတ္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ရွားရွားပါးပါး ဖူးရခဲေပျခင္း ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က ဆူးေလဘုရားမွာ ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးတစ္ရံကို မေမ့ႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရေလးမို႔ တဂ္ပို႔စ္ေလးအျဖစ္ ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ကတၱီပါဖိနပ္ေလးေပ်ာက္သြားလို႔ ျပစရာမရွိေတာ့ပါ :)

မသက္ေ၀ရဲ႕ အိတ္ေမွာက္ဖာသြန္ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္ တဂ္ပို႔စ္ေလးကိုလဲ အရွိန္ေလးရလာၿပီမို႔ တခါတည္း ေရးတင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ၾသဂုတ္လ ႏွစ္ဆယ့္ခြန္အစား ႏို၀င္ဘာလ တစ္ဆယ့္ေျခာက္မွာ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ တင္လိုက္ၿပီေနာ္… :P က်မအသံုးျပဳခဲ့သမွ် ဆလင္းဘက္ အိတ္တိုင္းလိုလို ဆိုဒ္ႀကီးႀကီးသံုးတာကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်တဲ့အတြက္ ပစၥည္းအေတာ္မ်ားမ်ား ထည့္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။ က်မငယ္ငယ္ထဲက ဘာ၀ယ္၀ယ္ စာရင္းမွတ္တဲ့အက်င့္ရွိသလို ၀ယ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ရတဲ့ေဘာက္ခ်ာ စာရြက္ေတြကို ဆလင္းဘက္ထဲထည့္ကာ တစ္ပတ္တစ္ခါ စာရင္းရွင္းတမ္း လုပ္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။ စာရင္းကေတာ့ အၿမဲျပည့္စံုေနေလ့ ရွိခဲ့ေပမယ့္ လက္ထဲမွာ လက္က်န္ေငြက မရွိသေလာက္ အၿမဲဘိုင္ျပတ္တတ္ပါ့တယ္ :P ။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးတဲ့အခါမွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ကိုယ့္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ စည္းစံနစ္ႀကီးသူမို႔ အရင္လို စာရင္းကို တစ္ပတ္တစ္ခါ စုထားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ေန႔စဥ္ ၀ယ္ျခမ္းတဲ့ ေစ်းဘိုးကအစ စာရင္းမွတ္တမ္း ေရးရသလို အခါအားေလွ်ာ္စြာ အစစ္ေဆး ခံရပါတယ္။ စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္းျဖစ္ေအာင္ က်မကိုကူညီတယ္လို႔ပဲ ယူဆခဲ့တယ္ေလ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မရဲ႕ ဆလင္းဘက္ကို သြန္ေမွာက္လိုက္ရင္ ျမင္ရမဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ပံုမွာျပထားတဲ့အတိုင္း အေတာ္ေလး စံုစံုလင္လင္ ထည့္ျဖစ္လာတယ္။ သြားရင္းလာရင္း လိုတတ္တာေလးေတြ လြယ္လြယ္ကူကူ ရေစဘို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး တစ္စတစ္စ စံုလာျခင္းပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္အေသး တစ္လံုး၊ ဘုရားပံုေတာ္ ကရင္ပတ္ဖ္ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူး (ေဆာင္းတြင္းႏႈတ္ခမ္းေျခာက္လို႔ ဆိုးဖို႔ပါ) ေသာ့တြဲ မီးျခစ္ မယ္မိုရီစတစ္ ေဘာပဲန္ နီ နက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေပႀကိဳး ကပ္ေက်း လက္သည္းညွပ္ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆး ရွဴေဆးဗူး အပူလိမ္းေဆး တစ္သွ်ဴးထုပ္ ဖုန္းဘက္ထရီအပို အေႂကြေစ့ (ဖုန္း top up လုပ္ရင္ ခဲျခစ္ဖို႔ ) ေရႊမိုးေငြမိုးႀကဲတုန္းက ေကာက္ထားတဲ့ ေငြစကၠဴ (ဟဲန္ဖုန္းနဲ႔ ကင္မရာ အျပင္ေရာက္ေနလို႔ က်န္ခဲ့တယ္ :P ) လူတစ္ေယာက္ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ မသက္ေရ အိတ္သြန္ၿပီးသြားပါၿပီ :)

ေမာင္ရန္ေအာင္ရဲ႕ ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရကိုေတာ့ ေနာက္ႏွစ္က်မွ ေရးေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးမိခဲ့ေပမယ့္ မနက္ျဖန္အတြက္ေတာင္ မေသခ်ာ မေရရာပဲ ေျပာင္းလဲျမန္တဲ့ ျဖစ္ပ်က္သဘာ၀ တရားေတြေၾကာင့္ တစ္လက္စထဲ ေရးျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရေလးကို ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန ခံစားခ်က္ အဖံုဖံုနဲ႔ ေရးသားထားတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ားရဲ႕ ပို႔စ္မ်ားစြာကို ဖတ္ခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ခဲ့မိတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေဒးေလးဟာ ဘေလာ့ဂါေတြအတြက္ ခိုင္မာတဲ့ အုတ္ျမစ္တစ္ခ်ပ္ကို မ တည္ေပးလိုက္တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ နကိုယ္ထဲက ဘေလာ့ဂါေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိၿပီး အနီးကပ္ ျမင္ေတြ႔ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ က်မအတြက္ အခြင့္အေရးေပၚလာတိုင္း ဆံုေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မွတ္တမ္းေလးေတြ ထားခဲ့တယ္။ ဒီပို႔စ္ကို ေရးေနတဲ့ကာလအထိ က်မအျပင္မွာ ရင္းႏွီးခင္မင္စြာ ေတြ႔ျမင္ဘူးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ၁၁၃ေယာက္ကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဘေလာ့ေဒးမွာ အမွတ္တရ ေဖာ္ညႊန္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ထဲမွာ က်မကို ေရွာင္ပုန္းေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလဲ စည္းရံုးၿပီး ရေအာင္ေတြ႔ဘို႔ သံဓိဌာန္ခ်ထားပါတယ္ :D ။ ဘေလာ့ဂါမ်ား တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈရဲ႕ အၾကားမွာ ဘယ္လို ၾကားခံတံတိုင္းမွ ကာစီးလို႔မရသလို က်မေတြ႔ဆံုခဲ့ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ား အခ်င္းခ်င္း ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ရိုးသားပြင့္လမ္းျခင္းမ်ားနဲ႔သာ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ေနၾကသူမ်ား အျဖစ္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ တဂ္ပို႔စ္ေလးေတြနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ 'အန္တီတင့္၏ အမွတ္တရေလးမ်ား' ဘေလာ့ေလးကို ျပန္လည္ႏိုးထေစခဲ့ပါၿပီ။ တဂ္ပို႔စ္ေရးဘို႔ တိုက္တြန္းသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ဘေလာ့ဂါမွတ္တမ္းေလးေတြက-

ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာ အရင္ဆံုးျမင္ဘူးတာ ညီမေရႊစင္ပါ