19.2.14
ဆံုဆည္းရာေျမ
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္က ဘေလာ့ကို လြမ္းတာနဲ႔ ဘေလာ့ရြာႀကီးထဲမွာ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ လည္ဖတ္ရင္း ကိုကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔) တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါတို႔ ရင္ထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းသိတဲ့ တဂ်ီးမင္းရဲ႕ ဘေလာ့ကို ျဖတ္သြားရင္း အမွတ္တမဲ့ ဖတ္ခဲ့မိတဲ့ ကဗ်ာေလးေၾကာင့္ က်မရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘ၀ ေက်ာင္းတက္စအရြယ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ အေတြးထဲမွာ တစ္၀ဲလည္လည္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ေရးခြင့္ ႀကံဳရျပန္ေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူ မႏၲေလး နန္းတြင္းမွာ တာ၀န္က်စဥ္ကာလ ဆိုပါေတာ့။ က်မ ေက်ာင္းစတက္ရမဲ့ အခ်ိန္က မႏၲေလးမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းအမ်ားႀကီးထဲက အမ်ိဳးသမီး ကြန္ဗန္႔ေက်ာင္းႏွစ္ေၾကာင္းဟာ အၿပိဳင္အဆိုင္ နာမည္ရွိခဲ့ၿပီး အမ်ိဳးသမီး ခါးပတ္နီေက်ာင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ခါးပတ္ျဖဴေက်ာင္းဆိုၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည္ရွိခဲ့တယ္။ က်မကိုေတာ့ မိဘေတြက ခါးပတ္ျဖဴေက်ာင္းမွာ စတင္တက္ခြင့္ေပးၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူကိုေတာ့ ေယာက္်ားေလးစိန္ပီတာေက်ာင္းမွာ တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ အိမ္မွာ စားလိုက္ အိပ္လိုက္ ကစားလိုက္ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်ၿပီး ေက်ာင္းတက္ပ်င္းတဲ့ က်မအဖို႔ေတာ့ အဖြား အေဖ အေမ အေဒၚေတြ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေက်ာင္းတက္ဘို႔ ခါးခါးသီးသီးျငင္းဆန္ၿမဲမို႔ က်မရဲ႕ေပ်ာ့ကြက္ကို သိၾကတဲ့ အားေလ်ာ္စြာ ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆံျဖစ္တဲ့ မုန္႔ဘိုးနဲ႔မွ်ားၿပီး ေက်ာင္းတက္ေစခဲ့တယ္။ က်မရဲ႕ ငယ္နာမည္ 'လုလု' ပါ။ အေဒၚေတြက 'လုလု ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းတက္' လို႔ေမးတိုင္း က်မက 'မုန္႔ဘိုးရလို႔တက္' ဆိုၿပီး ေျဖေလ့ရွိတယ္။ စကားႀကံဳတိုင္း ဒီေန႔ဒီရက္အထိ အေဒၚလတ္က ေျပာေနစၿမဲ။
မနက္ ဖခင္ရဲ႕ ရံုးကားနဲ႔ ေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႔တယ္။ ပထမဦးဆံုး တက္ရတဲ့ေန႔မို႔ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳး တည့္တည့္သြား အစရွိတဲ့ လမ္းေတြကို က်မအေသအခ်ာ လိုက္ၿပီးမွတ္သားထားခဲ့တယ္။ က်မရဲ႕ ဥာဏ္ရည္က သာမန္ထက္ နိမ့္ၿပီး လူကလည္း ခပ္အူအူမို႔ က်မကို အိမ္က အသက္ ၆-ႏွစ္ျပည့္မွ ေက်ာင္းစထားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ မွတ္ဥာဏ္နည္းပါေစ ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကိုေတာ့ မရ အရ အလြတ္က်က္ၿပီး မွတ္ခဲ့တယ္ အေၾကာင္းရွိတာကိုး။ ေက်ာင္းေရာက္လို႔ က်မေက်ာင္းဂိတ္ႀကီးကေန အတြင္းကို ၀င္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ က်မကိုလိုက္ပို႔တဲ့ ဖခင္ရဲ႕ ကားေလးလဲ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ျပန္လွည့္ထြက္သြားတယ္။ က်မ ေက်ာင္းတက္လို႔ ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔ဖိုး ၁၀ျပားကို မုန္႔တန္းကို အရင္ရွာၿပီး မုန္႔၀ယ္စားလိုက္ေသးတယ္။ မုန္႔စားလို႔ ၿပီးသြားတဲ့အခါ ဟိုလိုလို သည္လိုလိုနဲ႔ ေက်ာင္းဂိတ္ႀကီးဆီကို ျပန္လွည့္လာၿပီး အိမ္ကိုဦးတည္ၿပီး ေက်ာင္းလစ္ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါက မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ အရူူးေတြေပါတယ္လို႔ အဖြား အေဒၚေတြကေျပာေပမယ့္ ေၾကာက္ရမွန္းမသိခဲ့တဲ့ က်မပါ။ ကေလးရဲ႕ သဘာ၀ အထိန္းအကြပ္မပါေတာ့ အိမ္ျပန္လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လဲ အႏၲရာယ္ကိုအလ်ဥ္းမသိ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါဆိုသလို အိမ္ေရာက္ဘို႔သာ စိတ္ကေလာေနတာေၾကာင့္ မေျပးရံုတမယ္သာ။ နန္းေတာ္အေနာက္ဖက္ ဂိတ္ႀကီးက၀င္ၿပီး အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တြက္ၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းကေန အိမ္အထိ အနည္းဆံုး ၁နာရီမက ေလွ်ာက္ရမွာအေသအခ်ာပါ။ ငယ္ငယ္ထဲက အဲ့လိုဇြဲႀကီးတဲ့ က်မ :P။ ၿခံထဲ၀င္လာတဲ့ က်မကို ဖြားဖြားက တအံ့တၾသၾကည့္ရင္း အိမ္ရွိလူကုန္ကို ေအာ္ဟစ္ေခၚပါေတာ့တယ္။ ညေန ဖခင္ျပန္လာေတာ့ က်မေက်ာင္းလစ္တဲ့အေပၚ အေျခခံၿပီး ေရွ႕ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကရတဲ့ လူႀကီး စကား၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ရိုက္ႏွက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပဲ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိတာေတြကို စီကာပတ္ကံုး ေျခာက္လွန္႔ ေျပာဆိုၾကတယ္။ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ တစ္ေခါက္ဟာ က်မအတြက္ အမွတ္တရေလးေပါ့။
ျပန္ေတြးမိရင္ လက္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မို႔သာ လက္ခံေနမိတဲ့တိုင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ ကေလးဘ၀ဆိုတာ ေၾကာက္ရမွန္း မသိ။ အႏၲရာယ္ကို မျမင္။ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳး နားမလည္။ အဲ့ဒီလိုအမွားမ်ိဳးကို က်ဴးလြန္တဲ့အတြက္ လူႀကီး မိဘေတြအေနနဲ႔ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပ ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မိဘေနရာ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ကေလးေတြ မွားႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ႀကိဳထင္ ခ်င့္ခ်ိန္ ေတြးဆၿပီး အမွားမလုပ္ခင္က ဟန္႔တားမႈေလးေတြ ျပဳလုပ္သင့္တာကို နားလည္ သေဘာေပါက္မိတယ္။ တားထားရက္နဲ႔ ဇြတ္တိုး လုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အမွားကို ေထာက္ျပၿပီး အသက္အရြယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ ျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးေလးေတြကို ေပးသင့္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အျပစ္လုပ္မွန္း သိရက္နဲ႔ ခ်စ္လို႔ သနားလို႔ ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေနရင္ေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ထိန္းသိမ္း ကြပ္ကဲဘို႔ ခက္သြားမွာအမွန္။
ဒီတစ္ပတ္လည္း ဘေလာ့ကို လြမ္းလာတာနဲ႔ ဘေလာ့ရြာႀကီးထဲ ထပ္ေရာက္လို႔ လာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္လည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ တဂ်ီးမင္းရဲ႕ "ဘကုန္းရြာမွ ဖဦးထုပ္ ခ်စ္သူမ်ား" ပို႔စ္ကို ဖတ္ဘို႔ ႀကံဳသြားျပန္တယ္။ ထန္းသီးေႂကြခိုက္ က်ီးနင္းခိုက္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်တာမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ေရတြင္းေလးထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်လိုက္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါတုိ႔ ဆံုဆည္းရာေျမမွာပဲ အရိုးထုတ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ စိတ္ကူး စိတ္သန္းနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ပူေလာင္မႈေတြ ေရာႁပြမ္းေနတဲ့ ေဒါသ ေလာဘ ေမာဟတို႔ရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ဖဦးထုပ္ၿမိဳ႕ႀကီးကေန မခြဲႏိုင္မခြာရက္ပဲ စြဲကပ္ေနတဲ့ ဘကုန္းက က်မခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြေရာင္းရင္း အေပါင္းအသင္းမ်ားကိုလဲ အရင္လို လံုၿခံဳမႈေပးတဲ့ ဘကုန္းရြာေလးမွာ တစ္အိမ္တက္ တစ္အိမ္ဆင္း သာေရး နာေရး ပညာေရး သာသနာေရး ကိစၥရပ္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရင္းႏွီးေဖၚေရြစြာနဲ႔ တိုင္ပင္ညွိႏိႈင္း ေဆြးေႏြးၾကေစလိုတယ္ ဒီေတာ့ အားနာပါးနာ မသိမသာ အတင္းကာေရာ ဖဦးထုပ္ၿမိဳ႕ကိုအေရာက္သြားၿပီး စိမ္းလန္းစိုေျပ ဆံုဆည္းရာေျမကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါေတာ့လို႔ တိုက္တြန္းမိခဲ့တယ္။
တစ္ခါက ဖတ္ဘူးခဲ့တဲ့ 'သတိထား' ဆိုတဲ့ ပညာေပး စာစုေလး
မေကြ႔မေထာင့္ လမ္းေျဖာင့္တရား
ရွိရဲ႕သားနဲ႔ သူမ်ားရူးတိုင္း နင္မရူးနဲ႔
ထူးသည့္အခါ ၀ိပႆနာကို ခါခါပြားမွ
ေရာက္မည္ သံသရာ အစဥ္ပါမည္
နင္သာသတိထား။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ခဏေစာင့္ပါ...