တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား -၁

က်မရဲ႕ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အသက္ ၅ႏွစ္ကအစျပဳလို႔ ထင္ထင္ရွားရွား မဟုတ္ေပမယ့္ ခပ္ေရးေရးေလးေတာ့ မွတ္မိေနပါတယ္။ က်မရဲ႕ ေဖေဖက ရွမ္းျပည္ လြယ္လင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တပ္မွာ တာ၀န္က်စဥ္ အခ်ိန္အခါကေပါ့။ ညေနပိုင္း ေနေစာင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်မရဲ႕ အကိုႀကီးနဲ႔ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စစ္သားႀကီး မႈတ္မဲ့ ခရာသံကို နားစြင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ခရာမႈတ္တဲ့ေနရာနဲ႔ က်မတို႔ အိမ္ကေန ေျပးသြားရင္ ၅မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၀တၱရား မပ်က္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေလးေတြဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ ေစာင့္ေနဆဲမွာပဲ ခရာမႈတ္သံ ထြက္လာၿပီဆိုရင္ အကိုႀကီးက က်မလက္ကိုဆြဲၿပီး ႏႈတ္ကလဲ-

 "လုလုေရ ခရာသံၾကားၿပီ … ေျပးၾကစို႔"

"အင္း ကိုကို" လို႔ က်မကျပန္ေျပာရင္း

 ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး စြမ္းအားရွိသေလာက္ ခရာသံလာရာဆီကို ဦးတည္ကာ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ ေျပးၾကပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္ေတြမွာ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါက ေန႔စဥ္ထုတ္ေပးတဲ့ ရိကၡာအစိုကို သြားယူၾကတာပါ။ ရိကၡာထုတ္မွာပါတဲ့ အသားအရြက္ေတြထက္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာက ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး။ အထုပ္ေလးရၿပီဆိုတာနဲ႔ အထုပ္ထဲက ငွက္ေပ်ာသီးကို ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ထုတ္စားရင္း အိမ္ကို တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လိုက္ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို ခုန္ေပါက္ေျပးလိုက္နဲ႔ ျပန္လာၾကတယ္။ က်မရဲ႕ ေမေမကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း က်မတို႔ျပန္လာမဲ့ လမ္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း အိမ္တံခါး၀ကေန ဆီးႀကိဳၿမဲပါ။ က်မေဖေဖကိုေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ကလြဲၿပီး က်န္ရက္ေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အိပ္ခါနီးအခ်ိန္ေလာက္မွပဲ အိမ္ျပန္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ မနက္ က်မတို႔ ႏိုးခ်ိန္ဆိုရင္ ေဖေဖက ရံုးသြားၿပီမို႔ မျမင္ရျပန္။ ေမေမက ေဖေဖ့ရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ပီပီ တာ၀န္ေက်တဲ့ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္ေပါ့။ ေဖေဖ့ကို နားပူနားဆာ လုပ္တာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူးသလို စကားေျပာရင္လဲ ရယ္စရာေမာစရာေလးေတြနဲ႔ တစ္ဖက္သား ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာဆိုတတ္တဲ့ ေမေမပါ။ ညေနပိုင္းအားရင္ ဂစ္တာေလးေခါက္၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က အသံေသး အသံေၾကာင္နဲ႔ အသံဟစ္။ ရံုးပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ ေဖေဖလဲပါတယ္။ သံပုန္းေခါက္ၿပီး တူးတူးပုန္းတန္းလဲ ကစားျဖစ္တယ္။ 

ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေမြးေက်းဇူးရွင္ မိဘႏွစ္ပါး

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ေဖေဖကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မေတြ႔ရျပန္ဘူး။ ေမေမေျပာေတာ့ ေရွ႕တန္း ထြက္သြားၿပီတဲ့။ ေမေမကခရိယာန္ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ၿပီး သူကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားသခင္ထံမွာ ေန႔ည ၀တ္မပ်က္ ေဖေဖ့အတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနတာကို ခပ္ေရးေရး သတိရေနပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခု က်မအေတြးမွာ အမွတ္ရတာေလးက က်မတို႔အိမ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ညေနပိုင္း ခရာမမႈတ္မီ အခ်ိန္မွာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေရဆင္းကူးၾကတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးက တိမ္တိမ္ေလးနဲ႔ အႏၲရာယ္မရွိတာမို႔ ေမေမက ပိတ္ပင္တာမ်ိဳးမလုပ္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါေတြတုန္းက က်မအေနနဲ႔ က်န္တာေတြ သတိမထားမိေပမယ့္ ေမေမ့ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ေတြဟာ ေဖေဖေရွ႕တန္းက ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔ေတြလို႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ပါတယ္။ ေမေမရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးရႊင္ေနၿပီး ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္းအမယ္ေလးေတြခ်က္ ထမင္းစားပြဲေလး စိုေျပေနတဲ့ ရက္ေတြဆိုရင္ ေဖေဖေရွ႕တန္းက ျပန္ေရာက္လာတတ္တယ္ေလ။ တစ္ေန႔ညေနမွာ ေဖေဖက ေမေမ့ကိုေျပာတယ္ "ကိုယ္တို႔ မႏၲေလးတိုင္းကို ေျပာင္းဘို႔ အမိန္႔က်လာၿပီ" တဲ့။ က်မ ျဖတ္ကနဲဆိုသလို အေတြးေလး၀င္လာတာကေတာ့ ညေနတိုင္း စားရတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေလး မစားရေတာ့ဘူး။ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ေရမေဆာ့ရေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔အတူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တစ္ဘ၀စာထဲက မွတ္တိုင္ေလးတစ္တိုင္ အျဖစ္ ေျခရာ ခ်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္