တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၂

က်မရဲ႕ဖခင္ ရွမ္းျပည္နယ္ လြယ္လင္တပ္ကေန မႏၲေလးတိုင္း စစ္းဌာနခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ က်တယ္လို႔ သိရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး က်မရဲ႕ ေမေမဟာ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ရွိေနတာကို အထူးတလည္ ဂရုမျပဳႏိုင္ေတာ့။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထုပ္ပိုးေနပါေတာ့တယ္။ အမိန္႔က်ၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္း ေျပာင္းရမွာမို႔ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ္၀န္ အရင့္အမာျဖစ္ေနတဲ့ ေမေမ့ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးဘို႔ရာ ေဖေဖက ရဲေမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီကိုယူေစခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္လဲ ေမေမတစ္ေယာက္ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ထုပ္ပိုးတဲ့ အလုပ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ (စစ္တပ္မွာ စစ္သည္မ်ားရဲ႕ ဇနီးမ်ားကို ရဲေမလို႔ ေခၚဆို သံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္) တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ကုန္ဆံုးရင္း က်မတို႔မိသားစုလဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာပါတယ္။ နန္းတြင္း ၿခံနံပါတ္-၂ထဲကို က်မတို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့ စစ္ကားႀကီး ၀င္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ ၿခံႀကီးကို တေငးတေမာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ အရင္ေနခဲ့တဲ့ လြယ္လင္အိမ္ေလးနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ က်ယ္၀န္းတဲ့ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးမို႔ က်မလြမ္းေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို သတိမရေတာ့သလို ညေနတိုင္း ခရာသံၾကားရင္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားသြားၿပီး ယူရတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးကိုလဲ က်မေမ့သြားခဲ့ပါၿပီ။ ႀကီးမားတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးရဲ႕ ကားဆင္၀င္ေအာက္မွာ ကားရပ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚက အသည္းအသန္ ခုန္ဆင္းၿပီး အိမ္ႀကီးကို စိတ္၀င္တစား အခန္းေစ့ ပတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဆင္၀င္ေအာက္ အိမ္ႀကီးရဲ႕ပင္မ တံခါးကေန ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အေပၚထပ္ကို တက္တဲ့ ေလွခါးႏွစ္ခုကို ဘယ္ဘက္နဲ႔ ညာဘက္မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးက ညာဘက္ေလွခါးကေန အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္ခ်ိန္မွာ က်မက ဘယ္ဘက္ေလွခါးကေန အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္ပါတယ္။ အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ လူသြားစၾကႍ လမ္းေလးအလယ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ စၾကႍေလးကေန ေပ၃၀ ပတ္လည္ေလာက္ က်ယ္၀န္းတဲ့ အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီး ႏွစ္ခုကျမင္ရၿပီး အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီးေတြရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ အက်ယ္၁၀ေပေလာက္ရွိတဲ့ တြဲဖက္အခန္းေလးေတြ ရွိၾကတယ္။ အဲ့ဒီ အခန္းေလးေတြကမွ တဆင့္ အေပၚထပ္သံုး ေရခ်ိဳးခန္း ေရအိမ္သာတို႔ကို ၀င္လို႔ရတာမို႔ အေပၚထပ္မွာ စုစုေပါင္း ေရခ်ိဳးခန္း ေရအိမ္သာ ႏွစ္ခုစီရွိၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းအသီးသီးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လိုက္တာနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းတဲ့ ေနာက္ေဖးေလွခါး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ရွိၾကျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ရဲ႕ အေပၚထပ္ကို အတက္အဆင္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေလွခါး စုစုေပါင္း ေလးခုရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အေပၚထပ္မွာ စၾကႍအလယ္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ကအခန္း တစ္နည္းအားျဖင့္ ကားဆင္၀င္ရဲ႕ အေပၚထပ္ကိုလဲ စာၾကည့္ခန္းအျဖစ္ အခန္းတစ္ခန္း ဖြဲ႔ထားတာကို ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ေျပာင္းလာခဲ့တဲ့ က်မတို႔ မိသားစုေလးရဲ႕ ဘ၀ဟာ အရင္ထက္ပိုၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာပါတယ္။

ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အေပၚထပ္အႏွံ႔ စပ္စုၿပီးတဲ့အခါ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းၾကျပန္တယ္။ ဧည့္ခန္းနဲ႔ ထမင္းစားခန္း အခန္းက်ယ္ႀကီး ႏွစ္ခုရွိၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ တြဲဘက္အခန္းတစ္ခန္းအျပင္ ေရခ်ိဳးခန္း ေရအိမ္သာရွိၿပီး ထမင္းစားခန္းကေန ဆက္ရက္ အခန္းေသးတစ္ခုနဲ႔ စတိုခန္းတစ္ခန္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီအခန္းေသးကေန အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ကို သြားတဲ့ စၾကႍလူသြားလမ္းေလးဟာ ေျခအလွမ္း ၂၀ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ စၾကႍလမ္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ကို သြပ္မိုးနဲ႔မိုးထားၿပီး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီး တစ္ပင္စီရွိတာကို ျမင္ရပါတယ္။ ၿခံႀကီးထဲမွာ မန္က်ည္းပင္ စုစုေပါင္း ဆယ္ပင္ထက္မနည္းရွိျပန္တယ္။ ၿခံႀကီးရဲ႕ ေဘးဘက္တစ္ျခမ္းမွာ ကားဒရိုင္ဘာ မိသားစုနဲ႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ အကူမိသားစုေနထိုင္ဘို႔ တန္းလ်ားရွည္ေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ၿခံႀကီးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ၿခံေထာင့္မွာလဲ သံခ်ပ္ကားပ်က္ႀကီး တစ္စင္းကိုျမင္ရတယ္။ ၿခံထဲက ၿခံအျပင္ဘက္ကိုထြက္နိုင္ဘို႔ကို အိမ္ေရွ႕ ဂိတ္ႀကီးတစ္ေပါက္နဲ႔ အိမ္ေနာက္ေဘး မလြယ္တံခါး ဂိတ္ေသးေလးတစ္ခု စုစုေပါင္း ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ ညာခ်မ္းမွာေတာ့ ပန္းၿခံေလးတစ္ခုရွိၿပီး ႏွင္းဆီပင္အပါအ၀င္ ပန္းမာလာ အနည္းအက်ဥ္းကို စိုက္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။ အနည္းဆံုး ေပတစ္ရာ ပတ္လည္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ၿခံႀကီးနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ အိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး က်မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနၾကပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ကားလမ္းကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ရင္ နန္းၿမိဳ႕ရိုးေပၚကို တက္သြားႏိုင္တဲ့ ေတာင္ေစာင္းေလးရွိပါတယ္။ ေတာင္ေစာင္းေလး တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေတြ ႀကိဳၾကား ေပါက္ေနတာကို ေတြ႔ရၿပီး က်မတို႔အတြက္ ကစားစရာေနရာ အထူးတလည္ ရွာစရာမလိုေတာ့တာကို ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေျပာၾကရင္း ေက်နပ္ေနမိၾကတယ္။ က်မတို႔ေရာက္ၿပီး နာရီပိုင္းအၾကာေလာက္မွာ ေဖေဖရဲ႕ အေမ ညီ ညီမေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ က်မတို႔ ပိုေပ်ာ္သြားတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ အိမ္မွာ လူမ်ားမ်ားရွိရင္ ေပ်ာ္ၾကတယ္ေလ။ ေနာင္ဆိုရင္ က်မတို႔မိသားစုေလး ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ဖြားဖြား အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြနဲ႔အတူ စည္စည္ကားကား ေနထိုင္ၾကရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလား။ အားလံုးထဲမွာ အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ့ က်မရဲ႕ေမေမပဲ ျဖစ္မွာအေသအခ်ာ။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း မီးဖြားေတာ့မွာမို႔ အေဖၚလိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ အခုလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေမေမ၊ ညီ၊ ညီအစ္မတေတြနဲ႔ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေနရေတာ့မွာကို ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္ထပ္ပါရဲ႕ ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ၾကည္လင္ေနတဲ့ အၿပံဳးေတြယွက္သန္းလို႔။ ေမေမက ေယာကၡမ၊ မတ္ေလးေတြနဲ႔ ေယာင္းမေတြအေပၚကို ေဆြမ်ိဳးရင္းျခာ တစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္သလို အားလံုးကလဲ ေမေမ့အေပၚ တစ္အူတံုဆင္း အရင္းသဖြယ္ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ရွိလူကုန္ ေရတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိသားစုႀကီးတင္ ဆယ္ေရာက္ေလာက္ရွိၿပီး တန္းလ်ားမွာ ေနတဲ့မိသားစုပါ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၁၆ေယာက္ထက္ မနည္း ရွိခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါေလးကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း အခုထိ ရင္ထဲမွာၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ ေႏြးေထြးေနဆဲပါ။ မႏၲေလးကို ေျပာင္းေရႊ႕လာၿပီး ေနရာကိုယ္စီ အတည္တက်ၿငိမ္သြားတဲ့အခါမွာ ေမေမက ေမာင္အငယ္ဆံုးေလး တူတူးကုိ ေမြးဖြား သန္႔စင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ႀကီးမွာလည္း ကေလးငိုသံေလးပါတိုးလို႔ ပိုမိုစည္ကားလာသလို အဖြား အေဒၚ ဦးေလး အစ္ကို အစ္မေတြရဲ႕ အခ်စ္ကို ခံရတဲ့ တူတူးတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာက အလယ္ကို ေရာက္ရွိလာပါေတာ့တယ္။ ျပန္လည္မေရာက္ႏိုင္ မရရွိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတိတ္ကို တမ္းတရင္း ဓာတ္ပံုရိုက္ ၀ါသနာထံုတဲ့ က်မရဲ႕ ေမြးမိခင္နဲ႔ ေမြးဖခင္တို႔ရဲ႕  အေရာင္လြင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဓာတ္ပံုေဟာင္းေလးေတြကို မွတ္တမ္းအျဖစ္ ဒီပို႔စ္ေလးမွာ ေျခရာခ်န္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္