တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၆

အတိတ္မွပံုရိပ္မ်ားကို က်မဘယ္ေသာအခါမွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့သလို တိုေတာင္းတဲ့ လူ႔ဘဝထဲမွာ ရႈပ္ေထြးတဲ့ သပြတ္အူလို က်မဘဝလည္း အမည္ေဖာ္လို႔မရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္လို အေျခအေနျဖစ္ျဖစ္ က်မႀကံဳေတြ႔ေနရတ့ဲ ရႈပ္ေထြးတဲ့ ဘဝကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းဖို႔လည္း က်မ အသင့္အေနအထားမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္ ။က်မအသက္ (၇)ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔မွာ က်မကိုစိတ္မခ်ပါဘူးဆိုတဲ့ ေမေမ၊ လူ႔ဘဝႀကီးကို ခင္တြယ္မက္ေမာၿပီး ဒီမိသားစု အသိုင္းဝိုင္းႀကီးကို တစ္သက္လံုး မခြဲခ်င္တဲ့ ေမေမတစ္ေယာက္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးနည္းခဲ့လို႔ အသက္(၂၉)ႏွစ္နဲ႔ သူခ်စ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးကို ထာဝရ စြန္႔လႊတ္ ေက်ာခိုင္း သြားခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။ ေမေမ ဆံုးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕အငယ္ဆံုး ေမာင္ေလး တူတူးက အသက္(၂)ႏွစ္နဲ႔ က်န္ခဲ့ၿပီး အစ္ကိုကေတာ့ အသက္(၉)ႏွစ္ျဖစ္္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ေမေမကို ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ ေဆးရံုကားကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မမွာ Migraine လို႔ေခၚတဲ့ ေခါင္းႀကီးကိုက္ ေဝဒနာ စြဲက်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျပင္က်မ မၾကာခဏ ဖ်ားနာတတ္လာပါတယ္။ ေဆးခန္း သြားလိုက္ သက္သာလိုက္ ရက္ အနည္းငယ္ေနၿပီး ၊ျပန္ဖ်ားလုိက္ တစ္ခါေဆးခန္း သြားလိုက္ သက္သာလိုက္။ က်မနဲ႔ အဖ်ားေရာဂါ အဖ်ားေရာဂါနဲ႔ ေဆးခန္း ေဆးခန္းနဲ႔ က်မတို႔ သံုးဦးသံုးဖလွယ္ လံုးျခာပတ္လည္ ရိုက္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။

ေမေမဆံုးၿပီး ရက္လည္တဲ့ေန႔မွာပဲ က်မရဲ႕ေဖေဖလည္း အထက္လူႀကီးေတြဆီကေန ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းယူၿပီး စိတ္ရဲ႕ေျဖရာ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းျဖစ္တဲ့ သာသနာရဲ႕အရိပ္မွာ ပဥၨင္းခံသြားပါတယ္။ အခ်ိန္တစ္လျပည့္ေတာ့ ေဖေဖ လူဝတ္လဲၿပီး ရန္ကုန္ဖက္ကို ခရီးထြက္သြားပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ ေနမေကာင္းတဲ့ က်မ ကုတင္ေပၚ လဲွေနတုန္း အစ္ကိုျဖစ္သူက က်မရဲ႕ ေဘးနားမွာထိုင္ၿပီး စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာေနခ်ိန္မွာ ဂ်စ္ကားသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ‘ေဖေဖျပန္လာၿပီ’ လို႔ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္ အစ္ကိုျဖစ္သူက ဦးစြာ အေပၚထပ္ကေန ၊ေျပးဆင္းသြားၿပီး က်မလည္းေနာက္က ၊ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုက္ဆင္းသြားပါတယ္။ ရန္ကုန္ကျပန္လာတဲ့ေဖေဖ့ကိုေျပးဖက္မယ္အလုပ္မွာ ေဖေဖ့ကားရဲ႕ ေနာက္ခန္းမွာ က်မထက္ ၂ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္က ေမေမ့အစ္မတစ္ေယာက္ ဆိုသူ ပါလာတာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဂ်စ္ကားေပၚကေန ေဖေဖက အရင္ဆင္းလိုက္ၿပီး အဲဒီ ညီမေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ကားေပၚကေန ခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီညီမေလးရဲ႕ လက္ကိုေဖေဖကဆြဲၿပီး က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ဆီကို ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ “ဒါက တီးတိုးနဲ႔ လုလုတို႔ရဲ႕ ညီမေလးအရင္း 'တူးမာ'ပဲ မွတ္ထားၾကေနာ္ ဒီကေန႔ကစၿပီး ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၾက ဟုတ္ၿပီလား” လို႔ ေဖေဖကေျပာေျပာဆိုဆို ညီမေလးကို က်မတို႔အနားမွာ ထားခဲ့ၿပီး အေပၚထပ္ကို တစ္လွမ္းခ်င္း တက္သြားပါတယ္။ ၊ေဖေဖ့မ်က္ႏွာမွာလဲ ညွိဳးညွိဳးႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ပင္ပမ္းေနပံုရၿပီး အရင္က အၿပံဳးေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါၿပီ။

က်မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူး မေတြ႔ဘူးတဲ့ ညီမေလးအရင္း တစ္ေယာက္ က်မတို႔အနား ခ်က္ျခင္းႀကီးဆိုသလို ေရာက္လာတာကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထူးဆန္းအ့ံၾသ ေနၾကတယ္ေလ။ ညီမေလးကေတာ့ ရန္ကုန္က ေမေမ့အစ္မျဖစ္သူ က်မအေဒၚရဲ႕လက္ကိုသာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿမဲပါ။ အေဒၚကလည္း ညီမေလးကို ၾကည့္ၿပီး က်မတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ နားမလည္တဲ့ ကရင္ ဘာသာစကားနဲ႔ တတြတ္တြတ္ အဆက္မျပတ္ ေျပာေနပါတယ္။ တခဏၾကာေတာ့ က်မက ညီမေလးလက္ကို ဆြဲၿပီး “လာ လာ တူးမာ အေပၚထပ္မွာ ေမာင္ေလး တူတူးရွိတယ္ သူ႔ဆီသြားၾကရေအာင္လို႔” လ႔ိုေျပာေတာ့ ညီမေလးက သူ႔လက္ကို က်မလက္ကေန ျပန္ရုန္းထြက္ၿပီး “အိုေခ့ါ အိုေခါ့” လို႔ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူ ဘာေျပာမွန္းမသိေတာ့ က်မလည္း အေဒၚဘက္ကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္ အေဒၚက “ခဏေလး ခဏေလး"လို႔ ေျပာေနတာ လုလုရဲ႕” လို႔ရွင္းျပပါတယ္။ ညီမေေလးက အေဒၚ့လက္ကို ဆြဲခါၿပီး “ထီး-ထီး” လို႔ေျပာေတာ့ အေဒၚက ေရတစ္ခြက္ သြားခတ္လာၿပီး တိုက္လိုက္တယ္ အေဒၚခတ္လာတဲ့ ေရကိုေသာက္ၿပီးမွ တူးမာက က်မရဲ႕လက္ကို ျပန္ကိုင္ၿပီး က်မေခၚရာ အေပၚထပ္ကို လိုက္လာပါေတာ့တယ္။ အစ္ကိုနဲ႔ က်မတို႔လည္း ေသြးကစကားေျပာတယ္ ထင္ပါရဲ႕ ညီမေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ခ်စ္ၾကသလို ညီမေလးကလည္း အခုမွေတြ႔ဘူးတဲ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ အစ္ကိုနဲ႔အမ အရင္းအျဖစ္နဲ႔ တံု႔ဆိုင္းျခင္းမရွိ လက္ခံပါတယ္။ အေပၚထပ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ ေလယာဥ္ပ်ံအရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ ကစားေနတဲ့ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလး တူတူးရဲ႕ အနားမွာထိုင္ၿပီး “တူတူး ဒါ တူတူးရဲ႕ မမေနာ္ ‘မမ’ လို႔ေခၚၾကည့္ပါအံုး” လို႔က်မကေျပာေတာ့ ေမာင္ေလးက “မမ - မမ” လို႔ေခၚတဲ့အခါ ညီမေလးက က်မကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ရီျပပါတယ္။ ျမန္မာစကား မတတ္ေပမယ့္ တူးမာက က်မတို႔ရဲ႕ အရိပ္အေျခကို အကဲခတ္ၿပီး နားလည္ေနပံုရပါတယ္။

အရင္က ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ ေနခဲ့တဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးမွာ အခုေတာ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ ေနရပါတယ္။ က်မရဲ႕ေမေမ ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ မူတူးလူက တူတူးကို အရင္ထက္ပိုၿပီး ဂရုတစိုက္ ရွိသလို အၿမဲတန္းလိုလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ေမာင္ေလးကို က်မတို႔စတာေတာင္ သူက လက္မခံခ်င္ပါဘူး။ က်မလည္း ေဖေဖ့အခန္းထဲကို မသိမသာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖက တစ္ျခားတစ္ဖက္ကို ေစာင္းၿပီးအိပ္ေနတာကို ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ေဖေဖ့ကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးလိုတာေၾကာင့္ က်မေဖေဖ့အခန္းကို မဝင္ေတာ့ပါဘူး။ အစ္ကိုနဲ႔ တူးမာတို႔က တူတူး အရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ ကစားတာကို စိတ္ဝင္တစား ထိုင္ၾကည့္ေနၾကခ်ိန္မွာ က်မက ေဘးခန္းရွည္ထဲမွာ သနပ္ခါးလိိမ္းေနတဲ့ ဖြားဖြားဆီကို သြားၿပီး သိခ်င္တာေလးကို စပ္စုလိုက္ျပန္တယ္။ “ဖြားဖြား ညီမေလးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေပၚလာတာလဲဟင္ ညီမေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ဗမာစကား မေျပာတတ္တာလဲ” လို႔ က်မသိခ်င္တာကို ေမးလိုက္ေတာ့ ဖြားဖြားက “ပူလူး ေမေမ လြယ္လင္မွာ တူးမာကို ေမြးတုန္းက ေနမေကာင္း အေတာ္ေလးျဖစ္ၿပီး အိပ္ရာက မထႏိုင္ဘူးေလ အဲဒီတုန္းက ပူလူးကအသက္ ၂ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ ရန္ကုန္ကအေဒၚဆိက ေမေမ့ကို အေဖၚသြားေနေပးရင္း အပိုင္ေမြးစားဖို႔ ေတာင္းလာခဲ့လိုက္တာ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ အတြက္ ညီမေလးကို မေပးခ်င္ပဲ ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ေတြက ကရင္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေနၾကတာဆိုေတာ့ ကရင္စကားပဲ ေျပာၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ပူလူးရဲ႕ ညီမေလး တူးမာက ဗမာစကား မတတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ကြဲတစ္ျပား ျဖစ္မေနေတာ့ေအာင္ ေဖေဖက ရန္ကုန္ကေန ျပန္ေခၚလာတာ” လို႔ စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ ေျပာၿပီး တဆက္တည္း “ကုတင္ေပၚ သြားလွဲေနပါလား ပူလူးရဲ႕ ေနလည္း သိတ္ေကာင္းတာမဟုတ္ပဲနဲ႔” လို႔ေျပာေပမယ့္ ညီမေလး တစ္ေယာက္ မထင္မွတ္ပဲ ေကာက္ရသလို ရလိုက္တဲ့က်မ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အဖ်ားလည္း သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားပံု ရပါတယ္။ ဖြားဖြားက ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ က်မသိခ်င္တဲ့ အေျဖကိုရၿပီမို႔ က်မလည္း ေမာင္ေလးတို႔ ကစားေနတဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားလိုက္ပါတယ္။

“တီးတိုး လုလု ကစားၾကမယ္ေဟ့”လို႔ အေနာက္ဖက္ၿခံက ေဂၚရာနဲ႔ေပါက္ေပါက္တို႔ရဲ႕ ေခၚသံကိုၾကားေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာၾကပါတယ္။ တူတူးကေတာ့ အသက္-၂ႏွစ္သာ ရွိေသးတဲ့အတြက္ က်မတို႔နဲ႔အတူ လိုက္ကစားလို႔ မရတာမို႔ သူ႔အရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ သူ ကစားရင္း အေပၚထပ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သလို သူ႔အထိန္းေတာ္ မူတူးလူနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစားေနခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္အျပင္ တစ္ၿခံထဲေန ေအာင္ျမင့္ ေပါက္ေပါက္တို႔ ညီအစ္ကို စုစုေပါင္း ၆-ေယာက္သား ကစားဘို႔္အတြက္ လူစု ခြဲၾကပါတယ္။ “တီးတိုး ဒါ ဘယ္သူလဲကြ” လိ႔ု ေပါက္ေပါက္က ညီမေလးကို ေမးေငါ့ျပရင္း အစ္ကို႔ကို ေမးတဲ့အခါ အစ္ကိုက “ငါ့ ညီမေလး ‘တူးမာ’ တဲ့ လုလုရဲ႕ အငယ္ေပါ့ မွတ္ထား” လို႔ ျပန္မိတ္ဆက္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔႔ ကစားတဲ့အဖြဲ႔ထဲမွာ တူးမာကေတာ့ သူမ်ားေတြ ကစားတာကို နားမလည္ေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္ကစားပါတယ္။ က်မက ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဒီအစ္ကိုေတြၾကားမွာ ေန႔တိုင္းကစားခဲ့ရတာမို႔ အရင္ေျပာခဲ့ဘူးသလို ေပသီးက်င္းစိမ္ သစ္ပင္တက္ သူခိုးပုလိပ္ သားရည္ကြင္းပစ္ က်ည္းသားရုိက္ စစ္တိုက္တမ္း အစရွိတာေတြကို ကစားေလ့ရွိၿပီး ေဘးၿခံက မမစန္းတို႔အဖြဲ႔က ေညာင္ပင္တေစၧ ထုတ္စည္းတိုး ပုံးေခါက္ တူတူပုန္း ကုလားမစည္း ဂံုညင္းထိုး အစရွိတာေတြကို ကစားေလ့ရိွပါတယ္။ ကစားတိုင္း က်မကိုေခၚေပမယ့္ က်မအစ္ကိုေတြ ကစားတဲ့နည္းေတြကို ပိုသေဘာက်တဲ့အတြက္ မမစန္းတို႔ အဖြဲ႔နဲ႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သြားမကစားခဲ့ပါဘူး။ သူခိုးပုလိပ္ နဲ႔ စစ္တိုက္တန္းကစားတိုင္းလည္း က်မတို႔အိမ္ရဲ႕ အေရွ႕ဖက္မွာရွိတဲ့ ေတာင္ကုန္းျမင့္ သစ္ပင္အုပ္ အစရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ သြားကစားေလ့ရွိပါတယ္။ သစ္ပင္တက္တန္း ကစားရင္ေတာ့ က်မတို႔ၿခံဝန္းထဲမွာရွိတဲ့ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြကို အသံုးျပဳရင္း ၿခံဝန္းထဲမွာပဲ ကစားေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ျခားကစားနည္းေတြကိုေတာ့ ၿခံဝန္းအတြင္း အိမ္ေရွ႕က ကြက္လပ္ႀကီးမွာ ကစားၾကပါတယ္။ က်မတို႔ကစားနည္းေတြက နည္းနည္းၾကမ္းတာက တစ္ေၾကာင္း ဗမာစကားကို မတတ္တာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကစားဝိုင္းကေန ညီမေလး ထြက္သြားၿပီး ေမာင္ေလးနားမွာ သြားထိုင္ေနပါေတာ့တယ္။ မၾကာပါဘူး က်မဖြားဖြားက "ပူလူး လာေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္မွ ဆက္ကစားေတာ့ ျပန္ဖ်ားေနမွျဖင့္" ဆိုလို႔ က်မလည္း အိမ္အေပၚထပ္ကို စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ တက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေနမေကာင္း မၾကာမၾကာျဖစ္တတ္တဲ့ က်မတစ္ေယာက္ ညီမေလးတူးမာ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဖ်ားနာတာ တစ္ႀကိမ္နဲ႔ တစ္ႀကိမ္ အလွမ္းေဝးသြားပါတယ္ ဒါေပမယ့္လည္း က်မရဲ႕ ေခါင္းကိုက္ ေဝဒနာကေတာ့ ေနပူထဲ ထြက္ၿပီးတိုင္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိလာတာကို သတိထားမိတဲ့အတြက္ အျပင္ဘက္ ထြက္ကစားတဲ့ အခါတိုင္းလည္း က်မဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး ကစားေလ့ရွိပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာေၾကာင့္ က်မ ကစားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း နည္းမွန္းမသိ နည္းလာပါေတာ့တယ္။ က်မလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိမထားမိေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမာတတ္လာပါတယ္။ မၾကာခဏ ဆုိသလို ေနမေကာင္း ျဖစ္လာေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုေလာက္ဆိုရင္ ဖ်ားနာတာကို အိမ္ကလူႀကီးေတြေတာင္ မသိလိုက္သလို ေခါင္းကိုက္တဲ့အခါမွာလည္း ေခါင္းတစ္ခုလံုး ေပါက္ထြက္မတတ္ ကိုက္ေနတာကို လူႀကီးေတြကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ အိမ္ကသူေတြကေတာ့ က်မကို အမွတ္တမဲ့ ရိုးရိုးေခါင္းကိုက္တယ္လို႔ပဲ ယူဆခဲ့ၾကတာေလ။ ညီမေလး အိမ္ကို မေရာက္ခင္ကအထိ က်မေခါင္းကိုက္ၿပီဆိုရင္ တစ္ခါတေလ အနားမွာ အစ္ကိုကလာေနေပးၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေခြေနတတ္ပါတယ္။ ညီမေလးေရာက္လာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး က်မေခါင္းကိုက္တိုင္း က်မအနားမွာ ညီမေလးက အေဖၚလာလုပ္ေပးၿပီး က်မနားမလည္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနေအာင္ေျပာသလို ေျခဟန္လက္ဟန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်မနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေျပာတတ္ျပန္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ က်မရဲ႕ေခါင္းကို ႏွိပ္ေပးတတ္ၿပီး က်မအိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ တစ္ေရးႏိုးၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းကိုက္တဲ့ ေဝဒနာဟာ ေပ်ာက္ကင္းေနစၿမဲပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ က်မ အိပ္ရာကေန ႏိုးလာတဲ့အခါ က်မရဲ႕ေဘးနားမွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ညီမေလးကုိျမင္ရတယ္။ သူႏိုးလာလို႔ က်မေခါင္းကိုက္ေဝဒနာ ေပ်ာက္ေနတာကိုျမင္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာနဲ႔ တူးမာက လက္ခုပ္ အားပါးတရတီးတာ ဒီကေန႔အထိ သတိရေနဆဲပါ။

အစ္ကို တီးတိုးနဲ႔ ညီမေလး တူးမာ

လုလုကေတာ့ အိပ္ယာေပၚ ေခြေနတာမ်ားေတာ့ ဓာတ္ပံုေတာင္ရွာမရဘူး :P

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္