အေၾကာက္တရား တဂ္ပို႔စ္

"ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ႀကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရား။ ဘယ္အရာက သင့္ကို ပိုျပီး ေၾကာက္လန္႔ေစပါသလဲ" ဆိုတဲ့ ႏွင္းနဲ႔မာယာ(စႏိုးေလး)ရဲ႕ တဂ္ပို႔စ္ေလးပါ။ ေခါင္းစဥ္ေလးကို ဖတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလး ဆိုေပမယ့္ က်မအတြက္ေတာ့ အေတြးသံသရာ အေတာ္ေလးရွည္ၿပီး နက္ရိႈင္းတဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ ရင္ခုန္မိတဲ့ ဒီတဂ္ပို႔စ္ေလး မျဖစ္ေပၚလာခင္ ရက္ပိုင္းေလာက္မွာ ကိုကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔) က်မတို႔ဘေလာ့ဂါမ်ားသိတဲ့ တံုးဖလားရြာက သူႀကီးမင္းရဲ႕ 'ဘကုန္းရြာမွ ဖဦးထုပ္ခ်စ္သူမ်ား' ပို႔စ္ေလးကို က်မဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေလးနဲ႔ အတူ ဘေလာ့ရြာမွာပဲ အခ်ိန္ေပးေတာ့တယ္။ သူႀကီးမင္းကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ က်မ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးဘို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းက တစ္ခ်ိန္က စည္ပင္သာယာ၀ ေျပာခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ရြာႀကီးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းမ်ားရဲ႕ စိတ္ေလးေတြကို ျပန္လည္လာေအာင္ တစ္နည္းဆိုရရင္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈရွိတဲ့ ရြာေလးမွာပဲ ေပ်ာ္ေစခ်င္တာမို႔ မသိမသာမဟုတ္ပဲ ေပၚေပၚထင္ထင္ စည္းရံုးေခၚေဆာင္တဲ့ ပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္မို႔လဲ အရင့္အရင္ တဂ္ပို႔စ္ေတြထက္ က်မစိတ္ကို လႈပ္ရွားေစၿပီး ပိုေပ်ာ္ခဲ့ျခင္းပါ။ တဂ္ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ေလး ေခါင္းထဲ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္ ေန႔ရက္ကစၿပီး လက္ရွိေရးေနတဲ့ 'တစ္ဘ၀ရဲ႕ မိုင္တိုင္မ်ား' လဲေခတၱခဏ ေခါက္သိမ္းထားျခင္း ခံရသလို ဒီကေန႔မွာတင္တဲ့ ပို႔စ္ေလးကိုလဲ ၿပီးစလြယ္ မေရးခ်င္တာလဲပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ တဂ္ပို႔စ္ေလးေရးခဲ့တာ ဒါပါနဲ႔ဆိုရင္ ၃ပုဒ္ေျမာက္ပါ။ တစ္ပုဒ္ေရးလိုက္ Draft ထဲမွာသိမ္းလိုက္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ေရးလိုက္ ထပ္သိမ္းလိုက္နဲ႔ ဒီကေန႔မနက္ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ေမာင္ဏီ 'ဏီလင္းညိဳ'ရဲ႕ ကြန္မန႔္ေလးကို ေဖ့ဘုတ္မွာ ဖတ္ရတယ္။ 'တီတင့္ ေပ်ာ္ေနပံုရသည္' ဆိုတဲ့ စာသားေလး တစ္ေၾကာင္း။ ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္မဲ့ ဒီကေန႔တင္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္လာတယ္ ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ေပ်ာ္တာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးမိတယ္။ ရႈေထာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ကူးေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၀မ္းနည္းစရာ ရယ္ေမာစရာနဲ႔ ေၾကာက္ရြ႕ံထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ရသစံု ေရးတင္လာမဲ့ တဂ္ပို႔စ္ေလးေတြကို ႀကိဳတင္စိတ္ကူးမိရင္း ဖတ္ရမွာကို ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ မုဒ္၀င္ၿပီဆိုရင္ စာေၾကာင္းေလး တစ္ေၾကာင္းဟာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ အျဖစ္ကို အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားရွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ မေန႔ညကေတာ့ စာေရးေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါတစ္ခ်ိဳ႕ အခက္အခဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တဂ္ပို႔စ္ကို မေရးျဖစ္ၾကေသးဘူးလို႔ ၾကားခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ တခ်ိဳ႕တ၀က္ စိတ္မေကာင္းျခင္းကို အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါလဲဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ဆိုတာ ထပ္တူထပ္မွ် ကိုက္ညီရိုးထံုးစံ မရွိဘူး မဟုတ္ပါလား။

က်မတဂ္ပို႔စ္ေလးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သားတို႔အေဖႀကီးရဲ႕အျမင္ကို တီးေခါက္ၾကည့္ေတာ့ က်မနဲ႔ ေတြးေတာ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ျခင္း တူေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဥပမာေလးကလဲ တိုက္ပြဲတစ္ခုေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ေျပာျပတယ္။ တစ္ဖက္မွာရွိတဲ့ ရန္သူရဲ႕ အင္အား လက္နက္အင္အားကို ႀကိဳတင္သိရွိ ခန္႔မွန္းႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ဘက္ကလဲ ျပင္ဆင္မႈေတြ ႀကိဳတင္လုပ္ႏိုင္တာေပါ့ ဆိုတာမ်ိဳးကို အက်ယ္တ၀့ံ ေျပာျပတယ္။ ဒီေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာ က်မရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးေျပာဘူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ စစ္ဆင္ေရး အေတြ႔အႀကံဳေလးတစ္ခု ေခါင္းထဲ၀င္လာတယ္။ 'မဲသေ၀ါတိုက္ပြဲ' မွာ က်မအစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ဒူးေခါင္းကို ရန္သူ႔ဘက္က လက္နက္ႀကီး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ထိမွန္တဲ့အခါ ေဆးတပ္ဖြဲ႔က အစ္ကိုႀကီးကို ဒဏ္ရာရသူေတြ ထားတဲ့က်င္းႀကီး တစ္ခုထဲမွာ ထားခဲ့တယ္။ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံေတြဟာလဲ စဥ္ဆက္မျပတ္ က်ေနတာေၾကာင့္ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ အနီးကပ္ ရဲေဘာ္ေလးဟာ အစ္ကုိႀကီးကို ေက်ာပိုးၿပီး က်င္းထဲကေန အျပင္ဘက္ကို ေခၚထုတ္သြားတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း အေရာက္မွာပဲ လက္နက္ႀကီးက က်င္းထဲက်ၿပီး ဒဏ္ရာရ စစ္သည္ေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မဲသေ၀ါတိုက္ပြဲကို စတိုက္ကထဲက အထက္စီးက ေနရာရယူထားတဲ့ တစ္ဖက္ရန္သူရဲ႕ လူအင္အား လက္နက္အင္းအာ အစရွိတာေတြဟာ ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းၿပီး သူ႔ရဲ႕ စစ္သည္ေတြကို ဘုရင့္ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္ တုိက္ပြဲ၀င္ဘို႔ အားေပးခဲ့ၿပီး ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ့ထားကာ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာဘူးတယ္။ က်မက အစ္ကိုႀကီးကို ေမးခဲ့ဘူးတယ္။ 'ေနာက္ဆံုးအေျခအေန အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲ ေရာက္ေနေတာ့ မေၾကာက္ဘူးလား' လို႔ ေမးေတာ့ အစ္ကိုႀကီးက 'ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ပဲေလ စစ္သည္တိုင္းလဲ ေသရမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳတင္ ခန္႔မွန္းႏိုင္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ေတြကို တည္ၿငိမ္ႏိုင္သမွ် တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားရင္း အေၾကာက္တရားကို ဥေပကၡာ ျပဳရတာေပါ့' လို႔ ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။

က်မရဲ႕ 'ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္' ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ ပို႔စ္ေဟာင္းေလးထဲက အေၾကာင္းအရာဟာ အခုတဂ္ပို႔စ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္မႈေလးရွိတာမို႔ အတိုခ်ဳပ္ေလးလဲ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။ အစ္ကိုႀကီး အသက္ ၁၁-ႏွစ္၊ က်မအသက္ ၉-ႏွစ္နဲ႔ တူတူးအသက္ ၄-ႏွစ္မွာ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ တိုက္ဖြိဳက္လို႔ေခၚတဲ့ အူေယာင္ငန္းဖ်ား ေရာဂါေၾကာင့္ သထံုေဆးရံုမွာ အတြင္းလူနာ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနဟာ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိခဲ့။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ညည္းတြားသံမ်ား အၾကားမွာ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ရာ။ ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် က်မတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ အေျခအေနဟာ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုမိုဆုတ္ယုတ္ လာပါေတာ့တယ္။ အေပါ့အပါး သြားတာကအစ လူတြဲေပးမွသာ သြားႏိုင္တဲ့အေျခအေန မ်ိဳးျဖစ္လာသလို ေမာင္ေလးတူတူးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္လဲ ဒူးႏွစ္လံုးသာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပိန္ခ်ဳံးေနပါတယ္။ လူမမာ သံုးေယာက္စလံုး အရိုးေပၚအေရတင္တဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ သထံုေဆးရံုမွာ ၁လခြဲၾကာလာတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကို အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္းကို ေရႊ႕ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္စလံုး လမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနပါ။ သံုးေယာက္စလံုး အသက္ကို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ရွဴေနရတဲ့အခ်ိန္မို႔ အသက္ကိုသာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ျပင္းျပင္းရွဴေနရတဲ့ အာရံုမွတစ္ပါး ဘာမွေထြေထြထူးထူးလည္း မစဥ္းစား မေတြးေတာႏိုင္ေတာ့ပါ။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးဦးရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ သတိရတဲ့အခ်ိန္ထက္ ပိုမ်ားလာသလို အသံေတြလည္း လံုးဝမထြက္ၾကေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ က်မရဲ႕နားထဲမွာ ဆူညံသံေၾကာင့္္ လန္႔ႏိုးလာတဲ့အခါမွာ က်မမ်က္စိေရွ႕မွာ ပိတ္ျဖဴနဲ႔ေခါင္းၿမီးၿခံဳ ထားတဲ့ အေလာင္းကို ေဆးရံုကလူႏွစ္ေယာက္က တြန္းထုတ္သြားတဲ့ တြန္းလွည္းကို ျမင္ရပါတယ္။ ပထမေတာ့ က်မတို႔ကို ေရႊ႕ေပးလိုက္တဲ့ အခန္းကို ဘာရယ္လို႔ မသိေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိလာပါတယ္။ က်မတို႔ကိုထားတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက လူနာေတြဟာ ဆရာဝန္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့ လူနာေတြပါ။ အသက္အရြယ္ ငယ္ေသးေပမယ့္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသလူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၿပီမို႔ က်မေသရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕မႈ လံုး၀မရွိေတာ့တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ ရန္ကုန္က ေရာက္လာတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာသာလိႈ္င္ေၾကာင့္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ေသေဘးကေန သီသီေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေန၀င္ခါနီး အေျခအေနအထိ ေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ က်မအတြက္ ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရားထက္ ႀကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရားဟာ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရတာမို႔ ပိုၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေစရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေအာ္... ႀကံဳတုန္းေလး သိေစခ်င္တာေလး တစ္ခုက်န္ေသးတယ္-

အ၀ိဇၨာႏွင့္တဏွာ

သစၥာေလးခု မသိမႈ

မွတ္ရႈ အ၀ိဇၨာ။

ႏွစ္သက္တြယ္တာ

သာယာျမတ္ႏိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး

ေခၚရိုးတဏွာမွတ္။   ။

(ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္ေတာ့ အေၾကာက္တရားအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရွိတာေပါ့ေနာ္)

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္