တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၉

(ဒီပို႔စ္ေလးကို မတင္ခင္ ၾကားျဖတ္တင္လိုက္တဲ့ တဂ္ပို႔စ္မွာ ထပ္တူညီ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ပါေနေပမယ့္ တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္းမ်ားကို အမွတ္တရ ေျခရာခ်န္ခဲ့လိုတဲ့အတြက္ ျဖတ္ေတာက္ခ်င္း မလုပ္ေတာ့ပဲ တင္လိုက္တာမို႔ စာဖတ္သူတို႔ကို ႀကိဳတင္ၿပီး အသိေပးပါရေစေနာ္)

က်မရဲ႕ေဖေဖ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕ဘက္ ေျပာင္းေရႊ႕သြားတဲ့ေနာက္ကို က်မတို႔မိသားစု လိုက္ပါခဲ့ရၿပီး စာေမးပြဲရွိလို႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အစ္ကိုႀကီးလဲ စာေမးပြဲႀကီး ၿပီးသြားၿပီမို႔ က်မတို႔ရွိရာ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕ေလးကို ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မေရာက္ဘူးတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မို႔ ေရာက္ခါစမွာ က်မတို႔အားလံုး အေတာ္ေလး ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးဟာ တာရွည္မခံပဲ ရက္ပိုင္း အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ ထိတ္လန္႔စိုးရိမ္မႈ ရက္ေတြ ပိုမ်ားလာတာကို သတိျပဳမိခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းက က်မတို႔ေနရတဲ့ အိမ္တန္းေလးရဲ႕ အေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ကြင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ကြင္းျပင္ႀကီးနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခု ရွိေနျပန္တယ္။ ေတာအုပ္ႀကီးထဲကေန ရန္သူရဲ႕က်ည္ဆံေတြဟာ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္ၿပီး က်မတို႔ရဲ႕ ေနအိမ္ေတြေပၚကို မိုးသီးေႂကြသလို မၾကာခဏ က်ေရာက္လာတတ္တာမို႔ မိသားစုအားလံုး အရင္ကလို စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ေနလို႔မရေတာ့တဲ့ အေျခအေနပါ။ အဲ့ဒီေခတ္ အခါက ဖုန္းေတြဟာ လက္နဲ႔လွည့္ၿပီး အိပ္ခ်္ခ်ိန္းကို ေခၚရတဲ့ ဖုန္းအမ်ိဳးအစားေတြ ျဖစ္ၿပီး အသံကလဲ အေတာ္ေလး က်ယ္ေလာင္ ထိတ္လန္႔ေစတာမို႔ ဖုန္းလာမွာကို က်မ မႏွစ္ၿမိဳ႕ပါ။ အေၾကာင္းက ဖုန္းလာသံရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ ေဖေဖက ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံု၀တ္ ေသနတ္ကိုင္ၿပီး ထြက္ရတာေၾကာင့္ ဖုန္းလာမွာကို စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။ ေဖေဖက ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာ အျပည့္၀တ္ဆင္ၿပီးတိုင္း အမွာစကားေလးကို ပံုမွန္ မွာေလ့ရွိပါတယ္။ 'ဂရက္ေရ ထံုးစံအတိုင္း ေသနတ္သံၾကားရင္ ကုတင္ေအာက္ကို အားလံုး၀င္ပုန္းၾကေနာ္။ ကေလးေတြကို ဂရုစိုက္လိုက္ပါကြာ ကိုယ့္အတြက္လဲ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္ ၾကာမယ္မထင္ပါဘူး' ဆိုတဲ့ ေျပာေနက်စကားေလးကို ေျပာၿပီးထြက္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ထမင္းစားရင္း ေရခ်ိဳးရင္း အိမ္ေအာက္မွာ ကစားရင္း က်ည္သံၾကားတာနဲ႔ ရွိေနတဲ့ေနရာကေန မိသားစုအားလံုး အိမ္ေပၚတက္ လူစုၾကၿပီး ကုတင္ေအာက္ကို၀င္ၿပီး ၀ပ္ေနၾကရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညဘက္မွာ အျဖစ္မ်ားတာမို႔ က်ည္သံေတြဟာ ပိုမိုၿပီး က်ယ္ေလာင္လွပါတယ္။ အားလံုးထဲမွာ ပုန္းလွ်ိဳးရတာ အခက္အခဲဆံုးသူက ေမေမပါ။ ဒုတိယကုိယ္၀န္ကို စလြယ္ထားရသူမို႔ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရတာမို႔ ေမေမ့ကို ျမင္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ လက္နက္ ခဲယမ္း က်ည္ဆံသံေတြ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ အၾကာဆိုရင္ ေဖေဖ ျပန္ေရာက္လာတတ္စၿမဲေပါ့။ (ဒီေနရာမွာ က်မရဲ႕ မွတ္တိုင္ေလးေတြ ဆက္တိုက္ဖတ္ခဲ့သူတို႔ နားရႈပ္သြားမွာစိုးလို႔ ရွင္းျပစရာ တစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။ 'ဂရက္' ဆိုတာ က်မေမြးေမေမရဲ႕ နာမည္ျဖစ္သလို ဒုတိယေမေမရဲ႕ နာမည္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမႏွစ္ေယာက္စလံုး နာမည္တူၾကသလို ခရိယာန္ဘာသာ ကိုးကြယ္တာလဲ တူၾကပါတယ္)

တစ္ေန႔ ေဖေဖ ေရွ႕တန္းထြက္သြားခ်ိန္မွာ ေမာင္ေလးတူတူးက အစျပဳၿပီး ဖ်ားရာကေန အစ္ကိုနဲ႔ က်မတို႔ပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဖ်ားနာၾကပါတယ္။ အဖ်ားႀကီးတဲ့အတြက္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားေလာက္တဲ့အထိပါ။ က်မ သတိရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုး သထံုေဆးရံုကို ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ က်မရဲ ညာဖက္ကုတင္မွာ တူတူးကိုေတြ႔ရၿပီး တူတူရဲ႕ ေဘးကုတင္မွာ အစ္ကုိျဖစ္သူကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုး ကို အေလးတစ္ခုခု ခ်ိတ္ဆြဲထားသလို ေလးလံေနၿပီး ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာကလည္း ဖိစီးေနတာမို႔ အခံရ ခက္လွပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္အတြက္ သူနာျပဳ ဆရာမ သီးသန္႔ ထားေပးပါတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕တန္းကအျပန္ သထုံေဆးရံုကို ေရာက္လာတဲ့ ေဖေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ မႈိုင္ေတြေနၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရ ပါတယ္။ အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ႕ ညည္းတြားသံကိုလည္း က်မၾကားေနရသလို တူတူးရဲ႕ ကေယာင္ကတမ္း ေျပာသံေတြကိုလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားေနရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မထႏိုင္တာမို႔ အစ္ကိုနဲ႔ေမာင္ေလးကို က်မ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေန႔လည္ ေမေမနဲ႔ညီမေလး တူးမာတို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ဆန္ျပဳတ္လာပို႔ ပါတယ္။ ေမာင္ေလးကူကူးက တစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးတာမို႔ ေဆးရံုကို ေခၚမလာပဲ တည္းခိုတဲ့အိမ္မွာ ကူကူးကို ကေလးထိန္း မႏွင္းၾကည္နဲ႔ ထားခဲ့တယ္လို႔ ေမေမကလူမမာသံုးေယာက္ကို ေကြ်းဘို႔ ဆန္ျပဳတ္ျပင္ေပးရင္း ေျပာပါတယ္။ ေဖေဖလည္း တာ၀န္အရ ခရီးတစ္ခုကို ထြက္ရမွာမို႔ က်မတို႔ လူမမာသံုးေယာက္ကို ေမေမထိန္းသိမ္းဖို႔ တာ၀န္ႀကီးလြန္းၿပီး မျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားတဲ့ ဖြားဖြားတို႔ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ေခၚလိုက္ပါတယ္။ သတင္းရရျခင္းပဲ ဖြားဖြားနဲ႔ အေဒၚေတြ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနဟာ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိခဲ့။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ညည္းတြားသံမ်ား အၾကားမွာ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ရာ။ ရက္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုမိုဆုတ္ယုတ္ လာပါေတာ့တယ္။ အေပါ့အပါး သြားတာကအစ လူတြဲေပးမွသာ သြားႏိုင္တဲ့အေျခအေန မ်ိဳးျဖစ္လာသလို ေမာင္ေလးတူတူးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္လဲ ဒူးႏွစ္လံုးသာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပိန္ခ်ဳံးေနပါတယ္။ လူမမာ သံုးေယာက္စလံုး အရိုးေပၚအေရတင္တဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။

သထံုေဆးရံုမွာ ၁လခြဲၾကာလာတဲ့တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကို အခန္းက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္းကို ေရႊ႕ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတို႔သံုးေယာက္စလံုး လမ္းပင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနပါ။ သံုးေယာက္စလံုး အသက္ကို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ရွဴေနရတဲ့အခ်ိန္။ ေဖေဖလည္း ခရီးကေရာက္မဆိုက္ ေဆးရံုကို အေျပးအလႊားေရာက္လာပါတယ္။ သံုးေယာက္စလံုး မ်က္လံုးေတာင္ မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မွိန္းေနၾကပါတယ္။ ပထမေတာ့ က်မတို႔ကို ေရႊ႕ေပးလိုက္တဲ့ အခန္းကို မသိေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိလာပါတယ္။ က်မတို႔ကိုထားတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ရွိတဲ့လူနာေတြဟာ ဆရာဝန္ေတြ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့ လူနာေတြျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ငါလည္း မၾကာခင္ ေသရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ က်မေခါင္းထဲကို တိုးဝင္လာေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ ရွိရမွန္းလဲ မသိသလို အသက္ကိုသာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ျပင္းျပင္းရွဴေနရတဲ့ အာရံုမွတစ္ပါး ဘာမွေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစား မေတြးေတာႏိုင္ေတာ့ပါ။ က်မရဲ႕ အစ္ကုိႀကီးလည္း က်မသို႔ႏွယ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးဦးရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ သတိရေနတဲ့ အခ်ိန္ထက္ ပိုမ်ားလာသလို အသံလည္း လံုးဝ မထြက္ၾကေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ က်မရဲ႕နားထဲမွာ ဆူညံသံေၾကာင့္္ လန္႔ႏိုးလာတဲ့အခါမွာ က်မမ်က္စိေရွ႕မွာ ပိတ္ျဖဴနဲ႔ ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားတဲ့ အေလာင္းကို ေဆးရံုက လူႏွစ္ေယာက္က တြန္းထုတ္သြားတဲ့ တြန္းလွည္းကို ျမင္ရပါတယ္။ ဖြားဖြားတို႔က က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ေန႔တိုင္းလာၾကည့္ၿပီး အားေပးေနေပမယ့္လဲ က်မတို ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုး အစာ လံုးဝမဝင္ေတာ့သည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ ေမေမနဲ႔တူးမာလည္း ဆန္ျပဳတ္ယူလာတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔ ေသေန႔မေစ့ေသးလို႔ပဲ ထင္ပါရဲ႕ -

တစ္ေန႔ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာသာလိႈင္ ေဖေဖ့ရဲ႕ပင့္ဖိတ္မႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန သထံုၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ရွိတဲ့ အခန္းထဲကို ေဖေဖနဲ႔အတူ လုိက္ပါလာၿပီး က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈေတြ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ေဒါက္တာသာလိႈင္က က်မတို႔သံုးေယာက္ကို သီးသန္႔အခန္း တစ္ခန္းကို ေရႊ႕ခိုင္းေစၿပီး သူကိုယ္တိုင္ က်မတို႔နဲ႔အတူ ေဆးရံုမွာပဲေနၿပီး ကုသမႈစတင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုေတြ ကုသတယ္ဆိုတဲ့ အေသးစိတ္ေတာ့ က်မလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ျဖစ္တာဟာ တိုက္ဖိုက္လို႔ေခၚတဲ့ အူေယာင္ငန္းဖ်ားျဖစ္ၿပီး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အစာဝင္ေနျခင္းဟာ ေရာဂါကို မေပ်ာက္ကင္းေစတဲ့အျပင္ ပိုဆိုးလာျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ရက္အနည္းငယ္ ေဆးရံုမွာအားေမြးၿပီး က်မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ေဖေဖတို႔နဲ႔အတူ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕ကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္