တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၁၁

မွတ္တိုင္-၁၁နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာဖတ္သူအခ်ိဳ႕ ဖတ္ၿပီးသားပို႔စ္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္ေတြကို စိုက္ထူတဲ့အခါ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို အဆက္အစပ္ ရွိေစၿပီး ေျခရာခ်န္လိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ပါ။

ကူကူး တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ ၿပီးဆံုးၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေဖေဖ လားရိႈးၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေမာင္ေလး ကူကူးကလြဲၿပီး တူတူးအပါအဝင္္ က်မတို႔ တစ္အိမ္သားလံုး  ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုး ၾကရပါေတာ့တယ္။ တူတူးကလည္း သူ႔ရဲ႕ ကစားစရာေတြနဲ႔ သူ႔ညီေလးကူူကူးရဲ႕ ကစားစရာေတြကို စုပံုၿပီး ပုံုးလြတ္တစ္ခုမွာ ထည့္သိမ္းေနသလို က်န္တဲ့အိမ္တြင္း ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ သူ႔တာဝန္နဲ႔သူ ခြဲျခားသိမ္းဆည္း ၾကရပါတယ္။ က်မကမီးဖိုေခ်ာင္ အသံုးအေဆာင္ေတြကို လတ္တစ္ေလာ သံုးမဲ့ပစၥည္းေတြသာခ်န္ၿပီး ႏွစ္ပတ္အတြင္း အသံုးမလိုေတာ့မယ့္ ပစၥည္းေတြကို ထင္းရူးေသတၱာထဲမွာ စီစီရီရီ ထည့္သိမ္းပါတယ္။ ဖန္ခြက္ ေႂကြပန္းကန္အပိုေတြကို သတင္းစာ ထုပ္ပိုး စာရြက္ညိဳေတြနဲ႔ ပတ္ၿပီး ထည့္ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ ခင္းထားတဲ့ ထိုင္ခံုေတြကိုေတာ့ ေဖေဖ့ရံုးက အကူႏွစ္ေယာက္က ဂံုနီအိတ္အစေတြနဲ႔ ပတ္ၿပီးခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ အေျပာင္းအေရႊ႕မွာ အပ်က္အစီး နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ထုပ္ပိုး ထည့္သို သိမ္းဆည္းရမယ္ ဆိုတာကို ေမေမက သင္ေပးပါတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္နဲ႔မို႔ ညႊန္ၾကားတာေလာက္ပဲ ျပဳလုပ္ၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲမဟုတ္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ ဝင္လုပ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ က်မရဲ႕ ေခါင္းႀကီးကိုက္ေရာဂါ ဝင္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ တစ္ရက္ေလာက္ အလုပ္ေရာ ေက်ာင္းပါ ပ်က္ကြက္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕အလုပ္ေတြကို ႏွင္းၾကည္ကပဲ ဒိုင္ခံလုပ္ၿပီး လုပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ႏွင္းၾကည္ က်မတို႔နဲ႔အတူ လားရိႈးၿမိဳ႕ကို လိုက္ပါမယ္ဆိုလို႔ တစ္အိမ္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကရတယ္။

က်မတို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဘို႔ သံုးရက္အလိုမွာ က်မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လားရႈိးၿမိဳ႕မွာ ဆက္သင္ၾကားေစဘို႔ ေဖေဖရဲ႕တပည့္ တစ္ေယာက္က ေက်ာင္းႏႈတ္ထြက္စာကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆီက သြားေတာင္းၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ကစလို႔ က်မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုသြားစရာ မလိုေတာ့ ပါဘူး။ ေက်ာင္းမတက္ရတဲ့ ရက္ေတြမွာ ထုပ္ပိုးတဲ့အလုပ္ကို အၿပီးလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ တစ္ေတြ ေျပာင္းေရႊ႕မဲ့ရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ မီးရထားနဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မတို႔မနက္ အေစာႀကီးအိပ္ယာက ထၾကရၿပီး အဲဒီေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖ့တပည့္ေတြ လာပို႔တဲ့ ေကာ္ဖီ မုန္႔တို႔ကိုသာ စားၾကရပါတယ္။ ရထားခရီးလမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ သီးသန္႔ ပစၥည္းပို႔ကားတစ္စီးက ပစၥည္းေတြတင္ၿပီး ဘူတာကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ သြားပို႔ပါတယ္။ ေဖေဖအပါအဝင္ က်မတို႔မိသားစု အားလံုးကေတာ့ ေနာက္ဆံုး အေခါက္မွ ဘူတာကိုဆင္းၾကၿပီး ဘူတာေရာက္တဲ့အခါမွာ အေရးတႀကီး အသံုးလိုမဲ့ အကႌ်ထည့္အိတ္မ်ားနဲ႔ ကူကူးရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား၊ အစားအေသာက္ျခင္းမ်ားအျပင္ လမ္းမွာ လိုအပ္ရင္သံုးဘို႔ အပိုပစၥည္းမ်ား ထည့္တဲ့ အိတ္ေတြကိုေတာ့ က်မတို႔ရထားတြဲမွာပါတယ္။ က်န္အိမ္သံုးပစၥည္း အားလံုးကို ရထားရဲ႕ပစၥည္းတြဲမွာ ထည့္ဘို႔ ေဖေဖက စီစဥ္ပါတယ္။

က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ခရီးထြက္ရင္ ရထားနဲ႔ ခရီးသြားတာကို ကားနဲ႔ခရီးသြားတာထက္ ပိုၿပီးႏွစ္ၿခိဳက္ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ ဘူတာေတြမွာ ရထားခဏ ဆိုက္တဲ့အခါမွာ ေစ်းသည္ေတြေရာင္းတဲ့ မုန္႔ပဲသေရစာ ၀ယ္စားလို႔ရတာမို႔ပါ။ ‘ေရ ရမယ္ ေရ ေရ’လို႔ တစ္ဖံု ‘ေကာက္ညွင္းထုပ္ ပူပူေလး’လို႔ တစ္မ်ိဳး ‘ဘဲဥျပဳတ္’ဆိုၿပီး တစာစာေအာ္ ေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ အသံကို က်မအေတာ္ေလး ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ႏွစ္သက္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကိုေတာ့ ဒီကေန႔အထိ မသိခဲ့ပါဘူး။ အခုုခ်ိန္ ခရီးကို ရထားနဲ႔သြားရင္ ေရအပါအဝင္ အစားအေသာက္ အျပည့္အစံုကို ျခင္းနဲ႔သယ္ယူသြားၿပီး လမ္းမွာ ဝယ္စားတဲ့ အေလ့အထကေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါၿပီ။ ရထားခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထြက္လာတဲ့ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ်က္ဂ်က္ အသံကိုလည္း က်မႏွစ္သက္သလို ရထားေခါင္းတြဲရဲ႕  ဥၾသဆြဲသံကိုလည္း က်မ သေဘာက်တယ္။ ရထားသြားေနခ်ိန္ က်မ မ်က္ႏွာအေပၚကို ေလေအးေလးေတြ တုိးေ၀ွ႔ေနတာကအစ ၾကည္ႏူးေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလို ခံစားခ်က္က က်မတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလး ေမာင္ေလးတို႔လည္း က်မလိုထပ္တူ ခံစားၾကရတယ္္ဆိုတာကို သူတို႔ေလးေတြ ေျပာျပလို႔ သိထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရထားႀကီး ပဲခူးဘူတာကို ဆိုက္ေရာက္ လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕က လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ တျခား အတြဲတစ္တြဲ ခ်ိတ္ဖို႔အတြက္ အနည္းဆံုး ေနာက္ထပ္၂နာရီၾကာေအာင္ ေစာင့္ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မတို႔ မိသားစုကို ေဖေဖ့မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဘူတာနဲ႔နီးတဲ့ သူ႔ရဲ႕အိမ္ကိုေခၚသြားၿပီး နားေစခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔ မိသားစုေတြအားလံုးလည္း သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူ ဖြားဖြား တစ္ေယာက္က ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး “သမီးပံုစံကို ၾကည့္ရတာ ပံုမွန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဗိုက္နာေနလားဟင္” လိ႔ု ေမးသံေၾကာင့္ အခန္းထဲရွိ လူအားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ေမေမ့မ်က္ႏွာဆီကို ေရာက္သြားၾကပါတယ္။ ေမေမက “နည္းနည္းေလးပဲ နာတာပါ သိတ္ေတာ့ မနာပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ အဲဒီဖြားဖြားက “အမေလး ျမတ္စြာဘုရား၊ ဒီေလာက္ေဝးတဲ့ ခရီးကို ဆက္သြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားကြယ္” ေျပာေျပာဆိုဆုိ ေဖေဖ့ဖက္လွည့္ၿပီး တစ္ဆက္တည္း “ကိုၾကည္ မင္းမိန္းမကို ဆရာဝန္ေတာ့ ျပမွျဖစ္မယ္ ငါေတာ့သိတ္မထင္ဘူး” လို႔ ေျပာရင္း သူတို႔အသိ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚၿပီး ေမေမ့ရဲ႕အေျခအေနကို ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဆရာဝန္က “အစ္မ ခရီး ဆက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ဒီညေလာက္ ေမြးလိမ့္မယ္ ထင္တယ္” လို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ အာေမဋိတ္သံ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးဆီနဲ႔ တစ္ခန္းလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဖေဖက ခဏစဥ္းစားရာကေန “ဒါဆိုရင္ မာဂရက္တို႔အားလံုးကို ပဲခူးမွာပဲ က်ေနာ္ထားခဲ့ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သြားမွျဖစ္မွာမို႔ လားရိႈးေရာက္တာနဲ႔ အထက္ကို သတင္းပို႔ၿပီး ျပန္လာေခၚမယ္” လို႔ မွာၿပီး ေဖေဖထြက္သြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမ့ကို ပဲခူးေဆးရံုတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။

ပဲခူးေဆးရံုကို ေမေမတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ကူကူးေလးကို ႏွင္းၾကည္ကထိန္းၿပီး တူးမာ တူတူးတို႔နဲ႔အတူ ထားခဲ့ရပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေမေမနဲ႔ အေဖာ္အျဖစ္ ေဆးရံုကို လိုက္သြားရတယ္။ ညဥ့္သန္းေခါင္ယံေက်ာ္ တနလၤာေန႔အကူး ဒီဇင္ဘာလ-၁၇ရက္ေန႔မွာ ေမေမက ေနာက္ထပ္ညီမေလး ‘ပူစူးမ’ ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ မုိးလင္းတာနဲ႔ က်မတို႔တည္းခိုတဲ့ အိမ္က အေဒၚႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး စားစရာေတြေပးရင္း ေမေမနဲ႔ကေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးကို ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ကေလးေရာလူႀကီးေရာ က်န္းမာတဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ေဖေဖ့ဆီ သတင္းပို႔ေပးမယ္လို႔လည္း ေမေမ့ကိုေျပာသြားၾကပါတယ္။ ‘ပူစူးမ’ ရဲ႕ အသားေလးက နီရဲေနၿပီး ေရႊဝါေရာင္ ဆံပင္ေမႊးမွ်င္ ရွည္ရွည္ကေလးနဲ႔ အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ လက္ကေလးေတြ ေျခေထာက္ ကေလးေတြက ေသးေသးေလးနဲ႔ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးမို႔ ဖ်စ္ညွစ္ျခင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ‘ပူးစူးမ’တစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာခ်ိန္ကစလို႔ မရပ္မနား ေအာ္ငိုေနပါေတာ့တယ္။ ေမေမလည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရပါ။ မိုးလင္းစျပဳခ်ိန္မွာ ေမေမက “လုလုေရ ကေလးကိုခဏ ၾကည့္ထားေပးပါအံုးေနာ္ ေမေမ့ေခါင္းေတြလည္း ေလးေနၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲမသိဘူး” လို႔ က်မကိုေျပာေတာ့ က်မလည္း ပူစူးမကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ပါတယ္။ က်မလက္ထဲေရာက္လာၿပီး ခဏအၾကာမွ ပူစူးမ အငိုတိတ္သြားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ တစ္ေန႔လံုး လာသမွ် ဧည့္သည္ေတြကို ေမေမ့ကိုယ္စား ေမးသမွ်ကို ေျဖေပးေနရသလို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေမေမ့မွာ တစ္ေန႔လံုး မွိန္းေနရပါတယ္။ ပူစူးမကေတာ့ တစ္ေန႔လံုး မႏိုးတမ္းကို အိပ္ေနပါေတာ့တယ္။ သူနာျပဳဆရာမေလးက ပူးစူးမကို ၃နာရီျခားတစ္ႀကိမ္ ႏိႈးႏိႈးၿပီး ေမေမ့ရဲ႕ ႏို႔ခ်ိဳကို တိုက္ေကြ်းေစပါတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ပူစူးမကို မရမကႏိႈးၿပီး တုိက္ရေလာက္ေအာင္ကို အအိပ္မက္တဲ့ ညီမေလးပါ။ ေနဝင္လို႔ ညေရာက္ၿပီဆိုရင္ ပူစူးမႏိုးလာပါၿပီ။ တစ္ညလံုး မအိပ္ေတာ့ပါ။ ေန႔နဲ႔ည လြဲေနတဲ့ပူစူးမကို ထိန္းရတဲ့က်မလည္း ေန႔ဖက္ပူစူးမ အိပ္တာနဲ႔ လိုက္အိပ္ရပါတယ္။ ဒုတိယရက္ကစၿပီး ေမေမက လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကို ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ဧည့္ခံေနၿပီး က်မႏိုးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေမေမက တလွည့္အနားယူပါတယ္။ က်မတို႔တည္းတဲ့ အိမ္ကဖြားဖြားက ေမေမ့ကို “ကေလးက ေန႔နဲ႔ညလြဲေနတယ္ဆိုရင္ ေသာက္ေရအိုးထဲက ေရနဲ႕ ကေလးကို မ်က္ႏွာကို သစ္ေပးရတယ္ကြဲ႔” လို႔ ေရွးအယူအဆ အတိုင္းေျပာတအခါ မဆိုင္းမတြ က်မက ဟုတ္လိုဟုတ္ျငား ပူစူးမကို မ်က္ႏွာသစ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပူစူးမကေတာ့ သူ႔အတြက္ ေန႔ကိုအိပ္ခ်ိန္ ညကႏိုးခ်ိန္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပံုရပါတယ္။ 

(၃)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ေမေမ ေဆးရံုကဆင္းဖို႔ရာအတြက္ က်မတို႔တည္းခိုတဲ့ အိမ္က အိမ္ရွင္ေဖေဖ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီးတို႔က ေဆးရံုကို ကားနဲ႔လာႀကိဳပါတယ္။ ေမေမ ပူစူးမနဲ႔ က်မတို႔ အိမ္ကိုေရာက္တာနဲ႔ ကူကူး တူတူး တူးမာနဲ႔ ႏွင္းၾကည္တို႔ အေျပးအလႊား လာႀကိဳၾကၿပီး ကူကူးက က်မလက္ထဲက ပူစူးမေလးကို ဇြတ္ဖက္ၿပီး နမ္းပါေတာ့တယ္။ ကေလးက အရမ္းငယ္ေနတဲ့အတြက္ ထိခိုက္မွာစိုးတာမို႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ရတဲ့အလုပ္တစ္ခု က်မမွာ ပိုလာပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ တည္းခိုတဲ့အိမ္ကို ျပန္ေရာက္မွပဲ သက္ေတာင့္သက္သာ နားရပါေတာ့တယ္။ ပူစူးမကိုေမြးၿပီး (၁၀)ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ ေဖေဖျပန္ေရာက္လာၿပီး မိသားစုကို ပဲခူးကေန လားရိႈးၿမိဳ႕ကို ေခၚေဆာင္ သြားပါတယ္။ ေျမျပန္႔ကေန ေတာင္ေပၚၿမိဳကကို ေရာက္လာတဲ့အခါ ကြဲျပားတဲ့ ရာသီဥတု ပန္းမာလာတို႔ရဲ႕ ေမႊးရနံ႔ေလးေတြဟာ က်မရဲ႕စိတ္ကို လန္းဆန္းေစတာအမွန္ပါ။ လားရႈိးၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတာနဲ႔ က်ယ္၀န္းတဲ့ ၿခံ၀န္းႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္တစ္လံုးကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ က်ိဳက္ထို အိမ္ထက္ ၃ဆမက က်ယ္၀န္းပါတယ္။ အေပၚထပ္မွာရွိတဲ့ အိပ္ခန္းသံုးခန္းမွာ ေရခ်ိဳးခန္း ေရအိမ္သာနဲ႔ တြဲလ်က္ရွိၿပီး ေအာက္ထပ္မွာ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္း တြဲသံုးေရခ်ိဳးခန္း ေရအိမ္သာအျပင္ ဧည့္ခန္းက်ယ္တစ္ခု စာဖတ္ခန္း ထမင္းစားခန္း မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ စတုိခန္းတို႔ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿခံထဲမွာလည္း ပန္းေရာင္စံုပန္းမာလာတို႔ကို စိုက္ထားၿပီး ႏွင္းပန္းေတြကို အမ်ားဆံုးျမင္ရပါတယ္။ ေအးခ်မ္းသာယာလွတဲ့ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ သဘာဝရႈခင္းေတြဟာ က်မတို႔ မိသားစုအတြက္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ေတြ႔ရတာမို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္စိတဆံုးမွာ ေတာင္တန္းေတြပတ္လည္ ဝိုင္းေနတဲ့ ရႈခင္းေလးကို က်မ အေတာ္ေလး သေဘာက်မိတယ္။ လားရႈိးေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ ပူစူးမကို ထိန္းဖို႔အတြက္ က်မထက္ အသက္ (၅)ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ‘အီဒစ္’ လို႔ေခၚတဲ့ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူ တစ္ေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ကူကူးအတြက္ ကေလးထိန္း ႏွင္းၾကည္ရွိသလို ပူစူးမအတြက္ ကေလးထိန္း အီဒစ္ရွိၿပီမို႔ အစ္မႀကီးျဖစ္တဲ့ က်မအတြက္ တာဝန္ေပါ့သြားေပမယ့္ အိမ္ထိန္း ဦးေအာင္ခင္ က်ိဳက္ထုိမွာ က်န္ေနခဲ့တာမို႔ အိမ္ထိန္းအလုပ္ကို က်မက တာ၀န္ယူလုပ္ရပါတယ္။ 

က်မတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လည္း ေက်ာင္းအပ္ၿပီးၿပီမို႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတက္ၾကရပါတယ္။ လြတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသခၤန္းစာေတြကို အတန္းပိုင္ဆရာမက အားခ်ိန္ေလးေတြမွာ ျပန္သင္ၾကားေပးသလို အခ်ိန္ပိုလည္း အိမ္ကိုလာၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီးကို ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေျဖဆို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းႏွစ္လပိတ္ခ်ိန္မို႔ ထံုးစံအတိုင္း မႏၲေလးက အစ္ကိုႀကီးလည္း က်မတို႔ဆီကို အလည္ေရာက္လာပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ စုမိၾကၿပီဆိုေတာ့ ေပ်ာ္မဆံုးေမာ္မဆံုး တစ္ၿပံဳးၿပံဳးေပါ့။ စကားေတြလည္း ေဖာင္ဖြဲ႔လို႔ ေျပာမဆံုး ေတာသံုးေထာင္။ အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ့ တူတူးထင္ပါရဲ႕။ က်မအစ္ကိုက တူတူးကို အစစအရာရာ ဦးစားေပးၿပီး ကစားသလို ေကြ်းစရာရွိလည္း တူတူးကိုရေအာင္ လိုက္ရွာၿပီး ေကြ်းေလ့ရွိပါတယ္။ က်မရဲ႕ အမွတ္တရ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုကေတာ့ လားရိႈးၿမိဳ႕ရဲ႕ေႏြဦး ရာသီဥတုဟာ မနက္ပိုင္းေတြမွာ အေတာ္ေလး ေအးလြန္းပါတယ္။ ေနထြက္လာတာနဲ႔ ေမေမက အေပၚထပ္ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာမွာ ဖ်ားခင္းၿပီး ဖ်ာေပၚမွာ မိႈ႔ရာခင္းကာ (၃)လသမီး ပူစူးမကို ေနလွမ္းၿပီး ေနဓာတ္ အၿမဲလိုေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ေမေမ့အလစ္မွာ အစ္ကိုက ေအာ္ငိုေနတဲ့ ပူစူးမကို သနားလို႔ဆိုၿပီး သူ႔ကုိယ္လံုးနဲ႔ ေနကို ကာေပးေလ့ရွိတာကို တစ္ေန႔ေမေမျမင္ေတာ့ ပူစူးမက ေနေရာင္ဓာတ္လိုေနတဲ့အေၾကာင္း အစ္ကုိနဲ႔ က်မတို႔တစ္ေတြ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါတယ္။ ညဘက္ မအိပ္ခင္ ေမာင္ႏွမတေတြ အလာပ သလာပေျပာခ်ိန္မွာ အစ္ကိုက က်မတို႔ို ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ ခရီးစဥ္ကို ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပံုကို စိတ္ဝင္တစား ေမးျမန္းကာ ေဘာ္ဒါမွာ သူဘယ္လို ေနထုိင္စားေသာက္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ကို ေျပာျပရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါတယ္။ 

လားရိႈးေရာက္ ပဲခူးသူ ပူစူးမ (သံုးလသမီး)

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္