တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၁၃

ေက်ာက္မဲကေန က်မတို႔မိသားစု မႏၲေလးဖက္ကို ေျပာင္းရေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကားခါစမွာ ျမဴႏွင္းေတြ အုပ္ဆိုင္းေနၿပီး သာယာရႈေမာဖြယ္ရာ ေကာင္းလွတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးေတြရယ္ စိမ္းစိုၿပီး ေနခ်င္စဖြယ္ သဘာဝရႈခင္းေတြနဲ႔ ေ၀းရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕အရိပ္မွာ ခိုလွံဳေနရတဲ့ က်မတို႔အဖို႔ ေပ်ာ္ရာေဒသမွာ ေနခဲ့လို႔မွမရတာမို႔ ဖခင္ေနာက္ကို လိုက္ရတာ အဆန္းတက်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ရွမ္းျပည္တစ္ခြင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို ကုန္ျမန္လြန္းတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိသလို ရွမ္းျပည္ဖက္ကိုလည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္ေရာက္ပါေစရယ္လို႔ က်မ ထံုးေဖြးေဖြးေစတီေလးကို အာရံုျပဳၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့မိတယ္။ က်မဆုေတာင္းေလး ျပည့္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ က်မေဖေဖကိုယ္တိုင္ ဦးစီးၿပီး ကခ်င္(၅)တပ္ရင္းအသစ္ ဖြဲ႔စည္းဘို႔ရာ ၿမိဳ႕သစ္တစ္ၿမိဳ႕အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းမဲ့ ရွမ္းျပည္က တာေလရြာေလးကို မသြားခင္မွာ တာခ်ီလိတ္မွာ ယာယီေနရမွာျဖစ္ၿပီး တာခ်ီလိတ္ကို မသြားခင္ မႏၲေလးမွာ ခဏေနျဖစ္မယ္လို႔ ေဖေဖကေျပာေတာ့ က်မ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ တခ်ိန္က ဦးေလး အေဒၚ အဖြားတို႔နဲ႔ အတူတကြ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဒီေဒသ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ျပန္ေရာက္ခြင့္ ရတာရယ္ က်မရဲ႕ ေမြးေမေမ အုတ္ဂူေလး ရွိေနတာေၾကာင့္ရယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္က်မ အရင္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြလို အေပ်ာ္သက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ပိုမိုလို႔ ၾကည္ႏူးစြာ ရင္ခုန္ေနခဲ့တယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကေန ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ ျပန္လည္လို႔ ေရာက္ခြင့္ႀကံဳ ဆံုခြင့္ရမဲ့ အေျခအေန စိတ္ခံစားခ်က္ေလးေပါ့။ မႏၲေလးေရာက္တာနဲ႔ ထုပ္ပိုးပစၥည္းေတြကို မဖြင့္မျဖစ္တဲ့ အသံုးလို ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတဲ့ ေသတၱာေတြေလာက္သာ ေမေမကဖြင့္ေစၿပီး က်န္ေသတၱာေတြကိုေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးအတြက္ အလြယ္တကူ သယ္သြားႏိုင္ေအာင္ သီးသန္႔ အခန္းတခုမွာ စနစ္တက် သိုေလွာင္ထားေစတယ္။

အစ္ကိုႀကီးနဲ႔လဲ အရင္လိုခြဲၿပီး မေနရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အသိစိတ္ေၾကာင့္ ပိုေပ်ာ္မိျပန္တယ္။ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္ ပံုရိပ္ကေလးေတြလည္း အလိုလို ေခါင္းထဲဝင္လာတာေၾကာင့္ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္မွာ က်မတို႔ အရင္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ႀကီးကို တစ္ေခါက္ေလာက္ သြားၾကည့္ဖို႔ ေဖေဖ့ကို ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဝင္းလက္ေနတဲ့ ေဖေဖရဲ႕မ်က္ႏွာေလး တမဟုတ္ျခင္း ညွိဳးႏြမ္းသြားတာကို ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာေတာ့ “ဒီလိုဆိုလည္း မသြားေတာ့ဘူးေလ ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖရဲ႕ ကိုယ္ေနခဲ့အိမ္ ၾကည့္ခ်င္ရံု သက္သက္ပါ” လို႔ က်မက ေဖေဖ့ကို စိတ္ေျပေအာင္ ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေဖေဖက “သြားခ်င္သြား ၾကေလ သိတ္ေတာ့ မၾကာနဲ႔ေနာ္ ၿခံအျပင္ကပဲၾကည့္ေပါ့ ၿခံထဲဝင္ရင္ သူမ်ားေတြ အားနာစရာေကာင္းပါတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ အစ္ကိုႀကီး က်မနဲ႔ တူးမာတို႔ ကားေပၚကို တက္မယ္အျပဳ “တူတူးလည္း လိုက္မယ္ တူတူးလည္း လိုက္မယ္” ဆိုၿပီး တူးတူး ေျပးလာတာေၾကာင့္ တူတူးကိုပါ က်မတို႔ ေခၚသြားၾကပါတယ္။ နန္းတြင္း အေရွ႕ဖက္ မုဒ္ဦးတံခါးေပါက္က ဝင္ခဲ့ၾကၿပီး က်မတို႔ရဲ႕ ေမြးေမေမ ဖြားဖြား အေဒၚေတြနဲ႔ အတူေနခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီးအေရွ႕ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ကစားခဲ့တဲ့ ေနရာေဟာင္းေလးေတြ တက္ခဲ့တဲ့ မန္က်ည္းပင္ေတြ သူခိုးပုလိပ္ ကစားခဲ့တဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေတြကို ျပန္ျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ လြမ္းေဆြးမႈေလးေတြ တဒဂၤအာရံုမွာ စိုးမိုးလာခဲ့ၿပီး ‘ဒါေၾကာင့္ေဖေဖက မသြားေစခ်င္တာကိုး’ လို႔ အသိ စိတ္ေလး တိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္ေလးတူတူးကေတာ့ မူတူးလူကအစ ဘာတစ္ခုမွ မွတ္မိပံုမရ။ ကားေပၚမွာသီခ်င္း တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ဆိုေနပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သြားကစားခဲ့ဖူးတဲ့ ဗုတၱလုတ္ကန္ကို တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။

က်မက မီးဖိုေခ်ာင္ ထုပ္ပိုးပစၥည္းေတြကို ဖြင့္ဖို႔ လုပ္တိုင္း ေမေမကမဖြင့္နဲ႔အံုး ခနေနအံုးနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ရင္း မနက္စာနဲ႔ ညစာကိုေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႔အိမ္နဲ႔ သံုးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္မွာရွိိတဲ့ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ဦးေလးခင္ေမာင္နဲ႔ ေဒၚေလးျမတို႔အိမ္မွာ ပံုမွန္စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ မစားဘူးေျပာလဲ မရေလာက္ေအာင္ မလာမခ်င္း ေစာင့္ေခၚတတ္တဲ့ သေဘာျပည့္မေနာျပည့္ လင္မယားပါ။ ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေလးတို႔မွာ ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိၿပီး အိမ္ေလးကအၿမဲလိုလို တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ေဒၚေလးျမရဲ႕ သမီးဆီကေန ဖုန္း၀င္လာတယ္။ သူမေဖေဖ သတိလစ္သြားလို႔ ေဆးရံုကို ပို႔လိုက္ရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ေဖေဖမွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သတင္းၾကားၾကားျခင္း ေဆးရံုကို လိုက္သြားခဲ့ေပမယ့္ ဦးေလးခင္ေမာင္ ဆံုးၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဆိုးကို စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ေယာက္်ားအေပၚ တစ္သက္လံုး အားကိုးၿပီး ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ထိေတြ႔မႈ ရွားခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္တဲ့ ေဒၚေလးျမ ေလာကအလယ္မွာ အထီးက်န္စြာ သမီေလးနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တာမို႔ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေမေမကေတာ့ ေန႔ေန႔ညည ေဒၚေလးျမကို သြားအားေပးရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။ ဦးေလးခင္ေမာင္လဲ ေဒၚေလးျမတို႔ သားအမိကို စိတ္မခ်စြာနဲ႔ ထားခဲ့ရလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ေဒၚေလးျမရဲ႕ တအိမ္လံုးမွာ ေဆးရံုအနံ႔ေတြ ရက္လည္တဲ့ေန႔အထိ ခံရခက္ေအာင္ မႊန္ထူေနခဲ့တယ္။ က်မလဲ ေဒၚေလးျမရဲ႕ အေျခအေနကို ျမင္ရၿပီး အေတြးတစ္ခု ဖ်တ္ကနဲ ၀င္လာတာကေတာ့ လူ႔ဘ၀ႀကီးထဲမွာ ကံၾကမၼာရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းကို ခံႏိုင္ရည္စြမ္းရွိဘို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မွီတြယ္ေနမဲ့အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးႏိုင္ဘို႔ပါ။ တစ္ေန႔ညေနမွာေတာ့ ေဖေဖက “ေဖေဖတို႔ တာခ်ီလိတ္ကို ေနာက္ တစ္ပါတ္ဆိုရင္ ေျပာင္းရေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာလာေတာ့ က်မေမးခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးျဖစ္လိုက္တယ္။  “တာခ်ီလိတ္ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲေဖေဖ”။ “ရွမ္းျပည္ဖက္မွာပဲေလ ယိုးဒယားနယ္စပ္မွာေပါ့ တံတားေလးပဲ အလယ္မွာျခားတာ တံတားကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ယိုးဒယားႏိုင္ငံထဲ ေရာက္သြားေရာ” လို႔ ေဖေဖက ျပန္ရွင္းျပရင္း “ေလာေလာဆယ္ ထုတ္သံုးထားတဲ့ ပစၥည္းေတြလည္း ေသခ်ာျပန္ ထုပ္ပိုးၾကအံုးေနာ္ အခ်ိန္က သိတ္မရွိေတာ့ဘူး” လို႔ေမေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာပါတယ္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မတို႔ တာခ်ီလိတ္ကိုေျပာင္းဖို႔ရက္ နီးကပ္ လာတာနဲ႔အမွ် မႏၲေလးမွာ ရွိတဲ့ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ေမေမ့မိတ္ေဆြအိမ္ေတြကေန တစ္လွည့္စီ ထမင္းစား ဖိတ္ေႂကြးရာကို သြားစားရင္းနဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႕မဲ့ရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ဒီတစ္ခါ ခရီးသြားရင္ အရင္လို ကားနဲ႔ ရထားနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္နဲ႔ သြားရမယ္လို႔ ေဖေဖ ေျပာတဲ့ေန႔ ကစၿပီး ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မစီးဖူးေသာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးကို စီးရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး စကားႀကံဳတိုင္း ဝိုင္းဖြဲ႔ေျပာၾက အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနၾကရင္း ခရီးသြားမဲ့ရက္ကို ေရာက္ဘို႔ နီးကပ္လာပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ ခရီးမသြားခင္ ေမေမ့ရဲ႕ အုတ္ဂူေလးဆီ ေဖေဖနဲ႔အတူ သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်မတို႔ တာခ်ီလိတ္ကို သြားရမဲ့ေန႔ရက္ ေရာက္လာတဲ့ေန႔မွာ မနက္စာအဆာေျပ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔စားၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းကို ဆင္းၾကပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ေလ့လာမိတာက က်မတို႔ စီးမဲ့ေလယာဥ္ဟာ တာခ်ီလိတ္ကို တစ္လတစ္ႀကိမ္သာ သြားၿပီး လစဥ္(၈) ရက္ေန႔မွာ ထြက္ေလ့ရွိတဲ့ ဒါကိုတာေလယာဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါက ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းမွာ ဒါကိုတာနဲ႔ ေဖာ္ကာႏွစ္မ်ိဳးသာ အသံုးျပဳတယ္လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ အခုေခတ္ ေလယာဥ္ႀကီးေတြလို ဇိမ္က်က် တစ္ေယာက္ တစ္ခံု ထိုင္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ေဘးတိုက္ခံုတန္း အရွည္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြအားလံုး ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေဘးတိုက္ ထိုင္ၾကရခါ ပတ္ဖို႔ခါးပတ္ ပါ မပါေတာ့ က်မလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေလယာဥ္ထြက္တာနဲ႔ လူတိုင္း မိမိ လဲၿပိဳက်မသြားေအာင္ တစ္ခုခုကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ထားရတာကို က်မ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္ စီးရၿပီး တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ကို က်မတို႔ ေန႔လည္မွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔မိသားစုနဲ႔အတူ အသံုးလို ပစၥည္းေသတၱာတစ္ခ်ိဳ႕သာ က်မတို႔နဲ႔ တပါတည္းပါၿပီး က်န္ပစၥည္းေတြကိုေတာ့ တစ္လေလာက္ၾကာမဲ့ ကုန္းလမ္းခရီးကေန သြားေစခဲ့ပါတယ္။ တာခ်ီလိတ္မွာ က်မ ေနရတဲ့အိမ္က က်ယ္၀န္းၿပီး ႏွစ္ထပ္ ျပင္ေထာင္အိမ္ တစ္လံုးျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာရွိၿပီး သစ္သီးယိုစံု လုပ္ငန္းကုိ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ရွမ္းတရုတ္ သူေဌးတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္တာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ယိုးဒယားဖက္ကို အၿပီးထြက္သြားတယ္လို႔လဲ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေအာက္စတိုခန္းထဲမွာ သစ္သီးယိုစံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေသတၱာအလိုက္ သိုသိမ္းထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေနရာထိုင္ခင္းကစၿပီး အစစအရာရာ ကူညီေပးတဲ့ ဦးေလးဘၾကည္က က်မတို႔ကို သစ္သီးယိုေတြ ႀကိဳက္သလို ယူစားလို႔ ရတယ္လို႔ေျပာ သြားတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမေတြ စားခ်င္စိတ္ ေပၚလာတိုင္း သစ္သီးယို အထုတ္မ်ိဳးစံုကို သြားသြားယူၿပီး စားၾကတယ္။ အိမ္ရဲ႕ ပတ္လည္မွာေတာ့ လၿမိဳင္သီးပင္ေတြ ပတ္ခ်ာလည္ရွိၿပီး သီးခ်ိန္က်ၿပီဆိုရင္ အိမ္အေပၚထပ္ကေန လြယ္လြယ္ကူကူ ေခြ်ယူၿပီး စားလို႔ရပါတယ္။ လၿမိဳင္သီးရဲ႕ပံုစံက လိုက္ခ်ီးစ္သီးလို ျဖစ္ၿပီး အရသာကေတာ့ လိုက္ခ်ီးစ္ထက္ အခ်ိဳေပါ့ပါတယ္။

က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ တာခ်ီလိတ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စၿပီးတက္ခ်ိန္မွာ မႏၲေလးမွာ ေဘာ္ဒါေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးလည္း တာခ်ီလိတ္မွာပဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ပူစူးမက အသက္ ၂ႏွစ္ရွိၿပီး ကူကူးက ၃ႏွစ္ မို႔အိမ္မွာပဲ ကေလးထိန္းေတြနဲ႔ ေနခဲ့ေလ့ရွိပါတယ္။ ေမေမ ေနာက္ထပ္ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ‘ဟတ္စကီး’ ကို တာခ်ီလိတ္ေနအိမ္မွာပဲ သူနာျပဳဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါက ဟတ္စကီး ဘတ္ေတာဆိုတဲ့ ေလယာဥ္ေတြ ေပၚခါစ အခ်ိန္အခါမို႔ ေမြးဖြားလာတဲ့ သားကို ဟတ္စကီးလို႔ နာမည္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ေဖေဖကေျပာပါတယ္။ ဟတ္စကီးကို ေမြးလာတဲ့အခါမွာ ကူကူးရဲ႕ အထိန္းေတာ္ ႏွင္းၾကည္နဲ႔ ပူစူးမရဲ႕ အထိန္းေတာ္ အီဒစ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လဲ အရင္ထက္အလုပ္ ပိုမ်ားတဲ့အတြက္ ဦးေလးဘၾကည္က ထမင္းခ်က္ တစ္ေယာက္ ထပ္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ က်မ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္လာရင္ ဟတ္စကီးကို ထိမ္းတဲ့အလုပ္ လုပ္ရၿပီး ဟတ္စကီးကို ခ်ီထားခ်ိန္မွာ လက္ေညာင္းလြယ္တာမို႔ ဘယ္လက္ကေန ညာလက္ ခဏၾကာရင္ ညာလက္ကေနဘယ္ မၾကာခန ေျပာင္းခ်ီရပါတယ္။ ပူစူးမကို ထိန္းစဥ္က အေျခအေနန႔ဲ မတူရျခင္းမွာ ေမေမေမြးတဲ့ အငယ္သံုးေယာက္ထဲမွာ ဟတ္စကီးက အထြားဆံုးျဖစ္ၿပီး ေမြးစကထဲက ၁၀ေပါင္ခန္႔ ရွိတယ္လို႔ သူနာျပဳဆရာမက ေျပာပါတယ္။ ဟတ္စကီးရဲ႕ ညာဖက္ လက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး နီရဲေနၿပီး ေမြးရာပါ အမွတ္ ျဖစ္ပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္မွာ က်မတို႔ေနစဥ္ကာလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ေမေမနဲ႔အတူ ယိုးဒယား တစ္ဖက္ကမ္းကို တစ္ခါ တစ္ရံေစ်းဝယ္ ထြက္ေလ့ရွိၿပီး အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ မယ္္ဆိုင္နဲ႔ အိုပီ ဆိုတဲ့ ဆိုင္ႀကီးႏွစ္ဆိုင္ဟာ အၿပိဳင္အဆိုင္ပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ႏိႈ္င္းယွဥ္လို႔ မရေအာင္ ကြာျခားေနပါၿပီ။ ယိုးဒယားဖက္ ကမ္းစပ္မွာ တာခ်ီလိတ္ကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလး တစ္ခုနဲ႔အတူ ေစတီေလး တစ္ဆူရွိၿပီး ဦးေအာင္ေဇယ် တည္ထားခဲ့တဲ့ ေစတီလို႔လည္း သိရပါတယ္။ ပါးစပ္ရာဇ၀င္အရ သိခဲ့ရတာကေတာ့ ေစတီေလးဟာ ထီးမရွိပါဘူး။ ယိုးဒယားဘက္ကေန ထီးတင္ႏိုင္ဘို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေအာင္ျမင္ျခင္း မရွိခဲ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး အဲ့ဒီအခ်ိန္က ယိုးဒယားႏိုင္ငံ နယ္စပ္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကို ပုဆိုးကြက္ေတြနဲ႔ အလည္အပတ္ လာျခင္းခြင့္မျပဳပါ။ အေၾကာင္းရင္ကေတာ့ ပုဆိုးကြက္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ျမန္မာေတြကို ျမင္ရင္ ယိုးဒယားလူမ်ိဳးမ်ား အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾကတာေၾကာင့္လို႔ ေျပာစမွတ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ တာခ်ီလိတ္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနရခ်ိန္မွာ ေဖေဖက သူ႔တပည့္မ်ားနဲ႔အတူ တာခ်ီလိတ္မွ (၂၉) မိုင္ေဝးတဲ့ တာေလရြာကို တစ္ပတ္မွာ (၃) ရက္ အသြားအျပန္ လုပ္ေနရရွာပါတယ္။ လမ္းခရီး ၾကမ္းတမ္းလြန္းတဲ့အတြက္ (၂၉) မိုင္ခရီးကို ေန႔ဝက္ က်ိဳးေအာင္ သြားရတဲ့အထိပါ။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ က်မတို႔ တာခ်ီလိတ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးရင္ တာေလရြာကို ေျပာင္းေရႊ႕ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မႏွစ္သက္ သေဘာက်ခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြကို ျပန္လည္ထိေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့သလို အဆံုးအစမရွိတဲ့ ရွမ္းေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ ျမင္ေတြ႔ေနရတာမို႔ က်မရဲ႕ ဘ၀ေလး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္