တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၁၄

က်မတို႔မိသားစု တာခ်ီလိတ္မွာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ႏွစ္တာမွ် ေနခဲ့ရၿပီး တာေလရြာကို ေျပာင္းရေတာ့မဲ့ အခ်ိန္မွာ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း မရွိေသးတဲ့ တာေလရြာကို ဆက္လိုက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့တာမို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဂၤလာဒံုမွာရွိတဲ့ ေအာင္ဆန္းသူရိယ လွေသာင္းေက်ာင္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ကို ဝင္ရပါတယ္။ အစ္ကိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေဝးရျပန္တယ္။ တာခ်ီလိတ္ကေန တာေလကို မေျပာင္းေရႊ႕ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ အလိုမွာ ေဖေဖ့တပည့္ တစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေလေၾကာင္းခရီးစဥ္ကေန အစ္ကိုႀကီး ျပန္သြားတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမအားလံုး ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ လက္ေ၀ွ႔ႏႈတ္ဆက္ရင္း က်န္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ တစ္ပတ္ၿပီးတာနဲ႔ က်မတို႔မိသားစုလဲ တပ္ေျပာင္းယာဥ္တန္းနဲ႔ အတူ တာခ်ီလိတ္ကေန တာေလရြာကို စတင္ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရပါတယ္။ ကားတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္သလို လူေတြကလည္း မိသားစုအလိုက္ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ တစ္ခါမွ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဘူးျခင္း မရွိတဲ့အတြက္ အလိုလိုေနရင္း ေပ်ာ္ေနမိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ၾကည့္ရသလိုပါပဲ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ရွိ မိသားစု အသိုက္အၿမံဳမ်ား ေျပာင္းေရႊ႕သလို ခံစားရတယ္။ တာခ်ီလိတ္ကေန (၂၉) မိုင္သာရွိတဲ့ တာေလရြာကို က်မတို႔ တစ္ေန႔လံုး ကားစီးခဲ့ရပါတယ္။ ေန႔ဝက္ခရီးဆိုေပမယ့္ အခုလို ကားတန္းရွည္ႀကီးနဲ႔ ကားေတြ စုစုစည္းစည္း ျဖစ္ေစဘို႔ကို သတ္မွတ္ပြိဳင့္ေတြမွာ အားလံုး ရပ္ေစာင့္ၾကရၿပီး ကားအားလံုးစံုမွ ခရီးကို ဆက္ၾကရတာမို႔ သာမန္ထက္ အခ်ိန္ပိုၾကာၿပီး တစ္ေနကုန္ကာ ညဖက္အေမွာင္ပ်ိဳးစမွာ တာေလရြာကို ေရာက္လာပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ထူပိန္းတဲ့ ေတာနဲ႔ ေတာင္ေတြကိုသာ ျမင္ေနရၿပီး ရြာႀကီး ရြာငယ္ မေတြ႔ရသေလာက္ပါ။ ထူထပ္လြန္းတဲ့ ေတာကို ကားလမ္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ထြင္းေဖာက္ထားျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေန လာတဲ့ကားမ်ား မရွိသေလာက္ရွားၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ လာတဲ့ကားကိုေတြ႔ရင္ ေဘးဖက္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးကပ္ၿပီး ရပ္ထားရပါတယ္။ 'တာေလရြာကို ဝင္လာၿပီ'လို႔ ေဖေဖေျပာတဲ့အခါမွာ မဲေမွာင္ပိန္းပိတ္ေနတာမို႔ သဲသဲကြဲကြဲဘာမွ မျမင္ရပါ။ ကားမီး ထိုးထားလို႔သာ တိုက္တန္းေလးေတြကို ျမင္ရျခင္းပါ။ တာေလရြာကို စဝင္တာနဲ႔ ကားေတြအားလံုး အလွ်ိဳလွ်ိဳ ကိုယ့္လမ္းကို သြားၾကၿပီး က်မတို႔ကားေလးသာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ တစ္ခုေပၚကို တက္သြားပါတယ္။ ေတာင္ကုန္း အေပၚကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ တိုက္အိမ္တစ္လံုးကို ကားမီးေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လိုက္ရၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ကားရပ္လိုက္ေတာ့ အိမ္ထဲကေန ေဖေဖ့တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ထြက္ လာပါတယ္။ “ကဲ ေရာက္ပါၿပီ ဒါကေတာ့ ေဖေဖတို႔ေနမယ့္အိမ္ပဲ။ မနက္က်မွ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကေပါ့။ ဒီညေတာ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႔ ဘာမွျမင္ရမွာလဲ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ေဖေဖက ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေပၚကဆင္း သြားေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးလည္း ေနာက္ကေန လိုက္ဆင္းၾကပါတယ္။ အိမ္ထဲမွာ မီးအိမ္ေလးေတြ ထြန္းညွိထားၿပီး စားစရာေတြ စားပြဲေပၚမွာ ျပင္ထားေပးတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ ဗိုက္ဆာလာတဲ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြလည္း ေျခ လက္ေဆးၿပီး မိသားစု စံုတာနဲ႔ ညစာကို စားေသာက္ၾကပါတယ္။ က်မ ဘာဟင္းေတြနဲ႔ စားခဲ့တယ္ ဆိုတာေတာ့ ျပန္စဥ္းစားလို႔ မမွတ္မိေတာ့တဲ့တိုင္ ဗိုက္ဆာလို႔ စားေကာင္းတာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ သူ႔အခန္းကိုယ့္အခန္း ခြဲၾကပါတယ္။ ေဖေဖ ေမေမ ကူကူး ပူစူးမ နဲ႔ ဟတ္စကီးတို႔က အခန္းက်ယ္ တစ္ခန္း၊ က်မ တူးမာနဲ႔ တူတူးက တစ္ခန္း၊ ႏွင္းၾကည္ အီဒစ္တို႔က တစ္ခန္း နဲ႔ ဧည့္ေဆာင္အတြက္ အပိုအခန္း တစ္ခန္း စုစုေပါင္း အိပ္ခန္း ေလးခန္းရွိၿပီး ထမင္းစားခန္း မီးဖိုခန္းတို႔မွာ အေတာ္ေလး က်ယ္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ အိမ္သာကေတာ့ အိမ္အတြင္းဖက္မွာ ႏွစ္စံုရွိၿပီး အိမ္အျပင္ဖက္မွာ တစ္စံုရွိပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ေနာက္ေဖးဖက္မွာ ေျမပိုေတြရွိသလို ေတာင္ေပၚကို ဆက္တက္သြားရတဲ့ ေလွခါးထစ္မ်ား ရွိပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေဖေဖက ေတာင္ေပၚဖက္ အေဝးႀကီးအထိ ဆက္မသြားဘို႔ တားျမစ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ဖက္ဆင္းတဲ့ ကားလမ္းဖက္ကို ျပန္လွည့္လာၿပီး စူးစမ္းပါတယ္။ ကားလမ္းက ေတာင္ေပၚ အိမ္ေလးဆီကို ေရာက္ႏိုင္ဘို႔ အတက္လမ္း တစ္လမ္းနဲ႔ အဆင္းလမ္း တစ္လမ္း ေဖာက္ထားၿပီး အိမ္ရဲ႕ ညာဖက္ကေန ေအာက္ကိုဆင္းႏိုင္တဲ့ လူသြားလမ္းက်ဥ္းေလး တစ္လမ္းကို ေတြ႔ရတာေၾကာင့္ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ အႀကီးသံုးေယာက္ ေအာက္ကိုဆင္းၾကပါတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေရတသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခု။ စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕ အစပ္မွာ နီနီရဲရဲ သီးေနတဲ့ အပင္ႀကီးေတြ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ မၾကာခင္ပဲ က်မတို႔ရွိတဲ့ ေနရာကို ေဖေဖက အေခၚလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုၿပီး  ေဖေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာမို႔ က်မတို႔လဲ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ လမ္းမွာအဲဒီ ဦးေလးက က်မတို႔ ေတြ႔ျမင္ခဲ့တဲ့ အပင္နဲ႔အသီးဟာ ေရသဖန္းပင္နဲ႔ ေရသဖန္းသီးလို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ ေတာေတာင္သဘဝရႈခင္း၊ စမ္းေခ်ာင္းေရေလးေတြ တစ္သြင္သြင္းစီးေနၿပီး ငွက္ေပါင္းစံုရဲ႕ သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ ေကာင္းတဲ့အသံေလးေတြ ၾကားေနရတဲ့ တာေလကို ေျပာင္းေရႊ႕ ခဲ့ရတာ က်မအတြက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနမိခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ က်မတို႔ေနအိမ္ကေန ၁၅မိနစ္ေလာက္သြားတဲ့အခါ တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္အၿပီး မူလတန္း ေက်ာင္းေလးက်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ဆည္းႀကိဳေနပါတယ္။ ေမေမကိုယ္တိုင္လဲ မႏၲေလး ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းကို စာသင္ခဲ့သူမို႔ ဒီေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ အျဖစ္ တာ၀န္ယူပါတယ္။ စတက္ေတာ့ က်မက ၄-တန္းမွာ တက္ရသလို ညီမတူးမာက ၂တန္း တူတူးက သူငယ္တန္းေလးပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလက ၄-တန္း ၈-တန္းနဲ႔ ၁၀-တန္းဟာ အစိုးရစစ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်မတို႔ ၄-တန္း အတန္းတင္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခ်ိန္မွာ တာခ်ီလိတ္ကေန အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔က တာေလကိုလာစစ္တယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ တာေလရြာကေန စာေမးပြဲေျဖသူ အားလံုးေအာင္ၾကတာမို႔ တာေလ အလယ္တန္းေက်ာင္း ဆိုေပမယ့္ ၅တန္းကို တိုးခ်ဲ႕ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မက ၅တန္း တူးမာက ၃တန္း တူတူးက သူငယ္တန္းႀကီး တက္ၾကရတယ္။ က်မတက္တဲ့ အတန္းမွာ ေက်ာင္းသား ၃ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသူ ၄ေယာက္ စုစုေပါင္း ၇ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး အသက္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့အတန္းကို မတက္ျဖစ္ၾကပါ။ အေၾကာင္းက က်မရဲ႕ မၾကာခနေပၚလာတဲ့ ေခါင္းႀကီးကိုက္ ေရာဂါေၾကာင့္ အတန္းတက္ ေနာက္က်ခဲ့ရသလို တူးမာက်ျပန္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစုဆီကို ျပန္ေရာက္မွ ျမန္မာစကား ေတြ႔ထိရတာမို႔ ေနာက္က်ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရျပန္တယ္။ တူတူးတစ္ေယာက္ က်ျပန္ေတာ့ စာေတာ္ရက္္နဲ႔ ေက်ာင္းမေပ်ာ္လို႔ ေနာက္က်ျပန္။ က်မတို႔အတန္းမွာ သင္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြလည္း တိုင္းရင္းသား ဆရာ ဆရာမေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စကားဝဲတာကို မနည္းလိုက္ၿပီး နားေထာင္ရင္းကေန သူတို႔ရဲ႕အသံကို ရင္းႏွီးကာ နားလည္အဆင္ေျပ လာၾကပါတယ္။ အေတာ္ေလး စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ သင္ေပးၾကၿပီး ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြပါ။ က်မမွာရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္း မစိုးၿငိမ္းဆိုတာရွိခဲ့ၿပီး သူ႔ရဲ႕မိဘေတြက ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ဖြင့္ထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ညီမ မစိုးသိန္းကေတာ့ တူးမာနဲ႔ တစ္တန္းတည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သလို တူးမာရဲ႕ ေနာက္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ နန္းယံုျဖစ္ပါတယ္။ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူေလးေတြ အလြန္စိတ္သေဘာထား ျပည့္ဝၿပီး ျဖဴစင္ၾကပါတယ္။ စိုးၿငိမ္း စိုးသိန္းတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမာင္ေလး စိုင္းက်ျပန္ေတာ့ တူတူးနဲ႔ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ျဖစ္ျပန္တယ္။ တခါတရံ သူတို႔အိမ္ကို က်မတို႔ အလည္အပတ္ ေရာက္တတ္သလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အခ်ိဳ႕မွာလည္း သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြ က်မတို႔အိမ္ကို အလည္လာတတ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ေန႔ က်မတို႔ကို ဆရာစာသင္ေနရင္း တင္ျမင့္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာသင္ခံုေပၚကေန ေအာက္ကို ပစ္လဲၿပီး တက္ေနတာကို ေတြ႔ရေတာ့ က်မလဲ ေၾကာက္လန္႔သြားပါတယ္ က်မေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္ကေန အျမွဳပ္ေတြ ထြက္လာၿပီး က်မတို႔ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာက တင္ျမင့္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ထမင္းစားဇြန္း တစ္ေခ်ာင္း ကန္႔လန္႔ထည့္ၿပီး ဆရာေနာက္ တစ္ေယာက္က ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တင္ျမင့္ရဲ႕ ေကာက္ေနတဲ့ လက္ေတြကိုေျဖာင့္ေပးရင္း လက္ဖဝါး အလယ္ကို ႏွိပ္နယ္ေပးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဝက္ရူးျပန္ရင္ လွ်ာမကိုက္မိေအာင္ ပါးစပ္ထဲကို ဇြန္းထည့္ရတာရယ္ အေၾကာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားေအာင္ ေသာ့နဲ႔လက္ဖဝါးကို နယ္ႏွိပ္ေပးရတယ္ဆိုတဲ့အသိကို ရခဲ့ပါတယ္။

တာေလမွာ အေနအထိုင္ အေျခက်လာၿပီ ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို ေရာက္လာေတာ့ တာေလကေန ၂နာရီေလာက္ သြားရတဲ့ မိုင္းလင္းရြာေလးကို တနဂၤေႏြရက္တိုင္း ေမေမက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း သြားေလ့ရွိၿပီး ကူကူးနဲ႔အတူ က်မကေတာ့ အမ်ားဆံုး လိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကူကူးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ႏွင္းၾကည္ကို စိတ္မခ်လို႔ ေမေမက က်မကို ေခၚေလ့ရွိတယ္။ မိုင္းလင္း ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ အီေကာ လားဟူ လီေရွာ အစရွိတဲ့ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြ အမ်ားစုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အီေကာလူမ်ိဳးေတြဟာ တစ္ႏွစ္ကို ေရတစ္ႀကိမ္ပဲ ခ်ိဳးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အီေကာလူမ်ိဳးေတြဟာ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ႀကိမ္ေခြးသားကို စားၾကၿပီး က်န္းမာေရးအတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ဖူလံုသြားၿပီလို႔ ယူဆေၾကာင္း ၾကားခဲ့တယ္။ အီေကာလူမ်ိဳးေတြ ဝတ္ဆင္တဲ့ အဝတ္ အစားေလးေတြက ေငြျပားေလးေတြကို ဦးထုပ္ အကႌ် စကတ္တို႔မွာ တြဲေလာင္းေလးေတြ တပ္ဆင္ထားၿပီး ထူးျခားလို႔ ႏွစ္သက္ေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ ေရတစ္ႀကိမ္ပဲ ခ်ိဳးတယ္ဆိုလို႔ ဘုရား ရွိခိုးေက်ာင္း ေရာက္လို႔ ေနရာယူတိုင္း သူတို႔အနားကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ကပ္ထိုင္ျခင္းမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ေဖေဖက တာေလရြာေလးမွာ ေနေနရတဲ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို ႀကံဖန္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ တစ္ခု မဟုတ္တစ္ခု စဥ္းစားေတြးေတာၿပီး စီစဥ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ က်မတို႔တစ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစားႏိုင္ဖို႔ဆိုၿပီး အိမ္ရဲ႕ နေဘးေျမလြတ္မွာ ေရကူးကန္ပံုစံု မက်တက် ရွည္ရွည္ေလးတစ္ခု လုပ္ေပးတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ လုပ္တဲ့ကန္မို႔ ေရကန္ရဲ႕အနက္ကို ေလးေပအနက္ေလာက္သာ ထားပါတယ္။ အေပါင္းအသင္း ခင္တတ္တဲ့ တူတူးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္းလိုလို အိမ္လာၿပီး ေရကူးၾကသလို က်မေက်ာင္းကေန အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကူကူးက ေရဆင္းကစားဖို႔ စိုင္းျပင္းပါေတာ့တယ္။ ေမေမက ကူကူးေရကစားရင္ ကေလးထိန္းေတြနဲ႔ စိတ္မခ်လို႔ က်မေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္မွ ေရကစားဖို႔ကို ခြင့္ျပဳထားတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေမာင္ေလးကို ကေလးထိန္းနဲ႔ ေရကစားမွာ စိတ္မခ်ခဲ့သူပါ။ ေရကူးခ်င္တဲ့ ကူကူးလည္း က်မရဲ႕ ေက်ာင္းအျပန္ကို ေမွ်ာ္တတ္လာသလို က်မျပန္လာတာကို ျမင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခုန္ေပါက္ေနပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မနက္ပိုင္းမွာ တူတူးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဖြဲ႔ အားလံုး ၆ေယာက္ေလာက္ ေရဆင္းကူးေနၾကတာကို အိပ္ခန္းရဲ႕ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ကိုယ္နည္းနည္းေႏြးၿပီး ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ကူကူးတစ္ေယာက္ ျမင္ရာကေန တားမရေအာင္ ဂ်ီတိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူလိုခ်င္တာ တစ္ခုခုကို မရခဲ့ရင္ ေဒါသႀကီးၿပီး တက္တတ္တဲ့ သူမို႔လည္း ၀ိုင္းအလိုလိုက္ရသလို ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေမေမကပဲ အေလွ်ာ့ေပး အလိုလိုက္ရေတာ့တယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ ကူကူး ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေရဆင္းကစားပါေတာ့တယ္။ က်မလည္း ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ရပ္ၿပီး ကူကူးဆီကို သြားမယ္ေတာ့ ႏွင္းၾကည္က သူထိန္းထား လိုက္ပါ့မယ္ အလုပ္ကိုသာ ၿပီးေအာင္ ဆက္လုပ္ပါလို႔ေျပာတဲ့တိုင္ က်မ စိတ္မခ်ႏိုင္။ ႏွင္းၾကည္က ဟိုေငးသည္ေငး ေငးတတ္တာမို႔ တျခားေနရာဆိုရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္။ ဒီလိုေနရာက မွားလို႔မရဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကေလးေတြ ေရကူးတာကို ေရကန္ေဘာင္ေပၚကေန လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ မၾကာခင္ က်မႀကိဳေတြးထင္တဲ့အတိုင္း တူတူး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရကူးလာရင္း ကူကူးနဲ႔ မေတာ္တဆ တိုက္မိၿပီး ကူကူးလက္ထဲက ကိုယ္ေဖာ့ ပူေဖာင္းပစၥည္းေလးလည္း တျခားတဖက္ကို လြင့္သြားၿပီး ကူကူး တစ္ေယာက္ ေရေအာက္ကို ျမဳပ္သြားပါေတာ့တယ္။ အားလံုးလိုလို အေပ်ာ္ လြန္ေနၾကတာမို႔ ကူကူးကို ဘယ္သူမွ သတိထားမိဟန္ မတူပါဘူး။ တစ္ခ်ိန္လံုး မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတဲ့ က်မ ခ်က္ျခင္းေရကန္ထဲ ခုန္ခ်ၿပီး ကူကူးကို ဆယ္ယူလိုက္ပါတယ္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ကူကူးတစ္ေယာက္ ေရသည္းတာကလြဲၿပီး အသက္အႏၲရာယ္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ က်မေရထဲကို ခုန္ခ်လိုက္တာျမင္ေတာ့ ႏွင္းၾကည္လဲ မ်က္ျပဴးဆံျပာနဲ႔ သတိထားမိပံုရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္က ေသးေသးဖြဲဖြဲ ကိစၥလို႔ထင္ထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကိစၥတစ္ခုဟာ တိုင္းတာလို႔ မရတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈ တစ္ခုကို ျဖစ္ေစတတ္တာမို႔ သတိဆိုတာ ပိုတယ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ တစ္ႏွစ္တာကာလ ၿပီးဆံုးသြားလို႔ က်မလည္း အတန္းသစ္ တက္ရေတာ့ ဆဌမတန္းကို ေရာက္လာခ်ိန္ တစ္ေန႔ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ က်မေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး လူကလည္း တစ္ကိုယ္လံုး မီးအံုးထားသလို တရွိန္းရွိန္းေ၀ဒနာကို ခံစားရပါတယ္။ အရင္လို ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ ေခါင္းႀကီးကိုက္တာမ်ိဳးနဲ႔ မတူပဲ တမူကြဲျပားေနတယ္လို႔ သတိထားမိလိုက္တယ္။ က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက ေလးလံၿပီး ေရွ႕ကို လွမ္းလို႔မရပဲ ေနာက္ဘက္ကို ဆြဲေနပါတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာက ကားေမာင္းသူကို ေသေသခ်ာခ်ာမွာၿပီး က်မကို အိမ္ျပန္ေစခဲ့တယ္။ အိမ္ကုိျပန္ေရာက္တဲ့အခါ တစ္ကိုယ္လံုး ခ်မ္းတုန္လာတာမို႔ ေမေမက နဖူးကိုစမ္း ၾကည့္ၿပီး “ဟင္ ကိုယ္ေတြကလည္း ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနပါလား လုလု အခန္းထဲသြားလွဲေနလိုက္ ဆရာဝန္ေခၚေပးမယ္” လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေမာင္းသူကုိ တစ္ဆက္တည္း ဆရာဝန္ ပင့္ဘို႔ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ ဂြမ္းေစာင္ေတြ အထပ္ထပ္ ေမေမတင္ေပးေပမယ့္ အေပၚေမးရိုး ေအာက္ေမးရိုး ရိုက္ခတ္ရင္း ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတာ မေျပပါ။ အပူရွိန္ကလည္း မေလ်ာ့သြားတဲ့အျပင္ ပိုတိုးလို႔သာလာပါတယ္။ ဆရာဝန္ ေရာက္လာၿပီး က်မရဲ႕ လက္ရွိ အေျခအေနကို စစ္ေဆးစမ္းသပ္ၿပီး အဖ်ားတိုင္းၾကည့္ေတာ့ ျပဒါးတိုင္ အဆံုးထိနီးပါးေလာက္ အဖ်ားေတြ ျမင့္တက္ေနတာေၾကာင့္ ဆရာဝန္က ခ်က္ျခင္း ေသြးေဖာက္ စမ္းသပ္မႈ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ေဆးထိုးေပးၿပီး နားခိုင္းပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႔ေမေမတို႔ ဧည့္ခန္းမွာ စကားေျပာသံေတြကို ၾကားေနၿပီး ခဏအၾကာမွာ က်မအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ညဦးပိုင္း အိပ္ယာက ႏိုးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အဖ်ားေသြး လံုးဝမရွိေတာ့ပဲ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးေနပါၿပီ။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို လန္းလန္း ဆန္းဆန္းနဲ႔ ပံုမွန္လိုျဖစ္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းသြားခြင့္ ရပါတယ္ ေမေမက နားေစခ်င္ေပမယ့္ အတန္းသစ္ေလးကို တက္ေနရတဲ့ က်မအဘို႔ ေက်ာင္းမပ်က္ခ်င္ပါ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခါနီးမွာ မေန႔ကပံုစံအတိုင္း ထပ္ျဖစ္ျပန္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဖ်ားကအေတာ္တက္ေနၿပီ လူကလည္း ခိုက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းလာတယ္။ ဆရာဝန္ေရာက္လာၿပီး က်မမွာ မေလးရီးယားလို႔ေခၚတဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ဝင္ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမလည္း စိုးရိမ္စြာနဲ႔ ေဖေဖ့ကို တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႔ လူလႊတ္ေျပာခုိင္းပါတယ္။ ဆရာဝန္က က်မကို ေဆးလံုးခါးႀကီး ၆လံုးတိုက္တဲ့အခါ အဲဒီေဆးလံုးႀကီးေတြကို က်မ ခက္ခက္ခဲခဲ မ်ိဳခ်ရပါတယ္။ အရသာက ခါးလိုက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ က်မရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါပိုး အစပ်ိဳးလို႔ ေနရာယူခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရကေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကို အျမစ္မျဖတ္ႏိုင္ပဲ တာရွည္သြားရင္ ငွက္ဖ်ားပိုး ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္ၿပီး အသက္အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ အေၾကာင္း တကယ္လို႔ အသက္မေသခဲ့ရင္လည္း ရူးသြပ္သြားႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဖေဖလည္း က်မကိုငွက္ဖ်ားေရာဂါ အျမစ္ျပတ္တဲ့အထိ ကုသဖို႔ စတင္ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ေနတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးစ တာေလရြာေလးမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖစ္သူ အေတာ္မ်ားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ ေခါင္းႀကီးကိုက္ေရာဂါ အခံေၾကာင့္ ကိုယ္ခံအားနည္းခ်ိန္မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါပိုး ဝင္လြယ္တာလို႔ ဆရာဝန္က ေျပာပါတယ္။ က်မေဆးကုသမႈကို ခံယူေနစဥ္အတြင္း ေက်ာင္းမသြားရေတာ့သလို ကူကူးလည္း ေရမကူးရေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းျပန္ တက္ရတဲ့တိုင္ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ ဆက္တိုက္ ေသာက္ေနရဆဲပါ။ စားေဆး ထိုးေဆးမ်ားနဲ႔ ကုသရင္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ က်မမွာတြယ္ညိေနတဲ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါပိုး အျမစ္ျပတ္သြားခဲ့ပါတယ္။

(ညီမေလးတူးမာရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း နန္းယံုရဲ႕ သမီးျဖစ္သူ မိုးေငြ႔ကိုက်မ ဘေလာ့ဂါအေနနဲ႔ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္)

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္