တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၁၈

ရက္ လ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွမ္းျပည္တစ္ခြင္လွည့္လည္ ေနလာခဲ့ရတာမို႔ အခုလို သေဘၤာႀကီးစီးၿပီး ေရလမ္းခရီးကို လိုက္ပါလာရတဲ့ က်မရဲ႕ အျမင္ အာရံုေတြ ေျပာင္းလဲလို႔ေနပါတယ္။ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းျပာႀကီးေတြကို မျမင္မေတြ႔ရေတာ့ေပမယ့္လဲ ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ေလႏုေအးေအးေလးေတြရဲ႕ ထိေတြ႔ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေအးခ်မ္းၾကည္ႏူးမႈမ်ိိဳးနဲ႔ မျခား ေရလမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ထိေတြ႔ခံစားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲတဲ့ အခ်ိန္ကာလမို႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာတဲ့ ေနရာေဒသကို ေျပာင္းေရႊ႕တဲ့အခါ ကုန္းလမ္းနဲ႔တစ္ဖံု ေရလမ္းနဲ႔တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလဲစီးနင္း လိုက္ပါလာရျခင္းပါ။ ေရက်ခ်ိန္နဲ႔ ႀကံဳတာမို႔ ခရီးတစ္၀က္မွာ က်မတို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့ သေဘၤာႀကီး ေသာင္တင္သြားတာေၾကာင့္ ေရလယ္ေခါင္မွာ ေရတက္သည္အထိ တစ္ညတာ ေက်ာက္ခ်လို႔ ေနခဲ့ရျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မိုးေသာက္ခ်ိန္ ခရီးဆက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေန၀င္ရီသေရာမွာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ဆိုက္ကပ္လို႔လာပါတယ္။ ေနရာသစ္ကို ေရာက္ရွိလာတဲ့အတြက္ စူးစမ္းေလ့လာစရာေတြကလဲ ဒုနဲ႔ေဒး။

ေက်ာက္စာ က်မ္းဂန္မ်ားအရေတာ့ ‘မြန္တိ မြန္စ မြန္ည ဟူေသာ မြန္သံုးရပ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း အညမည ေပါင္းစပ္ေသာအားျဖင့္ တိုင္းဖြဲ႔အပ္ေသာ ရာမညတိုင္းဟု နာမပညတ္ သမုတ္ျခင္း’ လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကို အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး သတ္မွတ္ၾကပံုနဲ႔ တစ္ဖန္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကို နိဗၺာန္ကူးဆိပ္လို႔ အမွတ္ျပဳဳၾကပံု အစရွိတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုႏိုင္ေဇာ္ရဲ႕ ‘ပုသိမ္ၿမိဳ႕အေၾကာင္း’ကေန ေလ့လာေတြ႔ရွိခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာလဲ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနၿပီး ေနာက္တစ္ေနရာကို ေျပာင္းရအံုးမလဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေမေမက ပစၥည္းေတြကို လိုအပ္တာေလာက္သာ ထုတ္ဘို႔ အားလံုးကိုေျပာထားပါတယ္။ အသံုးလိုတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္သံုးလိုက္ရတာ လြယ္ကူသေလာက္ စနစ္တက် ျပန္သိမ္းဆည္းတဲ့အခါမွာ ခက္ခဲႀကံ႕ၾကာတာကို မၾကာခဏႀကံဳေတြ႔ေနက်မို႔ က်မကိုယ္တိုင္ ဦးစီးၿပီး လိုအပ္သေလာက္ပဲ ထုတ္ေပးျခင္းကို ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ခါစမွာ ရံုးသမားလဲ ရံုး ေက်ာင္းသမားလဲ ေက်ာင္းနဲ႔ အားလံုးလိုလို အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေပမယ့္ တစ္လေလာက္အၾကာ အနယ္ထိုင္လာတဲ့အခါ ေမေမတစ္ေယာက္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရွိ စည္ကားၿပီး ေစ်းသက္သာတယ္ဆိုတဲ့ သားငါးေစ်းကို ေန႔စဥ္ မေမာမပမ္း သြားေလ့ရွိပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လို ေန႔မ်ားမွာ က်မပါလိုက္သြားၿပီး ေမေမသြားလဲ သြားခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေစ်း၀ယ္ရတာ ေပ်ာ္စရာဆိုတာကို က်မသတိခ်ပ္မိတယ္။ ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးေတြ ႀကိဳက္သလိုေရြး တစ္ပိႆာကို ၅က်ပ္ ၆က်ပ္ ပုဇြန္ဆိတ္ေလးေတြဆိုရင္ ပိႆလံုးကို ၂က်ပ္တဲ့။ ေစ်း၀ယ္မေပ်ာ္ပဲ ဘယ္သူရွိပါ့မလဲေလ သစ္သီး၀လံကလဲ အလွ်ံပယ္။ အထူးသျဖင့္ ငါး ပုဇြန္တို႔ လိႈင္လိႈင္ေပါတဲ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕လို ေစ်းမ်ိဳး က်မအတြက္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးခဲ့ျခင္းပါ။

ဂိုဂယ္လ္မွ ကူးယူေဖၚျပျခင္းပါ

ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီး သံုးလေလာက္အၾကာမွာ ေဖေဖက အလုပ္အားလို႔ ညေနေစာေစာ ျပန္ေရာက္တဲ့ ရက္မ်ားမွာ က်မကို အေျခခံ ကားေမာင္း အတတ္ပညာကို သင္ၾကားေပးေလ့ရွိၿပီး ကားေမာင္းသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္း လမ္းစည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းကအစ ကားတစ္စီးကို ေမာင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကားကို အရင္ဆံုး စစ္ေဆးရမည့္ အခ်က္အလက္ ဆီေပ်ာက္ မီးေပ်ာက္ ကိုင္တြယ္ပံု အဆံုး သင္ေပးပါတယ္။ စနစ္ႀကီးတဲ့ ေဖေဖက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ကားေမာင္းလိုင္စင္ အလြယ္တကူ ရတာကို မလိုလားပဲ ဥပမာ တစ္ခုအေနနဲ႔ ကားကို ပတ္ကင္ထိုးၿပီဆိုရင္ ေနာက္ၾကည့္ မွန္မ်ားကေနသာ ၾကည့္ၿပီး ကားကို ေနာက္ဆုတ္ေစၿပီး ပါကင္ထိုးေစပါတယ္။ ေခါင္းကို ေနာက္လွည့္ၿပီး လည္ျပန္ၾကည့္တာမ်ိဳးကို လံုး၀လက္မခံတဲ့ ေဖေဖပါ။ စနစ္တက် နာယူေစခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ သင္ၾကားမႈေတြရဲ႕ တန္ဘိုး ႀကီးမားပံုေတြဟာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အသက္ ရလာတာနဲ႔အမွ် နားလည္ သေဘာေပါက္ လာၾကပါတယ္။ တစ္လေလာက္ သင္ၾကားေပးၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မအေတာ္ေလး ကားေမာင္းတတ္ေနပါၿပီ။ အစ္ကိုလဲ ေတာင္ႀကီး တကၠသိုလ္ကေန ပုသိမ္တကၠသိုလ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းဘို႔အတြက္ ေရာက္လာခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကိုယ္စား အစ္ကိုက က်မ အစမ္းေမာင္းေလရာ ေနရာတိုင္းကို အေဖၚအျဖစ္ လိုက္ပါခဲ့ပါတယ္။

ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ေႏြရာသီအ၀င္မွာ က်မရဲ႕ေမာင္ေလး ႏို႔ညွာအျပင္းဖ်ားၿပီး တစ္အိမ္လံုး စိုးရိမ္ပူပန္ရတဲ့ အေျခအေနပါ။ အလားတူ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့စဥ္ကလဲ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတာမို႔ အိမ္ရွိလူအားလံုး ေမာင္ေလးအတြက္ သက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ ဆုေတာင္းေပးေနၾကရျခင္းပါ။ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕မွာ အသည္းအသန္ ျဖစ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို အေရးေပၚေလယာဥ္နဲ႔ ပို႔ေဆာင္ၿပီး မဂၤလာဒံု စစ္ေဆးရံုႀကီးမွာ ေန႔ ညမျပတ္ ၾကပ္မတ္ကုသရင္း တစ္လအၾကာမွာ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာခဲ့ပါတယ္။ ႏို႔ညွာေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီဆိုရင္ သူမ်ားနဲ႔မတူပဲ အသက္ရွဴၾကပ္ၿပီး တက္တက္ေနတတ္သလို ကိုယ္အပူခ်ိန္က ျပဒါးတိုင္ဆံုးခါနီးေလာက္ထိ ပူတာမို႔ အားလံုး ထိတ္လန္႔ေနၾကရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ အိမ္ေစာင့္ ေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္ရွိၿပီး ေမာင္ေလးအသည္းအသန္ျဖစ္တဲ့ညမွာပဲ ႏွစ္ေကာင္ထဲက ရန္လံုႀကီး အလိုလိုေနရင္း ေသသြားတာကို ျမင္ရပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္တယ္လို႔ ဆိုရမလားမသိ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေမာင္ေလးျပန္ေနေကာင္းလာတာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။ လူႀကီးေတြ ဆိုစကားအရ ေခြးေတြက သခင္အတြက္ ေသေပးတတ္ၾကေပမယ့္ ေၾကာင္ေတြကေတာ့ အိမ္မွာ လူမမာရွိၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္ကေန ထြက္ေျပးတတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့အတိုင္း ေမာင္ေလး အေတာ္ေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေၾကာင္မႀကီးလဲ အမွန္တကယ္ကို ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွာ က်မတပ္တြင္းေက်ာင္း ေနခဲ့ရၿပီး က်ိဳင္းတံုမွာ မၿပီးဆံုးခဲ့တဲ့ အဌမတန္း တစ္၀က္တစ္ပ်က္ကို အဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ ပုသိမ္ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ေမေမမွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေနာက္တစ္ေနရာကို ေျပာင္းေရႊ႕ဘို႔ သတင္းေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ေဖေဖေျပာင္းရမည့္ ေနရာက စိတ္ကူးထဲေတာင္ ပံုေဖၚလို႔မရေအာင္ ထူးျခားေနတယ္။ ေရျခားေျမျခား မိုင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို စစ္သံမွဴးအျဖစ္သြားေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္