တီတင့္ (စက္မွု တကၠသိုလ္): တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၁၉

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ကို ေဖေဖက စစ္သံမွဴးအေနနဲ႔ သြားေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရေတာ့မည့္ သတင္းဟာ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ အသိုင္းအ၀န္းေတြအထိ သတင္းပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသလို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ က်မတို႔အိမ္လဲ ဧည့္သည္မျပတ္ေလာက္ေအာင္ စည္ကားေနပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ တရားသေဘာနဲ႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေဖေဖပင္စင္သြားရင္ လာေနက် ဧည့္သည္ေတာင္ လာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ဒီလိုျဖစ္ရပ္ဟာ သဘာ၀တရားေတြမို႔ နားလည္ထားရမယ္တဲ့။ ဂ်ပန္မသြားခင္ မိသားစုရန္ကုန္မွာ တစ္လေနရၿပီး စီစဥ္ေဆာင္ရြက္စရာ ရွိတာေလးေတြကို ေဖေဖက အၿပီးသတ္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ ပုသိမ္တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ေနတဲ့ အစ္ကုိႀကီးလဲ စစ္တကၠသိုလ္ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုတာ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အတြက္ ေမၿမိဳ႕စစ္တကၠသိုလ္ အပတ္စဥ္ (၁၅)ကို တက္ေရာက္ဘို႔ ရန္ကုန္ကေန ထြက္ခြာသြားပါၿပီ။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအတည္ျပဳခ်က္က က်မတစ္ေယာက္သာ န၀မတန္းပညာသင္ႏွစ္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဒဂံု(၃)မွာ ဆက္လက္တက္ေရာက္ သင္ၾကား က်န္ရစ္ရန္နဲ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္လာမွသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို အလည္သေဘာ လိုက္ခဲ့ဘို႔ကို ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ ေမာင္ႏွမ ၆ေယာက္က ေဖေဖတို႔နဲ႔ တစ္ပါတည္း ပါသြားၾကမွာမို႔ ၾကားၾကားျခင္းေတာ့ ၀မ္းနည္းသလို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ စကားကို အေလးအနက္ထားရင္း ေဖေဖ့ရဲ႕ ညီမအႀကီးဆံုး အေဒၚရဲ႕ အိမ္မွာ ေနဘို႔စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ဘူးခဲ့တဲ့ ဖြားဖြား ဦးေလး အေဒၚေတြနဲ႔ တစ္ေက်ာ့ ျပန္ေနရမွာဆိုေတာ့လဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္လာပါေတာ့တယ္။

အေဒၚၾကည္က န၀မတန္းအတန္းပိုင္ဆိုေတာ့ တူမေတာ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ မပ်က္ရေလေအာင္ စာညံ့တဲ့က်မအဘို႔ ဘာသာစံုေအာင္ဘို႔ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းခက္ခဲစြာ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ပညာသင္ႏွစ္တိုင္းလိုလို အတည္တက်မရွိပဲ နယ္ေပါင္းစံုကို လွည့္လည္ၿပီး ေက်ာင္းေပါင္းစံု ေျပာင္းခဲ့ရတဲ့ ရလာဒ္ကေတာ့ အေသအေၾက ႀကိဳးစားတဲ့တိုင္ မက်ရံုတမယ္ပါ။ သူ႔ထက္ငါႏိုင္ အၿပိဳင္ စာႀကိဳးစားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ လူပမ္းစိတ္ပမ္းနဲ႔ က်မဘ၀မလွခဲ့ပါဘူး။ က်မရဲ႕ အေျခအေနကို တစ္ခ်ိန္လံုး အကဲခတ္ေနတဲ့ အေဒၚဟာ က်မအားနည္းတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို အေဒၚရဲ႕ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အတန္းထဲမွာ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာမေတြဆီမွာပဲ အပ္ႏွံၿပီး အခ်ိန္လြတ္ေတြမွာ သင္ၾကားေစခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ ပညာသင္ခ်ိန္ ကာလက က်ဴရွင္ယူတာကို တစ္ျခားသူသိမွာ အမွန္တကယ္ စိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းက စာညံ့သူမ်ားသာ က်ဴရွင္ယူေလ့ရွိတာမို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ဆရာမေတြ အားလံုး ေတာ္ၾကပါတယ္။ သခၤန္းစာရပ္တိုင္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္သာေအာင္ စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ သင္ၾကားေပးေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တပည့္ေတြအေပၚ ေစတနာထားၿပီး ဘက္လိုက္ျခင္းကင္းတဲ့ ဆရာမေတြမို႔ စာသင္ေက်ာင္းသူတိုင္းရဲ႕ ေလးစားျခင္းကို ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ မိဘနဲ႔ေ၀းေနတဲ့ က်မကို သမီးတစ္ေယာက္လို အစစအရာရာ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ အေဒၚ၊ စာညံ့တဲ့ က်မကို ဆူလိုက္ေခ်ာ့လိုက္ သင္ေပးရင္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိမ္စာေတြ တစ္ေလွႀကီး ေပးခဲ့တဲ့ ရူပေဗဒဘာသာရပ္နဲ႔ ဓါတုေဗဒ ဘာသာရပ္သင္ေပးတဲ့ ဆရာမ ေဒၚေကသီေဖ ဇီ၀ေဗဒဘာသာရပ္ ဆရာမ ေဒၚလွသိန္းႏုနဲ႔ သခၤ်ာဘာသာရပ္ ဆရာမ ေဒၚတင့္တင့္ၾကည္တို႔ကို ယေန႔တိုင္ သတိတရ ေန႔စဥ္ကန္ေတာ့ၿမဲပါ။ အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီး ေျဖဆိုၿပီးသြားၿပီမို႔ က်မလဲ မိသားစုရွိရာ ဂ်ပန္ႏို္င္ငံကို အလည္လိုက္သြားရမွာေၾကာင့္ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေခၚစာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။

ရွမ္းျပည္တစ္ခြင္ ေနစဥ္ခါက စီးဘူးခဲ့တဲ့ ေဖာ့ကာ ဒကိုတာ ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ျခားနားၿပီး ႀကီးမားတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဘိုးရိန္း 747 နဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို သြားရမည့္ရက္ကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အေပ်ာ္ေလးေတြအေပၚမွာ စိုးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေလးေတြ တဒဂၤ ဖံုးလႊမ္းခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းက အေဖၚတစ္ေယာက္ တစ္ေလမွ မပါပဲ က်မတစ္ေယာက္တည္း သြားရမည့္ ျပည္ပခရီးစဥ္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေမးပါမ်ားစကားရ ဆိုရေအာင္ ေမးဘို႔အတြက္ အဂၤလိပ္စကားက မတတ္။ ခရီးဆံုးရင္ ရြာေရာက္မယ္ ဆိုေပမယ့္ သြားရမည့္ခရီးက ဘယ္ဆီမသိ။ ေဟာင္ေကာင္မွာ ထရန္စစ္က လုပ္အံုးမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလ ထရန္စစ္ဆိုတာေတာင္ တိတိပပ နားမလည္ခဲ့။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ က်မက အစြန္ဆံုး ျပဴတင္းေပါက္နားက ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ရၿပီး က်မရဲ႕ ေဘးမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံကလို႔ ထင္ရတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသက္ႀကီးႀကီး ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ထိုင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါက ေဟာင္ေကာင္ရဲ႕ ေလယာဥ္ကြင္းဟာ ေရပတ္လည္၀ိုင္းတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အတြက္ ေျမျပင္ကို ေလယာဥ္ဆင္းတဲ့အခါ ေရထဲကိုထိုးဆင္းသလို သဲထိတ္ရင္ဖိုရယ္။ ေဟာင္ေကာင္ ေလဆိပ္ကို ဆိုက္ေရာက္ၿပီးတဲ့အခါ ေလယာဥ္ေပၚရွိ ခရီးသည္အားလံုး ဆင္းၾကရပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အရိပ္အေျခကို ၾကည့္ၿပီး က်မလဲေနာက္ကလိုက္သြားကာ သူတို႔ထိုင္တဲ့ ေနရာမွာ လိုက္ထိုင္ရင္း အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစပါတယ္။ ႏွစ္နာရီအၾကာေလာက္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ဆက္ထြက္ဘို႔ အတြက္ ေၾကျငာၿပီး လူေခၚတာကို က်မလဲ အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ပါစင္ဂ်ာ ထင္ထင္ထိန္းဆိုတာကို ၾကားေနေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုေခၚမွန္းမသိသလို ခရီးသည္ေပ်ာက္ရွာမွန္းလဲ မသိခဲ့ပါ။ ခဏၾကာေတာ့ ေလယာဥ္၀န္ထမ္းလို႔ ထင္ရတဲ့ လူ သံုးေယာက္ က်မအနားကို ေရာက္လာၿပီး ဘာသာကြဲ စကားေတြနဲ႔ က်မကို ေမးတယ္။ က်မလဲ ဘာေမးမွန္းမသိေတာ့ ကိုယ္သိတဲ့ ‘အိုင္ ဒုန္းႏိုး’ တစ္လံုးပဲ သူတို႔ကို ျပန္ေျဖခဲ့တာေၾကာင့္ ေခါင္းကုပ္ၿပီး ပတ္စ္ပို႔စ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ က်မရဲ႕ ပတ္စ္ပို႔စ္ စာအုပ္ကို ေမးတာရယ္လို႔ သေဘာေပါက္ၿပီး ထုတ္ျပလိုက္ခ်ိန္မွာ က်မကို မေျပးရံုတမယ္ သံုးေယာက္သား ဆြဲေခၚသြားၾကၿပီး က်မစီးရမည့္ ေလယာဥ္ေပၚကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အျဖစ္ကေတာ့ အဲ့ဒီလို အေတာ္ေလးဆိုးခဲ့ပါတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ လူစံုေနၿပီး အားလံုးလိုလို ေနာက္က်တဲ့ က်မကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်မလဲ အားနာနာနဲ႔ ကုတ္ကုတ္ေလး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ က်မေဘးမွာထိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားႀကီးက က်မကို က်မနားမလည္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးေနေပမယ့္ က်မက ‘အိုင္ ဒုန္းႏိုး’နဲ႔သာ အဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားတဲ့ အဲ့ဒီလူက တစ္လံုးခ်င္းေမးပါတယ္။ က်မ ဂ်ပန္ကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ။ ဘယ္သူရွိလဲ အစရွိတာေလးေတြကို တစ္လံုးခ်င္းေမးေတာ့ က်မနားလည္ သေဘာေပါက္ေပမယ့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ အေျဖကို မေျဖတတ္ခဲ့ျပန္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြ လာေရာက္ခ်ေပးတဲ့ အစားအေသာက္မ်ားကိုလဲ အစကအဆံုးအထိ ႏိုင္ငံျခားသားႀကီး စားတဲ့အတိုင္း ဇြန္း ခရင္း ဒါးေတြနဲ႔ ကိုင္တြယ္ စားေသာက္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းထဲမွာ တစ္ခုေတြးမိတာေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ ေမေမနဲ႔ေတြ႔ရင္ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာေတာ့မယ္လို႔။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စီးခဲ့ရတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ဆိုက္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖလာႀကိဳမွာမို႔ အားတက္ေနမိတယ္။ ခရီးသည္ေတြေနာက္ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္သြားၿပီး အုပ္စုအမ်ားစု ၀င္တဲ့တံခါးေပါက္ေတြကေန ၀င္လိုက္သြားရင္း ေနာက္ဆံုးအေျခအေနမွာ တံခါးေျခာက္ေပါက္ ရွိၿပီး ခရီးသည္ေတြက မွ်မွ်တတ အလွ်ိဳလွ်ိဳ၀င္သြားတဲ့အခါ က်မဘယ္တံခါးေပါက္ကို ဆက္လုိက္ရမွန္း မသိေတာ့ပဲ အနားမွာရွိတဲ့ ခံုရွည္ေပၚမွာ ထိုင္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ ေဖေဖေရာက္လာမွာပဲလို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို အားေပးရင္း ဆက္ထိုင္ေနမိတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္း လံုၿခံဳေရးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဘာအကူအညီေပးရမလဲ လာေမးၾကေပမယ့္ ႏိုးသိုင္းစ္လို႔သာ ေျဖရင္း ဟိုေမွ်ာ္ ဒီေမွ်ာ္ ေမွ်ာ္ရင္း ဆက္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ေလယာဥ္ေတြကေတာ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ ဆိုက္ေနတာမို႔ ခရီးသည္ေတြလဲ မျပတ္တန္း ထြက္ေနၾကတာကို ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ စိုးရိမ္လာျပန္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူႏွစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားေလး ေရာက္လာၿပီး ‘သမီးေဖေဖ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ႀကိဳဘို႔ အိမ္ကေန အေစာႀကီး ထြက္လာတာ လမ္းမွာ ယာဥ္တိုက္မႈတစ္ခုႀကံဳေနေတာ့ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရျဖစ္ေနတာနဲ႔ ဦးတို႔ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ႀကိဳခိုင္းလိုက္တာ အိမ္ကိုျပန္ႏွင့္လို႔ မွာလိုက္တယ္ အိမ္မွာပဲ ေတြ႔ၾကမယ္တဲ့’ လို႔ဆိုၿပီး ေဖေဖေနထိုင္ရာ နီတုိက္တိုက္ရပ္ကြက္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။

က်မၿခံထဲ၀င္လာခ်ိန္မွာပဲ ေဖေဖ့ကားလဲ ေနာက္ကေန၀င္လာပါတယ္။ ဆင္၀င္ေအာက္ကို ကားရပ္လိုက္တဲ့အခါ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေ၀းကြာေနတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး က်မဆီကို ေျပးလာၿပီး ဖက္လဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ အငယ္ေလးေတြက ခုန္ေပါက္ၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကသလို ေရာက္မဆိုက္ ေမေမက ဂ်ပန္အိုင္စကရင္ဆိုၿပီး က်မကို လာေကြ်းပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေတြ႔ဘူးတဲ့ အိုင္စကရင္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႀကီးတဲ့အိုင္စကရင္ႀကီးကို က်မလဲစားရင္း ေဖေဖ ေမေမတို႔ ေမးတာေတြကို ေျဖရင္းနဲ႔ ညဥ့္အေတာ္ နက္သြားမွ အိပ္ယာ၀င္ၾကပါတယ္။ ကုတင္ေပၚေရာက္ၿပီး ပိုးေစာင္ေလးကို ယူၿခံဳလိုက္တဲ့အခါ မီးစေလးေတြကို ျမင္ရၿပီး ဓာတ္လိုက္သလို တျဖတ္ျဖတ္အသံနဲ႔ အတူ ခံစားမႈေလးကို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ အေႏြးဓာတ္နဲ႔ အေအးဓာတ္ ဆံုတဲ့အခါ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတတ္တာမို႔ ရွမ္းျပည္မွာ ေနစဥ္ကာလက မၾကာခဏႀကံဳေတြ႔ဘူးတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးမို႔ မဆန္းေတာ့ပါ။ မနက္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာေတာ့ ‘အိုဟိုင္းေရာ ဂိုဇိုင္းမတ္စ္’ လို႔ အဖြားအိုတစ္ေယာက္နဲ႔ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က ခါးေလးေတြ ညြတ္ၿပီး က်မကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ က်မလဲ ခါးေလးကို ညြတ္ၿပီး သူတုိ႔ေျပာသလို ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေမေမက ဒီအဖိုးကို ‘အိုႀကီးစံ’လို႔ ေခၚၿပီး အဖြားကိုေတာ့ ‘အိုကားစံ’လို႔ ေခၚေနာ္လို႔ သင္ေပးပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕အေနအထားကို ညီမေလးရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္တဲ့အခါ ေျမေအာက္အထပ္ အပါအ၀င္ စုစုေပါင္း ေလးထပ္ျဖစ္ၿပီး အေတာ္ေလးႀကီးပါတယ္။ ေျမေအာက္ထပ္မွာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ားကို စနစ္တက်ေလး လွန္းထားၿပီး ေရေႏြးစက္ ေရေအးစက္နဲ႔ တစ္ျခား စက္ေတြကို အခန္းေလးေတြ ခြဲၿပီး စနစ္တက်ထားတဲ့အျပင္ စတိုခန္းေလးေတြကိုလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေျမညီထပ္မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းက်ယ္ တစ္ခု၊ ဆက္ရက္ စာဖတ္ခန္းနဲ႔ ထမင္းစားခန္း မီးဖိုခန္းတို႔ရွိၿပီး ေလွခါးေအာက္က စတိုးခန္းမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္က သယ္လာသမွ် စားစရာေတြ သိုေလွာင္ထားပါတယ္။ ပထမထပ္မွာ ဧည့္သည္ေတြ အတြက္ သီးသန္႔စီစဥ္ထားတဲ့ ထမင္းစားခန္းက်ယ္ တစ္ခုရွိၿပီး ဧည့္သည္တည္းခိုဘို႔ ေရအိမ္နဲ႔တြဲလ်က္ အိပ္ခန္း ႏွစ္ခန္းရွိပါတယ္။ က်မတို႔ မိသားစုက ဒုတိယထပ္မွာ ေနၾကၿပီး အိပ္ခန္း ေလးခုရွိကာ အခန္းတိုင္း ေရအိမ္တြဲလ်က္ပါပါတယ္။ တီဗြီကိုေတာ့ အထပ္တိုင္းမွာ တပ္ဆင္ထားေပးၿပီး မိသားစုကေတာ့ အေပၚထပ္က တီဗြီခန္းမွာပဲ အၾကည့္မ်ားပါတယ္။ က်မေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာ စစ္တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးလဲ ခြင့္ (၁၀)ရက္ရလို႔ က်မတို႔ဆီကို အလည္ေရာက္လာပါတယ္။ မိသားစုအားလံုး စံုစံုလင္လင္ရွိသြားတဲ့အခါ ေဖေဖက ဖူဂ်ီရာမေတာင္တက္ဘို႔ အေပ်ာ္ခရီး စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ခရီးမထြက္ခင္ေလး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေလးေတြ အိမ္မွာရိုက္ျဖစ္တယ္။