တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၂၀

က်မတို႔ မိသားစု ဖူဂ်ီရာမ(ဖူဂ်ီေတာင္)ကို အလည္သြားစဥ္က ေဖေဖကေျပာတယ္ အခုလို ပြင့္လင္းရာသီမွာသာ အလည္အပတ္ သြားလို႔ရၿပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆီးႏွင္းေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတာမို႔ ေတာင္တက္လမ္းေတြကို လံုၿခံဳေရးအရ ပိတ္ထားတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ေတာင္ေၾကာ တစ္ေလွ်ာက္ တိမ္ေတြထဲ ထိုးေဖာက္သြားရတဲ့အခါ ေဖေဖ ရွမ္းျပည္မွာ ေနခဲ့စဥ္အခါက လြယ္ေႁမြေတာင္ေပၚ တက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္က အခုလိုပဲ တိမ္ေတြၾကားကေန ထိုးေဖာက္ၿပီး တက္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ေပတစ္ေသာင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ျမင့္တဲ့ ဖူဂ်ီေတာင္ဟာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဘာသာေရးအရပါ တန္ဖိုးထားရတဲ့ေနရာလို႔ ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားမ်ားအျပင္ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြားမ်ား အၾကားမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွ်က္ ရွိတာနဲ႔အမွ် က်မတို႔နားေနတဲ့ ေနရာေလးမွာလဲ အလည္အပတ္လာသူမ်ား ကိုယ့္အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး ေနရာအႏွံ႔ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မအလည္အပတ္ သြားစဥ္ အခ်ိန္ကာလက ဖူဂ်ီေတာင္ေျခမွာ လက္ရွိ နာမည္ႀကီးတဲ့ Fuji-Q High Land ကစားကြင္းဆိုတာ မရွိေသးတာေၾကာင့္ ေတာေတာင္ရိပ္ေတြ မ်ားျပားလြန္းလွပါတယ္။ စကီးစီးသူ စကိတ္စီးသူေတြၾကည့္ၿပီး လိုက္စီးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာေၾကာင့္ ေဖေဖက ေမာင္ႏွမေတြကို အိုင့္စ္စကိတ္စီးေစတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီးသား အငယ္ေတြ စီးတာကို ျမင္ေတာ့ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္စီးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္ပါဘူး တစ္ဘိုင္းဘိုင္း လဲေနတာေၾကာင့္ ၁၅မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ က်မလက္ေလွ်ာ့ခဲ့မိတယ္။ ဖူဂ်ီေတာင္ကေန အျပန္မွာ က်မတို႔ကို ေဘာရိန္း၀င္ကစားေစျပန္တယ္။ အေလ့အက်င့္ မရွိတဲ့ က်မအဘို႔ေတာ့ ေဘာ္လံုးနဲ႔ တစ္ပါတည္း ပါမသြားတာပဲ ကံေကာင္း။ က်မတို႔မိသားစု မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၾကၿပီး အိုဂ်ီးစံနဲ႔ အိုကားစံတို႔က ခရီးဦးႀကိဳျပဳၾကပါတယ္။ မိသားစုညစာကို ေရေႏြးမွာ ထည့္ျပဳတ္ၿပီး အသင့္စားလို႔ရတဲ့ ဟင္းထုတ္ အိုနဲစံဘြန္းကာရီနဲ႔ စားၾကၿပီး ညပိုင္းမွာ သစ္သီးစားရင္း တီဗြီခန္းမွာ ေမာင္ႏွမေတြ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ၾကတယ္။ အငယ္ဆံုးႏွစ္ေယာက္ ၾကည့္ေလ့ ၾကည့္ထရွိတဲ့ ေဂၚဇီလာနဲ႔ကင္းေကာင္ ကာတြန္းကားကို ၾကည့္ၾကရင္း ညဥ့္နက္မွ အိပ္ယာကို ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။

 ဖူဂ်ီေတာင္ (ဂိုဂယ္လ္ကကူးယူ) 

 ဖိနပ္ေအာက္မွာ ဒါးျပားေလးလိုရွိေတာ့ ရပ္ဘို႔ေတာင္ခက္

ေဘာလံုးနဲ႔ပစ္ရင္ အကုန္လဲဘို႔ေနေနသာ လူပါမသြားေအာင္ထိန္းရ

အားလပ္ရက္ (၁၀)ရက္သာရတဲ့ အစ္ကိုႀကီးလဲ တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားရပါတယ္။ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေဖေဖနဲ႔ ရံုးအဖြဲ႔တစ္ေယာက္ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက သံုးရက္ေလာက္ ေနၿပီးရင္ အိုဆာကာၿမိဳ႕မွာ က်င္းပေနတဲ့ Expo ’70 ႏိုင္ငံတကာ ကုန္စည္ျပပြဲကို သြားျပမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ ဖြင့္ပြဲက်င္းပတာကို သြားေရာက္ ၾကည့္ၿပီးၿပီမို႔ အငယ္ေတြနဲ႔ အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့မွာျဖစ္ၿပီး ေဖေဖနဲ႔ က်န္ေမာင္ႏွမေတြ သြားဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မစီးဘူးေသးတဲ့ က်ည္ဆံေခါင္းအျမန္ ရထားႀကီးနဲ႔ အိုဆာကာကို သြားရမယ္လို႔ ေဖေဖက ႀကိဳေျပာထားတာမို႔ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အိပ္မေပ်ာ္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ သြားမည့္ရက္ကို ေရာက္လာေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ က်ည္ဆံေခါင္း အျမန္ရထားႀကီးနဲ႔ အိုဆာကာကို သြားရသလို သြားေလရာ ျမင္ေလရာ အရာရာတိုင္းဟာ က်မအတြက္ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသလို တအံ့တၾသ ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။ အိုဆာကာၿမိဳ႕ကို ေရာက္မဆိုက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေဆာက္အဦးဆီကို အရင္ဆံုးေခၚသြား ျပသလို ျမန္မာစာအျဖစ္ အထူးစီမံေရာင္းခ်တဲ့ ေရႊေတာင္ ေခါက္ဆြဲကို ေကြ်းခဲ့တာ သတိတရရွိေနဆဲပါ။ အိုဆာကာမွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ရသလို တစ္ေနရာစီကို ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္ရတာမဟုတ္ပဲ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ၾကည့္ရင္း သံုးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ႏိုင္ငံစံုရဲ႕ အေဆာက္အဦးေတြနဲ႔ ေရာင္းကုန္ေတြကို မစံုမလင္ၾကည့္ရင္း တိုက်ိဳကို ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။

"bullet train" passing in front of a Buddhist temple ဂိုဂယ္လ္မွကူးယူ

 ေဖေဖနဲ႔အတူ ၃-ရက္တာ အိုဆာကာမွာ 

 ေဖေဖရဲ႕ အမွတ္တရ

Expo'70 အိုဆာကာမွာ (ဂိုဂယ္လ္မွကူးယူ)

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းစရိတ္က အလြန္ႀကီးသလို International school မွာထားတဲ့ ေမာင္ေလးအတြက္ ၆-လတစ္ႀကိမ္ ေက်ာင္းစရိတ္ရွင္းတိုင္း ေဖေဖ့ရဲ႕ လခ တစ္လစာ ျပဳတ္တဲ့အေၾကာင္း ေမေမကေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္ေမာင္ႏွမေတြကို ေစ်းသက္သာတဲံ ဂ်ပန္ေက်ာင္းမွာပဲ ထားႏိုင္ပါတယ္။ က်မကို ေဖေဖက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အလည္သေဘာ အျဖစ္သာ ေခၚတဲ့အတြက္ အခ်ိန္တန္လို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရေတာ့မည့္ အခါမွာ မ်က္ႏွာမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့က်မကို ေဖေဖက မျပန္ခ်င္ဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။ က်မကလဲ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေနခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေဖေဖက ေက်ာင္း အပ်က္ခံၿပီး တစ္ႏွစ္ေနရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ တစ္တန္းေနာက္က်မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ က်မကို ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ေမေမကလဲ အခ်ိန္ေတြ အလဟသ မျဖစ္ေအာင္ ေန႔စဥ္ ဂ်ပန္စာအေျခခံနဲ႔ ဂ်ပန္စကားကို အိုဂ်ီးစံ အိုကားစံတို႔ဆီကေန ေလ့လာသင္ယူ ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ထမင္းစား ေရေသာက္ေလာက္ ေျပာတတ္လာခ်ိန္မွာ ေမေမ့ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကိုယူၿပီး အိမ္နားမွာရွိတဲ့ မိုင္းမတ္ဆိုတဲ့ စတိုးဆိုင္ေလးမွာ ပန္းသီးထုပ္တဲ့အလုပ္ မုန္႔ထုပ္တဲ့အလုပ္ အစရွိတဲ့ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ အလုပ္ေလးေတြကို လုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခံသလို ေန႔စားအလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ လုပ္ခရွင္းေပးပါတယ္။ ညေနတိုင္း ရတဲ့ယန္းေလးေတြကို အသံုးျပဳၿပီး ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာမည့္ အငယ္ေတြအတြက္ မုန္႔၀ယ္သြားေလ့ရွိတယ္။ တနဂၤေႏြလို ရက္မွာေတာ့ ပန္းအိုးထိုးတဲ့ နည္းပညာကို မနက္တစ္ပိုင္း သြားသင္ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ တစ္ေန႔မနက္ခင္း အိပ္ယာကေန ႏိုးထလာခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္ခန္းနဲ႔ ဆက္ရက္ရွိတဲ့ ၀ရံတာ လက္တန္းေပၚမွာ တစ္မိုက္ထုေလာက္ရွိတဲ့ ႏွင္းျဖဴလြလြေလးေတြ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္ေတြ႔လိုက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ညီမေလးကို လႈပ္ႏိႈးၿပီး ျပလိုက္တယ္။ ညီမကေတာ့ အိပ္ယာကေန ေငါက္ကနဲထထိုင္ၿပီး ‘ဟယ္ ႏွင္းေတြေတာင္က်ေနၿပီ အငယ္ေတြကို သြားႏိႈးၿပီး ကစားရေအာင္’ လို႔ျပန္ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီး အငယ္ေတြကို သြားႏိႈးၾကတယ္။ စႏိုးမဲန္လုပ္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔ အငယ္ေတြလဲ မဆိုင္းမတြ ထလာၾကၿပီး အဲ့ဒီတစ္ရက္ကေတာ့ ဆီးႏွင္းေတြ ဖုန္းလႊမ္းေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕ျမက္ခင္းျပင္မွာတင္ စနိုးေဘာေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေပါက္လိုက္ စႏိုးမဲန္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ လုပ္ၾကနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ၾကတယ္။

ဂိုဂယ္လ္မွကူးယူ

ဂိုဂယ္လ္မွကူးယူ

တစ္ေန႔မွာ ေဖေဖအႀကိတ္ခြဲဘို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့ ‘ဟာဆာဂါး၀ါး’ ေဆးရံုမွာ ခြဲစိတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မရွိေနတာမို႔ လူနာေဖေဖ့ကို ေစာင့္ဘို႔ ေမေမ့အတြက္ အခက္အခဲမရွိခဲ့။ ေဆးရံုက နပ္စ္ေတြကလဲ သေဘာထား ျပည့္၀သူခ်ည္းမို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ ေဆးရံုကဆင္းၿပီး တစ္ညေနမွာ ေမေမက က်မကို နီတုိက္တိုက္ရပ္ကြက္ရဲ႕ အလွဆံုး ေနရာကို လိုက္ျပမယ္ဆိုၿပီး ေခၚသြားတယ္။ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ရႈခင္းေလးက တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာ။ မ်က္စိတစ္ဆံုး ပင္လံုးကြ်တ္ အဆုပ္လိုက္ပြင့္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးမို႔ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း အာရံုမွာ မပ်က္ျပယ္တဲ့ ပံုရိပ္မ်ား ထင္ဟပ္ေနဆဲပါ။ က်မ ျမန္မာျပည္ကို မျပန္ခင္ တစ္လအလိုမွာ ေမေမက ေန႔စားအလုပ္ကို နားၿပီး က်မ မေရာက္ဘူးေသးတဲ့ ေနရာေတြ လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ဆိုတယ္။ စေကာ့ေစ်းလို အထပ္ေတြ တက္စရာမလိုပဲ ပစၥည္းစံုရတဲ့ ‘မိုဆာရွီကို’ ကို ေခၚသြားတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ ေဆြမ်ိိဳး မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဘို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ဆိုၿပီး လွည္းႀကီးေတြေပၚမွာ ပစၥည္းစံု ထည့္ထားၿပီး ဘာယူယူ ယန္း ၁၀၀ ဆိုတဲ့ ေနရာကိုလဲ ေခၚသြားၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ယန္းတစ္ေသာင္း ေမေမက က်မကိုေပးခဲ့တယ္။ က်မ မျပန္ခင္တစ္ရက္မွာ ေဖေဖက လည္ဆြဲေရႊနာရီေလး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တာလဲ သတိရေနဆဲပါ။ က်မျမန္မာျပည္ မျပန္ခင္ တစ္ပတ္မွာ အိမ္မွာႏႈတ္ဆက္ပြဲ ေမေမကလုပ္ေပးတယ္။

 ဟာဆာဂါး၀ါး ေဆးရံုမွ နပ္စ္မေလးနဲ႔ ေမေမကအမွတ္တရရိုက္

နပ္စ္မေလးမ်ားနဲ႔အမွတ္တရ

 ျမန္မာျပည္ ျပန္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ပြဲ (ေဖေဖကဓာတ္ပံုရိုက္)

ျမန္မာျပည္ ျပန္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္ပြဲ (ေမေမကဓာတ္ပံုရိုက္)

ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ အရင္ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးလိုလို က်မထက္ တစ္တန္းပိုေနၾကပါၿပီ။ အတန္းတစ္တန္း ေနာက္က်ေပမယ့္လဲ ရခဲတဲ့ အခြင့္အေရး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေလးကို ျပန္ေတြးေတာရင္း ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာကို ေနာင္တမရခဲ့ပါ။ ဂ်ပန္မွာ ေနခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္တာဟာ က်မအတြက္ အကုန္ျမန္လြန္းၿပီး တိုေတာင္းတဲ့ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လို႔ ခံစားခဲ့မိတယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္