တီတင့် (စက်မှုတက္ကသိုလ်): ‘ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရ ဘေလာ့ဂါဘ၀’

ဘေလာ့ဂါေဒးကို ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ရယ္လို႔ တိတိက်က် က်မ မသိေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-ႏွစ္ေလာက္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၆ရက္ေန႔က က်မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ‘ဘေလာ့ေဒး’ တဂ္ပို႔စ္။ ညီမေရႊစင္ဦးနဲ႔ ကိုေအာင္(ပ်ဴႏိုင္ငံ)တို႔ကေကြ်းခဲ့တဲ့ တဂ္စာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ဘေလာ့ေဒးေတြ မသိေက်းကြ်ံ ေက်ာ္ျဖတ္သြားခဲ့မိတယ္။ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကေန အစျပဳလို႔ ဘေလာ့ရြာေလးကို စိမ္းကား ပစ္ခြာ သြားၾကေလေတာ့ စည္ပင္သာယာ၀ေျပာေနတဲ့ ဘေလာ့ရြာေလးလဲ အခုေတာ့ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ဘေလာ့ရြာေလးကို ပံုမွန္လည္ပတ္သူတို႔လဲ မသိမသာတစ္မ်ိဳး သိသိသာသာ တစ္ဖံု အမ်ိဳးမ်ိဳးအစံုစံု အလွမ္းေ၀းလာၾကတာကို သတိမူခဲ့မိတယ္။ ေသခ်ာတာတစ္ခ်က္ကေတာ့ ဘေလာ့ရြာေလးကို ဘေလာ့ဂါတိုင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အေနေ၀းတဲ့တိုင္ ျဖတ္ေတာက္ဘို႔ခက္ခဲတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလး တစ္မွ်င္လိုပါ။ ျပတ္ေတာက္မသြားေပမယ့္လဲ တစစနဲ႔ ေမွးမွိန္လို႔လာပါေတာ့တယ္။ ေခါင္းစဥ္ကြဲ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိေနတဲ့ၾကားက လက္ေတြ႔အေနနဲ႔ သြားေရာက္ဘို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ရင္တြင္း ဆႏၵေလးေတြကေတာ့ ဘေလာ့ရြာေလးထဲမွာ တစ္၀ဲလည္လည္ရယ္။ အတိတ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးေတြ ေျခရာ ျပန္ေကာက္မိေလတိုင္း ၾကည္ႏူးမႈေလးေတြနဲ႔အတူ ၀မ္းသာပီတိေတြ ရင္မွာၿငိေနဆဲပါ။
က်မေရာက္တဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ က်မခ်စ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒီကေန႔အထိ ဆံုဆည္းခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂါေပါင္း ဦးဇင္း ၃-ပါး အပါအ၀င္ ၁၂၀ရွိပါၿပီ။ က်မဆံုခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂါတိုင္း သေဘာေကာင္းၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပြင့္လင္းၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသလို တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ စကားကို သံုးလံုးကြဲေအာင္ မေျပာပဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေနတတ္ၾကေပမယ့္ ဘေလာ့ဂါ အခ်င္းခ်င္းကို သူတို႔သိတဲ့ နည္းပညာေလးေတြ ေျပာျပၾကတယ္။ စရိုက္ခ်င္း ဘယ္လိုကြာကြာ တူညီတဲ့အခ်က္ကေတာ့့ အလည္အပတ္ ေရာက္လာတဲ့ က်မအိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာ လက္ေတာ့ပ္နဲ႔ ျဖစ္ေစ ဖုန္းေလးေတြနဲ႔ျဖစ္ေစ ပို႔စ္ေလးေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္း ဘေလာ့ရြာထဲမွာ လည္ေနၾကတာ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အတြက္ သံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္းေနၾကေသးတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။
က်မ ဘေလာ့ရြာေလးကို အလည္အပတ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ဖတ္လိုက္မိတဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြ ရင္ထဲမွာ ေသာင္တင္ၿပီး ေက်ာက္ခ်ေနစၿမဲ။ အလားတူ က်မနဲ႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ အမွတ္တရ စာသားေလးေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါဘ၀ကေန ရုန္းထြက္လို႔မရေအာင္ တုတ္ေႏွာင္ ရစ္ပတ္လိုက္တဲ့ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးမွ်င္ေလးေတြပါ။ ဘေလာ့ရြာေလးထဲ ၀င္လိုက္ရင္ အစစအရာရာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ ပါရမီကို အရင္းခံထားတာမို႔လဲ အရည္အခ်င္း အစြမ္းအစေလးေတြ ကြာဟၾကတယ္။ မိမိတို႔ အားသန္ရာ သုတ ရသ နည္းပညာ အစရွိတာေတြကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အားထည့္ထားသူခ်ည္း။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတြျပၿပီး ဘေလာ့ေဒးကို ေရွာင္မယ္ဆိုရင္ ‘ခြင့္မျပဳဘူး ခြင့္မလႊတ္ဘူး’ လို႔ ရယ္ေမာဖြယ္ရာ အေနနဲ႔ က်မကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီဘေလာ့ေဒး ပို႔စ္ေလးကို တင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီရက္ပိုင္းမွာ အိပ္ယာကႏိုးထတာနဲ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ မိခင္ဆီကို စိတ္ကေရာက္ေနတယ္။ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် အိမ္မႈကိစၥေလးေတြကို သြက္သြက္လုပ္ ၿပီးတာနဲ႔ မိခင္ရွိရာ ၿမိဳ႕ထဲကို အေျပးအလႊား။ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္မွ အစ မသတ္ရေသးတဲ့ အလုပ္ေလးေတြ ဆက္လုပ္ၿပီး အဆံုးသတ္။ ဒီကေန႔ မနက္အိပ္ယာက ႏိုးႏိုးျခင္း က်မျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၊လ၊ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျပန္လည္လို႔ ေတြးေတာမိတယ္။ မႏၲေလးနန္းတြင္း အိမ္ႀကီးထဲမွာ ေန႔စဥ္ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္စရာ အခ်ိန္ေလးေတြလဲ အခုေတာ့ မၿမဲတဲ့ သေဘာတရားနဲ႔ လြင့္ျပယ္ကုန္ခဲ့ၿပီ။ က်မေဖေဖ ေရာက္ေလရာ ေဒသေတြမွာ အလုပ္ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲပင္ပန္းပါေစ အခ်ိန္ရရင္ရသလို သူ႔ရဲ႕ အေကာ္ဒီယံေလးကို တီးမႈတ္ရင္း ေမေမနဲ႔ သားသမီးေတြ အသံေသး အသံေၾကာင္နဲ႔ တီးလံုးေနာက္ကေန လိုက္ဟစ္ၾက။ အရြယ္ေလးေတြ ေရာက္လာၿပီး မိသားစုအားလံုးဆံုလို႔ ေဖေဖက အေကာ္ဒီယံ တီးမႈတ္တဲ့အခါ အစ္ကိုႀကီးက ဇြန္းနဲ႔ခယင္းကို ကိုင္ၿပီး စည္းခ်က္လိုက္။ နံပါတ္-၄ ေမာင္ေလးတူတူးက ဂစ္တာတီး၊ နံပါတ္-၅ ေမာင္ေလးကူကူးနဲ႔ အငယ္ဆံုး ညီမေလး လဲ့လဲ့တို႔က စႏၵယားကို ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူတီး က်န္တဲ့ ညီမေတြနဲ႔ ေမေမက သီခ်င္းဆို။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္အခါေလးေတြမွာ က်မက မိသားစု စားဘို႔အတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ မုန္႔တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေစ ေဖေဖႀကိဳက္တဲ့ အသုပ္စံုျဖစ္ေစ စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တာေတြ။ အတိတ္ဆိုတာ အတိတ္မွာ ခ်န္ခဲ့တာပဲ ေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္မႈေလးေတြ ရွိလာတဲ့အခါ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပဲ အလိုအေလ်ာက္ အေတြးေလးေတြ အာရံုမွာ ထင္လာတတ္တာ သဘာ၀ပါ။

ဒီလိုပါပဲ အတိတ္ဘ၀ရဲ႕ ပဌာန္းဆက္ပါလို႔ ေနရာအႏွံ႔မွာ ဆံုဆည္းခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔လဲ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ သဘာ၀တရားအရ မလြဲမေသြ ခြဲခြာၾကရအံုးမွာ ဧကန္မုခ်ပါ။ အလားတူ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမယ့္ အမွတ္တရ စာေၾကာင္းေလးေတြကို မွတ္တမ္းေလးအျဖစ္ ေျခရာေလးေတာ့ ခ်န္ခြင့္ျပဳပါလို႔ က်မခ်စ္ခင္ ေလးစားရတဲ့ ဘေလာ့ဂါမ်ား ဆံုဘူးသူနဲ႔ မဆံုဘူးသူ စီနီယာ ဂ်ဴနီယာအားလံုးကို ဘေလာ့ေဒး အမွတ္တရအျဖစ္နဲ႔ ေတာင္းဆုေလးေခြ်ခဲ့ရင္း ဘေလာ့ဂါအားလံုးကို တဂ္ပါရေစလို႔ ။