တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၁၆

တာေလၿမိဳ႕ေလးမွာ က်မတို႔မိသားစု ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေနထိုင္လာၾကရာကေန ဖခင္တာ၀န္က်ရာ ေတာင္ပိုင္း ရွမ္းျပည္ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ကို ဖခင္နဲ႔အတူတကြ ေရာက္လာၾကပါတယ္ ေမေမ့ရင္ခြင္မွာ အေထြးဆံုး ညီမေလးက လသားေလးသာ ရွိပါေသးတယ္။ ႏို႔ညွာေမာင္ေလးကို တာခ်ီလိတ္္မွာ မီးဖြားတဲ့အခ်ိန္က ေမေမတစ္ေယာက္ ေသမင္းနဲ႔ စစ္ခင္းၿပီး သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ ႀကံဳခဲ့ရတာမို႔ ေနာက္ဆံုးကိုယ္၀န္ကိုေတာ့ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕အထိ သြားေရာက္ၿပီး မီးဖြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ိဳင္းတံုမွာရွိတဲ့ ဖခင္ႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြ ရဲမင္းႀကီးအိမ္မွာပဲ တည္းခိုၿပီး က်ိဳင္းတံုျပည္သူ႔ ေဆးရံုမွာ မီးဖြားခဲ့ပါတယ္။ က်မကအစ္မႀကီးပီပီ ေမေမမီးဖြားတိုင္း ေနာက္ေတာ္ပါးအေနနဲ႔ ပါသြားရစၿမဲမို႔ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္အားလံုး က်မလက္ေပၚ ႀကီးျပင္းလာသူႀကီးမ်ားပင္။ ညီမအငယ္္ဆံုးကို ေမေမမီးဖြားၿပီး တာေလၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္တာမွ မၾကာေသး က်ိဳင္းတံုဘက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရျခင္းပါ။

က်မတို႔ေနထိုင္ရမယ့္ က်ိဳးတံုၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ တစ္ထပ္ အိမ္ေလးက ေတာင္ကုန္းျမင့္ေလး အေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာျဖစ္ၿပီး က်မရဲ႕စိတ္ကူးထဲက အိမ္ေလးအတိုင္း ခံစားမိပါတယ္။ က်မလဲ ေနရာသစ္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာခ်င္တာမို႔ အိမ္အေရွ႕ဖက္ ကားဆင္ဝင္ကေန အိမ္ထဲကို မ၀င္ေသးပဲ အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေလးေပ အက်ယ္ရွိ လူသြားလမ္းရွည္ တစ္ခုကို ေတြ႔ရၿပီး အဲဒီလမ္းေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ေျမနိမ့္ပိုင္းမွာ ၿခံက်ယ္ေလးကို လွမ္းျမင္ရျပန္တယ္။ ၿခံက်ယ္ေလးဆီ ဆင္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ (၁၀)ထစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေတာင္ခါးပန္း ေလွခါးထစ္ တစ္ခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေအာက္ကို မဆင္းေသးပဲ လူသြားလမ္း တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ကို မ်က္စိေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ေပ၁၀၀ေလာက္စီရွိတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ ရွည္ႀကီးကို ျမင္ရကာ ျမက္ခင္း အစပ္ေတြမွာ တစ္ပင္နဲ႔ တစ္ပင္ ေလးေပစီျခားၿပီး စိုက္ထားတဲ့ သလဲသီးပင္ေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သလဲသီးပင္ အေရအတြက္ စုစုေပါင္း အပင္ ေလးဆယ္ခန္႔ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။

က်မတို႔ေနထိုင္မယ့္ အိမ္ရဲ႕ၿခံဝင္းထဲကိုဝင္တဲ့ ကားဝင္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ထားရွိၿပီး ၀င္ေပါက္နဲ႔ ထြက္ေပါက္ဆိုၿပီး ဂိတ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ ခ်ိတ္္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ၿခံရဲ႕အျပင္ဖက္ ကားအဝင္လမ္းနဲ႔ အထြက္လမ္းမွာ ခ်ယ္ရီပင္ေတြကို မ်က္စိတစ္ဆံုး စိုက္ထားတာ ၾကည္ႏူးစြာ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ၿခံဝင္းအတြင္း အိမ္ရဲ႕ ဘယ္ဖက္အျခမ္းမွာ အာဖရိကန္ေဒစီေရာင္စံု ပန္းပင္ အပင္ တစ္ရာေက်ာ္ကို ေျမာင္းေဘာင္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး စံနစ္က်စိုက္ပ်ိဳးထားသလို အိမ္ရဲ႕ ညာဖက္အျခမ္းမွာ မက္မြန္သီးပင္ မက္မန္းသီးပင္ ကြ်ဲေကာသီးပင္ သံပုယိုသီးပင္ေတြကို စံနစ္တက် စီစီရီရီ စိုက္ထားတာကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားဆင္ဝင္ေဘးရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ စပယ္ရံုႀကီးေတြတန္းစီၿပီး စိုက္ထားကာ စပယ္ရံုေတြရဲ႕ အဆံုးမွာ က်ားပါစပ္ပန္း ႏွင္းပန္း ေပၚပီပန္းနဲ႔ က်မ အမည္မသိတဲ့ ပန္းပင္ သံုး ေလးမ်ိဳးေလာက္ ရွိပါေသးတယ္ တစ္ခါေရခ်ိဳးခန္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ကပ္လ်က္ အျပင္ဖက္မွာ ေရႊပင္ ေငြပင္တို႔ကိုျမင္ရၿပီး ၿခံထဲမွာ က်မႏွစ္သက္တဲ့ ထင္းရူးပင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေက်နပ္အားရစြာ အပင္အေရအတြက္ကို လိုက္ေရတြက္ေနမိတယ္။

ေျမနိမ့္ပိုင္းျဖစ္တဲ့ ေအာက္ၿခံရဲ႕ တျပင္လံုးမွာေတာ့ နာနတ္သီးပင္မ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ရာသီအလိုက္ နာနတ္သီးပင္ အားလူး ေျပာင္း ပန္းေဂၚဖီ ေဂၚဖီထုပ္ ႏိုကိုဥ စိမ္းစားဥ အစရွိတာေတြကို ေျပာင္းလဲစိုက္တယ္လို႔ ဥယ်ာဥ္မွဴးက ေပါင္းသင္ရင္း ေျပာျပပါတယ္။ အပင္ေပါင္းစံုကို ျမင္ရတဲ့က်မအဘို႔ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေလးေတြ မက္လိုက္မိတယ္။ လက္ေတြ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလမိုုု႔ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေလး တစ္ခုအေနနဲ႔ တစ္ေန႔ေေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္ ထူေထာင္ႏိုင္တဲ့အခါ အခုလို အပင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ စိုက္ၿပီး သင္းရနံ႔ ထံုႀကိဳင္တဲ့ ပန္းမာလာမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာ ေနမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့မိတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္လုိ႔မွ မဆံုးေသး ‘လုလု ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ပစၥည္းေတြအရင္ လာရွင္းအံုးေလ’လို႔ ေမေမ့ရဲ႕ သတိေပးသံၾကားမွ အိမ္ထဲကို သြက္သြက္ေလး ၀င္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ပစၥည္းေတြ ေနရာတက်ခ်ဘို႔ အရင္ဆံုး အိပ္ခန္းေတြကို ေမေမက စီစဥ္တက် ခြဲေ၀ေပးပါတယ္။ ေမေမကလည္း ေခသူမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ အိမ္ရဲ႕ေနာက္ေဖးဖက္မွာ စိုက္ခင္းေလး တစ္ခုလုပ္ၿပီး အဲဒီစိုက္ခင္းေလးထဲမွာ ျငဳပ္သီးပင္ ခရမ္းသီးပင္ သခြားသီးပင္ ရံုးပေဒသီးပင္ ပဲေစာင္းလ်ား ဗူးပင္ ေဂၚရခါးပင္ ေရႊပဲသီးပင္ ပဲေတာင့္ရွည္ပင္ ပဲလင္းေႁမြသီးပင္ အစရွိတာေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ စိုက္ပ်ိဳးၿပီး မိသားစု ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကို စားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ရာသီအလိုက္ သစ္သီးမ်ိဳးစံု ပန္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ စံုလင္ေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အဲ့ဒီလိုအိမ္မ်ိဳးကို က်မျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မႀကံဳဖူးခဲ့သလို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကံဳေတြ႔ဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

ခ်မ္းေအးတဲ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ မနက္ခင္းမွာ က်မတစ္ကိုယ္လံုး ေႏြးေထြးေအာင္ပတ္ကာ ၿခံထဲဆင္းၿပီး ႏွင္းပန္း ေဒစီပန္း ေဒလီယာပန္းအျပင္ သစ္သီးေတြ လိုက္ခူးဆြတ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကို လွဴရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အလြန္ေကာင္းသလို ခ်ယ္ရီေတြၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ပြင့္ေနတဲ့ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခ်ယ္ရီတန္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာလဲ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ က်မတို႔မိသားစု က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕မွာ ေနတဲ့အခ်ိန္က လံုၿခံဳမႈအျပည့္အ၀ မရွိေသးတာမို႔ က်မဖခင္မွာ အရင္တပ္ရင္းေတြမွာ ေနစဥ္ကာလကလိုပဲ ေရွ႕တန္းထြက္ေနရဆဲပါ။ က်ိဳက္ထိုမွာ ေနခဲ့စဥ္က က်ည္ဆံ ၾကားရတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်င့္သားရေနၿပီမို႔ ေၾကာက္လန္႔မႈေတာ့ သိတ္မရွိလွေတာ့ပါ။ က်မတို႔အိမ္ေလးက ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ထီးထီးႀကီး ေဆာက္ထားတာေၾကာင့္လဲ ေအာက္ေျခကေန အလြယ္တကူ လွမ္းျမင္ႏိုင္သလို ရံဖန္ရံခါ ဓာတ္မီးတိုင္ကို လွမ္းပစ္တဲ့ က်ည္သံမ်ားကို ၾကားရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ အိပ္ယာႏိုးေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ တနဂၤေႏြလို ရက္မ်ိဳးမွာ ဖခင္ႀကီးလဲ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ရက္မ်ိိဳးဆိုရင္ မိသားစုလိုက္ စားစရာအစံုအလင္ထည့္ၿပီး ေရပူစမ္းသြားကာ အပမ္းေျဖတတ္ၾကပါတယ္။ က်မ က်ိဳင္းတံုေရာက္ေတာ့ သတၱမတန္းကို စတက္ရၿပီး တစ္တန္းတည္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ နန္းစံႏြန္း (ေ၀းလ္မား)နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္