17.9.14
တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၂၂
က်မ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ဘို႔အတြက္ ေဖေဖဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ လိုအပ္တာေလးေတြ ၀ယ္ျခမ္းႏိုင္ရန္ ေမေမနဲ႔ စတိုးဆိုင္ေတြကို သြားေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုေပမယ့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတုန္းကလို စိတ္၀င္စားစရာ မရွိလွပါ။ ထူးထူးျခားျခား ၀ယ္စရာလဲမရွိသလို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ၀ယ္စရာ ပု၀ါ ပိတ္စကလြဲလို႔ က်န္တာမ၀ယ္ျဖစ္။ ပါကစၥတန္ အစၥလာမ္မာဘက္ၿမိဳ႕ကေန ရန္ကုန္္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ျပန္လာတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလယာဥ္ႀကီးေပၚကေန လိုက္ပါလာခ်ိန္မွာေတာ့ က်မအလြန္သေဘာက်ေလ့ရွိတဲ့ တိမ္စိုင္ တိမ္ခဲေတြေတာင္ က်မအာရံုမွာ မလွပႏိုင္ေတာ့။ အေၾကာင္းကား ေရျခားေျမျခားမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္ေတြကို သတိတရ လြမ္းတဲ့စိတ္တစ္ခုဟာ အရာရာကို အက်ည္းတန္ေစခဲ့ျခင္းပါ။ က်မျမန္မာျပည္ကို မျပန္ခင္ တစ္ပတ္အလို ညစာထမင္းစားအၿပီး မိသားစု ဆံုခ်ိန္မွာ ေဖေဖေျပာခဲ့တဲ့ မၾကာေသးခင္ အခ်ိန္က ေဖေဖ့ရဲ႕ ရင္ထိတ္ဖြယ္ရာ အေတြ႔အႀကံဳေလး တစ္ခုကို ျပန္လည္သတိရရင္း ေတြးေတာေနမိတယ္။
လက္ရွိ ေဖေဖတာ၀န္က်တဲ့ အစၥလာမ္မာဘက္ၿမိဳ႕ကေန ျပည္တြင္းရွိ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္အရပ္ကို ႏိုင္ငံေပါင္းစံုမွ စစ္သံမွဴးမ်ား အားလံုးပါ၀င္တဲ့ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ သြားေရာက္ရမယ့္ အစီအစဥ္တစ္ခု ေပၚခဲ့တာေၾကာင့္ အဲ့ဒီမနက္မွာ ေဖေဖအပါအ၀င္ စစ္သံမွဴးမ်ားအားလံုး အစၥလာမ္မာဘက္ ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းမွာ ဆံုၾကၿပီး စစ္ေလယာဥ္တစ္စင္းနဲ႔ ခရီးစတင္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ရာသီဥတု ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ပ်ံသန္းလာတဲ့ေလယာဥ္ဟာ ခရီးတစ္၀က္ အေရာက္မွာ တိမ္ထူထပ္ၿပီး ျမဴေတြဆိုင္းကာ ရာသီဥတုလဲ ခ်က္ျခင္း လက္ငင္းဆိုးရြားလာတာနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါ ေလယာဥ္မွဴးႀကီးမွာ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀ါတိုင္ကို စက္နဲ႔သတင္းပို႔ေပမယ့္ လိုင္းမ်ား ရုတ္တရက္ ျပတ္ေတာက္ခဲ့ကာ ဆိုးရြားလာတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေဖေဖတို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့ ေလယာဥ္ေလးဟာ လူးလွိမ့္ေနပါေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ေမာင္ေတြ ခ်ေပးထားတဲ့ စားစရာ ဗူးမ်ား ခြက္မ်ားလဲ ျပဳတ္က်ကာ ေလယာဥ္ေလး မၾကာခဏ ေအာက္ဖက္ကို ျပဳတ္က်တဲ့အႀကိမ္အေရ မ်ားလာတဲ့အခါ စီးနင္းလိုက္ပါလာတဲ့ စစ္သံမွဴးမ်ားအားလံုး စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လို႔လာပါတယ္။ ေလယာဥ္မွဴးႀကီးလဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စစ္ေလယာဥ္ေလးကို ထိန္းေမာင္းရင္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ ပန္ကန္ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုမွာ စက္ရပ္သြားျပန္တယ္။ ေလယာဥ္ေလးမွာ ဟန္ခ်က္မညီေတာ့ပဲ ယိမ္းထိုးလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖဟာ ရတနာသံုးပါးနဲ႔ မိဘဆရာသမားတို႔ကို အာရံုျပဳၿပီး သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္လို႔ ေတြးေတာေနခ်ိန္္မွာ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့ အငယ္ဆံုး သမီးအေထြးေလးကို သတိတရ အာရံုမွာ ျမင္လာတာနဲ႔အမွ် စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေပၚလာကာ မ်က္ရည္ က်မိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကံေကာင္းျခင္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ ရပ္ေနတဲ့ ပန္ကာတစ္လံုး ျပန္လည္လာၿပီး အနီးစပ္ဆုံး ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ထိုးဆင္းခဲ့ေတာ့မွ ေလယာဥ္ေပၚပါလာသူ စစ္သံ တစ္ဖြဲ႔လံုး သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ပါေတာ့့တယ္။ က်မေဖေဖရဲ႕ ျဖစ္ႀကံဳမႈေလးေတြကို ျပန္ေတြးရင္း ေဖေဖ့ကိုလြမ္းသြားျပန္တယ္။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဒႆမတန္းပညာကို က်မဆက္သင္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ငယ္စဥ္ထဲက မွတ္ဥာဏ္ ထိုးထြင္းဥာဏ္ အားနည္းခဲ့တဲ့ က်မအဘို႔ ဒႆမတန္းပညာကို သူမ်ားတကာထက္ အဆမ်ားစြာ ခက္ခက္ခဲခဲ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့ရပါတယ္။ အေဒၚရဲ႕အိမ္မွာ ဆယ္တန္းတက္ေနသူ က်မ၊ ညီမ၀မ္းကြဲမျဖဴအျပင္ မာလာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္။ မာလာရဲ႕ မိဘမ်ား ရွမ္းျပည္ဖက္ကို ေျပာင္းသြားတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ ဒႆမတန္း ၿပီးဆံုးတဲ့အခ်ိန္ထိ သင္ခ်င္တဲ့အတြက္ အေဒၚဆီကခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းၿပီးအေဒၚရဲ႕ အိမ္မွာ ေနခြင့္ရသူ။ စုစုေပါင္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ သံုးေယာက္ တစ္ႏွစ္တည္းအတူတူ ေျဖဆိုရမယ့္ အေျခအေနမို႔ စာေတာ္တဲ့ မာလာကို အားက်ၿပီး အဆေပါင္းမ်ားစြာ က်မ က်က္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ဦးေႏွာက္ထက္ျမက္သူ အခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀ ထားတတ္ၾကတာေၾကာင့္ ဇြဲ ၀ိရိယဘက္မွာ အားနည္းတတ္ၾကသလို မွတ္ဥာဏ္အားနည္းသူ အခ်ိဳ႕မွာေတာ့ မိမိအားကိုးစရာ ဆိုလို႔ ဇြဲ ၀ိရိယသာ ရွိတာမို႔ သာမန္လူထက္ ပိုၿပီးအားထည့္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါကလဲ က်မကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာမို႔ က်မရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္သက္သက္ပါ။ ေက်ာင္းႀကီးျပန္ဖြင့္လို႔ ဒႆမတန္း ပညာသင္ႏွစ္ကို က်မ စတက္ခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ္တိုင္စာက်က္ဘို႔ အခ်ိန္ဇယားဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္ခ်ိန္္ ဖြားဖြားကို မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ကူလုပ္ေပးၿပီး သူမ်ားတကာ ညေနပိုင္း ကစား အနားယူ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မအိပ္ခဲ့ပါတယ္။ ည ၉နာရီ အလွ်ိဳလွ်ိဳ အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ က်မအိပ္ယာကထၿပီး ေရခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ အိမ္စာေတြလုပ္ တစ္ေန႔စာ သင္ၿပီးသား သခၤန္းစာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလ့က်င့္ က်က္မွတ္ပါတယ္။ ဖြားဖြား တစ္ေရးႏိုးတဲ့ ညဥ့္နက္ခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ ေကာ္ဖီ မုန္႔ လဘက္သုပ္ သစ္သီး အစရွိတာေတြ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး လာေကြ်းေလ့ရွိပါတယ္။ မနက္ ၃နာရီမွာ အိပ္ယာျပန္၀င္ေလ့ရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ မနက္ ၄နာရီေလာက္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ မနက္ ၇နာရီ အိပ္ယာမွထၿပီး ေက်ာင္းသြားဘို႔ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ လူေျခတိတ္္ဆိတ္ခ်ိန္ က်က္မွတ္ရျခင္းဟာ သာမန္အခ်ိန္ထက္ မွတ္ဥာဏ္စြမ္းရည္ ပိုေကာင္းသလို ခံစားရတဲ့အတြက္ ညဥ့္အခ်ိန္စာၾကည့္တာကို က်မပိုႏွစ္သက္ သေဘာက်ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲ ဆရာမစာသင္ခ်ိန္မွာလဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အာရံုမလြင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ စေန တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာေတာ့ ကုိယ္နားမလည္ မရွင္းလင္းတဲ့ စာမွန္သမွ်ကို ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာမေတြဆီမွာ သြားေရာက္ေမးျမန္းၿပီး မွတ္သား က်က္မွတ္ပါတယ္။ ရက္ လေတြေက်ာ္ျဖတ္ရင္း အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီး နီးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် ဇြဲ ၀ိရိယရဲ႕ အက်ိဳးေၾကာင့္ သခၤန္းစာ အေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ညက္သေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လဲ စာေမးပြဲ မၿပီးဆံုးေသးသမွ် ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ စာက က်က္လို႔ မကုန္ေသးတာမုိ႔ ပံုမွန္ထက္ပိုၿပီး အားထည့္ႀကိဳးစားရင္း ဒႆမတန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေအာင္စာရင္း ထြက္လာတဲ့အခါ ဂုဏ္ထူး ၄-ဘာသာနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တဲ့ က်မ ေဖေဖဆီကေန ‘Congratulation’ ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္းကို လက္ခံရရွိခဲ့သလို ေရွ႕တန္းေရာက္ အစ္ကိုႀကီးဆီကေန ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ေအာင္တာကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေၾကာင္း စာေလးနဲ႔အတူ မုန္႔ဘိုးလွမ္းပို႔တာကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အေဒၚ ဦးေလးတို႔ကလဲ မုန္႔ဘိုး လက္ေဆာင္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အားလံုးထဲမွာ က်မအႏွစ္သက္ဆံုး လက္ေဆာင္ကေတာ့ အေဒၚအႀကီးဆံုးက က်မအတြက္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ က်မေမြးေမေမရဲ႕ ဆြဲႀကိဳးေလးနဲ႔ အတူ ေလာ့ကက္သီးေလးပါ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ခဏေစာင့္ပါ...