တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၂၄

တစ္ခ်ိန္တုန္းက R I T ေနာက္ပိုင္း Y I T သို႔ေျပာင္းလဲခဲ့

စက္မႈတကၠသိုလ္ကို ၀င္ခြင့္အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာတဲ့ေန႔ရက္ေလး က်မရင္ထဲမွာ အမည္နာမ ေဖာ္ျပရခက္တဲ့ ရင္ခုန္စရာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈတို႔နဲ႔အတူ မိမိကိုယ္ကို အတိုင္းအဆမရွိ ေက်နပ္အားရမႈ အားလံုးကို တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း စုၿပံဳခံစားလိုက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္။ ဥာဏ္ရည္ အားနည္းသူမို႔ ဇြဲ ၀ိရိယတို႔ကို အုတ္ျမစ္ခ်ၿပီး အခိုင္အမာ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ရလာဒ္မို႔ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္ ေနခဲ့ျခင္းပါ။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး စတက္ရမည့္ ရက္ကိုေစာင့္ရင္း ျဖတ္သန္းရတဲ့ ရက္ေတြ ပံုမွန္ထက္ ပိုၾကာေနသလိုလို။ ေဖေဖလည္း ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံကေန ျပင္ဦးလြင္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အကူအတတ္သင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ တာ၀န္ေပးအပ္ျခင္း ခံရတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာ ရက္ပိုင္းေလာက္ က်မ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရၿပီး ျပင္ဦးလြင္ကို တစ္မိသားစုလံုး ေျပာင္းေရႊ႕သြားၾကပါတယ္။ မိဘေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ မရွိတာေၾကာင့္ အေဆာင္ေနခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြမဖြင့္ခင္ ၁-ရက္အလိုမွာ က်မေနရမည့္ သမိုင္း၀န္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ သဇင္ေဆာင္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ က်မနည္းတူ အေဆာင္ေက်ာင္းသူသစ္မ်ား ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို အလွ်ိဳလွ်ိဳ၀င္လာၾကပါတယ္။ အိတ္ႀကီး အိတ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ ထင္းရွဴးေသတၱာ သံေသတၱာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျမင္ရတာ ေပ်ာ္စရာ။ က်မတို႔ တစ္ေတြ တစ္ေလွထဲစီးၿပီး တစ္ခရီးထဲသြားၾကမည့္ ညီအစ္မမ်ား မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းမ်ားမို႔ ရင္တြင္းပီတိ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ သဇင္ေဆာင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ‘သဇင္ေဆာင္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေဟာင္း’ ပို႔စ္ကို ၂၀၁၁ခုႏွစ္ ၇-လပိုင္းမွာ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ‘သဇင္ေဆာင္’ က်မဘ၀ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေဆာင္တစ္ေဆာင္္။ မိဘ ေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေ၀းကြာေနခ်ိန္္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ က်မနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ေနထိုင္ စားေသာက္ သြားလာၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသူမ်ား စုစည္းေနထိုင္ရာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘံုေနရာေလး။ ႏွစ္ႀကီး ႏွစ္ငယ္အလိုက္ ၄-၅-၆ ေယာက္တစ္ဖြဲ႔ ကိုယ့္အဖြဲ႔ေလးနဲ႔ကိုယ္ ဆိုးတိုင္ပင္ ေကာင္းတိုင္ပင္ ေပ်ာ္စရာရွိလဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္ၾကေမာၾက စိတ္ညစ္စရာရွိလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ အားေပးၾကရင္း အေဆာင္ရဲ႕ စည္းကမ္းေဘာင္ထဲကေန ရက္ လ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ အုပ္စုေလးက စုစုေပါင္း ၈-ေယာက္။ ထူးျခားပံုကေတာ့ က်မတစ္ေယာက္ထဲ ပထမႏွစ္ လူသစ္ျဖစ္ၿပီး က်န္ ၇-ေယာက္က ဒုတိယႏွစ္ စီနီယာေတြျဖစ္တယ္။ အတိတ္က ေတာ္စပ္ဘူးခဲ့သူမ်ားဆိုတာ ယံုမွားဖြယ္မရွိ။ ညီအစ္မရင္းမ်ားသဖြယ္ ေျပာဆိုၾကတဲ့ စကား၀ိုင္းကေန တစ္ေယာက္ျခင္းရဲ႕ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္း ေမာင္ႏွမမ်ားအထိ ရင္းႏွီးၾကတဲ့အထိပင္။ က်မတို႔ ၈-ေယာက္အဖြဲ႔ဟာ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေနရာစံုကလာသလို ယံုၾကည္ရာ ဘာသာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ကိုးကြယ္ၾကေပမယ့္ အတြင္းစိတ္တူညီၾကသူမို႔ အခက္အခဲမရွိ ရင္းႏွီးပြင့္လင္း ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့အဖြဲ႔ပါ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ဟိုဟိုသည္သည္ အလည္သြားၾကသလို ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ညေနပိုင္းေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အခန္းတစ္ခန္းမွာစုၿပီး သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ၾက အေဆာင္ေရွ႕မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾက။ ဒီကေန႔ေတာ့ ဘာလုပ္ၾကမယ္ေဟ့လို႔ အဖြဲ႔ထဲက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေျပာလိုက္ရင္ ျငင္းဆန္တဲ့သူမရွိ အားလံုး သေဘာတူေခါင္းညိမ့္ၿပီးသားပင္။ က်မေနခဲ့တဲ့ အေဆာင္သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ျငင္းခံု ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါ။ စိတ္ေကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ပါလာေပမယ့္ က်န္ ၇-ေယာက္က သူ ၁-ေယာက္ကို အထူး အခြင့္အေရးေပး အလိုလိုက္ထားတာမုိ႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပခဲ့ၾကပါတယ္။ (စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ သူူငယ္ခ်င္းေလး ႀကိဳင္ႀကိဳင္သန္းတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က သူခ်စ္လြန္းတဲ့ ကိုႀကီးနဲ႔ ခ်စ္သမီးေလး ေဆြမ်ိိဳး မိတ္ေဆြသဂၤဟအေပါင္းကို အၿပီးတိုင္ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ)

 သဇင္ေဆာင္ေနစဥ္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား

 အခန္းနံပါတ္ ၄၇ မွာအမွတ္္တရ

အေနာက္တန္း (မာမာေအး ယဥ္ယဥ္ညြန္႔ နန္းခင္သန္းညိဳ)

အေရွ႕တန္း (အန္တီတင့္ ႀကိဳင္ႀကိဳင္သန္း ခင္သီတာ ခင္ေထြးလွ)

 မယ္လမုဘုရားမွာ အမွတ္တရ

ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ကို အတူတကြျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အန္တီတင့္ ေမသူဇာ တင္မာျမင့္

သဇင္ေဆာင္ရဲ႕ အမွတ္တရေတြထဲမွာ တစ္ခ်က္အပါအ၀င္ကေတာ့ ညေန ၆နာရီ အေဆာင္ပိတ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာအဖြဲ႔၀င္ေတြက အေပၚဆံုးထပ္ ဘုရားခန္းမွာ ဘုရား၀ပ္ျပဳ ရြတ္ဖတ္ သရစၨ်ာယ္ၾကအၿပီး ည၈နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အေဆာင္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကေန ဂစ္တာသံ တစ္ေဒါင္ေဒါင္ တစ္ဒင္ဒင္ အသံၾကားရၿပီး အေဆာင္ေက်ာင္းသူေတြထဲက ဆိုင္ရာဆိုင္ရာေလးေတြကလဲ ၀ရံတာကေန အရိပ္အေယာင္ျပ မေရွးမေႏွာင္းမွာ သဇင္ေဆာင္ေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက အေပၚထပ္တက္လာၿပီး ထမင္းေၾကာ္ထုပ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္နဲ႔ တစ္ျခားအစားအစာ မုန္႔ပဲသေရစာတို႔ကို အမည္နာမတပ္ၿပီး ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အတြက္ဆိုကာ လာေပးေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အသံေသး အသံေၾကာင္ ကီးမကိုက္ပဲ နားမခံသာေအာင္ ေအာ္ဟစ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံမ်ိဳးေတြလဲ ၾကားရျပန္။ ေရာက္ခါစမွာ က်မတို႔ အဖြဲ႔အတြက္ မုန္႔ထုပ္လာေပးမယ့္သူ မရွိေပမယ့္ စီနီယာအစ္မႀကီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူး အားက်ေနမိတယ္။ ညေနတိုင္း တန္းစီၿပီးရင္း ဒန္အိုးအႀကီးႀကီးနဲ႔ ေဖ်ာ္တိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီ ႀကဲႀကဲေလးကို လြမ္းသလို ကိုယ့္ေ၀စုရတဲ့ ႏို႔ဆီ သၾကားေလးေတြကို လွည္းတန္းက အစ္မတို႔လင္မယားဆိုင္မွာ အသည္းအသန္္ သြားသြင္း။ ရတဲ့မုန္႔ဘိုးနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ ေႏြးေအးဆိုင္မွာ စာသင္လြတ္ခ်ိန္ရွာၿပီး အေဆာင္အဖြဲ႔ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းမွာေပါင္းတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေစ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ ေျပာၾကရင္း စားေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို လြမ္းတယ္။ က်မတို႔ သဇင္ေဆာင္က အစြန္ဆံုးမွာ ေဆာက္ထားတာျဖစ္ၿပီး က်မတို႔ေနတဲ့ အေဆာင္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ တိေမြးကုဘာသာရပ္ စီးပြားေရးဘာသာရပ္ အေဆာင္ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ ဂႏၶမာ ဂန္႔ေဂၚ အင္းၾကင္း အေဆာင္ေတြ ရွိပါတယ္။ က်မတို႔အေဆာင္နဲ႔ ေက်ာျခင္းကပ္မွာ သရဖီေဆာင္ ရွိကာ စိတ္ပညာ ဘာသာရပ္ သင္ၾကားေနသူ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္တို႔ရဲ႕ အေဆာင္ပါ။ က်မတို႔ ပညာသင္ႏွစ္မွာ သီရိေဆာင္က ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ‘တမလြန္ဘ၀သို႔ အလည္တစ္ေခါက္’ စာတမ္းျပဳစုရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သြားတာ ၾကားဘူးခဲ့ပါတယ္။ 

က်မေနတဲ့ ပထမထပ္မွာ က်မရဲ့အခန္္းနဲ႔ ၃-၄ ခန္းအကြာေလာက္မွာ အမ်ားသံုး ေရခ်ိဳး အိမ္သာ အခန္းက်ယ္တစ္ခု ရွိၿပီး ဘယ္ေသာအခါမွ မီးလင္းေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ထူးျခားအခန္း တစ္ခန္းပါ။ အၿမဲအေမွာင္ရိပ္က်ေနတတ္သလို ၾကာလာေတာ့လည္း အဆိုပါ ေရခ်ိဳးခန္းကို ေမွာင္ေနေပမယ့္ သံုးစြဲတတ္ကာ အဆင္ေျပပါတယ္။ မီးလံုးကြ်မ္းလို႔ လဲလိုက္ေပမယ့္ နာရီပိုင္းအတြင္း မီးလံုးျပန္ကြ်မ္းသြားတတ္ပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ပညာရွင္တို႔လဲ အမွားရွာမေတြ႔။ အေဆာင္ေက်ာင္းသူမ်ား ပီပီ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာက ဖ်ာလိပ္နတ္ေမးလိုက္ လက္စြပ္နတ္ေမးလိုက္နဲ႔ ႀကံဖန္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေနတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခါက ၀ိဥာဥ္ေခၚၿပီး ျပန္ပို႔မရလို႔ အခက္ေတြ႔ေနတဲ့ တစ္ျခားအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ အေၾကာင္းလဲ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိပါရဲ႕။ က်မရဲ႕ အေဆာင္ေက်ာင္းသူဘ၀ ပံုရိပ္ေလးေတြဟာ တိုက္ဆိုင္မႈရွိတိုင္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေနဆဲပါ။ 

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္