တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၂၆

အေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးမႈေတြအၾကားမွာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ႀကိဳး တစ္ရစ္ျခင္းတိုးလို႔ က်မတစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ စာသင္ခ်ိန္ထက္ အေဆာင္ေနရခ်ိန္ကို ပိုၿပီးေတာ့ခံုမင္မိသလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ မိဘရပ္ထံျပန္ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ကုန္ဆံုးသြားလို႔ အေဆာင္ျပန္ရမွာကိုလဲ အတိုင္းအဆမရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိျပန္။ ဒုတိယႏွစ္ စာသင္ႏွစ္ အလယ္ေလာက္မွာ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕မဂၤလာအခန္းအနားကို အင္းယားလိပ္မွာက်င္းပခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္း တစ္အုပ္နဲ႔တက္ေရာက္ အားေပးခဲ့တယ္။ ေယာင္းမေခ်ာေခ်ာေလးရလို႔ ၾကည္ႏူးမႈ ေက်နပ္မႈမ်ားျဖင့္။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးတဲ့ အစ္ကိုႀကီးေပးေနက် အေဆာင္စရိတ္ကို ေဖေဖကဆက္ၿပီး တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။

 အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ မဂၤလာပြဲ

က်မတို႔ေခတ္မွာ အကႌ်အပ္ဘို႔ မလြယ္ကူတာမို႔ ကိုယ္တိုင္ခ်ဳပ္၀တ္ၾက

တတိယႏွစ္ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာသင္ႏွစ္ကို တက္ရေတာ့ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြ အၾကားမွာရွိတဲ့ အေဆာက္အဦး-၂ မွာတက္ခဲ့ရတယ္။ ကြာျခားပံုက ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ အေဆာက္အဦး-၁ မွာတက္တုန္းကလို သခၤန္းစာ တစ္ခ်ိန္ၿပီးတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ရုန္းရုန္း တစ္၀ုန္း၀ုန္း မဟုတ္ေတာ့ပဲ သီးသန္႔ အေဆာက္အဦးေလးမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကာ စာသင္ခ်ိန္ အကူးေလးမွာသာ ဆယ္ဂဏန္းသာသာ စီနီယာ အစ္ကိုႀကီးမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရတယ္။ က်မတို႔အထက္ စီနီယာအတန္းမွာ အမ်ိဳးသမီး မပါတဲ့အတြက္ စီနီယာ အစ္မႀကီးမ်ားကို မျမင္ရပါ။ ေဖၚေရြၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စီနီယာအစ္ကိုႀကီးမ်ားက ဆံုတိုင္း ‘အဆင္ေျပလား ဘာလိုေသးလဲ’ ေမးေလ့ရွိခဲ့တယ္။ ကိုမာနကေတာ့ ‘ဖုတ္္ေလတဲ့ ငါးပိ ရွိတယ္လို႔ေတာင္မျမင္’ ပထမပိုင္းေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပါပဲ ေကာင္းေကာင္း သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းက က်မရဲ႕ ပင္ကိုယ္စိတ္က တစ္ပါးသူကို တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္နဲ႔ မွတ္မိလြယ္သူမဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူခ်စ္လို႔ ဘယ္သူမုန္းမွန္း အကင္းမပါး။ ‘အရိပ္ျပလို႔ အေကာင္မထင္’ လို႔ ေျပာဘို႔ ေနေနသာ အေကာင္လိုက္ႀကီး ျပတာေတာင္ နည္းနည္း စဥ္းစားလိုက္ရေသး။ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးသူတိုင္း က်မအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ကိုမာနကို စတင္ၿပီး သတိထားမိရျခင္းက တစ္ညေန က်မနဲ႔ အေဆာင္သူငယ္ခ်င္းအုပ္စု ညေနစာ စားဘို႔အတြက္ ထမင္းစားေဆာင္ကို အသြားမွာ လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ႀကိမ္ေတြ႔ရံုနဲ႔ မွတ္မိလြယ္ၿပီး အျမင္စူးရွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးက က်မကိုလက္ကုတ္ၿပီး ‘ဟဲ့.. အုတ္ခံုေပၚထိုင္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က နင္တို႔ ခ်ည္ထည္ အင္ဂ်င္နီယာဌာနက ကိုသိန္းလြင္ မဟုတ္လား ငါတို႔နဲ႔ ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ စာသင္ႏွစ္ေတြ အတူတူေပါ့’ လို႔ ေျပာတာေၾကာင့္ စႀကႍလမ္းမွာရွိတဲ့ အုတ္ထိုင္ခံုတန္းရွည္ေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူူကို က်မလွမ္းၾကည့္မိတယ္ ‘ဟုတ္ပါရဲ႕’ လို႔ျပန္ေျဖရင္း တစ္ဌာနတည္းက အစ္ကိုႀကီးမို႔ ‘ဧည့္လာေတြ႔တာလား’ လို႔ ေလာကြတ္သြားလုပ္မိကာမွ လူကို မျမင္မေတြ႔ဘူးသလိုလို ျပန္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပတယ္။ ‘ႏႈတ္ဆက္တာ ေသသင့္တယ္’ လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမတၱာပို႔မိခဲ့တယ္။ ထမင္းစားေဆာင္ကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကိုမာနမျပန္ေသးဘူး စာသင္ႏွစ္တူ ဌာနကြဲ အေဆာင္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္နဲ႔ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ သူ မဟုတ္တဲ့အတိုင္း ေလေတြေဖာင္ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ဒီတစ္ခါ ဒုတိယအႀကိမ္ အရွက္မကြဲခ်င္တာမို႔ က်မလဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္နားကေနေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အေဆာင္ေပၚ ျပန္တက္ခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ က်မကို ‘ငေၾကာင္ပဲ’လို႔ မေျပာရံုတမယ္။

ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ ဌာနအတြက္ အတြင္းေရးမွဴး တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး အသစ္ေတြ ျပန္လည္လို႔ ေရြးၾကေတာ့ ကိုမာနက အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေရြးခံရၿပီး က်မက တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ေပါ့။ ပဌာန္းဆက္က ပါေနၿပီဆိုေတာ့လဲ ေရွာင္လႊဲဘို႔ကခက္။ မခ်စ္ေသာ္လဲ ေအာင့္ကာနမ္းဆိုသလို ဌာနအတြက္ ရံပံုေငြကို လက္တြဲၿပီး ရွာရေပအံုးမည္။ က်မတို႔ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္စဥ္ ကာလက ေက်ာင္းေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြကို စက္မႈတကၠသိုလ္အျပင္ အျခားတကၠသိုလ္ အသီးသီးမွာလည္း က်င္းပေလ့ ရွိၾကၿပီး သက္ဆိုင္ရာ မိမိဌာနအတြက္ ရံပံုေငြရွာေဖြၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္္တဲ့ က်မအဘို႔ မၾကာခင္ ျပဳလုပ္ေတာ့မယ့္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲအတြက္ ႀကိဳၿပီးေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုမာနကို ျမင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း က်မရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့စိတ္ေလးက မသိမသာ ဘရိတ္အုပ္အုပ္မိေနေလရဲ႕။ က်မကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားက ‘ကိုယ္တို႔ ဌာန ရံပံုေငြအတြက္ ကုန္သြယ္ေရးကေန အျမတ္ထြက္မယ့္ ေလွ်ာက္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ၾကရမယ္’ တဲ့။ က်မက ‘ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုက်မ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ’ လို႔ျပန္ေမးေတာ့ ‘ခင္ဗ်ားအေဖက ကုန္သြယ္ေရးမွာ လူႀကီးမဟုတ္လား ပစၥည္းေလွ်ာက္လို႔ ရ-မရ ေမးၾကည့္ပါလား’တဲ့။ က်မလဲ ေခါင္းညိတ္ျပခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို ေမးၾကည့္တယ္။ ေဖေဖက တနဂၤေႏြ လာခုိင္းလိုက္ေလ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ဆိုရင္ ေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္။ သူဘာေလွ်ာက္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ေဖေဖေျပာတဲ့အတိုင္း ေနာက္တစ္ေန႔ ကိုမာနကို အေၾကာင္းျပန္ခဲ့တယ္။

ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္အင္ဂ်င္နီယာဌာန အတြင္းေရးမွဴး

က်မက ငယ္ငယ္ထဲက ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တာကို ၀ါသနာထံုခဲ့တယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ၅-ႀကိမ္ေျမာက္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ကြ်န္းဆြယ္ပြဲကစလို႔ ေဘာလံုးပြဲဆိုရင္ မလြတ္တမ္း တိုးေ၀ွ႕ၾကည့္ခဲ့လို႔ အေဒၚရဲ႕ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းတာ ခံခဲ့ရဘူးတယ္။ ၀ါသနာက တားမရဆိုသလို တီဗီြမရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလမို႔ ကြင္းထဲသြားၾကည့္ရတဲ့အျဖစ္။ခ်ည္ထည္ဌာနအသင္းနဲ႔ စက္မႈဌာနအသင္းတို႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ညေနပိုင္း ေဘာလံုးကန္မယ္ဆိုေတာ့ ကြင္းထဲက အရင္ဆံုးေရာက္ၿပီး အားေပးဘို႔ေစာင့္ေနတဲ့ က်မ။ အတန္းတူတက္ တစ္ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမိမိက က်မလိုမဟုတ္။ တစ္ေန႔ေနလို႔ စကားသံုးခြန္းမေျပာသူ။ တစ္ခြန္းေမး တစ္ခြန္းေျဖ။ အေၾကာင္းမသိရင္ ေဒၚမာနေပါ့။ စိတ္ရင္းျဖဴတယ္ ပြင့္လင္းတယ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနတတ္သူေပမယ့္ က်မကိုေတာ့ဒီေန႔အထိ အေတာ္အလိုလိုက္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲက စေတာ့မယ္ ခ်ည္ထည္ဌာန ေဘာလံုးအသင္း ကက္ပတိန္ေပၚမလာ။ စက္မႈဌာနအသင္းကို အားေပးမယ့္သူက က်မတို႔ဌာနထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနတယ္။ က်မတို႔ဌာနမွာ ပင္ကိုယ္က ေက်ာင္းသား အေရအတြက္ နည္းတာေၾကာင့္ အတန္းတိုင္းလာအားေပးေတာင္ လူ ၅၀မျပည့္တဲ့အျဖစ္။ ပြဲစဘို႔ ၅ မိနစ္အလိုမွ ခ်ည္ထည္အသင္း ကက္ပတိန္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္က်ရျခင္းအေၾကာင္းက ကက္ပတိန္ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔တဲ့။ ကက္ပတိန္ကို အေ၀းကေန ေလွ်ာက္လွမ္းလာတာကို ၾကည့္ရင္း ျမင္ဘူးပါတယ္လို႔ စဥ္းစားေနတာ အနားေရာက္လာေတာ့မွ ကိုမာနျဖစ္ေနတယ္။ ေဘာလံုးပြဲကို ႏွစ္သက္တဲ့က်မ ေဘာလံုးသမားေတြဆိုရင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း အထင္ႀကီးတတ္တဲ့ က်မ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုမာနကို သေဘာက်ႏိုင္ပါ့မလား။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္