တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၂၅

စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ပထမပညာသင္ႏွစ္ကို စတင္တက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ကာလမွာ သင္ယူခဲ့ဘူးတဲ့ အထက္တန္းပညာနဲ႔ အဆက္အစပ္ မရွိတဲ့စာေတြကို သင္ယူရတာမို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘာသာရပ္ေတြမွာ နားလည္ဘို႔ကခက္ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျမင္သမွ် အလြတ္က်က္၊ ေရးမွတ္ခဲ့သမွ် သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေမးခဲ့ရတဲ့ အေျခအေန။ နကိုယ္မူလကမွ အကင္းပါး ထက္ျမက္မႈ အားနည္းတဲ့ ဦးေႏွာက္ပိုင္ရွင္ က်မအဘို႔ သူမ်ားတကာထက္ ပိုခက္ေနၿပီေပါ့ စာေတာ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေဖးမမႈ အကူအညီေပးမႈေတြဟာ အတိုင္းထက္အလြန္ က်မအတြက္ တန္ဘိုးရွိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဘာသာရပ္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မ်ားေနေပမယ့္ စာသင္ခ်ိန္ ၿပီးဆံုးလို႔ ဘဲလ္သံ ၾကားၿပီဆိုတာနဲ႔ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈေတြ ဘဲလ္သံနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ့ရွိၿပီး က်မရဲ႕ ကြန္းခိုရာ ေအးခ်မ္းေနရာေလးျဖစ္တဲ့ သဇင္ေဆာင္ကို သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔နဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဖယ္ရီေလးစီးၿပီး ျပန္လာစၿမဲ။ လစဥ္ လဆန္းတိုင္း က်မေမွ်ာ္ေနက် ပထမအပတ္မွာ ပံုမွန္ေရာက္လာတာက က်မအစ္ကိုႀကီး ပို႔လိုက္တဲ့ အေဆာင္စရိတ္နဲ႔ ေဖေဖပို႔လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းစရိတ္။ မေမွ်ာ္ပဲ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မထင္မွတ္သလို ေပၚေပၚလာတာကေတာ့ ေဖေဖ့ညီ က်မရဲ႕ ဦးေလးအငယ္ပါ။ က်မကို မုန္႔ဘိုးလဲေပးရင္း ရည္းစားထား မထား လာလာၿပီး တီးေခါက္ရင္း ဆိုပါေတာ့။ ဖရက္ရွာဘ၀ အတန္းတက္စမွာ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအျပင္ စီနီယာအစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီးမ်ားရဲ႕ ဂရုစိုက္ အားေပးမႈေတြအၾကား အခက္အခဲမရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ မေမ့ႏိုင္စရာ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ ပထမတစ္ခ်က္က သံုးထပ္ေဆာင္ ပတ္လည္၀န္းရံထားတဲ့ စာသင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အလယ္မွာရွိတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးကို တစ္ဖက္ကေန ေနာက္တစ္ဖက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးစဥ္က တစ္ေက်ာင္းလံုးရဲ႕ ၀ိုင္း၀န္းၾသဘာ လက္ခုပ္သံမ်ား။ ေနာက္တစ္ခ်က္က စာသင္ေနခ်ိန္မွာ အေနာက္ကေန ပစ္ေပါက္ၿပီး ဆံႏြယ္ထဲကို စိုက္၀င္ေစတဲ့ စကၠဴျမွားေလးမ်ား။ ဒီအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကိုေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ တက္ဘူးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္း သတိရၾကမွာ အေသအခ်ာ။

စြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ ေခြ်းသိပ္ရင္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္လာခဲ့တာနဲ႔အမွ် တစ္ေလွထဲစီးၿပီး တစ္ခရီးထဲသြားေနၾကသူ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားလဲ တစ္စစနဲ႔ ပိုမိုလို႔ ရင္းႏွီးကာ မ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ ေမာင္ႏွမ်ားသဖြယ္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ဦးသူက ၾကည္စယ္ေနာင္ေျပာင္ရင္း ေက်ာင္းသခၤန္းစာေတြကို လုပ္တစ္လွည့္ ပ်က္တစ္လွည့္နဲ႔ သင္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာရပ္ကို သင္ယူရင္း ရက္လၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေက်ာင္းပါး ၀လာၾကတယ္လို႔ ဆိုရမလား တစ္တန္းတည္း ေပါင္းမိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ကိုယ္တိုင္ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ သခၤန္းစာ အခ်ိန္ေတြမွာ အုပ္စုအလိုက္ ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္တတ္လာသလို ျမကြ်န္းသာလို႔ နာမည္ႀကီးၿပီး ကိုယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ မိန္းတကၠသိုလ္ ၀န္းႀကီးဘက္ကို ေျခဆန္႔ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ က်ဴတိုရီယာအခ်ိန္ ပံုဆြဲအခ်ိန္ေတြဆိုရင္ စာေတာ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကေန အကူအညီ ယူခဲ့ရတယ္။ စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခါ စာအုပ္ဖြင့္ၿပီး ေျဖရတဲ့ ဘာသာရပ္ Strength , Thermodynamic လိုဘာသာရပ္ေတြမွာေတာ့ ေဇာေခြ်းျပန္ေလာက္တဲ့အထိ စာေတြကိုရွာရင္း ပင္ပန္းခဲ့ဘူးတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ပညာသင္ႏွစ္မွာ ပညာေရးစံနစ္ ေျပာင္းလဲၿပီး ေဒသေကာလိပ္ေတြ ေပၚလာတဲ့အတြက္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လူသစ္မ်ား ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ ထပ္မံ၀င္လာျခင္း မရွိပဲ ေခတၱရပ္တံ့သြားခဲ့တယ္။ က်မတို႔ စတုတၳပညာသင္ႏွစ္ ေရာက္မွသာ ေဒသေကာလိပ္ကေန အမွတ္မွီတဲ့ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားသစ္မ်ား ၀င္လာၾကတယ္။

က်မတို႔ တက္စဥ္အခါက ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ကို Section A B C D စသျဖင့္ခြဲျခားထားၿပီး ဒုတိယႏွစ္ အၿပီးမွာေတာ့ အမွတ္ေပၚမူတည္ၿပီးျဖစ္ေစ မိမိႏွစ္သက္ရာကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးျဖစ္ေစ ဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ပညာကို ဆက္လက္ဆည္းပူးၾကရပါတယ္။ က်မက ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္မွာ တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး အတန္းထဲမွာ မိန္းကေလး ၂-ေယာက္ ေယာက်္ားေလး ၉-ေယာက္ စုစုေပါင္း ၁၁-ေယာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕အထက္ စီနီယာတန္း စတုတၳႏွစ္ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ ပညာသင္ႏွစ္ကို တက္ေရာက္ေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးေတြက က်မတို႔ လူသစ္ေတြကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုပြဲေလး လုပ္ေပးရင္း ကူညီယိုင္းပင္းၾကပါတယ္။ က်မက ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကေလးဘ၀ထဲက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူပါ စိတ္ညစ္စရာ စိတ္ရႈပ္စရာမ်ား ႀကံဳေတြ႔လာခဲ့လဲ အခ်ိန္ၾကာရွည္စြာ သိုသိမ္းထားတတ္တဲ့ အက်င့္အလ်ဥ္းမရွိတာေၾကာင့္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြ ရယူတတ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းစတက္စဥ္ဘ၀ထဲက ေက်ာင္းရဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ ဘယ္လိုပြဲမ်ိဳးလာလာ ၀င္ေရာက္ဆင္ႏႊဲတတ္သလို အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ားမွာလဲ ဆုမရရံုသာရွိမယ္ ၀င္ၿပိဳင္ေလ့ရွိခဲ့တယ္။ ဗီဇဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ေမာင္မယ္ သစ္လြင္ႀကိဳဆိုပြဲမ်ိဳး ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ ပြဲမ်ိဳးေတြအျပင္ ေက်ာင္းအားကစားပြဲပါမက်န္ မလြတ္တန္းပါ၀င္ခဲ့တဲ့ က်မကို စီနီယာအစ္ကိုႀကီးေတြထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ လံုး၀ ၾကည့္မရပဲ မ်က္စိစပါးေမႊး စူးေနခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ…. :P

အန္တီတင့္ (Textile) နဲ႔ ေမေဌးျမင့္ (Mechanical) တို႔ရဲ႕ ၿမိဳင္ထႏွစ္ပါးသြား

ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ အင္ဂ်င္နီယာဌာနမွ ဆရာ ဆရာမမ်ား
ဆရာမ ေဒၚေအးျမင့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚေနာ္မူမူေအး ဆရာ ဦးေရႊရီ (ကြယ္လြန္)
ဆရာႀကီးဦးေမာင္ေမာင္သန္း(ကြယ္လြန္) ဆရာဦးလွေရႊ ဆရာဦးရဲျမင့္

က်မကို ၾကည့္မရဘူးဆိုတဲ့ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ အင္ဂ်င္နီယာဌာနအတြင္းေရးမွဴး
စတုတၳႏွစ္ ပညာသင္ႏွစ္စီနီယာေက်ာင္းသား ကိုသိန္းလြင္ :P

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္