တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၂၇

က်မသူ႔ကို သေဘာက်လား မက်လား ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြးမိေသးခ်ိန္အတြင္း သူ႔ကို ျမင္မိတိုင္း လူက အလိုလိုေနရင္း ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ျဖစ္ျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ‘ငါဘာျဖစ္ေနတာလဲ သူ႔ကို ဘာေၾကာက္စရာရွိလို႔လဲ သူ႔အေပၚ ငါဘာအမွားမွ လုပ္ထားတာမွ မဟုတ္ပဲ’ ဆိုတဲ့ အေတြး ရင္ထဲမွာ ေပၚလာတာအခါခါ။ ဒီလိုနဲ႔သာ အခ်ိန္ေလးေတြ တိုက္စားရင္း စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တာကာလ ကုန္္ဆံုးသြားတာေၾကာင့္ သူက ပဥၥမႏွစ္ေက်ာင္းသား က်မက စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသူေပါ့။ က်မကသာ Football team captain တစ္ေယာက္မို႔ မထင္မွတ္ပဲ သတိထားလာမိတဲ့တိုင္ သူကေတာ့ တစ္ေလာကလံုး ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရွိတယ္လို႔မထင္။ ဒီေတာ့ကာ အရွက္ေျပ ‘သူမေခၚေတာ့လဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲ က်န္တဲ့သေဘာေကာင္း မေနာေကာင္း စီနီယာအစ္ကိုႀကီးေတြ ရွိေနတာပဲ’ လို႔ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေျဖရင္းေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ အတန္းေျပာင္းခ်ိန္ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကလဲ ကိုယ္္ေတာ္ေခ်ာက ခပ္တည္တည္ မေျပာင္းမလဲ အရင္အတိုင္းသာ။ ဒီလိုနဲ႔ အတြင္းေရးမွဴးနဲ႔ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္အသီးသီးကို ယူရတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ ေဖေဖသတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ ဆံုေတြ႔ဘို႔ရက္ တနဂၤေႏြကို မေရွးမေႏွာင္း ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ စတုတၳႏွစ္ ပညာသင္ႏွစ္မွာ က်မမိဘေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေျပာင္းေရႊ႕လာၿပီမို႔ အေဆာင္ေက်ာင္းသူ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေန႔ေက်ာင္းသူ အျဖစ္နဲ႔ မိဘအိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

က်မေဖေဖက ကုန္သြယ္လယ္ယာ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ထိုအခ်ိန္က က်မတို႔ မိသားစုေလး ဟယ္လ္ပင္လမ္းရွိ ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာ ၀န္းအတြင္းမွာေနခြင့္ ရၾကပါတယ္။ က်မက အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သြားတဲ့ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးကလြဲရင္ မိသားစုထဲမွာ အစ္မအႀကီးဆံုး ေနရာ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ က႑မွာ တာ၀န္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ယူထားရသလို အငယ္ေတြကလဲ အထက္တန္းပညာ အလယ္တန္းပညာ အတန္းအသီးသီးကို ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္း (တီတီစီ)မွာ တက္ေနခ်ိန္မို႔ လြယ္ကူၿပီး ခပ္ပါးပါးလုပ္ရတဲ့ ဖံုသုတ္ တံျမက္လွဲ အစရွိတဲ့ အိမ္မႈကိစၥ အလုပ္ေလးေတြကိုသာ အငယ္ေတြကို လုပ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ အစရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကိုက်မကသာ ဒိုင္ခံၿပီးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ မနက္တိုင္း ေစ်း၀ယ္တဲ့ တာ၀န္ကို ယူထားၿပီး ေမေမေစ်း၀ယ္ရတာ အင္မတန္ သေဘာက်တယ္ ဆိုတဲ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ေစ်းမွာ ေန႔စဥ္မပ်က္ သြား၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ ပံုမွန္ရက္ေတြမွာ ေန႔စဥ္မနက္ ၆နာရီ အားလံုးလိုလို အိပ္ယာက ႏိုးထၾကေပမယ့္ စေန တနဂၤေႏြလို ေက်ာင္းအားရက္ အလုပ္ပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ အငယ္ေတြက အခ်ိန္ပို အိပ္ၾကၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးမွ အိပ္ယာကေန ႏိုးထၾကပါတယ္။ က်မနဲ႔ ေမေမသာ အိပ္ယာေစာေစာထၿပီး ေမေမကေစ်းသြား က်မက အိမ္အလုပ္ေတြကို အစီအစဥ္အတိုင္း တစ္ခုၿပီး တစ္ခုဇယ္ဆက္သလို လုပ္ပါတယ္။ နံပါတ္-၅ ေမာင္ငယ္ ျမတ္ေက်ာ္သိန္းနဲ႔ ညီမအငယ္ဆံုး လဲ့လဲ့သိန္းတို႔က ေက်ာင္းတစ္ဖက္တက္ရင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ သူတို႔ေလးေတြ ၀ါသနာပါတဲ့ ဂီတပညာကို အခ်ိန္ရွိရင္ ရွိသလို ၀ါသနာထပ္တူက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစုၿပီး စုစုေပါင္း ၇-ေယာက္အုပ္စုဖြဲ႔ကာ ‘လီယိုေဟမာန္’ အမည္နဲ႔ အိမ္မွာ သီခ်င္းဆိုေလ့က်င့္ၾက တီးမႈတ္ၾက ေပ်ာ္စရာပင္။ မိဘေတြအားလံုးတို႔ရဲ႕ တစ္ေျပးညီ ကန္႔ကြက္မႈမရွိ အားေပးမႈေၾကာင့္လဲ သူတို႔အဖြဲ႔ေလး တိုးတက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။

က်မ တနဂၤေႏြမနက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေနစဥ္ အိမ္ရဲ႕ဧည့္ခန္းမွာ တပ္္ဆင္ထားတဲ့ လူေခၚေခါင္းေလာင္း ဘဲလ္ ျမည္သံၾကားတာနဲ႔ လုပ္လက္စ အလုပ္ကိုခဏရပ္ၿပီး အေျပးအလႊား တံခါးသြားဖြင့္ေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ေဆြးေႏြးဘို႔ ေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ က်မလဲျမင္တာနဲ႔ ‘ကိုသိန္းလြင္ ဧည့္ခန္းမွာ ခဏထိုင္ေစာင့္ေပးပါအံုး။ ေဖေဖ့ကို သြားေျပာလိုက္မယ္’ လို႔ဆိုေတာ့ ‘ေကာင္းပါၿပီ’ တဲ့။ ဧည့္ခန္းမွာ ေနရာေပးလိုက္ၿပီးတဲ့အခါ ဧည့္၀တ္ေက် ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ခ်ေပးထားကာ ေဖေဖ့အိပ္ခန္းကို တံခါးေခါက္ရင္း ‘ေဖေဖ့ကိုေျပာထားတဲ့ ေက်ာင္းက အတြင္းေရးမွဴး ကိုသိန္းလြင့္ ေရာက္ေနၿပီ’ လို႔ အသံေပးလိုက္ေတာ့ အခန္းထဲကေန ေဖေဖက ‘အင္း အင္း လာခဲ့မယ္’ ဆိုတာေၾကာင့္ က်မလဲ ဧည့္ခန္းကို တစ္ေခါက္ ျပန္လာကာ ‘ေဖေဖ့ကို ေျပာၿပီးၿပီ ခဏေနာ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနလို႔ လက္စသပ္လိုက္အံုးမယ္’ လို႔ေျပာၿပီး ေလွ်ာ္လက္စ အ၀တ္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္ ဆက္ေလွ်ာ္ဖြပ္လိုက္တယ္။ ေလွ်ာ္ၿပီးအ၀တ္ေတြကို အိမ္ရဲ႕ေဘးဘက္ရွိ ၀ရံတာမွာ ထုတ္လွမ္းၿပီးတာနဲ႔ ေမေမျပန္လာရင္ ဟင္းခ်က္ဘို႔အတြက္ ၾကက္သြန္နီ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဂ်င္းတို႔ကို ေထာင္း။ မနက္စာ အဆာေျပ စားသံုးဘို႔ မိသားစုအတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုပ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေယာက္ယက္ခတ္ေနခ်ိန္ ေဖေဖနဲ႔ ကုိမာနတို႔ စကားေျပာေနၾကပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေမေမေစ်းကေန ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဟြန္းသံၾကားတာနဲ႔ က်မလဲ ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းကာ ေစ်းျခင္းေတာင္းနဲ႔ ျပန္တက္လာခ်ိန္ ေဖေဖတို႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲလဲ ၿပီးဆံုးသြားပံုရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မိုးတိုးမတ္တပ္ ရပ္ေနရာမွ ေဖေဖက ‘ဒီလုိဆိုရင္ ေမာင္သိန္းလြင္ ေလွ်ာက္လႊာနဲ႔အတူ အန္ကယ့္ရဲ႕ ရံုးကိုလာခဲ့ေပါ့’ လို႔အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ ကိုမာနက ‘ဟုတ္ကဲ့’ လို႔ဆိုၿပီး က်မဘက္ကိုလွည့္ကာ ‘က်ေနာ္ ျပန္ပါအံုးမယ္’ တဲ့။ က်မလဲ ေခါင္းျပန္ညိမ့္ျပရင္း သတိထားလိုက္မိတာက သူရဲ႕ အသံဟာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းျခင္းနဲ႔အတူ ဟန္အမူအယာကလဲ သိမ္ေမြ႔ေနျပန္တယ္။ က်မေခါင္းထဲ စြဲေနခဲ့တဲ့ ကိုမာနအမည္နာမလဲ သူနဲ႔အတူ ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ပါသြားရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ ေက်ာင္းမွာ က်မနဲ႔ဆံုတဲ့အခါတိုင္းလိုလို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းညိမ့္ျပတာမ်ိဳး တစ္ခါတစ္ရံ ‘အတန္းၿပီးသြားၿပီလား’ ‘ဘယ္ႏွစ္ခ်ိန္က်န္ေသးလဲ’ ‘ထမင္းစားၿပီးၿပီလား’ အစရွိတဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြေမးရင္း တစစနဲ႔ တစ္ျခားစီနီယာ အစ္ကိုႀကီးမ်ားထက္ ပိုၿပီးခင္မင္ရင္းႏွီးလာမိတယ္။ က်မ အတန္းအားခ်ိန္မ်ားမွာ သူေရာက္လာတတ္သလို ကဲန္တင္းဆင္းၿပီး လဘက္ရည္ေသာက္ၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးအထိ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာၾကသလို သူ႔ရဲ႕မိသားစု ကိုယ့္ရဲ႕မိသားစု အေၾကာင္းေတြကအစ အျပန္အလွန္ ရင္းႏွီးစြာ ေျပာျဖစ္လာၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ စကားစပ္ရင္း က်မက ေမးမိတယ္။ ‘ဒါန႔ဲ ကိုသိန္းလြင္ကို ေမးစရာရွိတယ္’ လို႔ေျပာေတာ့ သူက ‘ေမးေလ ဘာေမးမလို႔လဲ’ တဲ့။ ဒီေတာ့ က်မက ‘တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တတိယႏွစ္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆိုပြဲကစၿပီး တစ္ႏွစ္လံုး တစ္ျခား စီနီယာေတြလို မဟုတ္ပဲ ဘာျဖစ္လို႔ က်မကို ခပ္စိမ္းစိမ္းေနတာလဲ အဲ့ဒါကို သိခ်င္ေနတာၾကာၿပီ’ လို႔ဆိုေတာ့ သူကရယ္ေမာရင္း ‘ေအာ္ ဒါလား ကိုယ္ မင္းကို စၿပီးသတိထားမိတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ ေက်ာင္းရဲ႕ ကပြဲ၊ အားကစားပြဲေတြ ေရကူး ၾကက္ေတာင္ရိုက္ ေဘာ္လီေဘာ ေတာင္တက္အသင္းကစ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေနရာတိုင္းပါသလို ေဘာ္ဒါေတြကလဲ မ်ားတယ္။ ပိုဆိုးတာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္ရုန္းရုန္း ေနေနတာျမင္ၿပီး နကိုယ္ကမွ ရန္ကုန္သူကို ေၾကာက္တဲ့ ကိုယ္ မင္းကို လူ႔ေဘာ္ေက်ာ့ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အျမင္မွားခဲ့တယ္။ မင္းရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ဆံုဘို႔ မင္းတို႔အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ေန႔ကမွ ကိုယ္အထင္နဲ႔ အျမင္တက္တက္စင္ လြဲခဲ့တာကို သိခဲ့တာေၾကာင့္ပါ’ လို႔ ၀ါက်ရွည္ စကားရပ္ႀကီးနဲ႔ က်မကို မရပ္မနား ဒလစပ္ ရွင္းျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ သူေျပာသလိုပဲ က်မမွာ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားတာ အမွန္ပါ။ စိတ္တြင္းရိုးရွင္းတာေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္အေပၚ အျမင္ေသြလြဲေနတာမ်ိဳးကို သတိမထားမိခဲ့။ က်မရဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ စိတ္အစဥ္ရဲ႕ ေစစားရာအတိုင္း လႈပ္ရွားမႈသက္သက္သာပါ။ စကားစျမည္ ေျပာၾကတဲ့စကားလံုးေတြထဲမွာ သူက ရန္ကုန္သူေတြကို ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာဘူးသလို က်မကလဲ အညာသားေတြကို ေၾကာက္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့ဘူးတယ္။ က်မက သူ႔ကိုရန္ကုန္သားလို႔ ထင္ခဲ့မိလို႔ တစ္ေန႔အမွတ္မထင္ ေမးမိတယ္။ ‘ဒါနဲ႔ ကိုသိန္းလြင္က ဘယ္မွာေနတာလဲ’ ဆိုေတာ့ ခ်က္ျခင္းမေျဖပဲ ခဏေတြေ၀သြားရာကေန ‘၂၆-လမ္းမွာ ေနတာပါ’ ခဏရပ္ၿပီးဆက္ေျပာတာကေတာ့ ‘အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေဆာင္ကို မၾကာခဏ လာလည္ရင္း အိမ္မျပန္ျဖစ္တာမ်ားတယ္’ လို႔ဆက္ေျပာခဲ့ေတာ့ လူတိုင္းကို ကိုယ့္စိတ္လို သေဘာထားတတ္တဲ့ က်မယံုခဲ့မိေပါ့။

တတိယႏွစ္၀င္ေရာက္လာသူခ်ည္/ထည္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားမ်ားကို ႀကိဳဆိုပြဲလုပ္စဥ္က အမွတ္တရ

(ေနရာခ်ေပးသူက အတြင္းေရးမွဴးထင္ပါရဲ႕ :P)

ႏွစ္ေယာက္တြဲပံု ရေအာင္ရိုက္ေပးပါဆိုလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လွ်ပ္တစ္ျပက္ရိုက္ခ်က္

(က်မရဲ႕ဓာတ္ပံုလိုခ်င္မွန္းသိရင္ ဒီဘက္လွည့္ေပးပါရဲ႕ :P)

ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အရင္းအႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္း ခြန္ဆန္းေဗြနဲ႔ ကိုသိန္းလြင္ရဲ႕အမွတ္ရ

ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ ဘုရားဖူးရတာ ေပ်ာ္စရာ

ဘာပြဲလုပ္လုပ္ ေနရာတကာပါတဲ့ က်မကို သူၾကည့္မရ :D

ငါးထမင္းခ်ဥ္အတြက္ အရိုးႏႊင္တာထင္ပါရဲ႕ 

ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး ခင္ေဆြဦး သူငယ္ခ်င္း တိုးတိုးစံကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာ :)

က်မအတြက္ ဂ်ပန္မွာေနစဥ္က ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ ေခါင္းေလာင္းနာရီဆြဲသီးနဲ႔ဆြဲႀကိဳးေလး

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဌာနကိုယ္စီ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ က်င္းပတဲ့ရက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔။ အဲ့ဒီေန႔ရက္ေလးဟာ က်မဘ၀အတြက္ အမွတ္တရ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္ စိုက္ထူခဲ့တဲ့ ေန႔ေလးတစ္ရက္ရယ္လို႔ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ မစခင္ေလးမွာ က်မကို သူက ‘မင္းညေန အခ်ိန္ရလား။ ဒီပြဲၿပီးသြားရင္ လွည္းတန္းက ‘စိတ္တိုင္းက်’ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ တစ္ခုခု သြားစားၾကရေအာင္’ လို႔ဆိုလာေတာ့ ‘ေကာင္းတာေပါ့ မိမိကိုပါ ေခၚသြားၾကရေအာင္’ လို႔က်မရဲ႕ အေျပာကို သူကလက္မခံခ်င္။ ‘ကိုယ္ ေျပာစရာရွိလို႔ပါ ေနာက္တစ္ေခါက္မွ မိမိကိုေခၚတာေပါ့’ တဲ့။ က်မလဲ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမေနေတာ့ပဲ ‘အိုေကေလ ဒါဆိုရင္ သြားၾကတာေပါ့’ လို႔က်မကျပန္ေျပာရင္း ဌာနရဲ႕ ရံပံုေငြအတြက္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ သစၥာပန္း အတု ပန္းခက္ေလးေတြရဲ႕ အေရအတြက္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မံေရတြက္လိုက္ျပန္တယ္။ 

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။ 

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္