အိပ္ပ်က္သြားတဲ့ည (တဂ္ပို႔စ္)

 Google မွကူးယူပါသည္

Google မွကူးယူပါသည္

ပစ္ပစ္ရဲ႕တဂ္ပို႔စ္က ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔အတူ မျဖစ္မေန စာကိုယ္မွာ ေရးရမယ့္ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြမို႔ ေရးရမွာ ထူးထူးျခားျခားေလးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းသား။ မႈန္၀ါး၀ါးအတိတ္တို႔လဲ ခပ္ေရးေရးကေန ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး အမွတ္တရပို႔စ္တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေျခရာခ်န္လို႔ရတာေပါ့ေနာ္။ လူတိုင္းမွာ ျဖစ္စဥ္မတူတဲ့ အတိတ္ကိုယ္စီ ရွိၾကမွာမလြဲပါ။ က်မႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့ အတိတ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာရရင္ျဖင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္စဥ္က က်မမွာသူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားၿပီး အုပ္စုလိုက္ ဟိုသြားသည္သြား သြားခဲ့သလို ရုပ္ရွင္ေကာင္းေတြ ရံုတင္ၿပီဆိုရင္လဲ လြတ္တယ္ရယ္လို႔ မရွိ။ က်မမွာ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းရယ္လို႔ ခြဲျခားေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ခင္စရာမင္စရာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမွန္သမွ် က်ားမ မေရြးရင္းႏွီးခင္မင္စြာပဲ စာက်က္အတူတူ စားအတူတူ သြားအတူတူပါ။ ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲက နီးကပ္ေနၿပီ စာကလဲက်က္လို႔ ၿပီးတယ္ရယ္လို႔ မရွိ။ ေမသူဇာရဲ႕အိမ္မွာ စုၿပီးစာၾကည့္ၾကတယ္။ ေမသူဇာ့ေဖေဖက တစ္ခ်ိန္က နာမည္ႀကီးဒါရိုက္တာ ဦးခင္စိုးဆိုေတာ့ ေမသူဇာ့အိမ္ကို မင္းသားမင္းသမီး အ၀င္အထြက္ကလဲ ခပ္မ်ားမ်ား။ က်မတို႔အတြက္ တစ္ဖက္ကစာကိုၾကည့္ရင္း အျပင္မွာႀကံဳရခဲေပျခင္း မင္းသား မင္းသမီးေတြကို ေငးရတာလဲ တစ္ေမာ။

စာၾကည့္ရင္း ေညာင္းညာလာတဲ့အခါ ဟိုနားသည္နား လမ္းေလွ်ာက္ၾကေလ့ရွိတယ္။ တစ္ညေန မိန္းကေလး ၃-ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားေလး ၃-ေယာက္ အားလံုးေပါင္း ၆-ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စု လွည္းတန္းမွာရွိတဲ့ ေမသူဇာ့အိမ္ကေန ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရင္ အနည္းငယ္လွမ္းတဲ့ ကန္ေဘာင္ဖက္ကို ဘူးသီးေၾကာ္စားၾကမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အုပ္စုထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကားနဲ႔ သြားၾကၿပီး ကန္ေဘာင္ေရာက္မွ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ေန၀င္ရီသေရာမို႔ အေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ေပါ့။ မသိတဲ့သူကေတာ့ က်မတို႔အဖြဲ႔ကို အတြဲကိုယ္စီနဲ႔ ကန္ေဘာင္ေပၚလာတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ မေတြးမိခဲ့ၾကဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေျပာမနာဆိုမနာ ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ တစ္ေန႔တာ ေက်ာင္းမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ေတြ႔ေလးေတြကို အလွည့္က် ျပန္ေျပာၾက ရယ္ေမာၾကနဲ႔ စိတ္ရင္းျဖဴစင္ၾကပါတယ္။ အဖြဲ႔ထဲမွာ က်မကလြဲရင္ စာေတာ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အလွည့္က် ေမးၾကေျဖၾက ဆိုေပမယ့္ က်မကေတာ့ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရွင္းျပဘူးတယ္ရယ္လို႔မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ကခ်ည္းေမးေနရတဲ့ အေျခအေနပါ။

ကန္ေဘာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ အသြားအျပန္ တစ္ေခါက္ ေလွ်ာက္ၾကမယ္လို႔ သေဘာတူညီၾကၿပီး တစ္ျခမ္းေလွ်ာက္ၿပီးခ်ိန္မွာ အေတာ္ေလးေမွာင္ေနၿပီမို႔ အားလံုးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ျပန္ၾကဘို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ျပန္မယ္လို႔ ဟန္ျပင္တုန္း ရဲယူနီေဖာင္း၀တ္စံု ၀တ္ထားတဲ့ လူ ၄-ဦးပါ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ က်မတို႔အနားကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ က်မတို႔အဖြဲ႔ကို တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ နာမည္ အသက္ ေနရပ္လိပ္စာ အစရွိတာေတြကိုေမးၿပီး မွတ္တမ္းယူပါတယ္။ ဒီေတာ့က်မက ဘာအတြက္လဲလို႔ ရဲေတြကိုေမးေတာ့ အခုသူတို႔တစ္ေတြဟာ စီမံခ်က္အရ စံုတြဲေတြကို လိုက္ဖမ္းၿပီး ဌာနမွာ စစ္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မတို႔ အားလံုး ဘုရားတၿပီး က်မတို႔က ရည္းစားေတြမဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြပါလို႔ ေျပာလဲမရ။ စခန္းကို လိုက္ခဲ့ဘို႔ခ်ည္း တြင္တြင္ေခၚေနတာေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ၾကာတဲ့အထိ က်မတို႔ဘက္ကလဲ ဇြတ္ေျပာဆိုေနတာေၾကာင့္ စိတ္မရွည္ပဲ က်မတို႔အဖြဲ႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ကန္ေဘာင္ကေနအျပန္ စာလဲက်က္ခ်င္စိတ္ကုန္ အိမ္ကိုသာျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ က်မတို႔အုပ္စု အျပန္မွာ လူခြဲလိုက္ၾကၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ အသီးသီးျပန္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ အေဆာင္အစား အေဒၚရဲ႕အိမ္မွာ ညအိပ္ခြင့္ ေတာင္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ရႈပ္ေနလို႔ ပထမေတာ့ နက္နက္နဲနဲ မေတြးမိပဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ေပမယ့္ အေဒၚ့အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွ တစစေတြးရင္း ထိတ္လန္႔လာပါေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းက အျဖစ္အပ်က္ကို အေဒၚ့ကိုလဲအလံုးစံု ျပန္မေျပာရဲပါ။ ကန္ေဘာင္ကို ေျခရွည္မိတဲ့အျပစ္က ရွိေနေသးတယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔မ်ား ရဲစခန္းကလူေတြ စစ္ေဆးစရာက်န္ေသးလို႔ဆိုၿပီး က်မရဲ႕အေဒၚအိမ္ကိုမ်ား ေရာက္လာခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးဟာ က်မအတြက္ မိုးလင္းေပါက္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ ညတစ္ညတာပါ။

(ပစ္ပစ္ေရ မႏူးမနပ္တဲ့ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ ရင္ခုန္သံနဲ႔အတူ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညရယ္လို႔ ဘယ္လိုေတြးေတြး ေရးေရးေတာင္ ေပၚမလာလို႔ အမွန္တကယ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို တဂ္ပို႔စ္ေလးအျဖစ္ ေရးတင္လိုက္တာကို ေက်နပ္ပါေတာ့ေနာ္)

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္