တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၃၁

စုစုေပါင္းမိသားစု၀င္ ၆-ဦးနဲ႔စတင္ရေတာ့မည့္ က်မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦး ဘ၀ခရီးလမ္းေလး မစတင္မွီ တစ္လအလိုမွာ ေယာကၡမတို႔ရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူရဲ႕ေဒသမွာ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ ဆင္ႏႊဲပါတယ္။ ဧည့္ခံပြဲမွာ နယ္ရဲ႕ဓေလ့ ထံုးစံအတိုင္း လက္ဖြဲ႔ကို ေငြသားလက္ဖြဲ႔တာမ်ားၿပီး ပစၥည္းလက္ဖြဲ႔တာ နည္းပါတယ္။ လက္ခံရရွိတဲ့ လက္ဖြဲ႔ေငြသားအားလံုးကို ဧည့္ခံပြဲအတြက္ အကုန္အက်ခံခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕ မိဘေတြကို က်မတို႔ ျပန္ကန္ေတာ့ခဲ့ၿပီး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ားကိုသာ က်မတို႔ယူခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ မိဘေတြအေပၚထားတဲ့ အလိုက္သိမႈ နားလည္မႈေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္လို႔ ဆိုရေလမလား။ မႏွစ္က မဂၤလာေဆာင္ခဲ့တဲ့ သားႀကီးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ မဂၤလာပြဲမွာ လက္ခံရရွိခဲ့သမွ် လက္ဖြဲ႔ေငြသား အားလံုးကို မဂၤလာပြဲ ကုန္က်စရိတ္အျဖစ္ က်မတို႔ကို ျပန္ကန္ေတာ့ခဲ့ၿပီး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ားကိုသာ ယူေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မအေနနဲ႔ အပိုစာသားေလးေတြ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ခင္ပြန္းျဖစ္သူတို႔ကို ႏွစ္ဘက္မိဘေတြ မဂၤလာေဆာင္ဘို႔ရာ သေဘာတူၾကည္ျဖဴၿပီးတဲ့ေနာက္ ခင္ပြန္းရဲ႕မိခင္က က်မကို သီးသန္႔ေတြ႔ဆံုပါတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႔ ဆိုရရင္ျဖင့္ သားနဲ႔ လက္တြဲမည့္ ေခြ်းမကို ‘အင္တာဗ်ဴး’ လုပ္တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

‘ညည္း ဘုရားစာရရဲ႕လား’

‘ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္’

‘ငါ့ကို ရြတ္ျပပါအံုး ရတာေလးေတြေပါ့’

က်မ ေန႔ညမပ်က္ ရြတ္ဖတ္သရစၨ်ာယ္ေလ့ရွိတဲ့ ဘုရားစာအခ်ိဳ႕ ၁၅မိနစ္ခန္႔ ရြတ္ျပလိုက္ေတာ့-

‘ညည္း အေတာ္ရတာပဲ အနက္အဓိပၸာယ္ကိုေရာသိရဲ႕လား’

‘ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္’

‘ေအးေအး ေကာင္းပါၿပီ ဒါနဲ႔ ညည္း ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္ရဲ႕လား’

‘ဟုတ္ကဲ့ ခ်က္တတ္ပါတယ္။ က်မက သမီးအႀကီးဆံုးဆိုေတာ့ သိတတ္တဲ့အရြယ္ထဲက ခ်က္တတ္ ျပဳတ္တတ္ခဲ့ပါတယ္’

‘ေအးေအး ငါ့သားက ဟင္းေကာင္းႀကိဳက္တာေအ့’

‘ဒါနဲ႔ ညည္းမွာနားေပါက္မရွိပါလား နယ္မွာဧည့္ခံပြဲလုပ္ရင္ နားေပါက္ေလးနဲ႔မွ သင့္ေတာ္မွာေပါ့ေအ’

‘ဟုတ္ကဲ့ မနက္ျဖန္ လမ္းထိတ္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မဆီ သြားေဖါက္လိုက္ပါ့မယ္ အေမ’

က်မနဲ႔ အေမတို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖေတြကို သတိတရ ျဖစ္ေစဘို႔အတြက္ ေရးခဲ့ျခင္းပါ။

က်မရဲ႕ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ မဆံုခင္ တစ္လအလိုမွာ သူကေမးတယ္-

‘ကိုယ္ မင္းကိုဘယ္ေလာက္နဲ႔ တင္ေတာင္းရမွာလဲ’

‘ဘာေျပာတာလဲ ဘာကိုတင္ေတာင္းမွာလဲ’

‘ကိုယ္မိဘေတြရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ေမးတာပါ ဥပမာ ေရႊဘယ္ေလာက္သား ေငြသားဘယ္ေလာက္ စသျဖင့္ေပါ့ကြာ မိန္းကေလးရွင္ဘက္ကို ေယာက္်ားေလးရွင္က တင္ေတာင္းရတယ္ေလ’

‘ဟုတ္လား က်မတို႔ဘက္မွာေတာ့ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္မိဘက သေဘာတူ ၾကည္ျဖဴရင္ ၿပီးတာပါပဲ’

မဂၤလာပြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ညွိႏိႈင္းတာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မရွိခဲ့ပါဘူး။ က်မအရင္ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ့သလို မဂၤလာဦးကို ဘုန္းႀကီးငါးပါးပင့္ၿပီး အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ က်မကိုယ္တိုင္ခ်က္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြသဂၤဟတို႔ကို ဖိတ္ေကြ်းခဲ့သလို ခင္ပြန္းရဲ႕မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းက ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ေမြးရပ္ဇာတိ ေနအိမ္ရဲ႕ၿခံထဲမွာ မဂၤလာမ႑ာပ္ႀကီးထိုးၿပီး မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကို ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အင္မတန္ ရိုးရွင္းလြန္းလွတဲ့ က်မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ အမွတ္တရ ရက္ေလးေတြပါ။

ေတာင္တြင္းႀကီးမွ ေတာင္ႀကီးသို႔ရထားနဲ႔ထြက္ခြာခါနီး

ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အမွတ္တရ

ကေလာဘူတာမွာ တစ္ေထာက္နား

ေတာင္ႀကီးအတက္ အမွတ္တရ

ခင္ပြန္းအတန္းပညာသင္ၾကားခဲ့တဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီး အထက္တန္းေက်ာင္း

ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ခြန္ဆန္းေဗြ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အမွတ္တရ

မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအၿပီး ၇-ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ေတာင္တြင္းႀကီးကေန ရထားနဲ႔က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ခရီးအျဖစ္ ေတာင္ႀကီးဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မိတၳီလာရိပ္သာမွာ တစ္ညတာအိပ္စက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ ေတာင္ႀကီးဘက္ဆက္တက္လာကာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ တည္းခိုခဲ့ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဇနီး သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာကၡမေတြဟာ သေဘာေကာင္းၾကၿပီး က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အားနာစရာေကာင္းလုပ္ေအာင္ ဧည့္၀တ္ေက်လြန္းၾကျပန္တယ္။ တစ္ပတ္ခန္႔ ေနတဲ့အေတာအတြင္း သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ေစ်းအပါအ၀င္ သူတို႔ရဲ႕ပြဲရံုမ်ား က်မတို႔ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာအႏွံ႔ လိုက္ပို႔ေပးသလို ညဖက္တိုင္းမွာ ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဘို႔ရာ မီးဖိုႀကီးဖိုကာ အစားအေသာက္စားရင္း စကားစျမည္ေျပာၾက က်မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းအရာေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရွးျဖစ္ေႏွာင္းေဟာင္းေတြ ေျပာဆိုၾက ရယ္ေမာၾကနဲ႔ တစ္ပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးကုန္မွန္းမသိ ကုန္လြန္သြားပါတယ္။

ေတာင္ႀကီးကေန ေရႊေညာင္ဘူတာအထိ သူငယ္ခ်င္းက လိုက္ပို႔ေပးၿပီး ေရႊေညာင္ဘူတာကေန ရန္ကုန္ကို က်မတို႔ျပန္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ဘူတာကို ရထားဆိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕နံပါတ္ေလး ေမာင္ေလး တူတူးက ဘူတာကိုလာႀကဳိၿပီး တူတူးရဲ႕ခရီးဦးႀကိဳ ျပဳျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မကိုလက္တို႔ၿပီး ‘အစ္မတို႔အိမ္မွာ က်ေနာ္လာေနလို႔ ရမလား’လို႔ တိုးတိုးေလးေမးပါတယ္။ အစ္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ‘လာေနခ်င္ေနေလ’လို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ သေဘာထား တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ဘို႔ မသင့္လို႔ေတြးမိၿပီး ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ သေဘာထားကိုပါ ယူသင့္တယ္လို႔ ထင္မိတာေၾကာင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို အေျခအေန တီးေခါက္ၾကည့္မိတယ္။ က်မအေပၚ နားလည္မႈေပးတတ္တဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ပါလားဆိုတာ ပထမဦးဆံုးပြဲဦးထြက္ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့မိသလို က်မရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔လဲ ေတြးခဲ့ဘူးတယ္။

၁၉၈၃-ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ရက္ေန႔ ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံသို႔ ခ်ီတက္လာေသာ စစ္ေၾကာင္း အမွတ္တရ

သားႀကီးကိုယ္၀န္ ၄-လနဲ႔ ခင္ပြန္းကို ပန္းစည္းဆက္ခြင့္ရ 

မတ္လ ၂၇-ရက္ေန႔ ေတာ္လွန္ေရးေန႔မွာ မိုင္ဒါကြင္းကေန ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံအထိ ခ်ီတက္ရမည့္ စစ္ေၾကာင္းမွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ပါ၀င္ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ မနက္တိုင္း ၄-နာရီထၿပီး အဆာေျပ ေကာ္ဖီ မုန္႔တို႔ကို ျပင္ဆင္ေပးရပါတယ္။ ခ်ီတက္ေလ့က်င့္တာကို ေန႔စဥ္သြားၾကည့္ျဖစ္သလို သားႀကီးကိုယ္၀န္ ၄-လမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ကို ပန္းကံုးစြပ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ မတ္လကုန္ ဧၿပီလထဲ ေရာက္လာေတာ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက က်မကိုေတာင္းဆိုလာတယ္။

‘ေမလ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ညီမေလးေတြကို နယ္ေက်ာင္းကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ေျပာင္းထားေပးခ်င္တယ္ မင္းအဆင္ေျပပါ့မလား တကယ္လို႔ အဆင္မေျပရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ေမးၾကည့္တာပါ’တဲ့။ က်မတုန္႔ဆိုင္းျခင္းမရွိ ေက်နပ္စြာလိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းက ခင္ပြန္းရဲ႕ ညီမေလးေတြကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အိမ္မွာ ေခၚထားျခင္းေၾကာင့္ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ ခင္ပြန္းမိဘေတြရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရေစျခင္းေၾကာင့္ ေက်းဇူးတစ္စိတ္တစ္ေဒသ ျပန္ဆပ္ခြင့္ရျခင္းလို႔ ယူဆမိတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္အေနနဲ႔ ေယာင္းမေလးေတြကို အမွန္တကယ္ အျမင္က်ယ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ။ တတိယအခ်က္က က်မမီးဖြားလာတဲ့အခါ အိမ္မွာသိုက္သိုက္၀န္း၀န္းနဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးအျပင္ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္က ေမြးဖြားလာမည့္ က်မရင္ေသြးေလးကို ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးမည့္ အေဒၚရင္းေတြ အဆင္သင့္၊ ဘယ္လိုေတြးေတြး ေကာင္းဘို႔ခ်ည္းသာ မဟုတ္ပါလား။ မ်ားၾကာခင္မွာပဲ ၆တန္းနဲ႔ ၈တန္္းတက္မည့္ ေယာင္းမေလးေတြနဲ႔အတူ က်မအတြက္ ကူေဖၚေလာင္ဖက္ ရဘို႔ဆိုၿပီး ခင္ပြန္းမိဘက ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ တူမေလးတစ္ေယာက္ကို ဇကာတင္ ေရြးၿပီး ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ကိုေရာက္စတုန္းက တူမေလးက ၁၄-ႏွစ္ မျပည့္ေသးေပမယ့္ ဒီစာကိုေရးေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေမြးစာသမီး တူမေလးရဲ႕ အသက္ဟာ ၄၅-ႏွစ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေယာင္းမေလး ၂-ေယာက္ တူမေလး ၁-ေယာက္ က်မရဲ႕ေမာင္ေလး၊ က်မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ စုစုေပါင္း အိမ္သား ၆-ေယာက္နဲ႔ က်မရဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔စခဲ့တယ္။ ‘အိမ္သာေတာ့ ဧည့္လာ’ ဆိုတဲ့ စကားအစား ‘ေဆြမ်ိိဳးမ်ားရာ ေဆြမ်ိဳးလာ’လို႔ ေျပာင္းရမလို။ အိမ္ေဂဟာေလးဟာ ပိုၿပီးစိုေျပလာေစတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မရဲ႕သားဦး ေမြးဖြားၿပီးခ်ိန္မွာပဲ ခင္ပြန္းရဲ႕ ညီမ ေယာင္းမေနာက္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အထက္တန္းပညာ တက္ေရာက္သင္ၾကားဘို႔ ေရာက္လာသလို စကၤာပူကို သြားဘို႔ ႀကိဳစားေနတဲ့ က်မရဲ႕ဒုတိယညီမေလး၊ တူမေလး ၂-ေယာက္ တူေလး ၁-ေယာက္တို႔လဲ ေနစရာ အခက္အခဲရွိတာေၾကာင့္ က်မရဲ႕အိမ္ကိုပဲ ဦးတည္ၿပီး ထပ္မံလို႔ေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ အိပ္ခန္း ၂-ခန္းသာပါတဲ့ ဦး၀ိစာရ တိုက္ခန္းေလးမွာ အင္အား ၁၂-ေယာက္ရွိတဲ့ က်မတို႔မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ပဲ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေယာင္းမေလးေတြရွိေတာ့ ေယာကၡမေတြကလဲ အဆင္ေျပရင္ေျပသလို ဆန္ ဆီတို႔ကို ပို႔ေပးသလို က်မရဲ႕ညီမေလးကလဲ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ စားစရိတ္ ထည့္၀င္ေပးပါတယ္။

လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕၀င္ေငြပါ ထည့္ေပါင္းၿပီး ေခြ်ေခြ်တာတာ ဘယ္လိုသံုးသံုး လမကုန္ခင္ တစ္ပတ္အလိုဆိုရင္ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ ေျဖရွင္းဘို႔က ခ်ဥ္ေပါင္ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႔ ျငဳပ္သီးေထာင္းပင္။ ဒီေတာ့ကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး အပို၀င္ေငြရမည့္ တစ္ျခားနည္းလမ္းကို ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းကေတာ့ ေတာင္တြင္းႀကီးမွာရွိတဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕ ေယာက္ဖ ပဲဖိုကေန ပဲျခမ္းအိတ္ႀကီးေတြမွာယူၿပီး ၁၀က်ပ္သား ၂၀က်ပ္သား ပဲျခမ္းအိတ္ေလးေတြ ျပန္ထုပ္ပိုး တံဆိပ္တတ္၊ ေျမနီကုန္းေစ်း လွည္းတန္းေစ်း ေအးစိန္ေစ်းတို႔မွာ ရွိတဲ့ လဘက္ဆိုင္ေတြကို ျဖန္႔တဲ့အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ စမ္းသပ္လုပ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ မိသားစုတစ္ႏိုင္ ပဲျခမ္းလုပ္ငန္းေလးဟာ မထင္မွတ္ပဲ တစတစေအာင္ျမင္လာၿပီး ေဖာက္သည္မ်ားလာကာ အေရာင္းသြက္တဲ့ အေျခအေနကို တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ေရာက္လာပါတယ္။ လုပ္ငန္းေလး တည္ၿငိမ္ခါစရွိေသး က်မရဲ႕သားႀကီးအသက္ ၂-ႏွစ္မွာ လက္ရွိတာ၀န္ထမ္းေနတဲ့ စြပ္က်ယ္အင္းစိန္ စက္ရံုကေန ေရႊေတာင္စက္ရံုကို ေျပာင္းေရႊ႕ဘို႔ အမိန္႔က်လာပါေတာ့တယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္