တီတင့္ (စက္မွု တကၠသိုလ္): တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၃၄

ေျပာင္းမိန္႔က အထည္အလိပ္လုပ္ငန္း ေကာ္ပိုေရးရွင္း (TIC)ရံုးခ်ဳပ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လို႔ ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ရန္ကုန္ေရာက္ ရံုးခ်ဳပ္ကိုသတင္းပို႔တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္စက္ရံု(သမိုင္း)ကို ထပ္ဆင့္ တာ၀န္ေပးအပ္ျခင္း ခံရပါတယ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀ဆိုတာ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ က်ရာတာ၀န္ကို ထမ္းရမွာမုိ႔ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဌာန ေနခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလည္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ စိတ္မကူးခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔ေတာ့ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕မွာ တာ၀န္က်ေနစဥ္ကာလက ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့သားႀကီးက အသက္အရြယ္ ငယ္ေသးတာမို႔ ေရႊေတာင္ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေျပာင္းခ်င္တဲ့ ဆႏၵမ်ိဳးေတာ့ မၾကာခဏေပၚလာခဲ့ဘူးတယ္။ က်မတို႔လို စက္ရံုေတြမွာ တာ၀န္က်သူေတြအတြက္ ထုတ္လုပ္မႈကအစ အလုပ္သမား ျပႆနာအဆံုး မလြဲစတမ္း ႀကံဳေတြ႔ရသလို ရံုးဌာနပိုင္းမွာ တာ၀န္က်သူမ်ား အေနနဲ႔လည္း ရံုးလုပ္ငန္းေတြအၾကား စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေျဖရွင္းရင္း ရက္မ်ားကုန္လြန္ေစခဲ့ရတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိိဳး စိတ္အေထြေထြမို႔ မိမိရဲ႕အခက္အခဲ စိတ္ရဲ႕မြမ္းၾကပ္မႈမ်ားကို သက္သာေစရန္ ရင္းႏွီးသူမ်ားကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုသူမ်ား ရွိသလို မိမိရင္ထဲမွာသာ သိမ္းဆည္းထားၿပီး ႏႈတ္ငံုသူမ်ားလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ဘယ္သို႔ဆိုေစ တူညီတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္က ေခါင္းစဥ္အမ်ိိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာတတ္တဲ့ ျပႆနာကိုယ္စီကို ကိုယ္ပိုင္နည္းလမ္းရွာႀကံရင္း မရ ရေအာင္ေျဖရွင္းကာ သံသရာဘ၀ခရီးလမ္းကို အဆင္ေျပေအာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းခြင့္ရလာေတာ့ လစဥ္မိသားစုကုန္စရိတ္ သက္သာသြားပါတယ္။ အထုပ္အပိုးေတြ ျဖည္ၿပီးသိမ္းဆည္းေနရင္း က်မေရႊေတာင္မွာ ေနစဥ္ကာလက က်မဆီကို ရန္ကုန္္မိသားစုက ေပးပို႔ထားတဲ့ စာအိတ္အျပာေရာင္နဲ႔ စာေတြကို တစ္ေစာင္ၿပီး တစ္ေစာင္ ၾကည္ႏူးစြာျပန္ဖတ္မိတယ္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္သြယ္ဘို႔အတြက္ အေ၀းေျပာ တယ္လီဖုန္းရံုးကိုသြားၿပီး ေျပာရသလို စက္ရံုသံုးဖုန္းမ်ားမွာလဲ အတြင္းဌာနအခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္လို႔ရတဲ့ ဖုန္းမ်ားသာရွိျပန္တယ္။ တစ္ပတ္ကို သံုးႀကိမ္ညေနတိုင္း ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ထဲက ဆက္သြယ္ေရးရံုးကို သြားေရာက္ၿပီး အေ၀းေျပးဖုန္းနဲ႔ က်မအိိမ္ကို ဆက္သြယ္ခဲ့တယ္။ ပံုမွန္အမ်ားဆံုး ၁၀မိနစ္ခန္႔သာ ေျပာျဖစ္တ့ဲအတြက္ အိမ္ေစ့လူေတြနဲ႔ မေျပာျဖစ္ဘဲ ခင္ပြန္း သားႀကီးတို႔နဲ႔သာ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္သံုးႀကိမ္ ပံုမွန္ဖုန္းလာသံုးျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း ဆက္သြယ္ေရးဌာန အေ၀းေျပာဖုန္း တာ၀န္ခံ မျဖဴဆိုသူနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဖုန္းေျပာခြင့္ မရတဲ့အိမ္မိသားစုထဲက ေယာင္းမအငယ္ဆံုးေလးက တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ ရန္ကုန္ကိုျပန္လာတဲ့က်မအတြက္ စာတတန္ေပတန္နဲ႔ သတိရေၾကာင္း လြမ္းေၾကာင္း ရံဖန္ရံခါ စာေရးတတ္ၿပီး ကေလးပီပီ ရင္ထဲရွိတဲ့စာသားေလးေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးပါတယ္။ ဥပမာ ‘မမတင့္ ရန္ကုန္ကို ဘယ္ေတာ့ အၿပီး ျပန္ေျပာင္းလာမွာလဲဟင္။ မရီတို႔ဆီကို အျမန္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေမာင္ေမာင္(အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ က်မခင္ပြန္းကိုရည္ညႊန္းျခင္းပါ)က ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႔ ျငဳပ္သီးေထာင္းပဲ ခ်က္ခိုင္းေတာ့ မရီတို႔ရဲ႕အူေတြလဲ ခ်ဥ္ေနၿပီ’ တဲ့။ အဲ့ဒီလို ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ စာသားေလးေတြနဲ႔ အေရးေကာင္းတဲ့ ေယာင္းမအငယ္ေလးကို က်မကအခ်စ္ပိုခဲ့တယ္။ တစ္ခါ အဲ့ဒီလို စာသားမ်ိဳးေလးေတြ ဖတ္မိတိုင္းလည္း က်မမ်က္ရည္၀ိုင္းခဲ့ရတာ အခါခါေပါ့။

က်မရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သားႀကီးက အသက္သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ရွိေနၿပီမို႔ သားႀကီးအတြက္ အေဖာ္ဒုတိယရင္ေသြးေလးကို ယူဘို႔ရာ က်မတို႔လင္မယားဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်မတာ၀န္က်ရာ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္စက္ရံု(သမိုင္း) ခ်ည္မွ်င္ဌာန စက္အမွတ္-၂မွာ ဦးလွေဆာင္ဆိုသူ အလုပ္ရံုခြဲမွဴးနဲ႔ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပထမအဆိုင္း ဒုတိယအဆိုင္း တာ၀န္ခံမ်ားအျဖစ္ အလွည့္က် တာ၀န္ယူၾကရတယ္။ သေဘာထား ျပည့္၀ၿပီး လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို စိတ္ေအးေအးနဲ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္လုပ္ကိုင္တတ္တဲ့ အလုပ္ရံုခြဲမွဴးမို႔ ေလးစားမိပါတယ္။ က်မတို႔ ခ်ည္မွ်င္ဌာနကို အုပ္ခ်ဳပ္သူက အလုပ္ရံုမွဴး ဦးေအာင္သန္း စီနီယာအင္ဂ်င္နီယာပါ။ က်အတြက္ေတာ့ ခ်ည္/ထည္ အင္ဂ်င္နီယာ အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီးမ်ားထံကေန အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္သမွ် အတုယူစရာ ေလ့လာစရာ မ်ားစြားကို ရရွိခဲ့သလို က်မရဲ႕ ေနထိုင္သြားလာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အျပဳသေဘာနဲ႔ ေျပာဆိုသင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ မမႏြယ္(ေဒၚတင္တင္ႏြယ္)လို အရာရွိ အမ်ားစုနဲ႔ ဆံုဆည္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ က်မညပိုင္း တာ၀န္က်တဲ့ အခါမ်ားမွာ စီမံခန္႔ခြဲေရးဆုိင္ရာ ကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်ည္မွ်င္-၂ အျပင္ဘက္ ပတ္လမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ပုတီးစိတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သားငယ္ရဲ႕ ကိုယ္၀န္ဟာလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား ရင့္မာလာခ်ိန္မို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဦးလွေဆာင္က က်မကို အထူးအခြင့္အေရးေပးၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ ညဆိုင္းေတြကို အစားထိုးေစာင့္ေပးခဲ့တာကိုလည္း အမွတ္တရ သတိရေနဆဲပါ။ က်မေရာက္စက လက္ေအာက္၀န္ထမ္း အခ်ိဳ႕က က်မကိုေျပာခဲ့တယ္။ ‘ဆရာမ ညည စက္ထဲကို လိုက္ပတ္ရင္ ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ကပ္ရက္က ယကၠန္းဌာနကို မသြားနဲ႔ေနာ္ တစ္ေလာက ကားတိုက္ၿပီး ေသသြားတဲ့ ယကၠန္းစင္ကိုင္တဲ့ ေကာင္မေလး မကြ်တ္ဘူး’ တဲ့။ ေရႊေတာင္မွာ ႀကံဳဘူးခဲ့တဲ့ က်မ စပ္စုခ်င္ျပန္တယ္။ ဒုတိယအဆိုင္း ဆင္းရတဲ့အဖြဲ႔က ည၁၁နာရီဆိုရင္ ဥၾသမႈတ္ၿပီး တာ၀န္သိမ္းရသလို အလုပ္သမားမ်ား အားလံုးအျပင္ထြက္ၿပီးတဲ့အခါ တာ၀န္က်အရာရွိက ကိုယ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ဌာနကို ကုန္ၾကမ္း ကုန္ေခ်ာ ထားသိုက်န္ခဲ့မႈမ်ားကအစ စက္မ်ားေသခ်ာစြာ ပိတ္ခဲ့မႈရွိ မရွိအဆံုး စစ္ေဆးၾကရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဌာနႀကီးရဲ႕ မိန္းခလုတ္ကို ပိတ္ၿပီးမွသာ ကိုယ့္တာ၀န္ၿပီးဆံုးၿပီမို႔ အရာရွိ ဖယ္ရီကားရွိရာကို သြားၾကရပါတယ္။

တစ္ညက်မ ခ်ည္မွ်င္ဌာနကို စစ္ေဆးအၿပီး မိန္းခလုတ္ ခ်ခါနီးမွာ ခ်ည္မွ်င္ဌာနနဲ႔ ကပ္ရက္မွာရွိတဲ့ ယကၠန္းဌာနဘက္ကေန ယကၠန္းစင္တစ္လံုး ရုတ္တရက္ ထေမာင္းတဲ့အသံကို ၾကားရတဲ့အတြက္ က်မေျခလွမ္းမ်ား အမွတ္မထင္ ယကၠန္းစင္ဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ကာ ေလွ်ာက္သြားမိခဲ့တယ္။ က်မ အဆိုပါ ယကၠန္းစင္အနားကို မေရာက္ခင္ ၁၀လွမ္းအလိုေလာက္မွာ ယကၠန္းတာ၀န္ခံ အရာရွိျဖစ္သူက ယကၠန္းဌာန မိန္းခလုတ္ခ်လိုက္ပံုရတယ္ ယကၠန္းဌာနတစ္ခုလံုး ေမွာင္မိုက္သြားတာေၾကာင့္ က်မလည္း လက္ထဲကဓာတ္မီးကို အသံုးျပဳၿပီး ခ်ည္မွ်င္ဌာနဘက္ ျပန္လာကာ ခ်ည္မွ်င္ဌာန မိန္းခလုတ္ကိုပိတ္ၿပီး ဖယ္ရီကားရွိရာကို ဦးတည္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဖယ္ရီနဲ႔အျပန္ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ဖယ္ရီကားေပၚအတူပါလာတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ဌာနစံုက အင္ဂ်င္နီယာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေျပာၾကရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ တပ္ဆင္သက္တမ္း အႏွစ္ ၄၀ေက်ာ္ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့စက္ေဟာင္းေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္း လွ်ပ္စစ္ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတယ္လို႔ သံုးသပ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၈၇-ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလဆန္းထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ သားငယ္ရဲ႕ ကိုယ္၀န္လည္း အေတာ္ေလးရင့္ေနၿပီျဖစ္ပါၿပီ။ ညဆိုင္းတာ၀န္က်ခ်ိန္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စီမံခန္႔ခြဲေရး ဆိုင္ရာကိစၥအ၀၀ကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးတိုင္း ခ်ည္မွ်င္ အမွတ္-၂ အျပင္ဘက္ပတ္လမ္းမွာ တစ္နာရီခန္႔ ေန႔စဥ္ လမ္းေလွ်က္ ပုတီးစိတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္း အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလက ဌာနအတြင္း အေၾကာင္းႀကီးငယ္ ေပၚလာလို႔ ေျဖရွင္းရတာမ်ိဳး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မရွိခဲ့ပါ။ အဆိုင္းအလိုက္ တာ၀န္ခံ အလုပ္ရံုစုမွဴး ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးတင္ေမာင္ ဦးေသာင္းျမင့္တုိ႔အျပင္ အေနအထိုင္ စည္းစနစ္ႀကီးၿပီး စမတ္က်တဲ့ စက္ျပင္တာ၀န္ခံ ဦးစိန္လွတို႔နဲ႔အတူ ဌာနတြင္း အလုပ္ကိစၥရပ္မ်ား ဆက္ႏြယ္ၿပီး ျငင္းခံုၾက ညွိႏိႈင္းတိုင္ပင္ၾက စိတ္ရႈပ္လိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္လိုက္နဲ႔ ေန႔တစ္ဓူ၀ အေၾကာင္းႀကီးငယ္တို႔ကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရင္း အခ်ိန္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ က်င္းပေလ့ရွိတဲ့ ကထိန္ရာသီပြဲေရာက္ရင္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးသူေတြက စက္ရံု၀န္ထမ္းမ်ားပါ။ မိမိရဲ႕ေခြ်းနည္းစာကေန သဒၶါေပါက္သေလာက္ အလွဴမ်ားထည့္၀င္ၾကရင္း ဌာနအလိုက္ အၿပိဳင္းအယိုင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ ပေဒသာပင္မ်ားကို ျမင္ရတာ စိတ္ဘ၀င္ၾကည္ႏူးလို႔ ရင္မွာပီတိေတြေ၀ျဖာ။ ဂ်ဴနီယာျဖစ္တဲ့ က်မကို ညီအစ္မရင္း ေမာင္ႏွမအရင္းသဖြယ္ အစစအရာရာ ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အင္ဂ်င္နီယာ စီနီယာမ်ားကိုလည္း ယေန႔တိုင္ ေက်းဇူးတင္ သတိရေနဆဲပါ။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္အထိ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ စက္ရံု(သမိုင္း)မွာ က်မတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရၿပီး ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ တပ္မေတာ္သားမ်ားအတြက္ ခ်ပ္၀တ္မ်ားနဲ႔ အသံုးအေဆာင္မ်ားအျပင္ ဌာနအသီးသီးရဲ႕ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘြဲ႔တံဆိပ္မ်ားထုတ္လုပ္တဲ့ တပ္မေတာ္မိုးေရကာဖ်င္စက္ရံုကို ထပ္မံၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။