တစ္ဘ၀ရဲ႕ မွတ္တိုင္မ်ား-၃၅

၁၉၈၈-ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ရက္ေန႔ အလုပ္ျပန္ဆင္းရမည့္ အခ်ိန္မွာ က်မအရင္ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ့သလို သားငယ္ကို မီးဖြားၿပီးေနာက္ မီးဖြားခြင့္ ၄၅-ရက္ လုပ္သက္တစ္လနဲ႔ ေဆးခြင့္ ၂-ပတ္ယူခဲ့တာေၾကာင့္ သားငယ္ရဲ႕အသက္ ၃-လျပည့္ၿပီး သြားခ်ိန္မွ အလုပ္ျပန္၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္ ၁၂ ရက္ အေနာက္ ႀကိဳ႕ကုန္း လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေန စတင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ အရပ္သား ပဋိပကၡနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး ၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ ပၪၥမႏွစ္ ဓာတုေဗဒ အင္ဂ်င္နီယာတန္းကို တက္ေရာက္ေနသူ ေမာင္ဘုန္းေမာ္ က်ဆံုးခဲ့ၿပီးခ်ိန္မို႔ ေနရာတိုင္းလိုလို တည္ၿငိမ္ေအးေဆးမႈ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ပါ။ သမိုင္းခ်ည္မွ်င္ႏွင့္အထည္ စက္ရံု(သမိုင္း) စက္ရံုမွဴးႀကီးရဲ႕ အရာရွိ အျခားဆင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုးအတြက္ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ေန႔စဥ္မပ်က္မကြက္ စက္ရံုလာရမယ္ဆိုတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ေၾကာင့္ က်မလည္း မနက္တိုင္း အခ်ိန္မွန္ သားငယ္ကို တူမေလးနဲ႔ထားခဲ့ၿပီး ရံုးတက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မနက္အခ်ိန္မွန္ ေရာက္လာတဲ့ ဖယ္ရီရိန္းဂ်ား ကားႀကီးရဲ႕ တစ္၀ုန္း၀ုန္းအသံက က်မေနထိုင္ရာ ဦး၀ိစာရ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုးကို လန္႔ႏိုးေစခဲ့တယ္။

တစ္မနက္ ရံုးသြားခါနီး ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းမွာရွိတဲ့ ကုန္တိုက္ႀကီး မီးေလာင္ေနတာကို က်မအိမ္ကေန မီးခိုးလံုးႀကီးေတြ ျမင္ေနရၿပီး သားငယ္ကို ခ်ီပိုးထားတဲ့ တူမေတာ္ သတၱိခဲက ကေလးငယ္ကိုပါ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခၚသြင္းၿပီး ဂ်က္ထိုးကာ အေၾကာက္လြန္လို႔ ထိုင္ငိုေနပါေတာ့တယ္။ ဂ်က္ဖြင့္ဘို႔ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့ေျပာကာမွ ဂ်က္ျပန္ဖြင့္ခဲ့တဲ့အျဖစ္။ စက္ရံုကလည္း မသြားမျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုန္တိုက္ႀကီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေယာင္းမေလးကို လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ အလုပ္မသြားပဲ အိမ္မွာေနဘို႔ မွာၾကားၿပီး အိမ္ကိုအပ္ခဲ့ကာ ေနာက္ဆံတင္းရင္း လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ လိပ္ခံုးေရွ႕အေရာက္မွာ ဓါးမ်ားကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ လူတစ္စုက က်မတို႔ဖယ္ရီကို တားထားၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးသူ တစ္ဖြဲ႔ၿပီးတစ္ဖြဲ႔ကို ဦးစားေပး ျဖတ္ကူးခိုင္းတာ ေတြ႔ရသလို လမ္းျဖတ္ကူးသူတို႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ မႏိုင့္တစ္ႏိုင္ အထုပ္အပိုး ပစၥည္းစံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သယ္ေဆာင္လာတာ ျမင္ရျပန္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ တစ္၀န္းလံုး ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွန္ျပဴတင္းမ်ား ပရိေဘာဂမ်ားကို ရိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ျမင္ရတဲ့အခါ ဖယ္ရီေမာင္းသူ ဦး၀င္းကို စက္ရံုအျမန္သြားဘို႔ လက္တို႔ရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း အေတာ္ေလး မြမ္းက်ပ္မႈနဲ႔အတူ စိတ္မေကာင္းျခင္း ျဖစ္မိတယ္။

စက္ရံုရဲ႕ အ၀င္၀ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းထေနတဲ့ လူဦးေခါင္း သံုးေခါင္းကို စက္ရံုရဲ႕ၿခံစည္းရိုးမွာ တြဲေလာင္းခ်ိတ္ထားတာျမင္ရျပန္တယ္။ က်မရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို အေ၀းတစ္ေနရာသို႔ အျမန္ဆံုးလႊဲပစ္ခဲ့တယ္ စက္ရံု၀န္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဌာနစိတ္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဌာနအတြင္းကို ေရာက္မဆိုက္ အလုပ္ရံုစုမွဴး ဦးစိန္လွက က်မကို အေရးအေၾကာင္း တစ္ခုခုစက္ရံုတြင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ စားပြဲခံုေအာက္မွာ ၀င္ထိုင္ေနဘို႔ သတိေပးသလို က်မအေပၚ ခ်စ္ခင္တဲ့ တစ္ျခား စိတ္မွဴး စုမွဴး ၀န္ထမ္းမ်ားကလဲ သူတို႔ေတြရွိေနတာမို႔ မစိုးရိမ္ဘို႔ အားေပးၾကပါတယ္။ က်မက ဌာနရဲ႕အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လုပ္သက္ရင့္ၿပီး အေတြ႔အႀကံဳမ်ားတဲ့ စုမွဴး စိတ္မွဴးတို႔ကို အားကိုးေလးစားမိခဲ့တယ္။ အေျခအေနက ေနရာတိုင္းလိုလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္မရွိပဲ ရုပ္ရုပ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ က်မေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမွာ စက္ရံုမသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ က်မ ေနထိုင္ရာ ဦး၀ိစာရရပ္ကြက္ရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာလဲ လူဦးေခါင္းသံုးလံုးနဲ႔ ေလးလံုး ျဖတ္ေနတယ္လို႔ ၾကားရၿပီး သတၱိေကာင္းတဲ့ ေယာင္းမအလတ္ကေတာ့ လမ္းထိတ္ကို တစ္ျခားသူမ်ားနဲ႔အတူ ထြက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ၃-ရက္ေလာက္ မစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ ေအာ့အန္ေနပါေတာ့တယ္။ ၈-လသား သားငယ္ကို က်မသိပ္ေနတဲ့ ညတစ္ညမွာ ခင္ပြန္းဆီကေန ဖုန္း၀င္လာတယ္-

‘မိန္းမေရ ကိုယ္ဒီေန႔ကစၿပီး တစ္ပတ္အိမ္ျပန္လာျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး၊ ရံုးမွာအခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္က်ေနတယ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မိသားတစ္စုလံုး အျပင္မထြက္ပဲ အိမ္ထဲမွာပဲေနၾကပါ’ တဲ့။ က်မက လတိုင္း လခထုတ္ၿပီးခ်ိန္ဆို လစာ၀ယ္ေလ့ရွိၿပီး အထူးသျဖင့္ ဆန္ ဆီ ဆား ျငဳပ္ၾကက္သြန္ အေျခာက္အျခမ္း ဘီစကစ္နဲ႔ ကေလးႏို႔မႈန္႔တို႔ ၀ယ္ထားၿပီးမို႔  ပူစရာမလိုပါ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်မတို႔ရပ္ကြက္မွာလည္း ရပ္ကြက္ထဲကို ၀င္လို႔ရတဲ့ ၀င္ေပါက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ အတားအဆီးမ်ားနဲ႔ ပိတ္ကာထားၿပီး အိမ္တက္ေစ့ အလွည့္က် မိုးလင္းအထိ ဂ်ဴတီေတြခ်ေနခ်ိန္။ ေယာက္်ားသားဆိုလို႔ က်မရဲ႕ေမာင္ငယ္တစ္ေယာက္သာ ရွိၿပီး က်န္အားလံုးမွာ ကေလးနဲ႔ မိန္းမသားေတြခ်ည္းမို႔ ေမာင္ေလး ဂ်ဴတီက်လို႔ အိမ္မွာ ေယာက္်ားသား မရွိတ့ဲေန႔ဆိုရင္ ေယာင္းမေလးေတြ ေၾကာက္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾက။ လူမမယ္သားႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး က်မေတြးခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔မ်ား အိမ္ထဲကို အၾကမ္းဖက္သူေတြ အိမ္တံခါးခ်ိဳးဖ်က္ ၀င္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ အိပ္ခန္းရဲ႕တံခါးၾကားမွာ အၿမဲတန္း ေထာင္ထားေလ့ရွိတဲ့ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးႀကီးနဲ႔ အၾကမ္းဖက္သူေတြကို ကိုယ္ကဦးေအာင္ ခုတ္ပစ္ၿပီး သားတို႔ကို ကာကြယ္ေပးမယ္ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးမွ ကိုယ္အေသခံမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလး လွ်ပ္တစ္ျပက္၀င္ခဲ့ဘူးတယ္။ မိခင္မ်ားေန႔မွာ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲကစကားေလးနဲ႔ က်ဴးရင့္လိုက္ပါတယ္ တကယ္လို႔မ်ား က်မရဲ႕ေမြးေမေမသာ အသက္ရွင္သန္ေနအံုးမယ္ဆိုရင္…..

က်မမိခင္ရဲ႕ဓာတ္ပံုေလးေတြ အေရာင္အေသြး လြင့္ျပယ္သြားေပမယ့္ ေမြးမိခင္အေပၚ 

မလြင့္ျပယ္ေသာ ေမတၱာမ်ားျဖင့္ အၿမဲသတိတယရွိေနလွ်က္ပါ (အေမမ်ားေန႔အတြက္အမွတ္တရ)

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္