နတ္စီတဲ့အိပ္မက္မွ ဘေလာ့ဆီသို႔ယြန္း

ဘေလာ့ဖက္ကို မလွည့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့က်မ ၉-၅-၂၀၁၅ (စေနေန႔) မွာ ေမာင္ဏီ (ဆရာဏီလင္းညိဳ)ရဲ႕ ‘နတ္စီတဲ့ အိပ္မက္ဆိုတာ’ လံုးခ်င္း၀တၳဳအသစ္ မိတ္ဆက္ပြဲကို အေရာက္လွမ္းခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဘေလာ့ဘက္ကို ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ခဲ့တာၾကာေပါ့။ ေရာက္ခဲ့တဲ့ပြဲေလးကေန ပို႔စ္ေတြျပန္တင္ႏိုင္ေစဘို႔ အတြက္ ခြန္အားေလးေတြ တစ္စြန္းတစ္စ ရရွိခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ေရာက္ခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြထဲကေန က်မအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ အထူးတလည္ သတိရေနတဲ့ ပြဲေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီလို စာေပေဟာေျပာပြဲေလးေတြကေန ျပန္လာတိုင္းလဲ ပို႔စ္ထပ္ေရးပို႔ ကုန္ၾကမ္းေလးေတြ ရလာစၿမဲပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ကို ခ်ေရးျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္တူကိုယ္တူ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တဲ့ သားငယ္တို႔ရဲ႕ ဂိမ္မာမဂၢဇင္းအသစ္ မိတ္ဆက္ပြဲ၊ အြန္လိုင္းမီဒီယာနဲ႔ ပံုႏွိပ္မီဒီယာတို႔ရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေလး အင္မတန္္မွ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပြဲေလးတစ္ပြဲေရာက္ခဲ့တယ္၊ တစ္ခါ မခ်စ္ (ဆရာမ ခ်စ္ၾကည္ေအး)ရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေအးအစစ္၊ ခ်စ္ၾကည္ေအးအတုႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေအးမ်ား စာအုပ္သစ္ မိတ္ဆက္ပြဲ၊ စကၤာပူကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ သြားခဲ့တဲ့ ‘အႏုပညာေဟာေျပာပြဲ’၊ လက္ရွိပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္ဘို႔ခြန္အားေတြ ရခဲ့တဲ့ ေမာင္ဏီရဲ႕ လံုးခ်င္း၀တၳဳအသစ္ မိတ္ဆက္ပြဲေလးေတြပါ။ က်မေရာက္ခဲ့တဲ့ စာေပပြဲတိုင္းလိုလိုကို ႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ ပြဲတိုင္းကိုသာ ခ်ေရးျပရရင္ျဖင့္ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္လို ျဖစ္သြားႏိုင္ဘြယ္ရာ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘေလာ့ေတြထဲမွာ က်မႏွစ္သက္ သေဘာက်တဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တဂ္ပုိ႔စ္ေလးေတြျဖစ္သလို တဂ္ပို႔စ္ကိုဖတ္ျခင္းျဖင့္ စာေရးသူေတြရဲ႕ မတူကြဲျပားတဲ့ အေတြးအေခၚ သံုးသပ္ခ်က္ေလးေတြ ဖတ္ၿပီးသိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်မဘေလာ့ဂါဘ၀ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘေလာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ပို႔စ္ေလးေတြကို ရင္းႏွီးၿပီးသားမို႔ တစ္ခါတစ္ရံ သတိတရ ျပန္္ဖတ္ခ်င္တဲ့အခါ အလြယ္တကူရွာေဖြ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မဘေလာ့ဂါဘ၀ကို ၂၃-၄-၂၀၁၁မွာ စတင္ေျခခ်ခဲ့ၿပီး က်မတင္ခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြအားလံုးကို ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို အားလပ္ခ်ိန္္မွာ လာေရာက္ဖတ္ရႈ အားေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားေၾကာင့္လဲ က်မရဲ႕ဘေလာ့သက္တမ္းဟာ (၄)ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့ ဒီကေန႔အထိ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနလွ်က္ပါ။

က်မခင္တြယ္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ေလာကေလးကို အခုေတာ့ ေဖ့ဘုတ္ေလာကႀကီးက မသိမသာ၀ါးၿမိဳသြားပါၿပီ။ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ သံုးသပ္ခ်က္ ကြန္မန္႔ေလးေတြကိုေတာင္ ဖတ္္ႏိုင္ခြင့္ အင္မတန္ရွားပါးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ေလာကေလး သိသိသာသာ ေမွးမွိန္္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဘေလာ့ဂါ အေတာ္မ်ားမ်ားအေနနဲ႔ စိတ္ကသာေရာက္ေနၿပီး လက္ေတြ႔ေရာက္ဘို႔ အတားအဆီး အပိတ္အပင္မ်ားစြာေၾကာင့္ ဘေလာ့ေလာကေလး စည္ပင္သာယာ၀ေျပာဘို႔ရာ ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ ဘေလာ့ရြာႀကီး ျပန္လည္စည္ကား ဖြံ႔ၿဖိဳးလာဘို႔အတြက္ တံုးဖလားသူႀကီးမင္းနဲ႔ က်မတို႔ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ဘေလာ့ဂါေတြကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ႀကိဳစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္တာကို တမ္းတေနမယ့္အစား ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကို ေျခလွမ္းဘို႔အေတြး၀င္လာတယ္။ စာဖတ္သူေတြေတာ့ ပိုတယ္လို႔ ထင္ေလမလား အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂါလို႔ သိလိုက္တာနဲ႔ သိကြ်မ္း ရင္းႏွီးၿပီးခဲ့တဲ့ သူမ်ားကို ျပန္ေတြ႔ရသလို ဘယ္အခ်ိန္္ေတြ႔ေတြ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ၿပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ အခုလို အေျခအေနေတြအၾကားမွာ က်မအတြက္ စိတ္ရဲ႕ေျဖရာကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ညီမျမေသြး၊ သူသူ(ေရႊအိမ္စည္ေမ)တို႔ရဲ႕ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနတဲ့ စာဖတ္၀ိုင္းေလးေတြပါ။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိသည့္တိုင္ ျပန္လည္လို႔ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဘေလာ့ဂါအခ်ိဳ႕ ပံုႏွိပ္ေလာကကို တိုးေ၀ွ႔၀င္ေရာက္လာတာကို ျမင္ရျပန္ေတာ့ ေက်နပ္ အားက်မိတာ ရင္ထဲကပါ။ စည္းစနစ္တက် ေျခရာခ်န္ခြင့္ရတဲ့ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈဟာ ဘယ္အရာနဲ႔မွ် ႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရတာကို စာဖတ္သူ က်မအေနနဲ႔ ခံစားမိတယ္။ ကာယကံရွင္ စာေရးသူတို႔အဘု႔ိေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ပီတိေတြျဖာေနမွာ အေသအခ်ာ။ အားမသန္ေတာ့လဲ မာန္္ေလွ်ာ့ရင္း ဘေလာ့ေလာကမွတဆင့္ အေျခအေနေပးတဲ့ စာဖတ္၀ိုင္းေလးေတြဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ျဖစ္လာတယ္္။ ညီမေရႊစင္နဲ႔ ညီမျမေသြးတို႔က က်မကို အစကေနဦးထဲက ၀တၳဳတို ၀တၳဳရွည္ေရးဘို႔ မၾကာခဏဆိုသလို တိုက္တြန္းခဲ့ဘူးတယ္။ ပင္ကိုယ္ပါရမီဓာတ္ခံ အားနည္းတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အားတက္သေရာ္ အားေပးမႈေလးေတြအတြက္ အၿမဲေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ စိတ္ကူး အေတြးေလးေတြထဲမွာ ေမ်ာပါရင္း ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ဖန္္တီးႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္အရည္အေသြး ရဘို႔ႀကိဳးစားဘို႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု လိုေသးတာေၾကာင့္ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ေလးေတြကို မွတ္တိုင္ေလးမ်ားအျဖစ္ ေရးတင္ရင္းစာဖတ္သူတို႔ရဲ႕ အားေပးမႈကိုခံယူခဲ့တယ္။

တစ္ခါက က်မမွာ ညီအစ္မလို ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ က်မထက္ စီနီယာျဖစ္ေပမယ့္ ယူတဲ့ဘာသာရပ္က ခ်ည္/ထည္ဘာသာရပ္။ ဘာသာရပ္ျခင္း တူၿပီး စြပ္က်ယ္အင္းစိန္ စက္ရံုမွာ အတူတကြ တာ၀န္က်ခဲ့ဘူးေတာ့ ညီအစ္မလို ရင္းႏွီးခင္မင္ၾကတယ္။ က်မကေတာ့ အဖ်ားဆြတ္ၿပီး ‘မမေအး’လို႔ သူ႔ကိုေခၚခဲ့တယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ နည္းပညာရွင္ေတြအၾကားမွာ လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အၿမဲတန္းသြက္လက္ခ်က္ျခာ ထက္ျမက္ၿပီး မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ႏိုင္ခဲ့သူ အစ္္မတစ္ေယာက္။ ေက်ာင္းၿပီးခါစ က်မအေနနဲ႔ သူ႔ဆီကေန ပညာေတြ အမ်ားႀကီး ဆည္းပူးခြင့္ရခဲ့တယ္။ အခုေတာ့အဆက္အသြယ္္ မရတစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္နဲ႔ မဆံုတာၾကာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ခင္ပြန္းက စက္မႈဘာသာရပ္နဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ယူခဲ့တဲ့ နာမည္ရ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာအေတာ္မ်ားမ်ား က်မစုေဆာင္းခဲ့ဘူးသလို သူ႔ကဗ်ာေတြဖတ္မိသူတိုင္း စိတ္ထဲမွာ စြဲက်န္ခဲ့ေလာက္ေအာင္ ထိရွသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ‘တစ္ပင္ထဲရင္ထဲကႏြယ္’ ေခါင္းစဥ္ေလး ဖတ္မိတာနဲ႔ စာဖတ္သူအမ်ားလဲ သိေနၾကမွာပါ။ ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက ‘မမေအး’ကေျပာဘူးတယ္ သူ႔အမ်ိဳးသားက ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူူေရးသားမယ့္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ဆက္ႏြယ္တဲ့ ေနရာကို အေရာက္သြားၿပီး ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ ခံစားခ်က္ရယူၿပီးမွေရးတာ’တဲ့။ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ျဖစ္လာရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအေရးတစ္ခုပါ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ကိုယ္ေရးမည့္ အေၾကာင္းအရာထဲက နစ္၀င္စီးေျမာၿပီးမွ ရလာတဲ့ ရလာဒ္ မေကာင္းဘယ္မွာ ရွိမွာလဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ စာေရးဆရာေတြ အေတာ္ေလးစား အားက်ဘို႔ေကာင္းတယ္။ က်မဖတ္ဘူးခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ ‘သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္’ ဆိုတဲ့၀တၳဳဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာ သံမိႈရိုက္ထားသလို စြဲက်န္္ေနဆဲပါ။ အခုေတာ့ ‘နတ္စီတဲ့အိပ္မက္ဆိုတာ’ ကေန ဘေလာ့ဘက္ကို တစ္ေက်ာ့္ျပန္လည္လို႔ ယြန္းခဲ့သလို ဘေလာ့ကေန ‘ပံုႏွိပ္ေလာကေလးကို’ ဆက္ယြန္းဘို႔ အခြင့္အေရးေလးကို မမွီေသးတဲ့ ဉာဏ္ရည္ေလး ေသြးရင္း ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ျပန္တယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္