ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ ရက္တစ္ရက္

အရာရာဟာ အနတၱသေဘာမို႔ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ႀကံဳေတြ႔ရတိုင္း ‘ေယာနိေသာ မနသိကာရ’ကို ႏွလံုးသြင္းခဲ့ေပမယ့္ မသိစိတ္ကေတာ့ တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ရက္ေလးတစ္ရက္ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ က်မ၀မ္းသာေက်နပ္ ပီတိေတြေ၀ခဲ့ရတယ္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀ထဲက ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားလြန္းတဲ့ အေဖတူ သားငယ္နဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳလာတဲ့ အေပၚမွာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေက်ာ္ျဖတ္တတ္တဲ့ အေမတူ သားႀကီးတို႔ရဲ႕ မတူကြဲျပားတဲ့ ခံယူခ်က္ကိုယ္စီ။ မည္သို႔ဆိုေစကာမူ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အေပၚမွာအၿမဲတန္္း အခ်င္းခ်င္းညွိႏိႈင္းတိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးတတ္တဲ့ ညီအစ္ကိုမို႔ မိခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ က်မအဘို႔ သူတို႔အေပၚ အျပည့္အ၀နားလည္မႈေပးခဲ့တယ္။ ဖခင္ရဲ႕အလ်ဥ္းသင့္ရင္ သင့္သလို ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးတာကလြဲၿပီး သားႏွစ္ေယာက္အေပၚ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးထားခဲ့တယ္။

၈-၇-၂၀၁၅ရက္ေန႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ည ၇နာရီမွာ က်မ သားငယ္နဲ႔အတူ University Cultural Centre ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ခန္းမထဲအ၀င္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္ေတာ့ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနတဲ့ ဘြဲ႔တက္ယူမည့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားေနမႈ ပံုရိပ္မ်ား၊ အၿပံဳးကိုယ္စီ ရင္မွာပိုက္ရင္း ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဘြဲ႔ယူသူတို႔ရဲ႕ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္္ေဆြသဂၤဟမ်ားနဲ႔ အ၀င္ခန္းမႀကီး တခန္းလံုး ျပည့္လွ်ံလို႔ေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ က်မလည္း အျခားသူမ်ားလို သားငယ္နဲ႔အတူ အမွတ္တရ ေျခရာက်န္ေစရန္အတြက္ မွတ္တမ္းပံုေလးေတြ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးတက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့လို႔ သာမာန္ခံစားခ်က္ထက္ကို ပိုလို႔ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔အတူ ေက်နပ္မိတယ္။ စကၤာပူလိုႏိုင္ငံမ်ိဳး NUS ေက်ာင္းမွာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ တစ္ခုရယူဘို႔ဆိုတာ ေငြအားပံ့ပိုးမႈနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပဲ အဓိကအားျဖင့္ ကာယကံရွင္ရဲ႕ လိုလိုလားလား ႀကိဳးစားအားထုတ္္မႈ လိုအပ္ပါတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္ စကၤာပူႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ခြင့္ရဘို႔ အေျခအေန ဖန္လာစ ကနဦးထဲက က်မ ေက်ာင္းစရိတ္တစ္ခုသာ တာ၀န္ယူခဲ့ၿပီး ေနထိုင္ စားေသာက္ေရးနဲ႔ အျခားအသံုးစရိတ္ မွန္္သမွ်အားလံုးကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ Part time လုပ္ကိုင္ၿပီး ေငြရွာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေငြရဘို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ပင္ပင္ပန္းပန္္းလုပ္ရတယ္ဆိုတာ ႀကံဳဘူးသူတိုင္း သေဘာေပါက္မွာပါ။

ျမန္မာျပည္ကို သားတို႔အလည္ျပန္လာတဲ့အခါ ၾကားရတဲ့စကားေလးေတြ သတိယေနပါေသးတယ္။ သားႀကီးရဲ႕ ‘အလုပ္ၿပီးခ်ိန္က အရမ္းေနာက္က်ေတာ့ MRTက မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ျပန္တာ ဘတ္စ္ကားေပၚ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ အလုပ္ေနရာကို ျပန္ေရာက္ေနၿပီး MRTလဲ ထြက္ေနၿပီမို MRT စီးၿပီးအိမ္ျပန္ရတယ္’ သားငယ္က်ျပန္ေတာ့ ‘သတိထားေနတဲ့ၾကားက ဆီပူက ခဏခဏေလာင္တယ္၊ ဒီမွာျမင္လား ေမႀကီး’ ဆိုၿပီး သူ႔လက္ကို ျပတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔ေဖေဖက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ‘မိန္းမရယ္ သားေတြဒီေလာက္ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံေနရတာ ဒီမွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အလုပ္လုပ္ပါေစ ျပန္ေခၚလိုက္ပါလား’လို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ က်မေခါင္းမာခဲ့တယ္။ လတ္တေလာ အခက္အခဲကို သူတို႔ေလးေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွ ေနာင္အခ်ိန္ ႀကံဳေတြ႔လာရမယ့္ အခက္အခဲ မ်ားစြာကိုပါ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္လို႔ က်မေတြးခဲ့တယ္။ မိခင္တစ္ဦးအေနနဲ႔ သားတို႔အေပၚ အနာဂါတ္မွာ မပူမပင္ မေၾကာင့္မက် ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထုိင္ေစခ်င္တဲ့ ရိုးစင္းတဲ့ အေတြးတစ္ခု သေႏၶတည္ခဲ့လို႔ပါ။

ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္