သူ႔ေခတ္ သူ႔အေတြး

ဒီပို႔စ္ေလးကို အစပ်ိဳး ေရးခဲ့တာၾကာေပါ့။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္ ျပန္စီစစ္ၿပီး လိုတာေလးေတြကို ျပင္ၿပီးတာနဲ႔ တင္မယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ၊ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ လာႀကိဳတဲ့သားႀကီးက ခရီးေရာက္မဆိုက္ သူ႔ရဲ႕လက္ပ္ေတာ့ပ္ ပ်က္သြားလို႔ ေမႀကီးလက္ေတာ့ပ္ ခဏသံုးခ်င္တယ္လို႔ ဆိုလာေတာ့လည္း အျဖည့္ခံ မိခင္တို႔ဘ၀မို႔ လက္လႊဲေပးခဲ့တယ္။ သူ႔ခဏက ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီး တစ္ေန႔ကမွ ျပန္ရခဲ့တယ္။ လက္ထဲကို လက္ပ္ေတာ့ျပန္္ေရာက္လာေပမယ့္ လူမႈေရးေတြနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ေနျပန္တာေၾကာင့္ ဒီကေန႔မွပဲ အြန္လိုင္းကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ တက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီၾကားကာလထဲမွာ ဖုန္းေလးနဲ႔ သံုးေနရတာမို႔ ဘေလာ့ေတြမလည္ႏိုင္ခဲ့သလို ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေတြကို အဆင္ေျပရင္ ေျပသလိုသာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ သတိထားေနတဲ့ၾကားကေန ႏႈတ္မဆက္မိလို႔ လြတ္သြားတဲ့ ေမြးေန႔ရွင္္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ က်မေရးခဲ့တဲ့ပို႔စ္ေလးက-

ရက္တစ္ရက္မွာ သားငယ္အလုပ္သြားခါနီး-

‘ေမႀကီး ဒီကေန႔ အလုပ္ကိုခဏ၀င္ၿပီးရင္ အလုပ္သစ္ အင္တာဗ်ဴးကို ၁၀နာရီအေရာက္သြားရမယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ညေန ၆နာရီေက်ာ္မွျပန္ေရာက္မယ္ေနာ္’ ရွဴးဖိနပ္ႀကိဳးကို ခ်ည္ေႏွာင္ရင္း က်မကိုေျပာလာတဲ့အတြက္ က်မက ‘ဟုတ္ပါၿပီ အစစအရာရာ ဂရုစိုက္အံုးေနာ္’ လို႔ မွာေနက် စကားအတိုင္း မွာအၿပီး သားငယ္ကနားၾကပ္ကို နားမွာခ်ိတ္လိုက္ကာ ရံုးအိတ္ဆြဲၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။ သားငယ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အလုပ္ပိတ္ရက္နဲ႔ တစ္ဆက္တည္းခြင့္၂-ရက္ယူကာ ျမန္မာျပည္ကို အလည္တစ္ေခါက္ျပန္္ေရာက္ လာစဥ္အခါက သားငယ္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ျပန္လည္လို႔ ၾကားေယာင္ေနမိျပန္တယ္။

‘ေမႀကီး သား အခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က ၆-ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ရွိၿပီ အလုပ္ထဲမွာလည္း အဆင္ေျပေပမယ့္ ေရွ႕တက္လမ္းေတာ့ သိတ္မျမင္မိဘူး၊ လစာ ရာထူးကအစ သူေဌးက တိုးေပးခ်င္ေပမယ့္ ကုမၸဏီရဲ႕ အေျခအေနေၾကာင့္ တိုးေပးဘို႔အဆင္မေျပဘူး ကုမၸဏီမွာရွိေနတဲ့ လူေတြကိုေတာင္ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်ေနတယ္’

‘ဒီလုိဆိုရင္ သားကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ’ က်မရဲ႕အေမးကို-

‘အလုပ္ေျပာင္းဘို႔ စဥ္းစားေနတာ အေျခခိုင္မယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုခုကိုေပါ့’

‘ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲ အေတြးမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး သိ တတ္ နားလည္တဲ့သူေတြကို ေမးစမ္း အႀကံဉာဏ္ယူၿပီးလုပ္ေပါ့သားရဲ႕’ က်မဘာေျပာေျပာ ခြန္းတံု႔ျပန္ေနက်အတိုင္း ‘ဟုတ္ကဲ့’ တစ္လံုးနဲ႔ က်မတို႔သားအမိ စကားအဆံုးသတ္ခဲ့တယ္။ စကားကို လိုတာထက္အပို မေျပာတတ္တဲ့ သားငယ္နဲ႔ လုပ္ငန္းရွင္ပီပီ စကားကိုတစ္ဖက္သား ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့သားႀကီး သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ အသြင္ကြဲျပား ျခားနားတဲ့စရိုက္ လကၡဏာမ်ားရွိၾကေပမယ့္ တူညီတဲ့အခ်က္က ဘယ္လိုလုပ္ငန္းကို ဘယ္သူက စတင္လုပ္လုပ္ အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ညွိႏိႈင္းၿပီးမွ လုပ္ကိုင္တတ္တဲ့ ညီအစ္ကိုမို႔ က်မေက်နပ္မိတယ္။

က်မရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲ၀င္လာတဲ့ အေတြးေလးတစ္ခု၊ ေခတ္္ကာလကြာျခားလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထား အေျခအေန ေျပာင္းလဲမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးက က်မတို႔ထက္ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ ပိုမွန္္ကန္ၿပီး နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔လုပ္ရမည့္ လုပ္ငန္းအတြက္လည္း ပိုထိေရာက္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ မိဘတိုင္းလိုလို သားသမီးေတြအေပၚ အေကာင္းဆံုးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာ သဘာ၀ပါ။ ေရျခားေျမျခား တိုင္းတပါးကို ၂၀၀၄-ခုႏွစ္မွာထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီး ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ရပ္တည္ခဲ့ၿပီမို႔လည္း အထူးတလည္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်ေနစရာ မလိုေတာ့ပါ။ သားငယ္ျမန္္မာျပည္ကို အခြင့္သာတိုင္း ရရင္ရသလို ျပန္လာတတ္ၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ ၃-ရက္ အမ်ားဆံုး ၅-ရက္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ ၂၀၁၂-ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ အသက္ ၂၄-ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီမို႔ ပဥၨင္းခံျဖစ္တာေၾကာင့္ ၈-ရက္ၾကာ ျမန္္မာျပည္မွာေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ၃-ရက္ ျပန္လာျဖစ္တိုင္း အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အိတ္ခ် ေရခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီး ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ဂိမ္မာမဂၢဇင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရံုးခမ္းကိုသြားကာ အခ်ိန္ကုန္ေစတတ္ၿပီး ညေနပိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ဆံုဆည္းတတ္တာေၾကာင့္ က်မ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြကို ေလယာဥ္ကြင္းကေန ႀကိဳခ်ိန္နဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းကို ျပန္ပို႔ခ်ိန္ ဒီအခ်ိန္ ၂-ခ်ိန္မွာ ေျပာႏိုင္ေစဘို႔အတြက္ စကားေတြကိုႀကိဳတင္ စီထားရတယ္။ စည္းစနစ္ႀကီးတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူ ရန္ကုန္ေရာက္ခ်ိန္နဲ႔ ဆံုေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ အိမ္အတြက္ အခ်ိန္္မေပးႏိုင္တဲ့ သားငယ္ကို အစာေၾကပံုမရ။ မိသားစုအတြက္ ေပါင္းကူးတံတား တာ၀န္ကို ရာသက္ပန္ယူထားရတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ “ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ” ဆိုသလို ႏွစ္ဖက္စလံုး အဆင္ေျပေအာင္ ရင္ၾကားေစ့ စကားလံုးမ်ား ေခြ်ရျပန္တယ္။

ခင္ပြန္းျဖစ္သူက သားေတြအေပၚ က်မထက္ပိုၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တတ္သလို သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။ သားႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဖခင္အေပၚ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကသလို ကိစၥႀကီးငယ္တိုင္း က်မနဲ႔ အရင္တိုင္ပင္ၿပီးမွ ဖခင္ကိုေျပာသင့္မေျပာသင့္ က်မရဲ႕အႀကံေပးမႈကို ယူတတ္ၾကတယ္။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ဆိုတဲ့စကားမွာ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္း သူတို႔ေတြ တုိက္ရိုက္မေျပာပဲ က်မကတဆင့္ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေပၚ မူတည္ၿပီး ေျပာျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ မိသားစုမွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အေသးအဖြဲကအစ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္အလ်ဥ္း မရွိေအာင္ ေနထိုင္ၾကျခင္းဟာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈ ကင္းတယ္လို႔ က်မခံယူထားပါတယ္။ အသက္ ၃၀-ေက်ာ္သြားတဲ့ သားႀကီးကိုေတာင္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ထင္ေနတတ္တဲ့ ခင္ပြန္းကို မသိမသာတစ္မ်ိဳး သိသိသာသာတစ္ဖံု ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို စကားလံုးတစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစပစ္သြင္းရစၿမဲ။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ဖခင္ရဲ႕ တန္ဘိုးရွိတဲ့ ဆံုးမၾသ၀ါဒ စကားေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ လာၾကပါၿပီ။ သားႀကီးကေျပာဘူးတယ္၊ ‘အသက္ ၂၀-ႏွစ္ေအာက္ အရြယ္တုန္းကထက္ အသက္၂၅-ႏွစ္ ေက်ာ္လာတဲ့အခါ ေဖႀကီးေျပာသမွ် စကားေတြဟာ တန္ဘိုးရွိတယ္ဆိုတာကို ပိုၿပီးနားလည္ သေဘာေပါက္လာတယ္’ တဲ့။ အေတြးအမွ်င္ေလးေတြနဲ႔ ရစ္ႏြယ္ထံုးရင္း အိမ္မႈကိစၥ အ၀၀ကို လုပ္ကိုင္ၿပီး သားငယ္အလုပ္က ျပန္ေရာက္လာရင္ စားဘို႔ရာ သူႀကိဳက္တဲ့ ေတာက္ေတာက္ေၾကာ္နဲ႔ အမယ္စံုပါတံုယမ္းဟင္းခ်ိဳ ခ်ဥ္စပ္ကိုခ်က္ေနစဥ္မွာပဲ သားငယ္ဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္။

‘ေမႀကီး၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အင္တာဗ်ဴးက သားကိုေရြးလိုက္ၿပီတဲ့၊ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ လစာထက္လည္း ပိုေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ယူရမည့္အလုပ္ကေတာ့ သား၀ါသနာမပါတဲ့ တစ္ခ်ိန္္လံုး ထိုင္ၿပီး တြက္ခ်က္ေနရမည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က အသြားအျပန္ေပါင္းရင္း တစ္ေန႔ကို ၃-နာရီက လမ္းမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္မွာ’ စကားကို ျဖတ္ေတာက္ထားစဥ္ က်မက-

‘သား အဆင္ေျပသလိုလုပ္ေလ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္လုပ္ရမည့္အလုပ္ကို စိတ္၀င္းစားၿပီး အဲ့ဒီအလုပ္မွာေပ်ာ္ဘို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ ဒါကလည္း ေမႀကီးတို႔ အလုပ္လုပ္တုန္းက ခံယူခ်က္မ်ိဳးပါ သားကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ေလ’ က်မရဲ႕အႀကံေပးခ်က္ကို သားငယ္က-

‘ဟုတ္ကဲ့’ တစ္လံုးေျဖၿပီး ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။

က်မခန္႔မွန္္းထင္ျမင္ယူဆထားတဲ့အတိုင္း သူစိတ္၀င္စားမႈသိတ္မရွိဘူးဆိုတဲ့ အလုပ္ကိုမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အလုပ္သစ္တစ္ခုက အင္တာဗ်ဴးေခၚလာျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္အလုပ္ကေတာ့ Net working ဆိုင္ရာအလုပ္ျဖစ္ၿပီး သားငယ္စိတ္၀င္စားတဲ့အလုပ္မို႔ ေစာဒကတက္မေနေတာ့ပဲ အလုပ္သစ္ကို တစ္ရက္စဥ္းစားၿပီး စတင္လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူစိတ္၀င္စားတဲ့အလုပ္မို႔ အလုပ္နဲ႔အိမ္အကြာအေ၀းကို သူဂရုမျပဳေတာ့သလို ၀င္ေငြမွာ သူမွန္္းသေလာက္မရတာကိုလည္း မမႈေတာ့ပါ။ သားငယ္ရဲ႕ အနာဂါတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚမည့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကေတာ့ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အစီအရီ ပံုစံသြင္းၿပီးသားလို႔ က်မထင္မိတယ္။ မိဘတိုင္းရဲ႕တူညီတဲ့အေတြးကေတာ့ သားသမီးေတြအေပၚ ႀကီးမားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားၾကျခင္းပါ။ ဘယ္သို႔ရွိေစ မွန္းခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္ ကိုက္ညီျခင္းမရွိပဲ လြဲေခ်ာ္မႈေတြနဲ႔ ႀကံဳလာတဲ့အခါ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ကိုပံုပမာႏိႈင္းကာ သူတို႔ေလးေတြအေပၚ နားလည္မႈေပးသင့္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ဆႏၵျပင္းတဲ့စိတ္ကို ေရွ႕တန္းတင္ျခင္းရဲ႕ ရလာဒ္ေၾကာင့္ မိဘနဲ႔သားသမီး အၾကား အျမင္ေသြလြဲမႈေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္္ပါတယ္္။ သားငယ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီက ၈-ႏွစ္ဆက္တိုက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ သားငယ္ကို ၈-လစာ ေဘာနက္စ္ေပးၿပီး အလုပ္သစ္ကို ရွာခိုင္းခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။  

အပင္ေလးေတြကို အညြန္႔တလူလူျဖစ္ေစခ်င္တာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သူတိုင္းရဲ႕ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ျဖစ္သလို သားသမီးတို႔ အညြန္္႔တလူလူျဖစ္ေစခ်င္တာလည္း မိဘတိုင္းရဲ႕ရင္တြင္းဆႏၵပါ။ ေမ့ထားလို႔မရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အတိတ္ကံအေပၚ လက္ရွိဘ၀မွာ ဉာဏ္ကူကာ ဇြဲ ၀ိရိယတို႔ ထပ္ေလာင္း ပံ့ပိုးေပးမွသာ ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္တည္း မက်သည့္တိုင္ အနီးစပ္ဆံုး ျဖစ္လာႏိုင္ဘြယ္ရာ ရွိမယ္လို႔ က်မယူဆမိတယ္။ သားတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ တိမ္းေစာင္းသြားတာမ်ိဳး မရွိဘူးဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္ရမွာပါ။ တစ္ခ်ိန္္တုန္းကေတာ့ က်မတို႔အေတြးေလးေတြ မွန္ေကာင္းမွန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္္မွာေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေကာင္း လြဲေခ်ာ္ႏိုင္တာမို႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ အေတြးေလးေတြကိုသာ ဦးစားေပးသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ျပည့္၀ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္

အန္တီတင့္

(ခရီးသြားပို႔စ္ေလးေရးပါလားလို႔ ဆိုလာတဲ့ ဂ်က္အတြက္ ေနာက္တစ္ပုဒ္က်ရင္ ေရးတင္ေပးမယ္ ေရးႏိုင္ဘို႔အတြက္ ခရီးထြက္လိုက္အံုးမယ္ေနာ္)