12.3.16
ကံ၏ေစစားရာ
မနက္ကေဖ့ဘုတ္ထဲ ေလွ်ာက္လည္ရင္း အစ္မတစ္ေယာက္က ေစတနာနဲ႔ ေရးထားတယ္။ ‘ကိုယ့္အေပၚ တစ္သက္လံုး နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳးကိုသာ လက္တြဲဘို႔’ အဲ့ဒီ စာေၾကာင္းေလးကေန ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးဘို႔ စာလံုးေတြစီေနမိခဲ့ျပန္တယ္။ က်မရဲ႕အေတြးထဲကို ‘အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္စုပ္ထိုး ဤသံုးမ်ိဳးေနာင္ျပင္ရန္ခက္’ ဆိုတဲ့စာေၾကာင္းလဲ မဆိုင္းမတြ၀င္လာျပန္တယ္။ က်မ အိမ္ေထာင္ျပဳစဥ္ ကာလတုန္းက ဒီလိုစကားလံုးေတြ မစဥ္းစားခဲ့ရိုး အမွန္္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ႏွစ္သက္သေဘာက်လို႔ ႏွစ္ဖက္မိဘကို ဖြင့္ေျပာၿပီး ရိုးစင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ခဲ့ျခင္းပင္။ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ မိမိဘ၀ကို ကံစမ္းလိုက္တဲ့ သေဘာလို႔ က်မထင္တယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဴသူတိုင္းမွာ အတိတ္ရဲ႕ဖူးစာကံဆိုတာ ျငင္းပယ္လို႔ မရေအာင္ ခိုင္ၿမဲစြာ ကပ္ပါလာတတ္သလို အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးသူႏွစ္ဦးရဲ႕ အနာဂါတ္က်ျပန္ေတာ့၊ အတိတ္္ကံရဲ႕ ေစစားရာအတိုင္း ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာတတ္္ျပန္တယ္။ က်မ၀န္းက်င္မွာေတာ့ မခ်စ္ပဲယူခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ိဳး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မၾကားဘူးခဲ့ပါ။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကလို႔ တစ္ဘ၀ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ယံုၾကည္ခ်က္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖၚၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ေရစက္ပါလို႔ဆံုၾကၿပီး ေရစက္ကုန္ေတာ့ကြဲၾကျပန္္တယ္။ ခ်စ္လိုက္ၾက မုန္းလိုက္ၾကအစရွိတဲ့ မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ ေသာကေတြ၊ လိႈင္းတံပိုးထန္ထန္ ကံဆိုတဲ့ ၀ဲဂယက္ႀကီးထဲမွာ ျမဳပ္ခ်ည္ ေပၚခ်ည္နဲ႔ ေမာပမ္း ႏြမ္းနယ္မႈမ်ားစြာကို ရင္မွာပိုက္ေထြးရင္း ကံရဲ႕ေစစားရာအတိုင္း ဘ၀ကိုေရဆန္္ေလွာ္ေနၾကရတဲ့ လူသားမ်ားပင္။
အလားတူ မိဘကို အနီးကပ္ျပဳစုႏိုင္သူ၊ အေ၀းကေန သတင္းနားေထာင္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ရသူ သားသမီးမ်ားလည္း ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္လို႔မရတဲ့ အေျခအေနမို႔ ကံရဲ႕ေစစားရာအတိုင္း အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေနရျခင္းပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂-ပတ္ေလာက္က မိခင္နဲ႔အတူေန နံပါတ္(၃) ညီမေလးဆီက ဖုန္္း၀င္လာတယ္္။ မာမီ့မ်က္စိတစ္ဖက္ မျမင္ရေတာ့ဘူးတဲ့။ တရားသေဘာအရ အသက္ရလာတာနဲ႔အမွ် မသိမသာတစ္မ်ိဳး သိသိသာသာတစ္ဖံု ခြ်တ္္ယြင္းလာမွာ ဓမၼတာဆိုေပမယ့္ အခုလိုၾကားလိုက္ရေတာ့ မိခင္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ညီမေလးလည္း မိခင္ႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈတိုင္းလိုလိုကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အထူးကုဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း အစြမ္းကုန္္ ဂရုတစ္စိုက္ ေစာင့္ေရွာက္လွ်က္ပါ။ တိုင္းတစ္ပါးေရာက္ ေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိပင္ရွိျငား ေန႔တဓူ၀ ေခါင္းစဥ္ကြဲ လူမႈေရး စီးပြားေရးအလုပ္ေတြ အၾကားနစ္မြန္းေနတဲ့ အစ္မမ်ားမွာ မိခင္ႀကီးကို အနီးကပ္ မျပဳစုႏိုင္။ ညီမေလး ဖုန္းဆက္မွသာ အေျပးကေလး အေရာက္သြားေလ့ ရွိျပန္တယ္။ အတူေနတဲ့ သားသမီးဆိုတာ ကုသိုလ္ရသလို အကုသိုလ္လည္းရေလ့ရွိတယ္လို႔ ဖြားဖြားရွိစဥ္ ကာလက ဖြားဖြားနဲ႔အတူေနသူ အေဒၚအငယ္ေျပာဘူးတာကို ျပန္သတိယသြားတယ္။ ဖြားဖြားကို ျပဳစုခြင့္ရခဲ့တဲ့ အေဒၚငယ္ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံေတြကို က်မေတြးခဲ့ဘူးတယ္။
တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဖြားဖြားဆီသြားေတြ႔ရင္း ႏို႔ဆီ သၾကားလက္ေဆာင္ေလး သယ္သြားတဲ့ က်မကို ဖြားဖြားက သိတ္ခ်စ္သလို ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ က်မ၀တ္ထားတဲ့ လက္၀တ္ရတနာဆိုရင္ အေကာင္းျမင္ေပးေလ့ရွိၿပီး အတူေနအေဒၚငယ္ကိုက်ေတာ့ အျပစ္ျမင္ေလ့ ရွိျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ရယ္ေမာစရာအျဖစ္ အေဒၚငယ္က ‘မမကလည္း မိတင့္လက္က လက္ေကာက္က ေလးမွာေပါ့ သူ႔အရိုးႀကီးပါ မမက မ,ထားတာကိုး’လို႔ ေျပာရင္းရယ္ေမာခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ က်မေဖေဖရဲ႕ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးက မိခင္ျဖစ္သူ ဖြားဖြားကို ‘မမ’လို႔ ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။
တူညီတဲ့ ပံုစံအတိုင္းပင္ က်မရဲ႕မိခင္နဲ႔ အတူေန ညီမေလးအေပၚ မိခင္ျဖစ္သူက အျပစ္ျမင္တဲ့ အခါေတြမွာ ညီမေလးက က်မဆီဖုန္းဆက္ၿပီး တိုင္တတ္သလို က်မကလည္း မိခင္ႀကီးနား၀င္ေအာင္ ‘အခုခ်ိန္္မွာ မာမီ့သားသမီးေတြ အားလံုး မာမီ့ကို အနီးကပ္ ျပဳစုဘို႔ အဆင္မေျပၾကဘူး မာမီ့ကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ အနီးကပ္ ျပဳစုႏိုင္တာ Rose တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာေၾကာင့္ မာမီ Rose အေပၚ မဆိုးပါနဲ႔’လို႔ ေခ်ာ့ခ်ည္တစ္ခါ ေျခာက္ခါတစ္လွည့္ ေျပာေပးရပါတယ္။ အသက္ (၈၄)ႏွစ္ရွိ မိခင္ႀကီးဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးဆိုးႀကီးလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္္ ေျပာျပရင္ ဆင္ျခင္မ်ားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း မဆူခ်င္ေပမယ့္ ဆူရသလို သားသမီးေတြထဲမွာ သမီးႀကီး က်မေျပာရင္ နားေထာင္တတ္တာမို႔ ေမာင္ႏွမေတြက က်မကို အၿမဲေခါင္းတည္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မ်က္ေစ့စ မျမင္တဲ့ေန႔ကလည္း အလားတူ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ျဖစ္တာမို႔ ေျပရာေျပေၾကာင္း ေခ်ာ့ေျပာရျပန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ေနပါေစ ဇရာရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈကို အံတုႏိုင္ျခင္း မရွိတာေၾကာင့္ သမရိုးက် ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္မ်ားကို က်မတို႔အားလံုး ႀကံဳေတြ႔ၾကရမွာပါ။ မာမီ့မ်က္စိတစ္ဖက္က မျမင္ရေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္တစ္ဖက္ကလည္း မႈန္လာျပန္တယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႕မွတ္ခ်က္အရ မျမင္ရေတာ့တဲ့ တစ္ဖက္က ကုသလို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ သိရေပမယ့္ မႈန္လာတဲ့ တစ္ဖက္ကိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္အတြင္းမွာ ခြဲစိတ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဖခင္ႀကီးတုန္းကလို ကုန္က်စရိတ္စုစုေပါင္းကို ေမာင္ႏွမေတြ အခ်ိဳးက်ခြဲေ၀ ေပးႏိုင္ေရးအတြက္ တြက္ခ်က္ၾကၿပီး က်မဆီေငြလႊဲေပးၾကတယ္။ မိခင္ႀကီးနဲ႔ အတူေနခြင့္ ျပဳစုခြင့္ရတဲ့ ညီမရဲ႕ ကုသိုလ္ကံေတြကို အေဒၚငယ္တုန္းကလို က်မေတြးမိျပန္တယ္။
က်မကေတာ့ အရာရာမွာ ‘ေယာနိေသာမနသိကာရ’ဆိုတာကို လက္ခံထားသူမို႔ ေတြ႔ႀကံဳလာရသမွ် အခက္အခဲမ်ားကို “ျဖစ္ခ်ိန္တန္္ေတာ့လည္း ေရွာင္လႊဲလို႔မရဘူး” “ျဖစ္ခ်ိန္္မတန္ေသးလို႔ပါ” အစရွိသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ အတိတ္မွာ ကိုယ္ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းကံ ဆိုးကံတို႔သာ ကိုယ့္ထံကို မဆိုင္းမတြျပန္ေရာက္လာျခင္းပင္။
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ၾကည္လင္ေအးျမ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ျပည့္၀ၾကပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ခဏေစာင့္ပါ...