30.7.19
ပရိယတ္သမားႏွင့္ ပဋိပတ္သမား ၊ သညာတတ္ ႏွင့္ ပညာတတ္
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခ်ိန္အခါကသာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာသူငယ္ခ်င္း၂-ေယာက္ဘုရာ့တရားေတာ္ကို နာရ၍သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ေရာက္လာၾက၏၊
တစ္ပါးက ေတာထဲသို႔၀င္၍ ဝိပႆနာ အားထုတ္ေတာ့သည္။ က်န္တစ္ပါးကမူ “စာေပသင္ၾကားပို႔ခ်မႈဆိုတဲ့ ပရိယတ္သည္ သာသနာေတာ္၏ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ျဖစ္၏၊ သူမရွိလွ်င္ သာသနာကြယ္မည္၊ အရင္းအျမစ္ ျဖစ္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဂႏၴဓူရဆိုတဲ့ ပရိယတ္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္မည္”ဟုဆိုကာ ပိဋကတ္ေတြကို သင္ယူသည္။
အစဥ္အတိုင္း သင္ယူေလ့က်က္လာခဲ့ရာ တိပိဋကဓရ (ပိဋကတ္သံုးပံုေဆာင္) ပုဂၢိဳလ္ႀကီးအထိ ျဖစ္လာ၏၊ ရံဖန္ရံခါ ဓမၼကထိကလည္း လုပ္သည္၊ ရဟန္းတပည့္ (၅၀၀) ငါးရာခန္႔အား စာေပခ်ပို႔၍ေန၏။ေတာထဲသို႔ ၀င္၍ ဝိပႆနာဓူရဆိုတဲ့ ပဋိပတ္အလုပ္ကို အားထုတ္ေသာ ရဟန္းသည္ ပဋိသမ႓ိဒါႏွင့္တကြ အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ေလ၏။
ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ ေတာထဲသို႔ ေရာက္လာၾကေသာ ရဟန္းတို႔လည္း ရဟန္းကိစၥၿပီးၾက၏၊ ထို႔ေနာက္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ဘုရားဖူးရန္ ျပန္ၾကေသာအခါ မွာလိုက္သည္။
“ျမတ္စြာဘုရားကိုလည္းဖူးၾက၊ အသီတိသာ၀ကတို႔ကိုလဲဖူးၾက၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းႀကီးကိုလဲငါက ရွိခိုးလိုက္ပါ တယ္ - လို႔ ေလွ်ာက္ၾက” မွာလိုက္သည့္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ၾကေသာအခါ-
“တပည့္ေတာ္တို႔ဆရာက အရွင္ဘုရားကို ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္” ဟု တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး ေလွ်ာက္ၾကသည္။
ထိုစကားရပ္တြင္ “တပည့္ေတာ္တို႔ဆရာ တပည့္ေတာ္တို႔ဆရာ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို သူနားၾကားျပင္း ကတ္၏။
“ဘာဆရာတဲ့လဲ၊ ဘာတတ္လို႔လဲ၊ ဘာပို႔ခ်ႏိုင္လို႔လဲ၊ နိကာယ္ ငါးရပ္ထဲက ဘယ္နိကာယ္ ဘယ္သုတ္ေတာ္ကို သူ ရသတဲ့လဲ၊ ပိဋကတ္သံုးပံုထဲကေရာ ဘယ္အပံု နားလည္လို႔လဲ၊ စာ ၄-ေၾကာင္း မွ်သာရွိတဲ့ဂါထာကေလး တစ္ပုဒ္ကိုေတာင္နားမလည္တဲ့သူ၊ အလကား” ဟူ၍စိတ္ထဲက ေရရြတ္ေနမိ ပါသတဲ့။
ထို႔အျပင္လည္း“ရဟန္းျဖစ္ၿပီးကတည္းက ေတာထဲ၀င္၊ ပံသုကူသကၤန္း အႏြမ္းအစုတ္ႀကီးနဲ႔ သပိတ္ ေဟာင္းႀကီး လြယ္ေနတဲ့သူ၊ ဘာသင္ခ်ိန္ရွိလို႔လဲ၊ ဒီအထဲက တပည့္ပရိသတ္ေတြ ေမြးေသးတယ္၊ ထြီ…… ေတြ႕တဲ့အခါက်မွ ပိဋကတ္ေတြ ေမး-ေမးၿပီး ႏွိပ္စက္လိုက္ရအံုးမယ္” ဟု ေတးထားပါသတဲ့။
ထို႔ေနာက္မၾကာခင္ပင္ ေတာေနရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွိေတာ္မူရာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ေရာက္ လာ၏။
သူငယ္ခ်င္းႀကီးက-
“ကဲ… အခြင့္ေကာင္းေတာ့ဆိုက္လာၿပီ၊ ပိဋကတ္အေမးပုစၧာေတြနဲ႔ ေမး- ေမးၿပီးေတာ့ႏွိပ္စက္လိုက္အံုးမယ္” ဟု ၾကံကာ အသင့္ဟန္ျပင္ ေနပါေလသတဲ့။
ထိုအေျခအေနကို ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္မူ၍ ခ်က္ျခင္းေရာက္လာ၏၊ ျမတ္စြာဘုရားကပင္ စတင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေန ပရိယတ္ကိုယ္ေတာ္အား ပထမစ်ာန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေမး၏၊ မေျဖႏိုင္၊ ဒုတိယစ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္၊ စတုတၳစ်ာန္ တို႔၌လည္း မေျဖႏိုင္၊ ဤနည္းအားျဖင့္ သမာပတ္ရွစ္ပါးလံုးတို႔၌ပင္ မေျဖႏိုင္။
ထို႔ေနာက္ ေတာေန ပဋိပတ္ကိုယ္ေတာ္အားလွည့္၍ ေမးေတာ္မူ၏၊ ေမးတိုင္း ေျဖဆိုႏိုင္ေလသည္။
တစ္ဖန္ ၿမိဳ႕ေန ပရိယတ္ကိုယ္ေတာ္အား ေသာတာပတၱိမဂ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးျပန္၏၊ မေျဖႏိုင္၊ သကဒါဂါမိမဂ္၊ အနာဂါမိမဂ္၊ အရဟတၱမဂ္တို႔၌လည္း မေျဖႏိုင္။
ထို႔ေနာက္ ေတာေနရဟန္းကို လွည့္၍ ေမးေသာအခါတြင္ကား ေမးတိုင္း ေမးတိုင္း ေျဖဆိုႏိုင္ေလသည္၊
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “သာဓု သာဓု သာဓု” ဟူ၍ သံုးႀကိမ္ေခၚကာ ေကာင္းခ်ီးေပးေလသည္။
ဤသို႔ ျပဳလုပ္သည္ကို ၿမိဳ႕ေနကိုယ္ေတာ္၏ တပည့္မ်ားစြာကဘုရားကို မေက်နပ္ၾက၊ ကဲ့ရဲ႕ၾကမဲ့ရြဲ႕ၾကသည္။
“ဘယ့္ႏွယ္….. ျမတ္စြာဘုရားကလဲ ဘယ္လိုႀကီး လုပ္တာတံုး၊ ပိဋကတ္ဆိုလို႔ ဘာတစ္လံုးတေလမွ နားမလည္တဲ့ (သကၤန္း ႏြမ္းႏြမ္း ေဟာင္းေဟာင္းႀကီးနဲ႔) ေတာေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ေနတယ္။
တကယ္ဆိုေတာ့ တို႔ဆရာႀကီးကမွ ပိဋကတ္သံုးပံုေဆာင္၊ စာတတ္ေပတတ္၊ရဟန္း (၅၀၀)တို႔ရဲ႕ ပါေမာကၡ၊ ဒါက်ေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ် ခ်ီးမြမ္းေဖာ္ မရဘူး”
ဟု ကဲ့ရဲ႕ၾက အျပစ္တင္ၾကပါသတတ္၊ ဤသည္ကား တပည့္ရဟန္းတို႔၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ အကယ္၍မ်ား ၿမိဳ႕ေနကိုယ္ေတာ္က ဘုရားကို အျပစ္တင္လွ်င္လည္း-
“မင့္ဟာက သညာတတ္၊ သူကမွ ပညာတတ္” ဟု မိန္႔ႁမြက္ေတာ္မူမည္သာ။
မွတ္ခ်က္။ ။ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ အာေဘာဂအလိုဆႏၵေတာ္မွာ ဤသို႔ျဖစ္ပါသတတ္၊ ရဟန္းတို႔ကိစၥ ၿပီးစီးေနေသာ ေတာေနရဟန္းကို ပုထုဇဥ္မွ်သာ ျဖစ္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕ေနရဟန္းက ေမးခြန္း ပုစၧာေတြ ေမး-ေမးၿပီး ႏွိပ္စက္ေနလွ်င္ သူသည္ပင္ အဝီစိဆင္းရေပလိမ့္မည္၊ ထိုသို႔ မဆင္းရေအာင္၊ သူ႔ကို ငဲ့ၫွာေသာအားျဖင့္ ဤသို႔ ၾကား၀င္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟူ၏။
(တစ္ဘ၀သာသနာမွ ကူးယူမွ်ေ၀ပါသည္)
ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္ (၃၀-၇-၂၀၁၉)
ခဏေစာင့္ပါ...